Morgunblaðið - 26.01.2018, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2018
✝ Sólveig Bernd-sen fæddist á
Grettisgötu í
Reykjavík 24. apríl
1936. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Ísafold í
Garðabæ 17. janúar
2018.
Hún var dóttir
Margrétar Péturs-
dóttur Berndsen úr
Kjós og Sigurðar Berndsen frá
Skagaströnd. Systkini Sólveigar
eru Ewald Berndsen, Guðný
Berndsen, Pétur Berndsen, Her-
mann Berndsen, Margrét Bernd-
sen og Brynhildur Berndsen.
Guðný lifir systkini sín.
Sólveig kvæntist árið 1956
f. 1964, kona hans er Súsanna
Viderø, börn þeirra eru fimm.
Margrét, f. 1968, maður hennar
er Tómas Jóhannesson, börn
þeirra eru fjögur. Kjartan Már,
f. 1977, kona hans er Tinna Ösp
Ragnarsdóttir, börn þeirra eru
þrjú. Barnabörn og barnabarna-
börn eru 33 talsins.
Sólveig ólst upp í Reykjavík.
Hún gekk í Verslunarskóla Ís-
lands og vann meðal annars við
skrifstofustörf. Hún rak útgerð
ásamt manni sínum í nokkur ár,
ásamt því að reka heimili og ala
upp börn.
Sólveig verður jarðsungin frá
Garðakirkju í dag, 26. janúar
2018, og hefst athöfnin klukkan
15.
Sigurgeiri Krist-
jánssyni, f. 1930, d.
2013.
Börn Sólveigar
og Sigurgeirs eru
sex. Kristján Her-
mann, f. 1956, kona
hans er Sigrún
Tryggvadóttir, börn
þeirra eru tvö og
barnabörn fjögur.
Gunnar, f. 1958,
kona hans er Birgitta Baldurs-
dóttir, börn þeirra eru þrjú og
barnabörn þrjú. Sigurður, f.
1963, kona hans er Guðrún V.
Hafsteinsdóttir, þau eiga eitt
barn. Fyrir á Sigurður fjögur
börn og fjögur barnabörn með
fyrri eiginkonu sinni. Sigurgeir,
Elsku mamma mín! Það er
svolítið skrýtið að setjast niður
og skrifa um þig minningar-
grein núna.
Þegar veikindi þín fóru að
ágerast með árunum og þú
hvarfst hægt og rólega frá okk-
ur byrjaði maður að sakna þín
og sótti þá í minningarnar sem
eru svo margar og góðar. Ég er
núna að syrgja þig í annað sinn,
fyrst þegar þú hvarfst inn í
þinn heim fyrir nokkrum árum
og síðan núna þegar þú féllst
frá og ert endanlega farin frá
okkur.
Ég veit að þú ert komin á
góðan stað og laus við alla erfið-
leikana.
Á Tjarnarflötinni bjó ég við
ástríki og heimilið var svo gott
og heilbrigt og mér leið svo vel
með fjölskyldunni minni. Þú
stjórnaðir heimilinu af röggsemi
og öll gömlu góðu gildin í heiðri
höfð.
Þú og pabbi voruð einstakir
og frábærir foreldrar. Þegar
börnin ykkar fóru að búa og
eignast börn þá var oft kátt á
hjalla á Tjarnarflötinni, sem var
einskonar samkomuhús okkar
allra. Barnabörnin þín hafa svo
góðar minningar um þig og
pabba. Þið voruð yndisleg
amma og afi.
Ég gleymi ekki ferðalögunum
innanlands þegar ég var barn
og unglingur. Þetta var svo
gaman og lærdómsríkt. Eftir að
ég varð fullorðinn og búinn að
stofna fjölskyldu lifa sterkt í
minningunni ferðirnar erlendis
og tjaldútilegurnar með þér og
pabba.
Í uppeldi barna minna reyni
ég alltaf að feta sömu slóð og ég
hafði farið með ykkur. Þú varst
alltaf að kenna manni hluti um
lífið og tilveruna. Ég man sér-
staklega eftir því þegar þú
varst að kenna mér að reikna í
huganum með þinni aðferð, sem
ég nota ennþá og kenni öðrum.
Þú varst talnaglögg, bráðgreind
og ótrúlegt hvað minni þitt var
gott. Vegna þess held ég að það
hafi verið erfitt fyrir þig að
þurfa að berjast við sjúkdóminn
þinn á meðan þú gerðir þér
grein fyrir aðstæðum þínum.
