Morgunblaðið - 02.02.2018, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2018
✝ Tómas MagnúsTómasson
fæddist 23. maí
1954 í Reykjavík.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans
23. janúar 2018.
Foreldrar Tóm-
asar voru Tómas G.
Magnússon, f . 23.
október 1911, d. 17.
janúar 1968, og
Sigríður Sigurð-
ardóttir, f. 16. maí 1920, d. 14.
október 1987.
Systkini Tómasar eru Val-
gerður Tómasdóttir, f. 10. maí
1943, d. 29. apríl 1995, Ólafur
Sigurður Tómasson, f. 18. ágúst
1947, d. 10. júní 2015, Rannveig
Tómasdóttir, f. 17. júlí 1950, og
Guðrún Helga
Tómasdóttir, f. 9
júlí 1962.
Sambýlismaður
Tómasar síðastliðin
10 ár er Magnús
Gísli Arnarson.
Tómas var af-
bragðs bassaleikari
og var í mörgum af
vinsælum hljóm-
sveitum landsins,
svo sem Stuðmönn-
um, Þursaflokknum og Change.
Hann var einnig afkastamikill
upptökustjóri og spilaði inn á
fjölmargar íslenskar plötur sem
nutu mikilla vinsælda.
Útför Tómasar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 2. febr-
úar 2018, klukkan 15.
Í dag kveðjum við systkinin
kæran frænda, Tómas Magnús
Tómasson.
Á okkar yngri árum fannst
okkur mjög gaman að geta sagt
með stolti að móðurbróðir okkar
væri í Stuðmönnum, því bandið
er jú hljómsveit allra lands-
manna. Við höfum farið á ófá
Stuðmannaböllin í gegnum tíð-
ina og alltaf var jafn ánægjulegt
að fylgjast með Tomma á sviðinu
og sjá hversu gaman hann hafði
af því að skemmta öðrum og sjá
til þess að línan í laginu færi
ekki úr skorðum.
Í okkar huga var Tommi hins
vegar ekki aðeins frábær tón-
listarmaður, við erum fyrst og
fremst þakklát fyrir að hafa
kynnst þeim öðlingsmanni sem
Tommi frændi var – eða eins og
segir í einu Stuðmannalaginu
„hann er vænn við menn og mál-
leysingja“. Tommi mætti alltaf
hress og kátur til veisluhalda og
í fjölskylduheimsóknir og nýtti
hvert tækifæri til að segja góðar
sögur, enda hnyttinn með ein-
dæmum. Hann var einstaklega
hógvær maður og aldrei snerust
sögurnar hans um að berja sér á
brjóst eða státa af tónlistarleg-
um afrekum sínum. Þá var
Tommi einnig liðtækur í eldhús-
inu og galdraði fram hina girni-
legustu rétti sem runnu ljúflega
niður.
Okkur systkinunum hefur
ótal sinnum verið sagt hvað
Tommi hefur gert mikið fyrir ís-
lenskt tónlistarlíf en engu að síð-
ur óraði okkur ekki fyrir því
hversu mikið hann raunverulega
lagði til og hvað andlát hans hef-
ur snert marga. Það hefur verið
mjög gott að finna hlýhug og að
lesa sögur og kveðjur frá vinum
og samstarfsmönnum Tomma úr
tónlistarheiminum undanfarna
daga. Fyrir þær verðum við
ævinlega þakklát.
Elsku Tommi, við systkinin
þökkum fyrir að hafa fengið að
kynnast þér og erum þakklát
fyrir þann tíma sem við áttum
saman. Við aðstæður sem þessar
kemur að sjálfsögðu upp í hug-
ann að maður á að vera duglegri
að halda sambandi við fólkið sem
manni þykir vænt um. Þetta
kennir manni að fresta ekki slík-
um sjálfsögðum hlutum.
Þangað til næst, elsku frændi.
Halla Björg, Þorbjörg
og Tómas Magnús
Þórhallsbörn.
Þegar lagt er í langferð er
vísast að velja sér ferðafélaga af
kostgæfni. Ferðafélaga sem
opnar augu manns fyrir fegurð
heimsins, reynist traustur ef á
bjátar og kryddar tilveruna
skemmtilegheitum.
