Morgunblaðið - 23.03.2018, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MARS 2018
✝ Sverrir Her-mannsson
fæddist á Svalbarði
í Ögurvík við Ísa-
fjarðardjúp 26.
febrúar 1930. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Mörk 12.
mars 2018.
Foreldrar hans
voru Hermann Her-
mannsson útvegs-
bóndi, f. 17.5. 1893,
d. 26.11. 1981, og Salóme Rann-
veig Gunnarsdóttir húsfreyja, f.
24.4. 1895, d. 20.11. 1977. Systk-
ini Sverris: 1) Gunnar Haraldur,
f. 1922, d. 1977; 2) Þórður Guð-
mundur, f. 1924, d. 1985; 3)
Kristín Anna, f. 1918, d. 2002; 4)
Þuríður, f. 1921, d. 2007; 5) Sig-
ríður Ragna, f. 1926, d. 1999; 6)
Karítas Kristín, f. 1927, d. 1994;
7) Gísli Jón, f. 1932, d. 2014; 8)
Halldór, f. 1934; 9) Guðrún
Dóra, f. 1937; 10) Birgir, f. 1939.
Þann 27. desember 1953
kvæntist Sverrir Gretu Lind
Kristjánsdóttur, f. 25.7. 1931, d.
20.11. 2009. Foreldrar hennar
voru Kristján Tryggvason,
klæðskeri og kaupmaður á Ísa-
firði, og Margrét Finnbjörns-
dóttir húsmóðir. Greta og Sverr-
ir eignuðust fimm börn og eina
fósturdóttur:
1) Hulda Bryndís, f. 6.2. 1953,
safnafræðingur, maki Guðni A.
Jóhannesson orkumálastjóri.
Börn þeirra eru: Gunnhildur
Margrét, maki Arnar Hart-
til Ísafjarðar árið 1945. Hann
lauk stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum á Akureyri 1951. Árið
1953 fluttu þau Greta suður til
Reykjavíkur og bjuggu þar upp
frá því, fyrst á Tómasarhaga,
síðan í Granaskjóli og loks á
Einimel.
Sverrir lauk kandídatsprófi í
viðskiptafræði frá Háskóla Ís-
lands 1955. Hann var formaður
Vöku, félags lýðræðissinnaðra
stúdenta 1954-1955, sat í stúd-
entaráði HÍ 1954-1955 og var
formaður Stúdentafélags
Reykjavíkur 1957-1958. Sverrir
var starfsmaður Vinnuveitenda-
sambands Íslands 1955-1956,
skrifstofustjóri Verslunar-
mannafélags Reykjavíkur 1956-
1960 og fulltrúi hjá Vísi hf. 1960-
1962. Hann var formaður og
framkvæmdastjóri Lands-
sambands íslenskra verslunar-
manna frá stofnun þess 1957 til
1972 og forstjóri Framkvæmda-
stofnunar ríkisins 1975-1983.
Hann var stjórnarformaður út-
gerðarfélagsins Ögurvíkur
1970-1987 og sat í stjórn Sjó-
minjasafns Íslands 1979-1983.
Árin 1971 til 1988 var Sverrir
alþingismaður Austurlands fyr-
ir Sjálfstæðisflokkinn. Hann átti
sæti í Norðurlandaráði 1975-
1983 og 1987-1988 og var forseti
neðri deildar Alþingis 1979-
1983. Sverrir var iðnaðarráð-
herra 1983-1985 og mennta-
málaráðherra 1985-1987.
Bankastjóri Landsbanka Íslands
1988-1998. Hann var alþingis-
maður Reykvíkinga 1999-2003
fyrir Frjálslynda flokkinn og
formaður hans frá 1998-2003.
Jarðsett verður frá Dóm-
kirkjunni í dag, 23. mars 2018,
og hefst athöfnin klukkan 13.
mannsson, þeirra
börn eru Kristín og
Ívar; Sverrir Páll,
dætur hans eru
Salka og Sísí með
Emelie Uggla og
Blanka með Josefin
Ljungman. 2) Krist-
ján, f. 14.10. 1956,
forstjóri Heyrnar-
og talmeinastöðvar
Íslands, maki Erna
Svala Ragnars-
dóttir verkefnastjóri. Þeirra
börn eru Tryggvi Páll, Ragnar
Pétur og María Hrund. Dóttir
Kristjáns og Valdísar Gunnars-
dóttur er Greta Lind. 3) Margrét
Kristjana, f. 8.9. 1958, sérfræð-
ingur hjá Rannís, maki Pétur S.
