Morgunblaðið - 26.01.2018, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2018
✝ Vilhjálmur G.Skúlason fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 30. maí 1927
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 11. jan-
úar 2018.
Foreldrar hans
voru Skúli Gríms-
son frá Nikhóli og
Karólína M. Haf-
liðadóttir frá Fjós-
um í Mýrdal. Hann átti eina syst-
ur, Halldóru, sem lést 2004.
Vilhjálmur var kvæntur Krist-
ínu Guðrúnu Gísladóttur, f. 1.11.
1919, d. 9.4. 1996, dóttur hjón-
anna Gísla Gíslasonar og Sigríð-
ar Guðmundsdóttur. Vilhjálmur
og Kristín áttu eina dóttur, Kar-
ólínu Margréti, hún er gift Stein-
ari Gíslasyni og eiga þau þrjú
börn, Vilhjálm Skúla, Sonju
Hrund og Davíð Atla. Langafa-
börnin eru þrjú, Myrra, Hlynur
og Elmar Helgi. Stjúpsonur Vil-
hjálms var Gísli Eiríksson, f.
1944, d. 2013. Eftirlifandi eigin-
kona hans er Inga Rósa Guðjóns-
dóttir og eiga þau tvær dætur,
Kristínu Guðrúnu og Hrönn.
Árið 1998 kynntist Vilhjálmur
Þórunni Óskarsdóttur og lágu
leiðir þeirra saman þar til hún
lést árið 2016.
Skipaður í nefnd af heilbrigðis-
og tryggingamálaráðherra 1973
til að gera tillögur að endur-
skoðun á lyfsölulögum nr. 30/
1963. Skipaður í nefnd af heil-
brigðis- og tryggingamálaráð-
herra 1978-1979 til þess að gera
tillögur um tilhögun lyfjadreif-
ingar í landinu.
Vilhjálmur tók virkan þátt í fé-
lagsstörfum og var m.a. formað-
ur ÍBH 1955-1956, formaður LFÍ
1958-1959, heiðursfélagi og
sæmdur gullmerki þess félags
árið 2000, formaður Lionsklúbbs
Hafnarfjarðar 1965-1966, Melvin
Jones-félagi og sæmdur heiðurs-
merki árið 2000, formaður Nor-
ræna félagsins í Hafnarfirði
1979. Bæjarfulltrúi í Hafnarfirði
1966-1978 og 1982-1986, for-
maður bæjarráðs Hafnarfjarðar
1982-1986, fulltrúi í fræðsluráði
Hafnarfjarðar 1966-1978, þar af
formaður 1974-1978, formaður
bygginganefndar íþróttahúss í
Hafnarfirði 1969 og fulltrúi í
íþróttanefnd. Félagi í the Society
of Sigma Xi. Kjörinn af bæjar-
stjórn Hafnarfjarðar í nefnd til
þess að semja við Reykjavíkur-
borg um lagningu hitaveitu í
Hafnarfjörð. Ritstjóri Tímarits
um lyfjafræði frá upphafi 1966-
1974 og Borgarans í Hafnarfirði
1966-1976.
Vilhjálmur fékkst við ritstörf
og eftir hann liggja ýmsar grein-
ar og bækur.
Vilhjálmur verður jarðsung-
inn frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag, 26. janúar 2018, og hefst
athöfnin klukkan 15.
Vilhjálmur varð
stúdent frá MA,
stærðfræðideild,
1949. Hann hóf nám
við Lyfjafræðinga-
skóla Íslands haust-
ið 1949, stundaði
verknám í Hafnar-
fjarðarapóteki
1949-1951 og í
Reykjavíkurapóteki
1951-1952. Exam.
pharm. 1952. DfH í
Kaupmannahöfn 1952-1954.
Cand. pharm. 1954. Framhalds-
nám við University of North
Carolina 1959-1964. MSc 1963 og
PhD 1964.
