Morgunblaðið - 23.03.2018, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MARS 2018
velt á miðju jarðsprengjusvæði
sem þá lá um þveran þingflokk
sjálfstæðismanna. Í minningunni
finnst mér sem hann hafi komist
býsna vel frá því tvísýna hlut-
verki. Eftir ríkisstjórnarskipti
vorið 1983 tók hann við starfi iðn-
aðarráðherra þar sem ég afhenti
honum lykla að ráðuneytinu
ásamt gildri skýrslu um málasvið
orku- og iðnaðar. Í hans hlut kom
þá að ganga frá samningum við
Alusuisse um orkuverð til álvers-
ins í Straumsvík á þeim grunni
sem lagður hafði verið.
Síðustu árin í Stjórnarráðinu
1985-1987 gegndi Sverrir starfi
menntamálaráðherra, verkefni
sem lá nær hans áhugasviði en
iðnaðarmálin. Í þeim efnum vann
hann það þjóðþrifaverk að fá rík-
ið til að kaupa húsnæði Mjólkur-
samsölunnar fyrir Þjóðskjalasafn
Íslands sem enn og vonandi lengi
fær að búa að þeim gjörningi.
Undir hans handarjaðri fékk Jón
Böðvarsson íslenskufræðingur
næði til að ritstýra Iðnsögu Ís-
lendinga, gott dæmi um að Sverr-
ir lét málefni en ekki flokksskír-
teini ráða verkefnavali.
Þótt við hefðum ólíka sýn til
stjórnmála og tækjumst á jafnt á
Alþingi og í kjördæmi hef ég að-
eins góðar minningar um sam-
skiptin við Sverri Hermannsson.
Börnum hans og öðrum afkom-
endum sendi ég samúðarkveðjur.
Hjörleifur Guttormsson.
Sverrir Hermannsson var
menntamálaráðherra frá því
síðla árs 1985 til sumars 1987.
Þegar litið er yfir feril hans í
embætti menntamálaráðherra
verður fyrst fyrir hve miklu hann
kom í verk á skömmum tíma og
hve mörg verka hans hafa reynst
vel og verið samfélaginu til
gagns.
Sverrir fylgdist vel með undir-
búningi að stofnun háskóla á
Akureyri og skömmu eftir að
hann tók við starfi menntamála-
ráðherra ákvað hann að stefna að
því að kennsla gæti hafist haustið
1987. Að fenginni fjárveitingu í
fjárlögum árið 1987 var starf for-
stöðumanns auglýst til umsóknar
og í júní var tilkynnt að ákveðið
hefði verið að háskóli á Akureyri
hæfi störf haustið 1987 og það
gekk allt eftir. Þótt hér hafi verið
farið hratt af stað reyndist undir-
búningurinn góður grunnur fyrir
því ágæta starfi sem unnið hefur
verið í Háskólanum á Akureyri
þau rúmlega tuttugu ár sem liðin
eru frá stofnun hans.
Íslensk tunga og menning var
helsta ástríða Sverris Her-
mannssonar og honum sveið hve
treglega gekk að koma Þjóðar-
bókhlöðunni upp. Hann gekk
með krafti í það mál og hafði for-
göngu um gerð frumvarps til
laga, sem samþykkt voru í apríl
1986, um þjóðarátak til bygging-
ar þjóðarbókhlöðu. Kváðu þau á
um álagningu sérstaks eignar-
skatts í þrjú ár, 1987-1989, sem
gera átti kleift að ljúka bygging-
unni. Þessi ákvörðun Alþingis
reyndist árangursrík fyrir
áframhald byggingarinnar þótt
ekki tækist að ljúka verkinu fyrr
en árið 1994.
Stofnun Sigurðar Nordals var
einnig sett á laggirnar í tíð
Sverris. Á hátíðarsamkomu í til-
efni af aldarafmæli Sigurðar, 14.
september 1986, tilkynnti
menntamálaráðherra að sett hafi
verið á fót menntastofnun við Há-
skóla Íslands sem beri nafn Sig-
urðar. Stofnunin var síðar sam-
einuð Stofnun Árna Magnús-
sonar í íslenskum fræðum og
hefur sinnt hlutverki sínu af kost-
gæfni.
Af fleiri athyglisverðum emb-
ættisverkum Sverris Her-
mannssonar sem menntamála-
ráðherra má nefna að hann gekk
frá endanlegri skiptingu handrit-
anna með lokasamningi við
danskan kollega sinn árið 1986.