Hilmarsson viðskiptafræðingur.
Þeirra börn eru Kristján Sævald
og Edda. 4) Ragnhildur, f. 28.8.
1960, upplýsingafulltrúi Nova-
tors, maki Hanna Katrín Frið-
riksson alþingismaður. Þeirra
dætur eru Elísabet og Margrét.
5) Ásthildur Lind, f. 23.2. 1964,
flugfreyja, maki Matthías
Sveinsson framkvæmdastjóri.
Þeirra börn eru Matthildur
Lind, Marta Bryndís og Sverrir
Karl. Dóttir Matthíasar er Þóra,
gift Ragnari A. Guðmundssyni
og eiga þau tvö börn. 6) Greta
Lind, f. 1973, viðskiptaþróunar-
stjóri hjá RB, er fósturdóttir
Gretu og Sverris. Sonur hennar
er Viktor Páll.
Sverrir ólst upp á Svalbarði í
Ögurvík þar til fjölskyldan flutti
„Ásta mín ertu komin? Það er
gott.“
Þessi setning hljómar ekki
oftar. Pabbi hefur kvatt okkur
eftir langt og gæfuríkt líf.
Hugurinn reikar aftur í tímann
og ótal margt verður ljóslifandi
fyrir sjónum.
Lítil stelpa heldur í trausta
hönd pabba og við erum tvö sam-
an á leiðinni í 1. maí göngu, það
var gaman.
Lítil stelpa laumast til að sitja
og fylgjast með þegar spilafélag-
ar komu til að spila lomber og öll
hin spilin með skrýtnu nöfnun-
um. Síðan hljómuðu orðin grand
– gefið – pass og svo var mikið
hlegið.
Tíminn hélt áfram og verkefni
lífsins komu eitt af öðru og við
leystum mörg þeirra með eða án
mömmu. Oftar en ekki spurðir
þú: „Ásta mín, getum við ekki
glatt mömmu eitthvað?“ og jú,
það gátum við og gerðum. „Allt
það besta fyrir hana,“ sagðir þú
alltaf, hún var þér svo dýrmæt.
Þakklæti fyrir hópinn minn
sem þú barst svo mikla um-
hyggju fyrir og kenndir svo
margt, sóttir Matthildu þína í
Ísaksskóla, gafst henni hafra-
graut með súru slátri í morgun-
mat eftir næturgistingu. Mörtu
þína keyrðir þú í ballett bæinn á
enda vetur eftir vetur, það var nú
bara gaman og nafni þinn fékk
ekki minna afadekur í bíltúrum
út á Nes að fylgjast með álfta-
parinu og kíkja niður á höfn á
skipin.
Vildir alltaf að öllum liði vel og
enginn átti að hafa áhyggjur eða
vanhaga um neitt. Allir áttu að
fara gætilega og huga vel að
veðri, þú undraðist yfir því ef
veður var vont og ég á leið í vinn-
una og spurðir iðulega: „Er flogið
í þessu veðri?“ En bættir svo við
„Hvernig læt ég, við eigum bestu
flugmennina hér heima og tækn-
in er ótrúleg.“ Oftar en ekki
heyrðist spurningin: „Fer nafni
minn nokkuð á sjó nema veður sé
gott? Matthías verður að fara yfir
þetta með honum!“ Jú, pabbi
minn, hann gerir það, við förum
gætilega og höldum áfram í verk-
efnum lífsins.
Takk fyrir allt ... rjúpurnar á
jólunum ... sósan hans afa er
best! Veiðiferðirnar ... Fyrir að
segja aldrei nei, heldur við skul-
um athuga það og leysa. Fyrir að
hlusta alltaf þegar eitthvað bját-
aði á.
Ég er sannfærð um að þú sért
komin í veiði með mömmu þér
við hlið, það er gott. Góða ferð.
Þín
Ásthildur Lind.
Elsku afi minn og uppeldis-
faðir er látinn. Stærra skarð er
vart hægt að höggva í fjölskyld-
una okkar.
Það voru einstök forréttindi
að fá að alast upp hjá afa og
ömmu og betri fyrirmyndir var
ekki hægt að fá. Þó ég hafi alltaf
kallað hann afa þá var hann svo
miklu meira fyrir mér en það orð
felur í sér. Ég veit fyrir víst að
ég væri ekki sama manneskja og
ég er í dag ef hans hefði ekki
notið við.
Hann hefur alla tíð verið ör-
lagavaldur í mínu lífi og alltaf til
hins betra. Ég vona að hann vaki
yfir mér og mínum örlögum
áfram.
Hann tók mig að sér við fæð-
ingu, hann kom mér til manns og
brýndi fyrir mér menntun, hann
rétti alltaf fram hjálparhönd
fyrstur, hann leiðbeindi mér alla
tíð og sérstaklega þegar ég hélt
að ég þyrfti ekki á því að halda.
Það var ótrúlega gott að leita til
hans. Hann átti lausn við öllu.
Hann var óvenju skemmti-
legur og góður, hann afi minn.
Einstakur sögumaður, snillingur
íslenskrar tungu, ráðagóður með
eindæmum og snillingur í eld-
húsinu því betri kokk er varla
hægt að finna þó víða væri leitað.
Hann var ákveðinn, gjaf-
mildur, réttsýnn, ljúfur, ósérhlíf-
inn, vitur og síðast en ekki síst
stundvís maður. Ég vona að eitt-
hvað af þessu hafi honum tekist
að kenna mér og ég held það
reyndar. Ef eitthvað af þessum
mannkostum prýðir mig er það
alla vega honum að þakka.
Ég mun sakna hans alla tíð og
kveð nú yndislegan mann sem
var mér allt.
Guð geymi þig, elsku afi minn.
Þú varst og verður alltaf
kletturinn minn.
Þín dóttir,
Greta Lind.
Það er nú liðin næstum hálf öld
frá því að ég fór að venja komur
mínar með Bryndísi á heimili
Sverris Hermannssonar og
Gretu Lindar Kristjánsdóttur
sem þá var í Granaskjóli.
Hann var þingmaður Sjálf-
stæðisflokksins á Austurlandi en
ég svona vinstrisinnaður hálf-
hippi. Það höfðu margir orð á því
við mig að samskipti okkar hlytu
að vera mjög erfið. Reyndin varð
hins vegar sú að þessi hálfa öld
leið án þess að okkur sinnaðist
nokkurn tímann.
Heimilið var barnmargt og
mikill gestagangur. Sverrir tók
oftlega virkan þátt í heimilishald-
inu, sérstaklega í kringum helgar
og stórhátíðir, en hann var
áhugamaður um mat og matar-
gerð. Hann útbjó veglegar kjöt-
máltíðir þar sem eina leiðin til
þess að tjá velþóknun sína á mat-
argerðinni var að fá sér þrisvar á
diskinn, en svo í annan tíma sig-
inn fisk með hnoðmör og fleira í
þeim stíl. Hæstu hæðum náði
matarstússið þegar blótaður var
heilagur Þorlákur í aðdraganda
jólahátíðarinnar. Sverrir hafði
komið sér upp aðstöðu í bílskúrn-
um á Einimel þar sem hann sauð
skötu, bræddi hnoðmör og bjó til
skötustöppu. Þar sauð hann líka
hangikjöt af rosknum sauðum úr
Húnavatnssýslu. Skötuveislan
sjálf var karlasamkoma. Þar voru
saman komnir helstu samherjar
Sverris í pólitíkinni og vinir,
þ.e.a.s. það hlutmengi úr þessum
hópi sem hafði nógu þroskaða
bragðlauka til þess að fá notið
góðgerðanna. Þetta varð líka
manndómsvígsla þeirra tengda-
sona sem bættust við í fjölskyld-
una. Sverrir gat gripið niður í
Þórberg og lesið mergjaðan
kafla, Eiríkur frá Dagverðar-
gerði flutti frumorta drápu um
landsmálin þannig að fram-
sóknarmenn um allt land fengu
hiksta og Barði Friðriksson fór
með kvæði Frödings um skáldið
Wennerbom eins og honum ein-
um var lagið.
Fjölskyldan hittist árlega í
veiðihúsinu við Hrútafjarðará.
Þar var Sverrir hæstráðandi,
skipulagði vistir og matargerð og
sendi menn til veiða með ná-
kvæmum fyrirmælum um stað-
setningu og aðferð á hverjum
veiðistað. Þegar ég mætti á stað-
inn með maðkastöng í bláum
íþróttagalla var auðséð á svip
hans að ég átti margt ólært. Sér-
staklega gerði hann athugasemd-
ir við þá aðferð mína að nota flot-
holt við veiðarnar, sem hann
jafnan kallaði dufl. Ég var mjög
áhugasamur um að tileinka mér
aðferðir fluguveiða en sjálfs-
traustið vantaði. Þegar áin eitt
sinn var mórauð og óveiðandi eft-
ir stórrigningu sendi hann mig
þangað sem Miklagilið mætir
ánni. Þar átti ég að kasta Collie
dog flugu á litaskilin í vatninu,
því gilið hreinsar sig jafnan fyrr
en áin. Þar kom minn fyrsti
flugulax og ísinn var brotinn.
Það eru mikil forréttindi að
hafa fengið að vera samferða
Sverri og njóta einstakrar frá-
sagnargáfu hans í næstum hálfa
öld. Þrátt fyrir miklar annir var
hann líka alltaf boðinn og búinn
til þess að aðstoða og allt það sem
hann gerði var gert strax. Ég
held að ég hafi aldrei fengið bréf
frá honum sem ekki var sent ex-
press.
Ég þakka Sverri tengdaföður
mínum samfylgdina og minnist
með hlýju allra þeirra góðu
stunda sem við áttum með þeim
hjónum. Börnin okkar Bryndís-
ar, nú fullorðin, minnast afa síns
með söknuði, en hann fylgdist
grannt með námi þeirra og störf-
um alla tíð.
Guðni A. Jóhannesson.
Það er mikil gæfa að hafa átt
Sverri Hermannsson sem
tengdaföður, félaga og vin. Við
brottför hans er söknuður minn
mikill, en minningarnar lifa um
góðan mann og þakklæti fyrir að
hafa átt svo mikilsverðan ferða-
félaga á fjórða áratug.
Sverrir var Vestfirðingur í
báðar ættir, kvæntur Gretu Lind
Kristjánsdóttur frá Ísafirði. Fað-
ir hans var útvegsbóndi og sjó-
sóknari sem gerði út bátinn Her-
móð frá Svalbarði í Ögurvík.
Sverrir kynntist því frá blautu
barnsbeini öllum vinnubrögðum
hvað varðar almenn bústörf, fisk-
veiðar og verkun aflans. Síðar
eignaðist hann bát föður síns og
notaði hann til skemmtunar og
veiðar fyrir sig og fjölskylduna á
sumrin á Ísafirði – þegar hann og
Greta dvöldu sumarlangt á
Grund í Skutulsfirði.
Það þurfti einbeittan vilja og
þrek fyrir ungan sveitadreng úr
Ögurvík við Ísafjarðardjúp að
berjast til mennta og ljúka
menntaskóla frá Akureyri og síð-
an prófi sem viðskiptafræðingur
frá Háskóla Íslands. Á þeim tíma
voru hvorki námsstyrkir né lán í
boði.
Uppeldið fyrir vestan, við
Djúp, og skólagangan hefur ef-
laust mótað hann að mörgu leyti.
Hann var einstaklega skemmti-
lega máli farinn, framúrskarandi
vel lesinn og sagði þannig frá að
unun var að hlusta á hann segja
sögur um menn og málefni. Þess-
arar frásagnargáfu hans naut ég
oft við matarborðið á Einimel, við
veiðar í Hrútu og ekki má gleyma
öllum stundunum fyrir vestan, á
Grund og Kirkjubæ.
Sverrir var mikill áhugamaður
um fugla og þekkti þá alla. Hann
gjörþekkti landið og öll kennileiti
og sagði frá hverri þúfu þegar
hann ók á löglegum hraða á sínu
„cruise control“ – þótt ekki væru
allir aðrir sáttir í umferðinni.
Hann var ekki laghentur maður
og ef Greta bað hann um að gera
við eitthvað heima fyrir, sagði
hann gjarnan: „Þá verð ég að
fara í erfiðisbuxurnar“ – hjá
venjulegu fólki kallast það vinnu-
buxur. En svo gat hann hnýtt átt-
una á augabragði þegar hann var
að hnýta minnstu flugur við lax-
veiðar. Takk fyrir mig og mína.
Ég kveð höfðingjann við hylinn.
Matthías Sveinsson.