Lyfjafræðingur í Hafnar-
fjarðarapóteki 1954-1959 og
1963-1964. Stundakennari við HÍ
frá 1963. Aðstoðarmaður eftir-
litsmanns lyfjabúða sumrin 1964-
1967. Starfsmaður lyfjaskrár-
nefndar 1964-1967. Sérfræð-
ingur á efnafræðistofu Raunvís-
indadeildar Háskólans
1967-1969. Skipaður dósent við
HÍ 1969 og gegndi því starfi til
1972 er hann var skipaður pró-
fessor í lyfjaefna- og lyfjagerðar-
fræði, forstöðumaður rann-
sóknastofu í lyfjafræði lyfsala
1972-1997.
Í lyfjaskrárnefnd og síðar
lyfjanefnd frá 1969-1999.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
haustið 1963, hann að hefja starf
sem stundakennari við Háskóla Ís-
lands, undirrituð að hefja nám í
lyfjafræði við sömu stofnun.
Vilhjálmur lagði alúð og metnað
í kennsluna og var ótrúlega um-
burðarlyndur og þolinmóður gagn-
vart nemendum. Kennslumáti
hans var að kríta á töfluna efna-
fræðiformúlur og -ferla og spurði
síðan hvort við skildum þetta.
Einn nemandi svaraði ávallt neit-
andi og fór Vilhjálmur því á ný yfir
ferlana og náðist með því nokkur
skilningur nemandans. Þó fór svo
að hann kom að máli við mig eins-
lega og spurði hvers vegna ég
skildi aldrei neitt. Ekki stóð á
svari, nemandinn var ólesinn, átti
ekki kennslubókina.
Því betur sem ég kynntist þess-
um kennara mínum þeim mun bet-
ur líkaði mér við hann. Mér er því
bæði ljúft og skylt að minnast
þessa ágæta manns. Leiðir okkar
áttu eftir að liggja saman í starfi í
áratugi eða frá hausti 1967 til árs-
loka 1996, í upphafi hjá lyfjaskrár-
nefnd, síðar lyfjanefnd uns Lyfja-
stofnun var sett á laggirnar.
Vilhjálmur var nefndarmaður í
lyfjanefnd. Auk þess sinnti hann
ákveðnum verkefnum fyrir nefnd-
ina sem sérfræðingur eða við mat
á lyfjaefna- og lyfjagerðarfræði-
legum gögnum, sem framleiðend-
um bar að senda með umsóknum
um skráningu sérlyfja hér á landi.
Til þessa verks nýtti Vilhjálmur
eitt síðdegi í hverri viku. Kom á
sama tíma og fór á sama tíma.
Vilhjálmur skilaði ávallt skrif-
legri matsgerð um hverja umsókn
þar sem gerð var grein fyrir þeim
upplýsingum sem lágu fyrir og
töldust viðunandi eða ábótavant og
þá jafnframt þeim ágöllum sem
óskað var úrbóta á. Í þessu fólst
mat á öllu viðkomandi framleiðslu
og gæðum þeirra hráefna, bæði
virkra og óvirkra, sem notuð voru
til lyfjagerðar; einnig mat á fram-
leiðslu og gæðum sjálfra lyfjanna í
endanlegri gerð, umbúðum þeirra,
geymsluaðstæðum og -þoli.
Vilhjálmur skipulagði tíma sinn
ítarlega, enda ótrúlega afkasta-
mikill og áhugasviðið vítt. Sem
prófessor við Háskóla Íslands
stundaði hann rannsóknir og skrif-
aði fjölda greina um málefni sem
sneru að lyfjafræði. Þá sinnti hann
margvíslegum öðrum áhugamál-
um, sem að litlu leyti verða talin
hér. Hann var félagsmálamaður og
tók m.a. þátt í stjórnmálum og
beindist áhugi hans á því sviði
fyrst og fremst að verkum til
hagsbóta fyrir heimabæ hans,
Hafnarfjörð.