Þá hafði hann frumkvæði að svo-
kölluðum M-hátíðum, sem voru
menningarhátíðir sem haldnar
voru um allt land um nokkurra
ára skeið og nutu mikilla vin-
sælda.
Árið 1986 var haldið upp á 200
ára afmæli Reykjavíkurborgar
og þá þurfti áræði Sverris einnig
til að ákveða og ganga frá gjöf
ríkisins til borgarinnar á þeim
tímamótum. Að hans frumkvæði
samþykkti Alþingi að ríkið færði
Reykjavíkurborg eignarhluta
sinn í eyjunni og var þar með til
lykta leitt mál sem brunnið hafði
á báðum aðilum um hríð.
Mörgum er í minni andstaða
Sverris við afnám z-unnar á sín-
um tíma. Í því máli endurspegl-
aðist áhugi hans og ástríða fyrir
íslensku máli. Hann var afar vel
máli farinn, frásagnarmaður af
guðs náð og öll skrif hans bera
því vott hve gott vald hann hafði á
íslenskri tungu.
Hans verður því einnig minnst
sem varðar íslenskrar tungu og
menningar auk annarra góðra
verka sem hann kom til leiðar á
löngum ferli sínum í stjórn-
málum.
Aðstandendum Sverris Her-
mannssonar votta ég samúð
mína.
Lilja Alfreðsdóttir, mennta-
og menningarmálaráðherra.
Hann virkaði fremur stífur á
mig þarna í fremsta bankastjóra-
herberginu á þriðju hæð í Lands-
bankahúsinu við Austurstræti.
Árið var 1988. Hafði aldrei hitt
hann áður. Augun bæði blá og
grá í minningunni. Frekar þurr á
manninn.
Svona kom Sverrir Her-
mannsson mér fyrir sjónir þegar
ég fór fyrst á fund hans nýkom-
inn til starfa í Landsbanka Ís-
lands. Handtakið var samt hlýtt.
Þegar ég kynntist honum varð
mér líka ljóst hversu fráleitt var
að tala um stífni af nokkru tagi
þegar Sverrir átti í hlut. Hann
var fróður, glöggur og skemmti-
legur maður. Við áttum ánægju-
legt samstarf næstu tíu árin í
Landsbankanum.
Sverrir var ekki hinn hefð-
bundni bankamaður síns tíma.
Virkaði hvatvís á marga, orð-
hákur og snöggur til ákvarðana.
Það gustaði um hann.
Þegar horft er til baka og farið
í huganum yfir störf Sverris sem
bankastjóra Landsbankans hafa
þau sennilega verið vanmetin.
Líklega var það hann sem fyrstur
bankastjóranna gerði sér grein
fyrir þeim gríðarlega útlána-
vanda sem blasti við bankanum
upp úr 1990. Uppsafnaðs vanda
sem náði mörg ár aftur í tímann.
Hefði ekki verið gripið fast í
taumana má ætla með nokkurri
vissu að bankahrun hefði orðið
hér á landi með skelfilegum af-
leiðingum um miðjan tíunda ára-
tug síðustu aldar.
Við þessar aðstæður skipti
reynsla Sverris, ákafi hans og
eðlisgreind miklu máli. Fram-
ganga hans á örlagastundu í sögu
Landsbankans og raunar lands-
ins alls gnæfir yfir annað á ferli
hans sem bankastjóra Lands-
banka Íslands.
Mér þótti vænt um Sverri
Hermannsson og sendi fjöl-
skyldu hans mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Björn Líndal.
Sverrir Hermannsson er til
moldar borinn í dag. Hann er
okkur minnisstæður sem honum
kynntust. Skapstór og svipmikill,
hreinskiptinn og einarður í skoð-
unum. Hann var snjall ræðumað-
ur, rökfastur og bjó yfir persónu-
legum orðaforða sem sumpart
átti rætur sínar við Djúp en líka
kenndi þar áhrifa frá Laxness og
þjóðsögunum. Skoðanir hans
mótuðust af harðri baráttu sjó-
sóknara fyrir vestan. Útgangs-
punkturinn var einstaklingurinn,
frelsi hans til orðs og athafna. Af
þeim sökum átti hann erfitt með
að sætta sig við kvótakerfið þeg-
ar það var tekið upp. Honum
þótti á Vestfirðinga og Austfirð-
inga hallað. Það átti baráttujaxl-
inn erfitt með að sætta sig við.
