Morgunblaðið - 26.01.2018, Blaðsíða 31

við nýjustu Bítlalögin. Einnig er
vert að minnast á veiðitúrana
okkar. Þetta voru stundir sem
gáfu okkur mikið. Minningarnar
hrannast upp og þær eru mér
sannarlega dýrmætar. Þín verð-
ur sárt saknað.
Guð blessi minningu Andrésar
Magnússonar. Far í friði. Fjöl-
skyldu hans votta ég mína
dýpstu samúð.
Gunnar Böðvarsson
Ég hóf störf hjá Skýrsluvélum
ríkisins og Reykjavíkurborgar
árið 1989. Fljótlega tókst vinátta
milli mín og Andrésar. Höfðum
við báðir sama áhugamálið, að
veiða. Helst stunduðum við
fluguveiði. Fórum við oft saman
til veiða, m.a. í Hlíðarvatn í Sel-
vogi. Magnús faðir Andrésar
kom einnig með, og gerði það vel
fram yfir áttrætt. Á meðan heils-
an leyfði.
Við Andrés fórum víða til
veiða. Á Grímstunguheiði. Veidd-
um við í Svínavatni, í net. Andrés
var duglegur að vaða. Vatnið er
með leirbotni og óð Andrés með
annan enda netsins út í mitt
vatn. Veiddum við vel. Gistum
við í gangnamannakofa, Öldu-
móðaskála, skammt frá vatninu.
Einnig fengum við leyfi hjá
bóndanum í Forsæludal til að
veiða í Friðmundará. Var það
nokkur svaðilför, því að brattinn
var svo mikill.
Bóndinn leyfði okkur að veiða
frítt. Vart hafði verið við mink,
sem styggði fiskinn. Eitt sumar
fórum við til veiða í Vatnsdalsá
framan við bæinn Forsæludal í
Vatnsdal, en ég hafði verið í sveit
í Grímstungu, skammt þar frá.
Ég tók ég mynd af Andrési sem
birtist í Morgunblaðinu. Kallaði
ég myndina „Steinsofið“. Höfð-
um við spjallað fram eftir nóttu.
Andrés var þreyttur og lagði sig
á stein, sem var upplagður að
taka kríu á. Undir Dalsfossi
veiddi hann margar fallegar
bleikjur.
Hann var reyndur veiðimaður
sem hafði lært að veiða af Magn-
úsi föður sínum, sem var einn af
stofnendum Stangaveiðifélags
Reykjavíkur og var félagi þar í
47 ár. Félagi nr. 105. Fór ég með
þeim feðgum í Elliðaárnar, fyrir
svo sem fimmtán árum. Lærði
allt sem ég veit um Elliðaárnar
af Andrési. Við félagarnir veidd-
um mikið á Þingvöllum. Helst í
Vellankötlum. Þar eru kalda-
vatnsuppsprettur. Veiddum við
oft vel, sérstaklega Andrés. Árið
1991 smíðaði ég mína fyrstu
fluguveiðistöng. Mörgum árum
seinna, eða um 2014, ákváðu Ár-
menn, veiðifélag, að við smíðuð-
um okkar eigin stangir. Andrés
bjó til um tíu stangir, allar lista-
vel gerðar. Ég hef lokið við um
tuttugu og er sú síðasta álíka vel
gerð og sú fyrsta hjá Andrési.
Einnig minnist ég þess að við fé-
lagarnir tókum við þátt í keppni
um að gera bestu heimasíðuna
hjá Skýrr. Unnum við til verð-
launa. Verðlaunum var skipt
milli annars og okkar. Fengum
við úttekt á tölvuvörum fyrir um
þrjátíu þúsund krónur og
hringdi ég í hann og lét hann vita
að við hefðum unnið. En hann
var í sumarleyfi á Spáni, þangað
sem þau hjón fóru oft. Guðrún og
hann.
Andrés var fyrirmyndarmað-
ur, hógvær, fríður, meðal maður
að hæð, samsvaraði sér vel. Lít-
illátur, hægur og hvers manns
hugljúfi. Nægjusamur og fór vel
með sitt.
Við Andrés áttum góðar
stundir saman á líknardeildinni
og höfðum margt að spjalla um
frá gömlum dögum.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem á eftir, kanske í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og
syndagjöld.
(Bólu-Hjálmar)
Far í friði, kæri vinur.
Bergþór Einarsson.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2018
✝ Petrína KristínSteindórsdóttir
fæddist í Bolung-
arvík 30. júlí 1931.
Hún lést á bráða-
móttöku Landspít-
alans 13. janúar
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Steindór
Ingimar Karvels-
son frá Bæjum,
Snæfjallaströnd, f.
13. nóvember 1889, d. 20. júlí
1934, og Sigþrúður Halldórs-
dóttir frá Berjadalsá, Snæ-
fjallaströnd, f. 16. september
1895, d. 27. október 1972. Seinni
maður Sigþrúðar var Kristján
Árni Stefánsson frá Hóli í Bol-
ungarvík, f. 24. desember 1885,
d. 15. mars 1971.
Systkini Petrínu voru Stein-
dór Ingimar Steindórsson, f.
1917, d. 1989, Karvel Halldór
Steindórsson, f. 1918, d. 1992,
Sigríður Margrét Steindórs-
dóttir, f. 1921, d. 1984, Sig-
urborg Lilja Steindórsdóttir, f.
1923, d. 1923, og Baldvin Stein-
dórsson, f. 1928, d. 2014.
Petrína eignaðist þrjú börn
vík. Þriggja ára missti hún föð-
ur sinn, seinna gekk Kristján
Árni henni og systkinum hennar
í föðurstað. Kristján Árni var
meðhjálpari í Hólskirkju, einnig
organleikari og kennari. Petr-
ína fór ung að syngja í kirkju-
kórnum nýstofnuðum, þá 14 ára
gömul.
Hún fluttist alfarið til Reykja-
víkur 22 ára gömul. Þá var hún
orðin tveggja barna móðir og
síðar átti eftir að bætast í barna-
hópinn, en alls eignaðist hún sex
börn. Þegar börnin komust á
legg vann hún við ýmis versl-
unar- og sölustörf. Lengst af
starfaði hún í skódeildinni í
Hagkaup, Kjörgarði, og síðar
sem húsvörður í Hvassaleit-
isskóla.
Á hennar heimili í Bolungar-
vík var mikið sungið og varð
söngur hennar aðaláhugamál
alla tíð. Fyrir sunnan gerðist
hún meðlimur í Kirkjukór Ás-
prestakalls, einn af stofn-
meðlimum, og söng með kórn-
um í tæp 40 ár.
Petrína var um áratuga skeið
virkur meðlimur í Kristniboðs-
félagi kvenna í Reykjavík.
Petrína og Jóhannes bjuggu
allan sinn búskap á Nönnugötu
6. Frá maí 2016 bjó Petrína á
Hrafnistu í Reykjavík.
Útför Petrínu fer fram frá
Áskirkju í dag, 26. janúar 2018,
klukkan 14.
með Arne Ander-
sen. Þau eru 1)
Árni, f. 1949, maki
Sigríður María
Jónsdóttir, 2) Rut,
f. 1953, maki Þor-
steinn Gunnarsson,
3) Steindór Ingi-
mar, f. 1954, maki
Hrefna Ársælsdótt-
ir.
Hinn 24. sept-
ember 1955 giftist
Petrína Jóhannesi Guðlaugi Jó-
hannessyni, f. 22. apríl 1922, d.
14. maí 2013.
Þeirra börn eru: 1) Sig-
þrúður, f. 1957, maki Ólafur
Bragason. 2) Kristín Guðlaug
Jóhannesdóttir, f. 1961, maki
Preben Hansen. 3) Rósa, f. 1970,
maki Helgi Zimsen.
Ömmubörnin eru 22, lang-
ömmu- og langalangömmu-
börnin eru 44.
Börn Jóhannesar úr fyrri
sambúð eru: 1) Hólmfríður, f.
1947, maki Stefán Eggertsson,
2) Jóhanna, f. 1948, d. 1990, 3)
Magnús Heimir, f. 1949, maki
Margrét Baldursdóttir.
Petrína ólst upp í Bolungar-
Elskulega mamma mín
mjúk er alltaf höndin þín
tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
Þegar stór ég orðinn er
allt það skal ég launa þér.
(Sig. Júlíus Jóhannesson)
Mamma, það er erfitt að trúa
því að þú sért farin frá okkur. Þú
sem varst svo mikill félagi minn,
umhyggjusöm amma litlu
barnanna minna þriggja og hress
og yndisleg tengdamamma sam-
býlismanns míns.
Elsku mamma mín, ég sakna
þín svo mikið. Orðin 86 ára, en
samt svo ern, með á nótunum,
last Moggann þinn á morgnana
og fylgdist með. Hringdir í mig í
byrjun janúar: „Jæja, verður af-
mælisveisla fyrir hjartakónginn
minn á þrettándanum?“ Því mið-
ur náðum við ekki að hafa veislu
heima en komum til þín í staðinn
þann dag. Ætíð varstu að hugsa
um „englana þína þrjá“, en það
kallaðirðu börnin mín þrjú. Það
var svo gaman að sjá þig í ömmu-
hlutverkinu aftur og þau veittu
þér svo mikla gleði.