Vilhjálmur var myndarlegur
maður, stæltur og íþróttamanns-
lega vaxinn og lagði alla tíð stund
á líkamsrækt enda öflugur
íþróttamaður á yngri árum, sem
lék bæði handbolta og knatt-
spyrnu með íþróttafélagi Hauka
og átti um skeið sæti í stjórn þess
félags. Hann var kurteis og hæv-
erskur, heilsteyptur og sam-
kvæmur sjálfum sér og gat verið
fastur fyrir. Hann hélt sér frekar
til hlés en var góður hlustandi og
velviljaður.
Nokkur samskipti átti ég við
Kristínu, þá mætu konu Vil-
hjálms, sem lést eftir erfið veik-
indi. Hún var húmoristi, skemmti-
leg og glaðvær.
Það er með þakklæti fyrir sam-
fylgd sem Vilhjálmur G. Skúlason
er kvaddur, maðurinn sem hafði
áhuga og vilja til að bæta mannlíf
og gera heiminn betri en hann er.
Guðbjörg Kristinsdóttir.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Haukum
Það var einn sólríkan sumar-
dag fyrir margt löngu að við
strákarnir, þá 10–12 ára, vorum í
fótbolta á Flensborgartúni. Kem-
ur þá fullorðinn maður og spyr
hvort hann megi vera með. Jú, það
var auðsótt. Þarna var kominn
Villi Skúla, hávaxinn og spengi-
legur. Lék hann listir sínar með
boltann við mikla hrifningu okkar
strákanna.
Og hann átti síðar eftir að slá
enn betur í gegn þegar við þessir
strákar fréttum af undraefni sem
notað væri í handbolta, „harpic“.
Efnið var ekki til á almennum
markaði en okkur var bent á að
tala við Villa Skúla, sem þá vann í
apótekinu. Við þangað og næsta
dag afhenti hann okkur krukku
með þessu undraefni, sem reynd-
ist svo vera íblönduð trjákvoða.
Þetta efni hefur reynst handbolta-
fólki vel en er eitur í augum starfs-
fólks íþróttahúsanna. Umræddir
strákar urðu svo Íslandsmeistar-
ar í sínum aldursflokki ári síðar.
Vilhjálmur gekk ungur til liðs
við Hauka. Spilaði handbolta og
fótbolta, varð Íslandsmeistari í 2.
fl. í handbolta 1944 og 1945. Hann
lék í fræknu lið ÍBH sem vann 2.
deild 1956 undir stjórn Alberts
Guðmundssonar. Var kjörinn
knattspyrnumaður ársins 1952.
Hann lagði sitt af mörkum við
uppbyggingu félagsins, sat í aðal-
stjórn um margra ára skeið, vara-
formaður frá 1949 til 1952. Átti
sæti í Knattspyrnuráði Hafnar-
fjarðar og sat í síðustu bygginga-
nefnd íþróttahússins við Strand-
götu.
Nú að leiðarlokum eru öll þessi
störf í þágu félagsins þökkuð og
fjölskyldu Vilhjálms Skúlasonar
sendar innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Knattspyrnufélags-
ins Hauka,
Bjarni H. Geirsson.
Það hefur sjálfsagt ekki hvarfl-
að að mörgum að sonur alþýðu-
fólks sem staldraði við í Vest-
mannaeyjum árið 1927 í leit sinni
eftir tækifærum í þéttbýlinu ætti
eftir að ná langt. En æviferill Vil-
hjálms Skúlasonar, frænda okkar,
var farsæll og sigrum prýddur.
Vilhjálmur ólst upp á Selvogs-
götu í Hafnarfirði, sonur Skúla
Grímssonar sjómanns og Karólínu
M. Hafliðadóttur húsmóður. Hann
hafði góða líkamlega burði og hóf
snemma að spila fótbolta með
Haukum í Hafnarfirði, varð Ís-
landsmeistari með félaginu, lét til
sín taka í félagsstarfi og var valinn
besti knattspyrnumaður Hauka
árið 1952. En áhugi hans einskorð-
aðist ekki við íþróttir.