Ég kynntist Sverri náið eftir
að ég settist á þing, fyrst sem
varamaður og síðan kjörinn þing-
maður. Með okkur tókst gróin
vinátta. Það má kannski segja að
hún hafi sprungið út á bökkum
Hrútafjarðarár en þar var ég
ásamt góðum vinum gestur hans
síðustu veiðidagana á haustin um
margra ára skeið. Þar naut
Sverrir sín. Hann skálmaði eftir
bökkum árinnar og fleygði flug-
unni fyrir laxinn. Eða setti á sig
svuntuna og reiddi fram dýrindis
máltíð að veiðidegi loknum.
Við Sverrir gerðum víðreist
um landið, stundum var Pétur
Sigurðsson með okkur og stund-
um Egill á Seljavöllum. Stundum
vorum við einir. Hvarvetna var
atvinnulífið rauði þráðurinn í um-
ræðunni, barátta landsbyggðar-
innar fyrir jafnstöðu við þéttbýlið
syðra og að sjálfsögðu bættar
samgöngur. Og auðvitað setti
svip á umræðuna, að þeir Pétur
og Sverrir voru vaxnir upp í
verkalýðshreyfingunni.
Þegar ég hugsa til Sverris og
okkar pólitíska samstarfs gnæfir
stofnun Háskólans á Akureyri og
baráttan fyrir honum upp úr eins
og Herðubreið á mörkum
Norður- og Austurlands. Hann
var ekki fyrr orðinn menntamála-
ráðherra árið 1985 en ég bar
þetta mál upp við hann. Sverrir
brást skjótt við og hafði samband
við þann djúpvitra og reynda há-
skólamann Harald Bessason en
það var sannfæring þeirra að
kennsla í sjávarútvegsfræðum
ætti að vera ein af grunnstöðum
hins nýja háskóla. Hinar voru
iðnrekstrarfræði og fyrir áeggj-
an Gauta Arnþórssonar hjúkr-
unarfræðideildin. Við Sverrir
höfðum samband við Margréti
Tómasdóttur hjúkrunarfræðing
sem tók að sér að veita hinni nýju
hjúkrunarfræðideild forstöðu og
var hún fljót að sanna gildi sitt.
Hjúkrunarfræðingar að norðan
settust fremur að úti á landi en í
Reykjavík og leystu þannig úr
miklum vanda.
Það er margs að minnast. Oft
kom ég á heimili þeirra Gretu og
Sverris og ævinlega vel tekið.
Hún stóð þétt við bakið á bónda
sínum með þeirri hógværu einurð
sem er einkennandi fyrir miklar
konur og miklar húsmæður.
Þegar ég rifja upp minn pólit-
íska feril verður Sverrir Her-
mannsson fyrirferðarmikill, störf
hans og persónuleiki. Guð blessi
minningu hans.
Halldór Blöndal.
Á löngum ferli í fjölmiðlum og
við önnur viðfangsefni nálægt
deiglu þjóðlífsins um allt land
verða margir minnisverðir menn
á vegi manns, gæddir hæfileikum
og persónueinkennum, sem
skara fram úr. Nú er einn sá allra
eftirminnilegasti, Sverrir Her-
mannsson, fallinn frá og má með
sanni segja að sjónarsviptir er að
honum. Það voru forréttindi að fá
að kynnast þeim manni og bind-
ast við hann órjúfanlegum vin-
áttuböndum, sakir mannkosta
hans og hæfileika. Það fyrsta sem
kemur upp í hugann er að hafa
fengið að sitja við fótskör slíks
meistara í meðferð íslensks máls,
sem hann var. Átti það bæði við
um orðfæri hans og stíl sem og
málflutning og framsögn. Gilti
einu hvort það voru tækifæris-
ræður, blaðaskrif eða einfaldlega
samræður á fundum, mannamót-
um eða í einkasamtölum; hann
hafði öll stórkostlegustu blæ-
brigði tungunnar á valdi mælsku
sinnar; – áhrifamikinn flutning,
rökfimi, og jafnt beitta ádeilu
sem dýrlegan húmor. Frásagnar-
snilld hans, í ætt við fornbók-
menntirnar, var einstök. Það var
alltaf tilhlökkunarefni að fá að
hitta slíkan mann og njóta þess
sem hann hafði fram að færa,
hvort sem slegið var á létta
strengi eða verið að berjast fyrir
háleitum baráttumálum, sem
Sverrir hikaði aldrei við að leggja
lið, því að auk hjálpsemi bjó hann
yfir hlýju og í brjósti hans sló
heitt hjarta. Í lok stjórnmála-
ferils síns lagði hann mjög mikils-
verðan skerf til Íslandshreyfing-
arinnar – lifandi lands og skipaði
heiðurssæti á framboðslista
hennar í öðru Reykjavíkurkjör-
dæmanna. Það er ekki síst fyrir
brennandi áhuga hans og lið-
veislu við stefnumál á sviði um-
hverfismála og náttúruverndar
svo lengi, sem líf hans entist, sem
ljúft og skylt er að þakka í leiðar-
lok og færa öllu hans fólki sam-
úðarkveðjur.