Bernskuminningar mínar um
þig eru ljúfar. Þú kenndir mér
vers og bænir og þið pabbi skipt-
ust á að fara með bænirnar með
mér hvert kvöld. Morgunstund-
irnar með þér voru mér dýrmæt-
ar. Við hlustuðum á útvarpið,
sungum saman lög og kvæði, þú
talaðir í símann, sýslaðir við
heimilisstörf og ég dundaði mér á
meðan. Við löbbuðum saman nið-
ur á Laugaveg, löbbuðum saman
yfir Tjörnina í leikskólann minn,
Tjarnarborg. Alltaf vorum við
syngjandi á göngunni.
Þegar í grunnskólann var
komið varstu strangari. Þar átti
ég að sinna mínu námi vel og
standa mig. Og ekki vera úti á
kvöldin, ónei.
Ég hafði gaman af sögum sem
þú sagðir mér úr bernsku þinni.
Þú t.d. eignaðist sjálf aldrei
dúkku, þín leikföng voru leggur
og skel. Ef þú myndir eignast
dætur var þetta það fyrsta sem
þær skyldu eignast.
Samvera með þér í gegnum
kórastarfið þitt og á tímabili
sungum við saman í kórnum,
heimsóknir til vinkvenna þinna,
heimsóknir til lækna. Alltaf vor-
um við saman. Tvítug flutti ég til
Þýskalands og í nokkur skipti
komuð þið pabbi að heimsækja
mig þar. Þá voruð þið pabbi í
blóma lífsins, þú um sextugt og
pabbi um sjötugt.
Þú varst dugleg kona í gegn-
um tíðina, hörkudugleg. Þrítug
að aldri varstu orðin fimm barna
móðir. Ég, yngsta barn þitt,
fæddist níu árum seinna. Alltaf
var svo snyrtilegt í kringum þig
og þú gekkst í verkin strax. Það
var mikil reisn yfir þér, alltaf
barstu höfuðið hátt, sama hvað á
bjátaði. Og alltaf varst þú svo
smekklega til fara. Þú kenndir
mér svo margt mamma mín,
kenndir mér að trúa og treysta
Guði og að hlúa að náunganum.
Eina vísu settir þú í minningabók
er þú gafst mér þegar ég var 10
ára gömul:
„Vendu þig á að vera stillt,
vinnusöm og þrifin.
Annars færðu engan pilt,
ef þú gengur rifin.“
(Höf. ók.)
Þakka þér samfylgdina öll ár-
in, elsku mamma mín, takk fyrir
að vera mamma mín.
Þín dóttir
Rósa.
Amma var dásamleg og mjög
góð. Mér þykir ótrúlega vænt um
hana. Mér þótti skemmtilegast
að spila á spil við hana og fara í að
fela hring með henni. Við höfðum
svo gaman saman. Lífið full-
komnaðist með henni. Það sem
mér fannst best við hana var hvað
hún var fyndin, hlý, með stórt
hjarta, góð, skemmtileg, notaleg,
róleg og góð í að syngja. Og
svakalega góð í handavinnu. Það
var líka dásamlegt hvað hún unni
öllum vel. Það var líka svo gaman
þegar við fórum saman í handa-
vinnu og hvað hún var alltaf já-
kvæð. Hún mun verða alltaf til í
hjarta mínu.
Þín ömmustelpa,
Iðunn Helga Zimsen, 11 ára.
Hún var okkur miklu meira en
góð grannkona. Hún var líka góð-
ur vinur. Og raunar var hún eins-
konar goðsögn. Petrína hefði get-
að leikið og sungið aðalhlutverk í
öllum helstu stórleikritum heims-
ins með glans. Því hún hafði til að
bera fágætan þokka og glæsileik
sem blandaðist kímnigáfu og for-
vitni. Hún var stór í sér á öllum
sviðum, með heitar tilfinningar
og sterka réttlætiskennd. Hún
var líka frumleg í sér, hafði sjálf-
stæðar skoðanir auk þess að
syngja einsog engill. Já,
skemmtileg og góð grannkona
var hún og vinkona.
Við gátum alltaf leitað til henn-
ar og þeirra Jóhannesar ef eitt-
hvað bjátaði á. Og þótt maður
tapaði lyklunum sínum í hundr-
aðasta skiptið voru manni alltaf
réttir varalyklarnir með gleði.
Örstuttur hittingur í dyragætt
var gerður að skemmtilegri
stund. Petrína spurði kannski
kankvís hvaðan mann bæri nú að
og hvernig gengi í viðureigninni
við ástina.