Villi fór til náms í Menntaskól-
ann á Akureyri, innritaðist síðar í
lyfjafræðinám við Háskóla Íslands
sem hann lauk með fullnustuprófi
frá Konunglega danska lyfjafræð-
ingaskólanum í Kaupmannahöfn.
Árið 1959 hóf hann framhaldsnám
í lyfjaefnafræði við háskólann
Chapel Hill í Norður-Karólínu,
sem hann lauk með doktorsprófi
árið 1964. Eftir heimkomuna
starfaði hann við Háskóla Íslands,
fyrst sem sérfræðingur, þá dósent
en varð loks prófessor í lyfjaefna-
fræði árið 1972 og gegndi því
starfi til 1997.
Eftir hann liggur fjöldi fræði-
greina og bóka í faginu en áhuga-
svið hans lá víða. Ein þeirra bóka
sem hann þýddi á sjöunda ára-
tugnum var stjórnmálafræðirit
Robert F. Kennedy, Í leit að betri
heimi, sem hann heillaðist af og
miðlaði framfarasinnuðum hug-
myndum í samfélagsmálum. Villi
átti síðar eftir að láta til sín taka í
stjórnmálum en hann settist í
bæjarstjórn Hafnarfjarðar fyrir
Óháða borgara árið 1966 og kom
að mörgum framfaramálum
næstu tvo áratugi, lagningu hita-
veitu, bættu gatnakerfi og skipu-
lagningu nýrra bæjarhverfa.
Heimsóknir á Arnarhraun 30,
heimili Villa og Stínu, voru alltaf
ánægjulegar. Húsbóndinn var
stöðugt að miðla fróðleik til gesta
sinna, ef það voru ekki kenningar
Linus Pauling um gildi C-vítamíns
eða gagnsemi sótthreinsunar frá
Louis Pasteur, þá voru aríur
meistara óperuheimsins settar á
fóninn eða bolta haldið á lofti úti í
garði.
Villa var mikið í mun að miðla
fróðleik til almennings og var annt
um lýðheilsu. Hann ritaði greinar
og bækur þar sem hann greindi
frá skaðsemi ávana- og fíkniefna
og sýndi fram á hollustu lýsis og
nauðsyn vítamína og steinefna
fyrir mannslíkamann. Villi sinnti
ritstörfum fram á síðasta dag og
gaf nýlega út ævisögu Giuseppe
Verdi, sem hann virti bæði sem
tónlistarmann og samfélags-
frömuð.
Við kveðjum nú góðan vin sem
var okkur öllum mikil og góð fyr-
irmynd, ötulan fræðimann sem
starfaði dyggilega undir merki
lífsins.
Þorfinnur Skúlason,
Skúli Valtýsson.
Vilhjálmur G. Skúlason, vinur
fjölskyldunnar og velgjörðar-
maður minn, er fallinn frá í virðu-
legri elli. Ég minnist hans eins og
göngumaður á heiði sem misst
hefur sjónar á mikilvægu kenni-
leiti. Vilhjálmur var mikill maður í
mínum augum, bæði að vallarsýn
og ekki síður hið innra. Föður-
bræður mínir töluðu jafnan í aðdá-
unartón um hann sem flinkan og
kappsaman knattspyrnumann.
Hann var reiknandi rökhyggju-
maður og jarðbundinn í besta lagi,
enda varð hann síðar prófessor í
lyfjafræði við Háskóla Íslands. Af
kurteisi tók hann þátt í að rök-
ræða andleg og jafnvel yfirskilvit-
leg mál, en hugur hans samþykkti
aldrei neitt sem ekki var hægt að
sanna með efnislegum rannsókn-
um eða kerfisbundnum rökum.
Vilhjálmur var mjög vel máli far-
inn og hækkaði sjaldan róminn, en
mörgum þótti hann óvæginn
gagnvart þeim sem hann taldi
fara frjálslega með muninn á réttu
og röngu. Næmur eins og hann
var á tilfinningablæbrigði tónlist-
ar gerði hann samt þá hugsun að
sinni að þar sem rök orða og talna
þrýtur tekur tónlistin við. Vil-
hjálmur var ástríðufullur óperu-
unnandi. Verdi var hans maður.