Ómar Ragnarsson,
formaður Íslandshreyf-
ingarinnar – lifandi lands.
Ögurvíkingurinn orðsnjalli er
allur og hans er mér ljúft að
minnast.
Um hugann fara ótal minn-
ingamyndir frá samfundum
okkar.
Samþingmenn vorum við í 16
ár, sátum saman í forsætisnefnd
þingsins í fjögur ár undir stjórn
hins prúða drengs Jóns Helga-
sonar, Sverrir þá forseti neðri
deildar þar sem hann stýrði með
röggsemi og festu, en umfram
allt mikilli lagni. Kynni okkar
voru því mikil og fyrst og fremst
ágæt og ekki sízt í ferðum um hið
víðfeðma Austurlandskjördæmi
þegar kosningar fóru fram og all-
ir frambjóðendur voru saman á
14 framboðsfundum, stundum
tveim á dag. Það var talsverð
áraun, en Sverrir var ætíð hinn
hressasti, gjarnan með gaman-
yrði á vör. Ég reyndi hann að
góðum drengskap í svo mörgum
málum og þá ekki sízt málefnum
sem vörðuðu kjördæmið. Það
sópaði að Sverri hvort sem var í
ræðustól þingsins eða á fundum í
kjördæminu. Það var engin tæpi-
tunga töluð, enda var Sverrir ein-
stakur íslenzkumaður og sér-
staklega vel að sér í fornsögum
sem og fleiri góðum bókmennt-
um. Oft var gaman að hlusta á
hvernig honum léku orð á tungu
af íþrótt snjallri. Hann var sókn-
djarfur vel og hljóp gjarnan kapp
í kinn, en hann var fyrst og
fremst ötull talsmaður flokks síns
og málefna hans og var hann þó
ekki neinn flokksþræll, síður en
svo. Sverrir var þess eðlis að
hann lét engan eiga neitt hjá sér í
kappræðum, en ákveðin sann-
girni var honum eiginleg.
Þótt vestfirzkur væri voru
austfirzk málefni ævinlega sem
rótgróin honum og hann kunni í
hvívetna skil á þeim, allt frá
Skeggjastaðahreppi í norðri suð-
ur í Öræfi, það var samhentur
hópur sem þar kom að málum,
því við flestan erindrekstur fór-
um við allir saman Austurlands-
þingmenn og skilaði utan efa
miklu oft á tíðum.
Hann eignaðist lífsförunaut af
beztu gerð, og þau einkar sam-
hent í hvívetna, en hún Greta
hans hvarf aðeins af sviði of fljótt.
Þau áttu mikið og verðugt barna-
lán, heimili Gretu og Sverris hið
höfðinglegasta.
Börnum þeirra Gretu og
Sverris og öðru þeirra fólki send-
um við Hanna einlægar samúðar-
kveðjur.
Þar fór framsækinn og viljaf-
astur drengur um veg. Þá veg-
ferð þakka margir og ég er svo
sannarlega í þeirra hópi. Sverrir
Hermannsson er kært kvaddur.
Blessuð sé munabjört minning.
Helgi Seljan.
Með Sverri Hermannssyni er
litríkur stjórnmálamaður og
eftirminnilegur persónuleiki af
velli genginn.
Ég var honum samtíða sem
þingmaður bæði á árunum 1983-
1988 og svo aftur 1999-2003.