Sá sem þetta ritar hefur notið
þeirra forréttinda að ferðast
með Tómasi Magnúsi Tómassyni
langa hríð. Horft um öxl blasir
við mögnuð ævintýraför, mörk-
uð ótalmörgum gleðistundum í
bland við spennandi áskoranir.
Hvernig sem viðraði reyndist
sólríkjan í lundarfari Tómasar
öðru yfirsterkari. Hann gafst
aldrei upp, brást aldrei liðsheild-
inni og stóð ævinlega við sitt,
staðfastur og traustur. Slíkir
ferðafélagar eru einkar dýrmæt-
ir en fágætir. Það skynjar mað-
ur alveg sérstaklega þegar
þeirra nýtur ekki lengur við.
Þess vegna upplifum við vinir
Tómasar svo sterka eftirsjá sem
raun ber vitni, jafnhliða því
djúpa þakklæti, virðingu og
kærleika sem speglast hefur í
margþættum vitnisburði sam-
ferðafólks hans að undanförnu.
Við elskum hann öll, manninn
sem setti sjálfan sig aldrei í
fyrsta sæti, naut þess að gefa
fremur en þiggja og gerði ferða-
lagið okkar sameiginlega svo
óborganlega skemmtilegt.
Um tónlistargáfur og hæfni
okkar manns þarf ekki að fjöl-
yrða. Um það hefur nóg verið
vitnað og verður áfram. Það var
aðeins til einn Tómas Magnús
Tómasson. Förunauturinn sá
var engum líkur og mun aldrei
gleymast.
Nú, þá hafin er förin hans
hinsta og að líkindum sú ævin-
týralegasta, treystum við því að
í Sumarlandinu bíði hans góðir
og kunnuglegir grannar, þess
fullbúnir að telja í með Bassa-
leikara Íslands. Kátlega mun þá
fönkað í Himnaranninum og fyr-
ir hittast glaðbeittir Lávarðar
lágtíðninnar og hátíðninnar.
Haf heila þökk fyrir sam-
fylgdina, elsku vinur. Hún var
sannarlega einstök og ómetan-
leg.
Við hittumst svo heilir í nýrri
vídd.
Jakob Frímann Magnússon.
Kveðja frá samstarfsmanni og
vini.
Kæri Tommi, þú varst alltaf
skrefinu á undan okkur hinum,
enda hafðir þú til þess hugvitið
og húmorinn – fingurna, fæt-
urna og festuna.
Þakka þér alla músíkina og
mennskuna.
Myrkur
en, grunur um birtu,
hugrekki
handa okkur sem eftir stöndum.
Egill Ólafsson.
„Dálítið væld, en samt þannig
að snyrtimennskan sé ennþá í
fyrirrúmi.“
Svona hljómar sá frasi úr ís-
lenskum bíómyndum sem hvað
oftast er vitnað til. Hann varð til
í spuna, hljómsveitin Stuðmenn
laugaði sig í Bláa lóninu sem þá
var bara ljósblátt lón og fáir
nýttu til baða nema sóríasis-
sjúklingar. Setningin kom upp
úr Tómasi M. Tómassyni, þar
sem hann lá í leðjunni ásamt fé-
lögum sínum í Stuðmönnum, og
hún var flutt á fremur varfærinn
hátt, eins og bassaleikarinn
ætlaði sér síst af öllu að trana
sér fram, en hefði samt eitthvað
gott og uppbyggilegt til málanna
að leggja – líkt og henti svo oft
hinn raunverulega bassaleikara.
Og betur varð hljómsveitinni
ekki lýst, bæði alvörusveitinni
sem hann var í og þá ekki síður
þeirri ýktu útgáfu sem birtist í
bíómyndinni.
Leikarinn hafði aldrei leikið
áður, en flutti þetta samt af ein-
lægni og innlifun, líkt og allt
annað sem hann gerði í þessari
bíómynd, sem og þeirri sem kom
rúmum tveimur áratugum síðar.
Þannig var Tómas: næmur hæfi-
leikamaður á fjölmörgum svið-
um og honum var eðlislægt að
gera allt af einlægni og innlifun.