Hann skrifaði bók um þetta
ítalska eftirlætistónskáld sitt og
allar óperur hans. Bókina kallaði
Vilhjálmur: Giuseppe Verdi,
meistarinn frá Le Roncole. Meðan
á skrifunum stóð fór hann um
slóðir meistarans á Ítalíu til að
skynja betur hljóminn í tónlist
hans og ganga göturnar sem
ítalskur almenningur gekk þegar
hann fylgdi Verdi til grafar syngj-
andi fangakórinn úr Nabúkkó.
Vilhjálmur tók virkan þátt í
stjórnmálum og var bæjarfulltrúi
í Hafnarfirði fyrir Óháða borgara
sem tóku við stjórn bæjarins árið
1966. Þar fékk hann utan lyfja-
fræðinnar fullnægt þörf sinni fyrir
að vinna samborgurum sínum
mesta gagn sem hann mátti.
Einnig á stjórnmálasviðinu átti
Vilhjálmur stórar fyrirmyndir:
Martin Luther King, John og Ro-
bert Kennedy svo aðeins séu
nefndir þeir sem hann skrifaði
sérstakar bækur um. Eiginkonu
sína, Kristínu Gísladóttur, missti
Vilhjálmur 1996 en þau eignuðust
eina dóttur, Karólínu. Henni og
fjölskyldu hennar votta ég samúð
mína. Seinustu ár bjó Vilhjálmur
með Þórunni Óskarsdóttur sem
einnig er látin. Blessuð sé minning
Vilhjálms G. Skúlasonar.
Sigurþór Aðalsteinsson.
Kveðja frá Lyfjafræðideild
Frá því fyrsta lyfjabúðin var
stofnsett hér á landi árið 1760 og
fram á fyrri hluta síðustu aldar fór
lyfjafræðinám fram í apótekum.
Lyfjafræðingaskóli Íslands var
stofnaður 1940 og Háskóli Íslands
hóf kennslu til fyrrihluta lyfja-
fræðináms árið 1957 innan
Læknadeildar. Til að öðlast full
starfsréttindi þurftu nemendur að
bæta við sig námi við erlenda há-
skóla, og héldu flestir til Dan-
merkur.
Vilhjálmur G. Skúlason kom til
starfa í Háskóla Íslands að loknu
doktorsnámi í Bandaríkjunum og
lagði drjúgt af mörkum til sögu og
þróunar lyfjafræði á Íslandi.
Lengi vel var hann eini fastráðni
kennarinn í lyfjafræði og stóð
vaktina ásamt stundakennurum
sem leiðbeindu í verklegum æf-
ingum. Auk yfirgripsmikillar bók-
námskennslu bar Vilhjálmur
ábyrgð á náminu í heild. Það kom
sér vel að hann var sterklega
byggður og mikill vinnuþjarkur.
Hann tók jafnframt þátt í starfi
Lyfjafræðingafélags Íslands, var
m.a. ritstjóri Tímarits um lyfja-
fræði, starfaði í Lyfjanefnd ríkis-
ins, svo fátt eitt sé nefnt.
Í lok sjöunda áratugarins komu
fleiri kennarar til starfa og þau
ásamt Vilhjálmi börðust fyrir og
lögðu grunn að mestu breytingum
sem orðið höfðu á lyfjafræðinámi
frá upphafi. Árið 1982 hófst
kennsla til fimm ára kandídats-
prófs sem veitti full starfsréttindi.
Ákvörðun um að flytja námið
heim frá Danmörku var þó um-
deild. Margir töldu Ísland of fá-
mennt til að standa undir gæða-
miklu lyfjafræðinámi og atvinnu-
tækifærum fyrir útskrifaða.