Kynni okkar framan af voru tak-
mörkuð enda ég nýliði á þingi en
Sverrir ráðherra og þjóðþekktur
maður. Tvennt kemur þó upp í
hugann. Við Sverrir urðum vel
við kalli þegar skóframleiðsla á
Íslandi var að berjast fyrir lífi
sínu og greip til þess að fá stjórn-
málamenn í lið með sér til að aug-
lýsa nýja framleiðslulínu. Birtust
í framhaldinu ríkulega mynd-
skreyttar auglýsingar þar sem
iðnaðarráðherra og þingmaður
lofuðu nýju skóna. Fengum við
einhverjar ákúrur fyrir en töld-
um málstaðinn góðan. Hið síðara
snörp senna sem ég og fleiri
þingmenn Norðurlandskjör-
dæmis eystra tókum við Sverri
sem menntamálráðherra. Mig
minnir að þá hafi hann kallaði
mig kjaftforan strákpjakk eða
eitthvað viðlíka og manni þótti
heldur upphefð að en hitt að slík-
ur stórfiskur skyldi yfirhöfuð
virða mann svars.
Leiðir okkar liggja svo saman
á ný á vordögum 1999. Þá skipast
þannig að tveir nýir þingflokkar
fá inni með sína starfsemi í því
góða húsi Vonarstræti 12, nú
Skúlahúsi við Kirkjustræti. Þar
hófst sambýli þingmanna Vinstri
grænna og Frjálslynda flokksins,
varði í áratug og bar aldrei
skugga á. Þeir koma þá til þings
saman, Sverrir og Guðjón Arnar,
og við sex þingmenn Vinstri
grænna. Þar kynntumst við
báðum þessum görpum og er sér-
stakt til þess að hugsa að þeir
hafa nú báðir kvatt með nokk-
urra daga millibili.
Mér er sérlega minnisstæð
kvöldstund að vori, að loknum
eldhúsdegi, um aldamótin. Sú
hefð komst strax á hjá okkur
Vinstri grænum að efna til smá
teitis að loknum eldhúsdagsum-
ræðum og að sjálfsögðu var vin-
um okkar í Frjálslynda flokknum
boðið með. Nokkrir ungliðar úr
röðum Vinstri grænna höfðu
einnig boðið sér í samkvæmið og
hófst nú sögustund. Við borð-
sendann sat Sverrir Her-
mannsson og fór á þvílíkum kost-
um í skemmtisögum og frá-
sögnum ýmsum að vestan að
ógleymanlegt er. Var þá ekki
kynslóðabilinu fyrir að fara þeg-
ar ungmennin horfðu í stjarfri
aðdáun á hinn leiftrandi orð-
snjalla sögumann fara með him-
inskautum. Auðvitað féll stemm-
ingin nokkuð þegar Sverrir hélt
snemma til síns heima, en vel má
vera að þá hafi verið komin nikka
í hús, Guðjón Arnar rifið aftur
upp gleðina og allt brostið í söng.
Í Vonarstrætinu tókust þannig
kynni með okkur Sverri að við
fórum að ræða hin aðskiljanleg-
ustu málefni, laxveiðar, hraðakst-
ur í umferðinni, atvinnumál,
þjóðlegan fróðleik eða bókmennt-
ir. Sverrir hafði einstakt lag á að
gæða lífi umræður um jafnvel hin
hversdagslegustu mál með sínu
leiftrandi tungutaki. Það var
einnig lærdómsríkt og gefandi að
kynnast að nokkru marki mann-
inum sjálfum bak við hina hertu
brynju langrar orrahríðar í
stjórnmálum og opinberu lífi. Í
því ljósi kom mér minna á óvart
en ella það góða orð sem fór af
Sverri sem liprum og farsælum
forseta Neðri deildar við vanda-
samar aðstæður á umbrota-
tímum.
Ég kveð Sverri Hermannsson
með virðingu og votta aðstand-
endum samúð.
Steingrímur J. Sigfússon.
Ég vil minnast vinar míns
Sverris Hermannssonar með
nokkrum orðum, en kynni okkar
hafa staðið frá 1964. Aldrei voru
samskipti okkar önnur en með
vinsemd. Eitt sinn gerðist það að
haft var samband við mig, var
það er verið var að stofna ríkis-
stjórn Gunnars Thoroddsen –
hvort ég væri tilbúinn að koma
suður og hafa áhrif á Sverri að
koma í þá stjórn. Taldi ég það
óþarft, ég gæti allt eins hringt í
hann sem ég og gerði. Það símtal
varð stutt og reyndi ég marg-
sinnis að hringja áður en aftur
var svarað, en þá hafði hann orðið
svo reiður að hann skellti á og
braut símtólið í leiðinni.