Það var gott að fá hlýja kveðju
frá Petrínu þegar maður var
lengst úti í útlandi í námi. Og á
ögurstundum bárust boð frá
Petrínu um að hún væri á bæna-
vaktinni. Það var ánægjulegt að
fá að kynna hana fyrir nýfæddum
syni mínum því hún fagnaði hon-
um af svo einlægri gleði. Hún
sagðist alltaf hafa vitað að ég
myndi eignast barn, og ég sagði
henni þá sem var að sannfæring
hennar hefði verið mér stoð þeg-
ar leit út fyrir að mér yrði ekki að
ósk minni. Því ég trúði á trú
hennar. Það er ekki oft sem mað-
ur hittir fyrir svo sanntrúaða
manneskju að maður sannfærist
um mikilvægi þess að biðja bæn-
irnar sínar.
Ég sakna þess að hafa ekki
getað heimsótt Petrínu mína síð-
an hún flutti í burt úr Goðahverf-
inu. En ég var heppin að fá að
spjalla við hana eldklára og
snarpa, hressa og káta á Nönnu-
götunni síðastliðið sumar.
Við, fjölskyldan á númer fjög-
ur, vottum afkomendum hennar,
vinum okkar og nágrönnum til
margra ára, einlæga samúð og
þökkum árin 45 sem við höfum
verið samferða á Nönnugötunni.
Blessuð sé minning magnaðrar
konu.
Oddný Eir Ævarsdóttir.
Elskuleg vinkona mín Petrína
Kristín er látin, 85 ára. Stórkost-
leg kona, fædd og uppalin í Bol-
ungarvík en ég á Siglufirði. Við
urðum fljótt vinkonur eftir að við
fluttumst suður. Það er svo
margs að minnast frá okkar sam-
verustundum, við vorum báðar að
vinna í verslunum, hún í skódeild
í Hagkaup á Laugaveginum en
ég í Zimsen í Ármúla og við hitt-
umst oft þegar matarhlé var hjá
okkur.
Við störfuðum mikið saman í
Al-Anon í Langholtskirkju og
síðar í Kópavogskirkju. Við vor-
um báðar í kór, ég í Samkór
Kópavogs en hún í kirkjukór Ás-
kirkju. Hún hafði mjög góða
söngrödd og öll hennar fjölskylda
er mjög söngelsk. Hún átti stóra
fjölskyldu, hún var mjög trúuð og
starfaði í Kristniboðsfélagi
kvenna.
Í mörg ár þóttum við svo líkar
áður fyrr að það var alltaf verið
að taka feil á okkur, það var alveg
ótrúlegt. Ég kom einu sinni að
heilsa upp á Petrínu en ég var í
fríi og þegar ég var að fara þreif
ein afgreiðslustúlkan í mig og
spurði hvað ég væri eiginlega að
fara út á miðjum vinnudegi. Eitt
sinn sá ég mynd hjá Petrínu og
hélt þetta væri ég en Petrína sem
var svo gamansöm var fljót að
segja: Elskan mín, þetta er
reyndar ég sjálf en ekki þú.
Hún var mjög trúuð og trúin
hjálpaði henni mikið gegnum líf-
ið, heilsan var oft bágborin en
alltaf var stutt í glensið. Hún gat
alltaf komið mér í gott skap, hún
glöð og einlæg. Við brölluðum
margt saman, áttum góðar
stundir og varð aldrei sundur-
orða.
Tíminn flýgur og teymir mann
á eftir sér og ekki fáum við ráðið
hvernig fer.
Ég kveð þig, kæra vinkona,
með sorg í hjarta og fjölskyld-
unni sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi Guð
styrkja ykkur í sorg ykkar, þið
eigið góðar minningar um ynd-
islega konu.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning þín.
Geirlaug Egilsdóttir.
Félagar í Kirkjukór Áskirkju á
árum 1965 til 2001 kveðja Petrínu
með þakklæti fyrir vináttu og
ánægjulegt samstarf í kórnum
frá stofnun hans.
Við minnumst oft fyrstu ár-
anna þegar verið var að byggja
kirkjuna okkar og guðsþjónustur
voru í Laugarneskirkju í Laug-
arásbíói og á dvalarheimilum í
sókninni. Þetta var upphafið að
margra ára samstarfi.
Þann 11. desember 1983 feng-
um við í senn fagurt Guðshús og
samastað fyrir kórinn. Petrína
var einn af stofnfélögum kórsins
og lengst af ritari í stjórn hans.
Kórinn tók mikinn þátt í safnað-
arstarfinu og uppbyggingu kirkj-
unnar og naut þess í ríkum mæli.
Eftirminnilegar eru safnaðar-
ferðir kórsins. Ein var til Vest-
fjarða, þar sem farið var m.a. til
Bolungarvíkur, á bernskuslóðir
Petrínu. Það var í senn fróðleg og
skemmtileg ferð.
Á þessum árum var ekki mikið
um lært söngfólk í kirkjukórum,
en við nutum góðrar raddþjálf-
unar og sóttum einnig námskeið
Söngmálastjóra Þjóðkirkjunnar í
Skálholti.
Kórstarfið var Petrínu mjög
hugleikið. Hún átti þátt í að ná í
ungt fólk í kórinn. Þar á meðal
tónlistarkennarana Rósu, dóttur
sína, og Margréti sonardóttur
sína.
Við fyrrverandi félagar í
kirkjukórnum færum fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
F.h. kórfélaga,
Bryndís Steinþórsdóttir.
Petrína Kristín
Steindórsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Á hendur fel þú honum,
sem himna stýrir borg,
það allt, er áttu’ í vonum,
og allt, er veldur sorg.
Hann bylgjur getur bundið
og bugað storma her,
hann fótstig getur fundið,
sem fær sé handa þér.
Mín sál, því örugg sértu,
og set á Guð þitt traust.
Hann man þig, vís þess vertu,
og verndar efalaust.
Hann mun þig miskunn krýna.
Þú mæðist litla hríð.
Þér innan skamms mun skína
úr skýjum sólin blíð.
Hvíl í friði, elsku
mamma.
Sigþrúður,
Kristín og Rut.
Amma kom alltaf í heim-
sókn þegar ég átti afmæli
og oft bakaði hún pönnu-
kökur og kom með. Amma
kallaði mig „hjartakónginn
sinn“. Amma saknaði afa
Jóhannesar og talaði um
hann við mig. Ég er nafni
hans. Amma vildi alltaf eiga
eitthvað í mér. Amma Petr-
ína var vinkona mín.
Þinn ömmustrákur,
Jóhannes Jökull
Zimsen, 6 ára.
Amma var alltaf svo
glöð. Þegar ég grét þá fór
hún að gráta. Lyktin af
ömmu var svo góð. Alltaf
þegar ég vildi spila við hana
þá spilaði hún við mig. Ég
var nafna hennar. Stundum
þegar við heimsóttum hana
var hún dálítið þreytt en
síðan hresstist hún við.
Amma var með risastórt
hjarta.
Þín ömmustelpa,
Gréta Petrína
Zimsen, 9 ára.
Fyrstu minningar
mínar eru um úti-
vist, mat, samveru,
súkkulaði, rækjusal-
at og spil. Fjölskyldan var annað
hvort í berjamó, á skíðum í Skála-
felli, á ferðalagi eða heima að spila.
Allt alveg dásamlegar minningar
og þannig var lífið í kringum
mömmu. Það var aldrei lognmolla
því það þurfti að nýta hverja mín-
útu, hvern orkudropa, hvern sól-
argeisla, hvert aðalbláber og
hvern dag sem hægt var að skíða.
Mamma hafði sterkar skoðanir
á mönnum og málefnum en þegar
á reyndi stóð hún með þeim sem
minna máttu sín og hjálpaði þar
sem hjálpar var þörf.
Nýtni var mömmu í blóð borin
og hún kaus ávallt gæði umfram
Dúa Stefanía
Hallgrímsdóttir
✝ Dúa StefaníaHallgríms-
dóttir fæddist 9.
maí 1942. Hún lést
7. janúar 2018.
Útför Dúu fór
fram 18. janúar
2018.
magn. Það birtist á
ýmsa vegu og til að
mynda fannst henni
alls ekki taka því að
beygja sig niður eftir
öðru en aðalbláberj-
um. Mat var aldrei
hent og hlutir sem
keyptir voru til
heimilisins voru
gjörnýttir. Ef það
voru tartalettur í
matinn vorum við að
borða nokkurra daga rest úr ís-
skápnum og apaskinnsgallinn sem
ég notaði í handboltanum fyrir um
30 árum var enn nothæfur í garð-
yrkjuna. Millet úlpan sem við
systurnar deildum með henni á
unglingsárunum er enn á sínum
stað.
Mamma var mér góð fyrirmynd
á mörgum sviðum og ég naut lífs-
ins með henni. Hún naut þess líka
að vera með fjölskyldunni og leið
aldrei betur en þegar við vorum öll
saman.
Minningarnar um þig lifa
áfram, elsku mamma mín.
Valdís Arnórsdóttir.