Þegar horft er tilbaka, leikur
enginn vafi á um að tilkoma fimm
ára námsins lagði grunn að gríð-
arlegri uppbyggingu lyfjafræð-
innar sem faggreinar og leiddi til
stóraukinna atvinnutækifæra fyr-
ir útskrifaða nemendur. Starfs-
vettvangur nær til apóteka,
sjúkrahúsa, lyfjaiðnaðar, grósku-
mikilla rannsókna í lyfjavísindum,
nýsköpunar, lyfjaskráninga,
gæðaeftirlits og fjölbreyttra
stjórnunarstarfa. Á Íslandi hefur
byggst upp samkeppnishæfur al-
þjóðlegur lyfjaiðnaður sem skap-
ar veruleg útflutningsverðmæti.
Vilhjálmur vann ötullega að því
ásamt Sigurði Ólafssyni apótek-
ara að raungera þá hugsjón Sig-
urðar að Reykjavíkur apótek við
Austurvöll yrði háskólaapótek.
Þetta olli straumhvörfum, því ekki
bara styrktust tengsl skóla og at-
vinnulífs heldur urðu tekjur af
rekstri apóteksins undirstaða
þess að húsnæði við Haga á Hofs-
vallagötu var endurgert fyrir
starfsemi lyfjafræðinnar. Starfið
þar hófst 1994.
Árið 2000 urðu aftur merkileg
tímamót þegar sjálfstæð Lyfja-
fræðideild var stofnuð við Há-
skóla Íslands. Í dag stendur starf
deildarinnar með miklum blóma.
Vísindastarf sem og doktorsnám
hefur eflst til muna. Kennarar eru
í öflugu innlendu og alþjóðlegu
samstarfi og hafa lagt drjúgt af
mörkum til nýsköpunar.
Kennarar og nemendur Lyfja-
fræðideildar minnast Vilhjálms G.
Skúlasonar með virðingu og þakk-
læti fyrir hans brautryðjandastarf
og fyrir hans framlag til fram-
þróunar fagsins og velgengni
nemenda.
Við vottum fjölskyldu hans
innilega samúð.
Hákon Hrafn Sigurðsson,
forseti Lyfjafræðideildar Há-
skóla Íslands.
Ég hitti Vilhjálm G. Skúlason í
fyrsta sinn í fjölskylduferð til
Chapel Hill í Norður-Karólínu,
þar sem hann var við doktorsnám.
Ég var átta ára gömul og fjöl-
skylda mín þá búsett í Suður-Kar-
ólínu. Leiðir okkar lágu svo saman
á ný þegar ég hóf nám í lyfjafræði
við Háskóla Íslands og aftur enn
síðar þegar við urðum samstarfs-
menn við skólann.
Þegar ég hóf lyfjafræðinámið
bar Vilhjálmur hitann og þungann
af kennslu í greininni. Kennarar í
raunvísindum önnuðust kennslu í
efnafræði, stærðfræði, örveru-
fræði og öðrum undirstöðugrein-
um en Vilhjálmur kenndi einn
megnið af bóknámi í sérgreinum
lyfjafræðinnar. Verklegar æfing-
ar fóru fram í kjallara Aðalbygg-
ingar og á 4. hæð Reykjavíkur
apóteks við Austurvöll, þar sem á
þessum tíma voru framleidd
stungulyf, töflur, smyrsli, mixtúr-
ur og stílar. Vilhjálmur samdi
talsvert af kennsluefni á íslensku
og fylgdist vel með nýjungum,
meðal annars gegnum störf sín
fyrir Lyfjanefnd ríkisins og evr-
ópsku lyfjaskrárnefndina. Hann
hafði jafnframt mikinn áhuga á
sögu lyfjafræðinnar, og vitnaði
óspart í kempur á borð við Paul
Ehrlich og Alexander Fleming.