Þú gafst mér lausan tauminn
í uppeldinu en passaðir alltaf
upp á að hafa tauminn ekki
óendanlega langan. Alltaf var
beðið eftir manni eftir æfingar
eða þegar maður var að hitta
vinina.
Það var svo gott fá kallið um
hvort allt væri ekki í lagi. Þú
varst upp í rúmi að lesa greinar
í Morgunblaðinu, sem þú hafðir
þurft að geyma vegna anna að
lesa, meðan beðið var eftir lið-
inu þínu heim.
Úr rúminu sást þú út gang-
inn heima að anddyrinu svo
enginn komst óséður inn. Þegar
maður var kominn í framhalds-
skóla fór ég oftast heim í há-
deginu í mat til þess að spjalla
eða fá góð ráð.
Þú varst alltaf tilbúin til þess
að hjálpa manni ef eitthvað
bjátaði á.
Mamma, það var gott að þú
varst alltaf heima og hugsaðir
svo vel um okkur. Ég var alltaf
svo öruggur í návist þinni.
Elsku mamma mín, ég á eftir
að sakna þín eins og þú varst.
Það er ekki hægt að hugsa sér
betri mömmu en þig, hvort sem
var í blíðu eða stríðu. Ég mun
ávallt geyma þig í hjarta mínu.
Ég elska þig, mamma mín.
Þinn sonur,
Sigurður.
Mamma mín Sólveig.
Mamma var yngst af börnum
Margrétar Pétursdóttur og Sig-
urðar Berndsen. Hún fæddist á
Grettisgötunni. Ung flutti hún í
Barmahlíðina og svo færði fjöl-
skyldan sig yfir á Flókagötuna
þegar mamma var 15 ára.
Þar hófu mamma og pabbi
búskap sinn síðar. Mamma var
Reykvíkingur í húð og hár og
bjó öll sín uppvaxtarár í
Reykjavík.
Mamma var náin foreldrum
sínum og naut ástríkis í upp-
vextinum.
Mamma var strax mikil fé-
lagsvera og lék sér mikið á göt-
um borgarinnar á uppvaxtarár-
um sínum og átti marga vini.
Þar verður að nefna Dódó
(Charlotta Þórðardóttir) æsku-
vinkonu mömmu sem stóð með
henni allan tímann í erfiðum
veikindum.
Mamma var einmitt með
Dódó þegar hún kynntist lífs-
förunaut sínum og pabba mín-
um, honum Sigurgeiri Krist-
jánssyni. Þá var mamma ung
námskona í Verslunarskóla Ís-
lands.
Mamma vann einhver ár á
skrifstofu, við bátarekstur og í
verslun. En aðalvinnan var að
koma sex börnum til fullorðins-
ára.
Hún setti börnin ávallt í
fyrsta sæti. Það voru ófáar
dönsku- og íslensku kennslu-
stundirnar með mömmu.
Mamma var mikil tungumála-
manneskja og textagerð henni
auðveld.
Árið 1966 fluttu mamma og
pabba ásamt fjórum drengjum í
Garðabæinn af Grettisgötu. Þar
bættust svo dóttir og sonur í
hópinn. Þar bjó mamma heimili
fyrir stóru fjölskylduna sína.
Svo bættust tengdabörn í
hópinn.
Enn stækkaði hópurinn og
barnabörnin og barnabarna-
börnin fæddust og mun þessi
hópur halda áfram að stækka
og afkomendum fjölga.
Hún reyndi að kenna einka-
dótturinni réttu handtökin að
strauja skyrtur, þrífa og elda.
Ekki vildi hún að dóttirin yrði
föst í heimilisstörfunum eins og
svo margar konur af mömmu
kynslóð og hvatti til menntunar.
Hvað lýsir mömmu best?
Hún var heiðarleg, glöð, hlátur-
mild, umburðarlynd, berorð, úr-
ræðagóð og fór vel með pirring-
inn. Með eindæmum þolinmóð
með allan þennan krakkahóp.
Umfram allt falleg og besta
mamma í heimi. Hún hafði yndi
af að syngja og var í nokkrum
kórum í gegnum tíðina og þar
má nefna kór Rangæinga,
kirkjukór Árbæjarkirkju og
kirkjukór Lindakirkju.
Hún hafði ótrúlega gott
minni og gat farið langtímum
saman með ljóðatexta.