Hljómlistarmenn sóttust í að
vinna með honum, og þá ekki
bara vegna þess hve góður
bassaleikari hann var. Hann
hafði víðtækar tónlistargáfur,
átti sinn ríka þátt í útsetningum
þeirra hljómsveita sem hann lék
með, enn fremur stjórnaði hann
upptökum á fjölmörgum hljóm-
plötum, eins og ítrekað hefur
verið rifjað upp á útvarpsrásum
undanfarna daga. Hann stýrði
upptökum hjá jafnólíku tón-
listarfólki og Ladda á striga-
skónum og Björk með Guð-
mundi Ingólfssyni, að
ógleymdum Bubba. Og mörgum
öðrum.
Vinsældir hans voru þó ekki
bara til komnar vegna tónlistar-
innar. Í heimildarmynd um
Stuðmenn sagði Ari Eldjárn
hann vera „fyndnasta mann Ís-
lands“. Tómas var orðheppinn
vel og þróaði með sér sérstakan
húmor sem varð landsfrægur.
Nokkrar skopsagna hans komu
út í bók sem Friðrik Indriðason
skráði fyrir rúmum áratug og
kitluðu hláturtaugar lesenda.
Þær voru margar um annan
skemmtilegan Stuðmann sem
einnig er horfinn yfir móðuna
miklu, Júlíus Agnarsson. Enn
eru óritaðar ófáar sögur sem
léku Tómasi á tungu. Nú er út-
séð um að þær komist á þrykk.
Erfitt verður að fylla það
skarð sem komið er í vinahóp-
inn, því að Tómas var einstakur
á svo margan hátt. Það er raun-
ar sorglegra en tárum taki hve
auðvelt er að telja upp mann-
kosti hans í hjartnæmri minn-
ingargrein. Ég hef t.d. enn ekki
minnst á þá hlýju sem vinir hann
mættu í viðmóti hans en tel víst
að aðrir tæpi á einhverju slíku.
Því er engin leið að taka þeim
fregnum með jafnaðargeði að
Tómas Magnús Tómasson sé lát-
inn.
Aðstandendum hans og vinum
færi ég mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Ágúst Guðmundsson.
Við hittumst fyrst í Silfur-
tunglinu þegar við vorum ung-
lingar, fimmtán sextán ára.
Tómas hafði sítt ljóst hár og
kvikt augnaráð, sagði fátt en var
svalasti tappinn í bænum. Löngu
seinna urðum við nánir sam-
starfsmenn og vinir, drykkju-
bræður og spilafélagar, í hálfan
annan áratug. Við vorum ná-
grannar og áttum samleið. Við
spiluðum úti um allt. Tómas
hafði einstakt lag á því að búa til
giggin ef þau fundust ekki hjá
öðrum. Við spiluðum í kjöllurum
og á háaloftum, í hátimbruðum
sölum og í stúdíóum, garð-
veislum, smurstöðum, sjoppum,
verslunum, hótelum, í tjöldum, á
úti- og innihátíðum. Fyrir svo
utan alla venjulegu veitingastað-
ina og barina. Stundum spiluð-
um við bara tveir, en oftast í
tríóum, kvartettum, alls kyns
kombóum og samansetningum
sem voru skipaðar svo til alltaf
sama mannskapnum en hétu
mismunandi nöfnum eins og
Gæðablóð, Bítladrengirnir blíðu,
Hljómsveit Homma Homm, Bíó-
bandið og svo framvegis. Við
spiluðum mest í 101; á Næsta
Bar, Café Rosenberg, Bar 46,
Grand Rokk og svo á Obladi
Oblada, þeim ágæta stað sem
hafði svo slæmt rykti að góð-
borgararnir þorðu þar ekki inn
nema verulega hífaðir. Tómas
var sívinnandi og starfandi við
að skapa sér verkefni. Þetta var
barátta hins fátæka tónlistar-
manns. Það er því miður stund-
um hlutskipti atvinnumannsins
að neyðast til að taka að sér
verkefni í lausamennsku sem
eru niðurlægjandi og illa launuð
í ofanálag. En Tómas notaði
annað viðmót. Peningurinn var
fínn ef hann gafst og allt var
þetta upplifun í skemmtilegheit-
um og ævintýrum sem urðu hon-
um svo efni í sögur næstu daga,
eins og til dæmis þegar við spil-
uðum tvo tíma í sextán stiga
frosti í tjaldi við Laugaveg til að
laða að vegfarendur fyrir vert-
inn. Það var erfitt að segja nei
við Tómas þegar hann stakk upp
á svona giggum þótt ég þarfn-
aðist þeirra ekki eins og hann.
Aldrei kvartaði hann, samt vissi
ég að tilvera hans var á köflum
mörkuð basli og barningi. Þegar
kom að því að leiðir mínar og
Bakkusar skildi dró úr okkar fé-
lagslegu samskiptum, en við
spiluðum áfram á fullu, stundum
þrisvar-fjórum sinnum í viku.
Og öllum þessum giggum fylgdu
sögur, alltaf eitthvert nýtt
skemmtiefni, nýir fimmaura-
brandarar í tugatali, orðaleikir
og eftirhermur, gamlar sögur
endurteknar en spunnar með
nýjum tangentum. Einhvers
staðar á ég nokkrar sögur Tóm-
asar sem við skemmtum okkur
eitt sinn við að skrásetja og ætl-
uðum að gefa út á bók. Við töl-
uðum síðast um það í haust að
Tómas kæmi til Parísar næsta
vor og við myndum klára bók-
ina, en vissum sennilega báðir að
svo yrði ekki. Frásagnarstíll
Tómasar var ættaður beint úr
„Íslensk fyndni“, hann hafði sér-
lega skarpt auga fyrir þeirri til-
gerð og uppskafningshætti sem
vill glepja í okkar bransa. Tómas
var gæddur einstökum og sjald-
gæfum hæfileikum í músík eins
og alþjóð veit og hann var líka
stálminnugur. Hann var bassa-
hetjan mín, bæði í svarthvítu og
lit. Tómas vinur minn var næm-
ur, gáfaður og frábærlega
skemmtilegur og ég mun sakna
hans um ókomna tíð.
Fjölskyldu Tómasar votta ég
mína dýpstu samúð.
Magnús R. Einarsson.
Fimmtudaginn 11. janúar síð-
astliðinn hittumst við í síðasta
sinn, ég og minn kæri vinur og
samstarfsfélagi, Tómas Magnús
Tómasson.
Ég, ásamt samferðafólki
mínu, kom inn úr kulda og slag-
veðri inn á stofuna til Tómasar
og ég gekk að rúminu hans og
hann tók um hendur mínar og
sagði: „Mikið er þér kalt á hönd-
unum, vinur minn“, í öruggum
höndum Tómasar hlýnaði mér á
skotstundu.
Eins og margir af minni kyn-
slóð sem ólust upp við tónlist
Stuðmanna, Spilverksins og
Þursaflokksins gerði ég mér
fljótlega grein fyrir að þarna
væru afburðamenn á öllum svið-
um tónlistarinnar jafnt í laga- og
textasmíðum sem og hljóðfæra-
leik.
Og eftir því sem árin liðu og
andlegur og tónlistarlegur
þroski óx þá gerði ég með grein
fyrir að bassaleikarinn í Stuð-
mönnum/Þursaflokknum var alls
ekkert venjulegur bassaleikari
heldur líka útsetjari, upptöku-
stjóri og allra handa galdra-
maður á sviði tónlistar.
Svo komst ég að því þegar ég
steig mín fyrstu skref í brans-
anum að á bak við þennan fjöl-
hæfa tónlistarmann og átrún-
aðargoð til margra ára var
maður sem var jarðbundinn, al-
þýðlegur með skopskyn á mjög
háu stigi, einstaklega hlýr og jú
hýr ... en umfram allt falleg og
góð manneskja með hjartað á
réttum stað.