Ein kennslustund er mér sér-
lega minnisstæð því hún hafði
mjög mótandi áhrif á alla mína
framtíð. Í henni var fjallað um
efnafræði náttúruefna sem notuð
eru í lyfjagerð. Rannsóknir Vil-
hjálms á þessum tíma snerust um
innihaldsefni í kava-plöntunni
sem vex á Kyrrahafseyjum. Hann
nefndi í framhjáhlaupi að afskap-
lega lítið væri vitað um innihalds-
efni í íslenskum plöntum, hvort
heldur væri efnafræði eða líf-
virkni. Hann hvatti okkur nem-
endur til að gefa þessu gaum.
Þarna kviknaði áhugi minn á því
sviði lyfjafræðinnar sem átti eftir
að verða viðfang mitt í doktors-
námi í London og kennslu og
rannsóknum síðar við Háskóla Ís-
lands. Ég verð Vilhjálmi ævinlega
þakklát fyrir að hafa kveikt þenn-
an neista og fyrir að hafa boðið
mér sumarstarf við rannsóknir.
Þegar ég sneri heim að loknu
framhaldsnámi höfðu Vilhjálmur
og öflugt samstarfsfólk hans bar-
ist fyrir því að lyfjafræðinámið
yrði lengt þannig að unnt yrði að
ljúka fullu námi til starfsréttinda á
Íslandi. Fram að þeim tíma höfðu
nemendur þurft að fara utan til að
ljúka kandídatsprófi. Áform um
lengingu námsins mættu tals-
verðri mótstöðu, því margir ótt-
uðust að ekki yrði hægt að standa
með sóma að slíku námi á Íslandi.
Þetta átti eftir að reynast afar far-
sæl ákvörðun og gott dæmi um
hverju djörf framtíðarsýn og
eftirfylgni getur skilað. Óhætt er
að fullyrða að þarna var lagður
grunnur að þeirri miklu uppbygg-
ingu á ótalmörgum sviðum lyfja-
fræðinnar sem við höfum orðið
vitni að og þetta hefur aftur skap-
að fjölbreytt atvinnutækifæri
þeim sem útskrifast úr náminu.
Vilhjálmur G. Skúlason lagði
drjúgt af mörkum með metnaði
sínum, þrautseigju og ósérhlífni.
Fyrir vikið hefur Lyfjafræðideild
byggt á traustum grunni og hefur
með öflugum hætti skilað sínu til
samfélagsins.
Ég þakka Vilhjálmi alla sam-
fylgd, stuðning og innblástur. Ég
votta dóttur hans og aðstandend-
um innilega samúð.
Kristín Ingólfsdóttir.
Góður vinur og Lionsfélagi, Vil-
hjálmur Skúlason, er látinn. Hann
var stofnfélagi í Lionsklúbbi
Hafnarfjarðar árið 1956 og síðast-
ur stofnfélaganna til að kveðja
þennan heim. Vilhjálmur naut
ætíð mikils trausts og voru honum
falin ótal mörg verkefni fyrir
klúbbinn sem hann sinnti af mik-
illi samviskusemi.
Starfsárið 1971-72 var hann rit-
ari í stjórn Lionsumdæmisins á
Íslandi og hafði í henni forustu
ásamt klúbbfélögum sínum, þeim
Ásgeiri Ólafssyni sem var um-
dæmisstjóri og Eggerti Ísakssyni
sem var gjaldkeri. Klúbburinn
naut um langt árabil atorku og
þekkingar þessara ágætu manna
og býr að því enn. Vilhjálmur var
gerður að heiðursfélaga í Lions-
klúbbnum árið 1976 og að ævi-
félaga 1991, auk þess hlaut hann
fjölmargar aðrar viðurkenningar
fyrir störf sín, bæði innlendar og
frá alþjóðahreyfingunni.
Vilhjálmur var afskaplega virk-
ur í sínum Lionsstörfum og eigin-
kona hans, Kristín Gísladóttir, var
ætíð með á konukvöldum og í
ferðalögum þegar eiginkonunum
var boðið með.
Við félagarnir söknum góðs fé-
laga og vottum aðstandendum
hans samúð.
F.h. Lionsklúbbs Hafnar-
fjarðar,
Halldór Svavarsson.
Vilhjálmur G.
Skúlason