Hún tamdi börnum sínum að
vera heiðarleg, aldrei ljúga,
rétta úr bakinu og sagði: þú
getur allt sem þú einsetur þér.
Skalt aldrei telja og reikna á
fingrunum, gerðu það í hugan-
um.
En ekki er hægt að sleppa
sjúkdómnum. Sjúkdómurinn
hræðilegi læsti mömmu í fang-
elsi. Hún var fangelsuð í eigin
líkama. Hún missti minnið hægt
og bítandi og týndi sjálfri sér
enda er það háttur þessa sjúk-
dóms að svipta fólk sjálfstæði.
Nú kveð ég ástkæra móður
og vin. Ég minnist sterkrar
konu sem var fyrirmynd og
trúnaðarvinur eins lengi og hún
gat. Snillingur og meistari. Guð
geymi þig og blessi.
Nú verður aftur hlýtt og bjart um
bæinn.
Af bernskuglöðum hlátri strætið ómar,
því vorið kemur sunnan yfir sæinn.
Sjá, sólskinið á gangstéttunum ljómar.
(Tómas Guðmundsson)
Hinsta kveðja frá dóttur og
vini,
Margrét Sigurgeirsdóttir.
Mamma mín.
Við heyrum enn hláturinn og
sönginn þinn í fjarska. Við
sjáum þig leggja lófana yfir
kinnar barnanna okkar. Við
sjáum og heyrum þig syngja
þegar þú ert að elda mat fyrir
barnahópinn þinn.
Við heyrum í þér í símanum
að tala við vinkonur þínar, já
hlusta og taka þátt í þeirra
vandamálum.
Við sjáum pabba kyssa þig
inni í eldhúsi þegar hann kemur
heim úr vinnunni. Við bíðum öll,
því þú ert að taka þig til. Þú
vakir eftir okkur þegar við för-
um út að skemmta okkur. Þú
ert að passa fimm barnabörn.
Þau fá að sofa og vilja helst
ekki fara heim. Þú sérð minnstu
breytingu í fari okkar og lætur
okkur vita.
Þú bjargar lífi pabba tvisvar
sinnum, þegar hann liggur á
spítala eftir slysið. Þú manst öll
númer og söngva.
Þú færð ömurlega heilabilun.
Þú sem mundir allt, manst
ekkert. Þú hlærð enn og syngur
í veikindum þínum.
Mamma, við héldum að það
yrði auðveldara að missa þig,
vegna þess að þú varst búinn að
vera lasin svo lengi.
Ég er fullviss um að þú munt
heyra raust Guðs þegar hann
kallar á þig og þú munt vakna
og rísa upp úr moldinni aftur til
lífsins.
Sjáumst.
Þinn sonur
Gunnar.
Sólveig Berndsen
Svavar föðurbróðir minn er í
minningunni stóri bróðir pabba.
Sennilega áleit ég það vera
þannig af því að hann var hærri
en pabbi minn, hann átti eldri
börn og fleiri, og hann bjó í
stærra húsi.
Í dætrum hans, Kollu og
Siggu, átti ég fyrirmyndir og
reyndi að gera allt eins og þær.
Gunnar Örn var nær mér í aldri
og með honum og Óttari var
mikið byggt úr legó en af þeim
kubbum var nóg til á Selja-
landsveginum.
Svavar og Erna áttu fallegt
heimili og raddirnar sem hljóm-
uðu voru notalegar. Það var
forvitni í spurningum Svavars
og jákvæðni í einlægum áhuga
hans á því sem við krakkarnir
vorum að sýsla. Röddin var
Svavar Gunnar
Sigurðsson
✝ Svavar GunnarSigurðsson
fæddist 29. ágúst
1935. Hann lést 19.
desember 2017.
Útför Svavars
fór fram 16. janúar
2018.
Vegna mistaka
við birtingu minn-
ingargreina um
Svavar Gunnar í
Morgunblaðinu í gær eru grein-
arnar birtar aftur.
Morgunblaðið harmar mis-
tökin og biður ættingja og alla
hlutaðeigandi innilega velvirð-
ingar.
mild og fasið yfir-
vegað.
Það var ekki
fyrr en síðar að ég
vissi að Svavar var
litli bróðir pabba.
Amma í Mánagöt-
unni hafði áhyggj-
ur af litla strákn-
um sínum sem var
fluttur til Svíþjóðar
og myndi sennilega
ílengjast þar. Það
varð úr enda kynntist hann
Britt sinni.