Og eftir því sem árin liðu þá
varð ég þeirrar gæfu aðnjótandi,
eins og svo margir aðrir, að
vinna með Tómasi. Hann spilaði
með Sniglabandinu um tíma, við
settum saman hljómsveitina
Snillingarnir ásamt góðum vin-
um, spiluðum saman með Sváfni
Sig. og drengjunum af upptöku-
heimilinu, Konungar kokteiltón-
listarinnar var eitt nafnið sem
Tómas fann upp á svo við Björg-
vin Ploder og hann gætum hist
og leikið og sungið. Síðasta sum-
ar spiluðum við sömu menn und-
ir nafninu TMT trio þar sem við
hittumst á sunnudagskvöldum á
veitingahúsi hér í bæ og lékum
okkur með uppáhalds lögin okk-
ar sem komu úr ýmsum áttum,
en aðallega til að njóta þess að
vera saman og gera það sem
okkur fannst skemmtilegast að
gera.
Svo öll hin giggin, á tímamót-
um í fjölskyldum okkar þar sem
við gátum alltaf kallað hvor á
annan til að setja saman hljóm-
sveit til að geta skemmt okkur
og fólkinu sem stóð okkur næst.
Í gegnum alla þessa vinnu í
nokkur ár varð manni ljóst að
Tómas var einfaldlega snillingur
á sínu sviði og hann er ekki bara
besti bassaleikari sem ég hef
unnið með heldur langbesti tón-
listarmaður sem ég hef kynnst
og lært svo ótal margt af.
Það er eitt að kynnast af-
burða hæfileikamönnum sem
gefa og miðla til okkar hinna og
það gerði Tómas vinur minn í
miklum mæli, en það sem stend-
ur þó efst er minning um ein-
staklega góðan dreng með
gæðablóð í æðum.
Takk, elsku vinur, fyrir tón-
listina, sögurnar, samverustund-
irnar á sviði og utan þess og
takk fyrir allar þínar góðu
gjafir.
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Pálmi Sigurhjartarson.
Tómas M. Tómasson vinur
minn er látinn eftir skammvinn
veikindi. Tomma kynntist ég
1971 í Teitssjoppu, samkomu-
stað okkar unglinganna í Voga-
hverfinu. Tommi var grannvax-
inn, meðalmaður á hæð,
ljóshærður, örlítið hokinn með
augu full af kímni og glettni.
Hann var dulur um eigin hag og
hélt sínu fyrir sig.
Þegar Tommi sagði sögur var
hann í essinu sínu, hann var frá-
bær sögumaður og alltaf voru
það sögur sem fengu menn til að
brosa eða hlæja hátt. Þá sá mað-
ur kjarnann í honum.
Tommi kom aftur inn í líf mitt
sem upptökustjóri þegar ég
gerði plötu mína Pláguna. Hann
var snillingur sem músíkant og
bassaleikari öngvum líkur. Hann
stjórnaði upptökum á nánast öll-
um plötum mínum frá 1981-
1987, sólóplötum og plötum
hljómsveitarinnar EGO. Hann
setti fingraför sín á lög eins og
Svartur Afgan, Rómeó og Júlía
og Aldrei fór ég suður, svo eitt-
hvað sé nefnt. Hann var hug-
myndaríkur, frjór og sérlega
skemmtilegur samstarfsmaður,
þolinmóður og vakti yfir upp-
tökum uns hann taldi þær orðn-
ar góðar.
Tommi var algjörlega sér á
báti í íslensku tónlistarlífi. Líf
hans var ekki alltaf dans á rós-
um, hann fór ekki vel með sig,
drakk og reykti of mikið, en
þannig var það bara. Efst í huga
mínum er þakklæti yfir sam-
starfi okkar þegar við unnum að
Konuplötunni, sem ber hand-
bragði hans vitni.
Tommi hafði áhrif á mig og
feril minn til góðs.
Menn koma og menn fara en
meðan við lifum sem unnum með
Tomma þá lifir minning um góð-
an dreng í huga okkar.
Ásbjörn K. Morthens.
Tómas M. Tómasson er allur.
Við kynntumst honum þegar við
lékum saman í lúðrasveit, Skóla-
hljómsveit Austurbæjar sem
Karl O. Runólfsson stjórnaði.
Þetta var glaðbeittur strákahóp-
ur (og ein stelpa).
Það varð fljótlega ljóst að
Tommi var langfremsti, eigin-
lega eini, tónlistarmaðurinn í
þessum hópi. Í lúðrasveitinni lék
hann á klarínett og ef illa stóð á
– til dæmis ef brassið fraus fast
á sumardaginn fyrsta, eða ef
vantaði illilega í raddir á smá-
eða skynditónleikum – þá spilaði
Tommi þá rödd sem þurfti á
klarínettið, til að gera lögin
þekkjanleg eða fylla upp í eyður.
Hann lék sér að þessu meðan við
hinir vorum að puða við að hitta
á réttar nótur og einbeita okkur
að því að hætta á sama tíma.
Lúðrasveitin lauk störfum
þegar við vorum um fimmtán
ára og þá var Tommi þegar far-
inn að láta heilu dansleikina
víbra undan bassanum – og við
minni spámenn fylgdumst and-
aktugir með, hreyknir af því að
þekkja slíkan kappa. Við fengum
líka að kíkja með á æfingar hjá
Amor og kannski Rifsberju og
vissum strax að okkar maður
var alvöru. Hann var 100% tón-
listarmaður þegar hann var 15
ára og okkur fannst augljóst að
það yrði hann til frambúðar. Við
þykjumst muna eftir honum á
þessum aldri syngja Jón var
kræfur karl og hraustur í and-
skoti mikið hljóðkerfi í æfinga-
húsnæði skammt frá Bifreiða-
eftirlitinu við Borgartún.
Lúðrasveitin litla var ekki
töffaralegasta bandið í bænum.
En það reddaði töffinu að hafa
Tomma með – sem þó var eins
laus við töffarastæla og hægt er
að hugsa sér. Hann var flottur
og öðlaðist unglingavirðingu al-
gerlega af sjálfum sér og sinni
tónlist. Þar voru einhvern veg-
inn engin skörp skil á milli lúðr-
anna og bassans. Hann var á
heimavelli hvar sem músík var.
Einhvern tíma urraði Karl
Ottó yfir okkur að þessir bresku
Bítlar væru ekkert nema öskur;
þetta ætti að heita öskurhljóm-
sveitin Bítlar. Við lúðra- og
kjuðakappar snöggreiddumst
fyrir hönd okkar manna frá
Liverpool og stefndi í gagn-
kvæma og orðlausa fýlu á æfing-
unni. Tommi greip málið á lofti,
þakkaði Karli ábendinguna og
kvaðst mundu stofna bítilhljóm-
sveitina Öskur mjög fljótlega.
Málið komið á jafnsléttu og allir
glaðir.
Við þekktum Tomma mismik-
ið eftir að lúðraþyt linnti. En all-
ir eru sammála um hvað hann
var alltaf vingjarnlegur og þægi-
legur að hitta hann – hvort sem
var á förnum vegi, á flugstöðv-
um, á dansleikjum eða annars
staðar. Hann var alltaf eins og
við hefðum hist nýlega, værum
eiginlega ennþá í lúðrasveitinni,
spurði frétta og gerði að gamni
sínu. Og lýsti stundum gigginu
sem hann var á leiðinni í: Æfum
aldrei, gleymum engu.
Fyrir hönd nokkurra lúðra-
drengja þakka ég Tomma góða
samfylgd og votta aðstandend-
um hans og vinum samúð mína.
Ágúst Þór Árnason.
Tómas Magnús Tómasson var
hvers manns hugljúfi og mun
hans verða sárt saknað af öllum
samferðarmönnum. Við urðum
vinir sem ungir drengir og átt-
um dagleg samskipti fram eftir
unglingsárum. Á seinni árum
rifjuðum við stundum upp marg-
ar skemmtilegar og sumar ótrú-
legar uppákomur sem hentu
okkur í æsku og höfðum ákveðið
að fara saman í gönguferð um
Voga- og Heimahverfið við tæki-
færi til þess að rifja upp sporin
okkar þar. Af þeirri göngu verð-
ur ekki.
Tómas var mjög bráðger sem
barn og unglingur og afar hug-
myndaríkur og skemmtilegur fé-
lagi, einlægur og traustur.
Húmor hans var einstakur og
gat hann gert grín að öllu stóru
og smáu í kringum sig. Sem
Tómas Magnús
Tómasson