Í dag kveð ég kæran tengda-
föður minn og vin, Sverri Her-
mannsson. Í gegnum tíðina bröll-
uðum við margt og kom það ekki
síst til af því að Margrét var mjög
náin föður sínum, auk þess sem
þau unnu mikið saman. Sverrir
var einstakur fugla- og náttúru-
unnandi og hafði mikla ánægju af
veiði. Um áratuga skeið hafði
hann Hrútafjarðará á leigu og
þegar ég kom þangað í fyrsta
skipti var honum mikið kappsmál
að ég tæki veiðibakteríuna. Þessa
daga vildi þannig til að hann fékk
fisk í hverju kasti svo þetta leit
ekki út fyrir að vera mikil kúnst,
en þá átti ég margt eftir ólært. Í
huga Sverris var fluguveiði sport
og þá var ekki sama hvað væri
undir. Francis og aðrar slíkar
kallaði hann ekki flugur og beitti
aldrei, en oftast urðu Blue Charm
og Hairy Mary fyrir valinu. Á
haustin gekk hann til rjúpna
ásamt vini sínum Barða Friðriks-
syni, sem kallaði Sverri aldrei
annað en fóstra sinn. Hvatti
Sverrir okkur Margréti til að fá
okkur byssuleyfi og slást í hópinn
og um árabil fórum við í margar
ógleymanlegar veiðiferðir með
þeim félögum, oftast á Snæfells-
nes þar sem Barði átti jörð, en
einnig vestur í Djúp og í Húsafell.
Á sumrin vorum við saman fyr-
ir vestan, en þar áttu Greta og
Bettý systir hennar sumarbú-
staðinn Grund og við hjónin
Kirkjubæ, þar rétt hjá. Þar hóf
Sverrir útgerð á bátnum Her-
móði sem faðir hans hafði átt. Við
Margrét vorum að sjálfsögðu
shanghæuð um borð sem hásetar,
en útgerðin var aldrei stærri í
sniðum en svo að aðeins var veitt í
soðið. Ýmsar tilraunir gerðum við
með verkun á aflanum og próf-
uðum m.a. að salta þorsk og svo
smíðaði ég lítinn flothjall til að
hengja upp fisk.
Við Grund er tjörn þar sem
lómapar verpir og hafði Sverrir
sérstaka ánægju af að fylgjast
með því. Eitt sinn björguðum við
hjónin særðum lómi og datt það
snjallræði í hug að setja hann á
lómatjörnina á meðan hann jafn-
aði sig. Svo hringdum við í Sverri
til að segja honum tíðindin. Það
kom nokkuð löng þögn í símann,
en loksins þegar hann hafði með-
tekið fréttirnar voru öll símtæki
óþörf: „Settuð þið lóminn í
sjúkrabeð hjá hinum lómunum?
Er frosið fyrir öll skilningarvit?!“
Hann vissi hvernig sú sambúð
myndi enda og er þetta í eina
skiptið sem ég man til að hann
skipti skapi við okkur. Við upp-
skárum þó nýtt orðatiltæki og
göntumst oft með þetta.
Yfirleitt ókum við í samfloti
vestur og eftir að Sverrir tók að
reskjast treysti hann sér illa til að
aka svo langt og ók ég því fyrir
hann. Þegar komið var í Djúpið
færðist hann allur í aukana, enda
var hann hafsjór af sögum af
þessum slóðum. Benti manni á fá-
þekkt kennileiti eins og Ensku
sker, hvar lík skipstjóra Bask-
anna rak upp, auk þess að kunna
óendanlegar sögur af fólki og
kynlegum kvistum við Djúp.
Ég kveð góðan vin með sökn-
uði og virðingu, en fyrst og
fremst þakklæti og lýk þessum
minningarorðum á sama hátt og
Sverrir gerði gjarnan: Drottinn
gefi dauðum ró og hinum líkn sem
lifa.
Pétur S. Hilmarsson.
Það er gæfa mín að hafa í
gegnum Ragnhildi eiginkonu
mína verið náinn samferðamaður
Sverris Hermannssonar í allt að
aldarfjórðung. Meðal fastra
punkta í tilverunni voru framan
af góðar stundir á Einimelnum á
heimili Sverris og Gretu, þar sem
fullorðnir ræddu lífsins gagn og
nauðsynjar í stofunni og börnin
lögðu undir sig húsið að öðru
leyti. Það kom heldur ekki sumar
á Íslandi nema stórfjölskyldan
hittist á Grundinni við Skutuls-
fjörð. Þar stóð Sverrir vaktina í
eldhúsinu og vissi fátt betra en að
fá að elda ofan í allan barna-
skarann. Hangikjötsveislan
tryggði honum efsta sæti vin-
sældalistans hjá börnunum, enda
fátt sem toppar jólamat á sumrin.
Siglingar um fjörðinn á Hermóði,
með afa við stýrið, eru þeim líka
ógleymanlegar.
Sverrir var ekki bara mikill
fjölskyldumaður og traustur og
hlýr vinur. Hann var eftirminni-
legur stjórnmálamaður sem öðr-
um fremur kunni orðsins list.
Sem betur fer liggur eftir Sverri
slíkur fjöldi ræða og skrifaðra
greina að von er til að einstakt
tungutak hans og orðfimi falli
ekki í gleymsku. Það var enda
fátt sem gladdi Sverri meira hin
síðustu ár en að fá fréttir af góðri
frammistöðu barnabarnanna í ís-
lenskunámi. En svo stórbrotinn
ræðumaður og ritari sem Sverrir
var, þá var ein tegund samskipta-
máta sem hann varði ekki mikl-
um tíma í. Við máttum telja okk-
ur nokkuð góð ef símtal við
Sverri náði mínútulengd og þá
skipti litlu hvert erindið var.
Frekar var hringt tvisvar til að
klára málið.
Ein mynd kemur öðrum frem-
ur ítrekað upp í hugann. Sverrir í
hægindastólnum sínum með
bækur og dagblöð í skipulagðri
óreiðu allt um kring og umræðu-
efnið er pólitík. Þar var ekki
komið að tómum kofunum hjá
tengdaföður mínum, frekar en
við önnur tækifæri. En fram á
síðustu stundu kom gamalkunn-
ugt blik í augu þegar pólitíkina
bar á góma. Aðeins örfáum dög-
um fyrir andlát Sverris sátum við
tvö yfir sveitastjórnarmálunum
og skeggræddum helstu baráttu-
aðferðir og vænlegustu útkom-
una.
Mjólkurpósturinn litli vestan
úr Ögurvík, sem fylgdist spennt-
ur með eldri bræðrum sínum
snara rjúpur til að spara höglin,
kynntist ástinni í lífi sínu fyrst á
Ísafirði. Þau Greta Lind Krist-
jánsdóttir felldu þó fyrst hugi
saman á skólaárunum á Akureyri
og höfuðbólið fyrir norðan átti
því alla tíð sérstakan stað í hjarta
þeirra beggja. Það var svo í
Vesturbæ Reykjavíkur sem ungu
hjónin bjuggu sér heimili og
börnin bættust í hópinn eitt af
öðru. Alls fimm og fósturdóttirin
sú sjötta. Barnabörnin eru 13 og
barnabarnabörnin orðin sex.
Ólíkir einstaklingar með sameig-
inlegan streng, er ofinn var af
þeim heiðurshjónum Gretu Lind
og Sverri, sem nú hafa bæði
kvatt.
Að leiðarlokum þakka ég hlýja
og trausta vináttu Sverris Her-
mannssonar. Hann var dóttur
sinni góður faðir og ómetanlegur
félagi og dætrum okkar Ragn-
hildar dýrmætur afi.
Hanna Katrín Friðriksson.
Fyrsta minning mín um afa
breytist aldrei. Vakna uppi í rúmi
milli ömmu og afa á Einimel.
Kannski búin að sparka afa úr
rúminu einu sinni eða tvisvar um
nóttina. Fer upp í eldhús og afi
sækir súrt slátur í hvíta tunnu
inn í matarbúr. Við fáum okkur
hafragraut með slátrinu og auð-
vitað lýsi og svo keyra þau mig í
Ísaksskóla, ávallt tímanlega.
Á yngri árum eyddi ég ófáum
stundum á Ísafirði. Bæði á sumr-
in og um páskana.
Amma og afi ólust bæði upp á
Vestfjörðum, amma á Ísafirði og
afi á Svalbarði í Ögurvík. Háu
fjöllin og djúpu firðirnir hlýja
mér um hjartarætur. Löngu
Sverrir
Hermannsson
HINSTA KVEÐJA
Hér rotnar meðal rósa
hold þess manns, er rík-
mannlega dánarkransa
fékk frá þeim, sem aldrei
heyrðu ræðu hans.
En hver? – Hér færðu
fullnægjandi svar: Sá fram-
liðni var raunar mörgum
kunnur, þótt enginn þeirra
vissi, hver hann var.
(Ragnar Jändel)
Far vel, gamli trygg-
lyndi vinur.
Ágúst Þorleifsson.