Í gegnum árin breyttist fasið
ekkert, það var ennþá yfir-
vegað. Styrkur raddarinnar var
áfram mildur en nýtt hljómfall
komið í íslenskuna með söng
sænskunnar. Einlægur áhuginn
var til staðar þegar spurt var
um hagi, börn og barnabörn.
Nú eru skil hjá fjölskyldu
Svavars föðurbróður, votta ég
aðstandendum öllum dýpstu
samhygð.
Jólakort með undirskriftinni
„farbror Svavar“ verða ekki
fleiri.
Hafðu þökk fyrir mildi þína.
Edda.
„Ef þú klárar matinn færðu
hrútshorn í verðlaun,“ sagði
Svavar föðurbróðir minn, þar
sem ég sat yfir fiskinum og
gekk seint að koma honum nið-
ur með harðnandi flotinu. Ég
leit spurnaraugum á frænda
minn, þar sem við sátum í eld-
húsinu hjá Gróu ömmu á Mána-
götu 3 á Ísafirði. Hann brá ekki
svip, en í augunum brá fyrir
óræðu bliki.
Ég leit á ömmu, þar sem hún
sat á kollinum í horninu og
reykti sína sígarettu. Hún
horfði annars hugar út um
gluggann. Snögglega rann
fiskurinn rétta leið ofan í maga.
Verðlaunin komu með skilum.
Svavar tók í höndina á mér og
fléttaði upp á fingurna; litla
fingur yfir baugfingur, baug-
fingur yfir löngutöng, löngu-
töng yfir vísifingur og beygði
loks alla fingurna yfir þumal-
inn. „Nú ertu kominn með
hrútshorn og getur stangað frá
þér.“
Vonbrigðin í svipnum hafa
ekki leynt sér. Það mátti greina
örlítið glott á vörum ömmu,
sem virtist enn ekkert sjá eða
heyra. Svavar brosti kankvís-
lega og hrósaði mér fyrir að
klára matinn. Það var bros sem
bræddi hjörtu.
Svavar var fríður maður og
hafði karlmannlega rödd. Hann
var bifvélavirki og rak sitt eigið
verkstæði í Fjarðarstrætinu.
Þar var spennandi að koma, sjá
verkfærin, varahlutina, bílana
og heyra samtölin. Svavar þótti
vandaður fagmaður, en átti trú-
lega erfitt með að rukka að
fullu fyrir vinnuna. Einkum þá
sem ekki höfðu mikið á milli
handanna. Þannig var hann.
Svavar og Erna Sörensen,
fyrri kona hans, áttu fjögur
börn sem upp komust. Kolla,
Sigga, Gunnar Örn og Óttar
voru ekki bara frænkur og
frændur. Þau voru fjölskyldan.
Fjölskyldan úr Mánagötunni,
sem kom saman á tyllidögum.
Og um áramótin hjá Svavari og
Ernu í Túngötunni eða nýja
húsinu á Seljalandsveginum.
Upp í hugann koma jólaboðin
hjá Magnínu, ömmusystur í
Þvergötu 3, þar sem Haraldur
„stóri frændi“ bjó líka. Fjöl-
skyldan saman, endalausar um-
ræður um pólitík og fólk. Og
svo var spiluð vist. Þar voru til-
finningar í spilum. Eins gott að
trufla ekki í miðri sögn.
En aðstæður breyttust.
Svavar og Erna skildu. Svavar
nýtti sér iðnmenntun sína, flutti
til Svíþjóðar og vann hjá Volvo-
verksmiðjunum. Í Gautaborg
átti hann sitt heimili upp frá
því. Gunnar Örn flutti með hon-
um út. Fjórir ungir menn í
ævintýraferð heimsóttu þá
feðga og fengu að liggja á dýn-
um í íbúðinni þeirra og njóta fé-
lagsskapar Gunnars. Svavar
heilsaði upp á okkur, en sást
lítið.
Hann hafði kynnst ástinni á
ný. Britt varð lífsförunautur
hans og sonur hennar Jörgen
stjúpsonur hans. Svavar undi
sér vel í sænska velferðarþjóð-
félaginu. Það rímaði vel við
jafnaðarmanninn frá Ísafirði.