Það var gott að eiga Sverri að
og gaman að eiga með honum
stundir. Hann var fróður um
margt og vel lesinn. Sverrir var
mikill veiðimaður og stundaði
laxveiði þar sem hann bauð mér
oft að vera með og gat ég endur-
goldið það með því að bjóða hon-
um austur í Selá í Vopnafirði,
sem honum fannst mikið til
koma.
Hann lét gera upp bátinn Her-
móð sem faðir hans hafði átt og
réri hann á honum og saltaði og
lét fisk hanga. Hann kallaði það
að eiga vetrarforða. Rjúpna- og
hreindýraveiðar voru hans yndi.
Sverrir var vel kvæntur Gretu
Lind Kristjánsdóttur sem bjó
honum og fjölskyldunni gott
heimili. Hún var merkiskona, vel
gerð og skemmtileg. Munaði
hana ekki um að taka á móti gest-
um og átti ég margar góðar
stundir á heimilinu. Það má segja
að ég hafi að hluta alist upp með
fjölskyldunni, svo mikið var ég á
heimili þeirra. Ég var formaður
kjördæmisráðs Sjálfstæðis-
flokksins nær allan tíma Sverris
sem hann var þingmaður Austur-
lands. Mér fannst hann afskap-
lega duglegur að ferðast um kjör-
dæmið. Oftar en ekki hafði hann
með sér þingmenn annarra kjör-
dæma og forustumenn flokksins,
enda má segja að hann átti orðið
góðan hóp sem fylgdi honum að
málum. Fannst mörgum sem gott
væri til hans að leita. Að leiðar-
lokum viljum við hjón votta virð-
ingu okkar og biðjum Guð að
varðveita hann. Sendum börnum
og fjölskyldum þeirra okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Þórunn og Albert Kemp.
Látinn er Sverrir Her-
mannsson óskoraður foringi okk-
ar austfirskra sjálfstæðismanna
til fjölda ára þá hann var upp á
sitt besta. Leiðir okkar lágu strax
saman þegar hann hóf þing-
mennsku og svo aftur þegar hann
var ráðinn bankastjóri en þá var
ég útibússtjóri í Ólafsvík og varð
þar með undirmaður hans og
samstarfsmaður á nýjum vett-
vangi hans.
Þegar Sverrir undirbjó fram-
boð sitt eystra hafði hann þann
háttinn á að hann skrifaði okkur
trúnaðarmönnum flokksins
reglulega bréf til kynningar á sér
og sínum málumefnum. Hans
fyrsta bréfi svaraði ég með því að
segja honum að ég styddi hann
dyggilega, en kæmi fram kandí-
dat austfirskur hugnaðist mér
það frekar en „maður að
sunnan“. Aldrei reyndi nú á
þetta, enda varð okkur Sverri
ágætlega vel til vina og bar aldrei
skugga á okkar samstarf, hvorki í
pólitík né í bankanum og kann ég
honum miklar þakkir fyrir það
allt.
Sverrir var afar duglegur að
koma austur til fundahalda um
pólitísk málefni og vorum við svo
sem ekki alltaf alveg sammála
um leiðir að markinu. Einu sinni
sem oftar er fundur í Neskaup-
stað og Sverrir spyr okkur hvort
við höfum ekki lesið grein hans í
Mogga gærdagsins, en Sverrir
skrifaði mikið í Mogga og mikla
langhunda, sumir höfðu lesið
greinina en ég sagði við Sverri:
„Nei, Sverrir, ég nenni ekki að
lesa svona langar greinar og ég
er viss um að svo er um flest ungt
fólk, það nennir ekki að lesa lang-
hunda. Þú þarft að stytta grein-
arnar í svona tvo í mesta lagi þrjá
dálka.“ Sverrir tók þessari at-
hugasemd vel eins og hans var
vísa og upp frá því voru greinar
hans stuttar og hnitmiðaðar og
lesnar upp til agna, því maðurinn
var góður penni og skemmtilegur
auk þess sem efnið var áhuga-
vert.
Samstarf okkar í bankanum
var með miklum ágætum og var
afar gott til hans að leita með mál
sem til úrlausnar voru hverju
Sverrir Hermannsson