Það var fjölskyldunni allri
þungt áfall þegar Gunnar Örn
fórst í sjóslysi í Ísafjarðardjúpi
ásamt Vagni, tengdaföður
sínum, kaldan vetrardag 18.
desember 1990. Svavar kom
ekki oft til Íslands á seinni
árum. Nokkrum sinnum náðum
við að hittast og stundum var
Britt með í för. Hann var ekki
margmáll um eigin hagi eða til-
finningar.
En það sást í augunum, að
hann naut lífsins. Og í brosinu.
Brosinu sem bræddi hjörtu. Við
blessum minningu góðs drengs
og biðjum börnum hans, maka
og fjölskyldum þeirra
huggunar.
Sigurður Pétursson.
Góður vinur minn og skóla-
bróðir, Svavar Gunnar Sigurðs-
son, lést á heimili sínu í Gauta-
borg 19. desember 2017. Útför
hans verður gerð frá Lundby
Gamla Kyrka í Gautaborg 16.
janúar 2018.
Andlát hans kallaði fram
minningar frá Ísafjarðarárum,
vinskap okkar og skólagöngu í
Barnaskóla Ísafjarðar og Gagn-
fræðaskóla Ísafjarðar sem lauk
skólaárið 1951-1952. Margs er
að minnast. Okkar árgangur
var heppinn með skólafélaga og
kennarar margir hverjir frá-
bærir og skólastjórarnir sterkir
leiðtogar sem nutu virðingar
okkar. Í minningabók minni frá
þessum tíma er margt tilgreint,
s.s. Sundhöll Ísafjarðar, bóka-
safnið og íþróttahúsið við
Austurvöll, skíðasvæðið í
Stórurð, útilegur í Birkihlíð,
dansæfingar, morgunsöngur í
GÍ, árlegar skólahátíðir, kvöld-
göngur um Eyrina og um
spegilsléttan Pollinn glitra „í
faðmi fjalla blárra“ o.m.fl.
Sérstaklega er minnst á bók-
menntatíma sem tónlistarskóla-
stjórinn Ragnar H. Ragnar
annaðist, mótaði og hafði um-
sjón með, en Ragnar H. var
mjög sögufróður og hafði sér-
stakt dálæti á íslenskum skáld-
skap í ljóði og riti. Hann fór
með okkur á bókasafn Ísafjarð-
ar og setti okkur fyrir að lesa
fjölbreytt úrval skáldverka. Til-
gangurinn var m.a. sá, að við
greindum frá og lýstum áhrif-
um viðkomandi bókar á viðhorf
okkar til söguatriða eða boð-
skapar og kynntum þau hvert
fyrir öðru. En einmitt þarna
kom fram hversu mikinn áhuga
Svavar hafði á bókmenntum og
sögu tengdri mannlífi og menn-
ingu þjóðar okkar. Ég fullyrði
að þessir „bókmenntatímar“ hjá
Ragnari hafi mótað okkur fjöl-
mörg og ber að þakka fyrir það.
Svavar var orðheppinn, snjall
í framsetningu orða sinna, og
sterkan grun hef ég um að ein-
hvers staðar leynist fallegt ljóð
eða kvæði í fórum hans frá
þessum skemmtilega tíma.
Ógleymanlegar eru þær
stundir okkar Svavars og ein-
stakra skólasystkina þegar við
gengum upp fjallshlíðina ofan
Hlíðarvegs, lögðumst þar á
bakið, létum ýmist sólina eða
rigninguna falla á andlit okkar
og rökræddum um efnisatriði
þeirra bókmennta sem við vor-
um að lesa, eða þá skiptumst á
skoðunum eða þrættum um
pólitíkina og tilveruna.
Við hjónin Lillý og ég áttum
síðar um tíma samskipti við þau
Svavar og fyrri konu hans Ernu
Sörensen þegar við öll áttum
heima í Reykjavík, en þau hjón-
in slitu samvistum og voru þau
slit Svavari þungbær. Eftir að
Svavar flutti til Svíþjóðar var
samband okkar minna en hann
kom a.m.k. á eitt skólamót okk-
ar skólasystkina sem haldið var
á Ísafirði, og þar var honum vel
fagnað.
Svavari eru hér með þökkuð
ljúf samfylgd og skemmtilegar
stundir. Öllum aðstandendum
hans bæði hér heima og erlend-
is eru sendar innilegar sam-
úðarkveðjur.
Guð blessi minningu Svavars
Gunnars Sigurðssonar.
Ólafur Kristjánsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar