Morgunblaðið - 23.03.2018, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MARS 2018
✝ Daníel ÞórirOddsson fædd-
ist í Borgarnesi 3.
júlí 1930. Hann lést
í Brákarhlíð 12.
mars 2018.
Foreldrar Daní-
els voru Guðrún
Emilía Daníels-
dóttir og Oddur
Búason.
Daníel kvæntist
eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Ólöfu Ísleiks-
dóttur, 17. apríl 1954.
Dóttir Ólafar og Daníels er
Guðrún Emilía Daníelsdóttir
sem gift er Jóni Kristni Jak-
obssyni, börn þeirra eru Ólöf
Kristín Jónsdóttir í
sambúð með Guð-
mundi Birki Krist-
björnssyni og eiga
þau soninn Jón Ant-
on. Daníel Andri
Jónsson.
Daníel fór ungur
að vinna og vann
megnið af sínum
starfsaldri hjá
Kaupfélagi Borg-
firðinga, síðan hjá
Samvinnutryggingum og Vá-
tryggingafélagi Íslands. Hann
var í Lionsklúbbi Borgarnes í
áratugi.
Útförin fór fram í kyrrþey að
ósk hins látna.
Ég sé í anda svipinn þinn
hann síast inn í huga minn.
Ég kom til þín, þú kættir mig
með kærri þökk nú kveð ég þig.
(Ó.Í.)
Í lífinu ferðast þær saman
gleðin og sorgin, þegar náin ást-
vinur deyr fyllist hugurinn af
gleðilegum minningum sem
valda manni sorg, en á endanum
verður gleðin aftur sterkari en
sorgin.
Í dag er borinn til grafar
elskulegur faðir minn, minning-
arbrotin skjótast fram og til baka
í huga mér þar sem ég sit hér og
pára smá þakklæti um liðna tíð á
blað, minningar eins og þegar þið
mamma kennduð mér að hjóla,
synda, kasta flugu og læra á bíl,
en umfram allt kennduð þið mér
að vera góð manneskja, muna að
taka tillit til annarra og sýna ást
og umhyggju.
Talandi um að læra að kasta
flugu, það var gaman að sjá þig
munda flugustöngina. Þú varst
einstaklega fiskinn og laginn við
veiðiskap, sem þú stundaðir af
kappi hvort sem þú varst með
veiðistöng í hönd eða veiddir í
gegnum ís. Ófáar voru ferðirnar
okkar saman. Þegar 18. maí rann
upp og bílprófið var í höfn komst
þú með lyklana að bílnum þínum
fína og sagðir: „Jæja, á ekki að
fara á rúntinn?“ Það var ekki
alltaf létt verk að keyra út úr
innkeyrslunni á Borgarbraut 25.
Þegar ég fór suður í skóla tók
maður oftast Akraborgina á
föstudögum heim og hver var þá
mættur á bryggjuna á Skagan-
um, jú auðvitað pabbi, alltaf boð-
inn og búinn að aðstoða og
hjálpa.
Alltaf voruð þið mamma til
taks að passa gullmolana ykkar
Ólöfu Kristínu og Daníel Andra.
Talandi um það, þegar ég átti
þessar elskur var held ég ekki
liðinn klukkutíminn frá fæðing-
unni, þá var hersingin af Borg-
arbraut 25 mætt.
Mamma og pabbi giftu sig 17.
apríl 1954. 64 ár eru ekkert smá,
það var ekki alltaf dans á rósum
enda eitthvað skrítið við það, en
alltaf kysstust þau þrjá kossa áð-
ur en þau lögðust til svefns á
kvöldin, sem við og komandi
kynslóðir mættum taka til fyr-
irmyndar.
Pabbi átti langan og farsælan
starfsferil, byrjaði snemma að
vinna hjá Kaupfélagi Borgfirð-
inga, lengst af sem verslunar-
stjóri í vefnaðarvörudeild, þaðan
lá leiðin til Samvinnutrygginga
en starfsævina endaði hann síð-
an hjá Vátryggingafélagi Ís-
lands.
Mér er sérstaklega minnis-
stætt að ég man aldrei eftir að
pabbi hafi verið veikur heima,
hann fór alltaf til vinnu.
Það var margt brallað á
gullaldarárum Kaupfélags Borg-
firðinga þegar það var á Egils-
götunni, heyrði ég margar
skemmtilegar sögur þaðan og
var líka svo lánsöm að ná að
vinna þar í nokkur ár, ómet-
anlegt og sennilega hægt að
skrifa heila bók um þau
skemmtilegu ár.
Pabbi var félagi í Lionsklúbbi
Borgarness í áratugi, hann var
einnig á sínum yngri árum
starfandi hjá Slökkviliði Borg-
arness.
Síðustu æviárin átti pabbi
öruggt skjól með mömmu á
Brákarhlíð og langar mig fyrir
hönd okkar fjölskyldunnar að
þakka starfsfólki þar fyrir ynd-
islega umönnun og hugulsemi.
Elsku pabbi minn, takk fyrir
allt og allt, ég passa mömmu,
það veistu vel.
Þín dóttir
Guðrún.
Elskulegi tengdafaðir minn
til rúmra 30 ára, þig hitti ég
fyrst þegar ég fór að gera hosur
mínar grænar fyrir dóttir þinni.
Margar yndislegar stundir höf-
um við átt saman og minning-
arnar hrannast upp. Þeim ætla
ég að halda fyrir mig en eitt get
ég sagt af heilum hug, að þar
bar aldrei skugga á.
Að eiga vin er vandmeðfarið,
að eiga vin er dýrmæt gjöf.
Vin, sem hlustar, huggar, styður,
hughreystir og gefur von.
Vin sem biður bænir þínar,
brosandi þér gefur ráð.
Eflir þig í hversdagsleika
til að drýgja nýja dáð.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Takk fyrir allar góðu sam-
vinnustundirnar á liðnum árum
og bið ég góðan guð að geyma
þig.
Blessuð sé minning þín.
Þinn tengdasonur
Jón Kr. Jakobsson.
Elsku afi, það er svo margs
að minnast, endalaust af góðum
stundum og dásamlegar eru
minningarnar.
Glaðlegur, léttlyndur og
skilningsríkur eru orð sem lýsa
þér best, alltaf boðinn og búinn
að hjálpa, spjalla eða bara
hlusta.
Sumarbústaðarferðirnar
stóðu alltaf fyrir sínu með þér
og ömmu í Ölfusborgir og svo
seinna meir á Akureyri, í þeim
ferðum var ýmislegt brallað.
Sundferðirnar, ísrúntarnir,
söngstundirnar, grínið og glens-
ið ásamt alls konar skemmtileg-
heitum.
Í Ölfusborgum voru tívolíferð-
irnar einstakar og ætli við höfum
ekki haft það jafn skemmtilegt
þar ég og þú að fara í klessubíl-
ana, vinna bangsa og fara í trylli-
tækin. Eden var svo alltaf á
heimleiðinni, þar var ísinn best-
ur og auðvitað með súkku-
laðidýfu, muna samt að dýfa
tvisvar sinnum, svo var 50-köll-
unum dælt í apann vinsæla.
Það var aldrei langt að fara til
ömmu og afa í heimsókn og kom
ég oft við bara til að spjalla. Afi
hafði alltaf frá mörgu að segja
bæði um liðna tíma, þegar hann
var ungur piltur, og eins það
sem var að frétta þá og þegar.
Um nokkurt skeið var ég vön að
fara alltaf í hádegismat til ömmu
og afa, steiktur fiskur með lauk
var það allra besta og þá stapp-
aður saman við kartöflur, en það
var algjörlega þitt hlutverk.
Fiskurinn var einfaldlega betri
þannig. Svo má nú ekki gleyma
að eftir matinn vorum við afi
alltaf vön að horfa saman á Ná-
granna. Ef við vorum heppin
fengum við eitthvert gotterí í
eftirrétt „a la amma“ með. Þetta
voru okkar stundir sem ég mun
svo sannarlega ylja mér við
ásamt öllum þeim minningum
sem ég á með þér, elsku afi
minn.
Þegar hann Jón Anton langaf-
astrákur fæddist svo fyrir rúm-
um tveimur árum var aldeilis
mikil kátína á heimilinu. Þú fyllt-
ist af þakklæti og varst alltaf svo
glaður þegar hann kom til þín og
ég er svo ánægð með að hann
hafi fengið að kynnast þér, al-
gjöru gulli af manni.
Með kveðju og hjartans þakk-
læti fyrir allt og allt.
Þín afastelpa
Ólöf Kristín Jónsdóttir.
Elsku afi minn.
Minningarnar eru svo ótal
margar að ég veit ekki hvar ég á
að byrja, þú varst mér ávallt
góður, kenndir mér margt. Ég
fór stundum til ykkar ömmu í
pössun þegar ég var lítill og voru
það alltaf jafn ljúfar og góðar
stundir.
Þú vissir margt um bíla og þér
fannst gaman að tala um liðna
tíma og segja mér sögur um allt
mögulegt. Ég man nú eina sér-
staklega vel og hvað amma hló
alltaf jafn mikið þegar þú sagðir
þá sögu. Það var um þegar
mamma þín sendi þig í sveitina,
en þar varst þú nú ekki lengi,
þar sem þú straukst frá bænum
og flúðir heim á leið. Mikið var
greinilega um glensið, kannski
pínu uppátækjasamur og stríð-
inn sem ungur piltur. En það var
vel hægt að hlæja að þessu. Ævi
þín var mikilsmetin, þú varst
virkur í Lionsklúbbi Borgarness
og mikill tryggingakall. Ófáar
voru ferðirnar með ykkur ömmu
í sumarbústaðinn ykkar við
Gufuá, þar voruð þið með ágæta
trjárækt og gaman að bralla með
ykkur þar, enda var úr mörgu að
velja til að gera og þar var hægt
að láta hugmyndaflugið reika.
Söngstundirnar voru alltaf
jafn góðar og langar mig hér að
láta lítið kvæði fylgja með sem
var svo oft tekið.
Afi minn fór á honum Rauð
eitthvað suður á bæi
að sækja bæði sykur og brauð
sitt af hvoru tæi.
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Með kveðju og hjartans þakk-
læti fyrir allt og allt.
Þinn
Daníel Andri Jónsson.
Með Daníel Þóri Oddssyni er
genginn góður og vænn maður.
Hann var maðurinn hennar Ólaf-
ar Ísleiksdóttur, eða Lóu móð-
ursystur minnar. Daníel, eða
Daddi eins og hann var alltaf
kallaður fæddist, lifði og starfaði
í Borgarnesi. Hann var Borgnes-
ingur fram í fingurgóma og
þekkti allt og alla. Daddi byrjaði
ungur að vinna fyrir Kaupfélagið
og þar vann hann lengst af í
vefnaðarvörudeildinni. Þar að-
stoðaði hann margan manninn
við innkaup, leiðbeindi viðskipta-
vininum af heilindum enda með
sérstaka þjónustulipurð. Þessi
meðfædda þjónustulund nýttist
honum líka vel þegar hann hóf
störf hjá Samvinnutryggingum,
síðar VÍS. Daddi var einstaklega
myndarlegur og snyrtilegur
maður. Hann var ræðinn, kurteis
og hafði góða nærveru. Daddi
lagði alla tíð mikið upp úr því að
vera á nýjum og góðum bílum.
Nú er ég á síðasta bílnum sem
þau hjónin áttu og með honum
fylgdi diskur með safni af
dásamlegum djasslögum sem
lýstu vel tónlistarsmekk hans.
Daddi og Lóa hafa alltaf verið
hluti af mínu lífi. Ég var ekki
gömul þegar ég byrjaði að heim-
sækja þau upp í Borgarnes. Ég
var orðin virkilega spennt þegar
rútan stoppaði við húsið hjá
Dadda og Lóu. Þá voru ævintýri
handan við hornið. Bíltúrar um
Borgarfjörðinn með nesti sem
borðað var í góðri laut eða
skroppið upp að Langá, horft á
laxana stökkva og nokkrar veiði-
sögur sagðar. Þegar von var á
Dadda og Lóu í heimsókn til
Fannýjar ömmu og Ísleiks afa á
Lokastíginn var tilhlökkun í loft-
inu. Ég, þá nokkurra ára, settist
út á tröppur og beið eftir því að
sjá þau beygja upp götuna. Þeg-
ar bíllinn þeirra birtist stökk ég
inn og kallaði að þau væru að
koma og mikið var amma þá
glöð. Í þá daga var nú ekki alltaf
verið að ferðast á milli Borg-
arness og Reykjavíkur þó svo
Daddi hafi átt oftar en margur
erindi í bæinn í tengslum við
vinnu sína.
Eftir að ég hitti Hörð var hon-
um afskaplega vel tekið af þeim
hjónum. Daddi og Hörður höfðu
allt frá fyrsta fundi um margt að
spjalla, það fór alltaf vel á með
þeim, oft slegið á létta strengi en
einnig rætt um landsmálin og
það sem við vorum að fást við
hverju sinni. Því gladdi það okk-
ur mjög þegar þau komu og
heimsóttu okkur í sumarbústað-
inn og við eigum dásamlega góð-
ar minningar frá þeim heim-
sóknum sem ylja. Það var eins
með viðmót Dadda og Lóu í garð
Gunnars, þau létu sér annt um
hann, alltaf að spyrja og sam-
gleðjast og fylgdust allt fram til
þess síðasta með honum og Mar-
enu Lind.
Hin síðari ár voru Dadda og
Lóu erfið sökum heilsubrests, að
tapa áttum í tilverunni er örugg-
lega eitt af því erfiðara sem
manneskja lendir í. En hún Guð-
rún frænka mín hefur staðið eins
og klettur við bakið á foreldrum
sínum og það sama má segja um
Jón og börnin þeirra. Nú hefur
Daddi fengið hvíldina, en minn-
ingin um hann mun lifa í hjört-
um okkar. Við þökkum Dadda
fyrir margar góðar og gefandi
samverustundir og við munum
ávallt minnast hans með hlýhug.
Elsku Lóa frænka, Guðrún og
fjölskylda, við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning Daníels
Þóris.
Fanný Gunnarsdóttir
og Hörður Gunnarsson.
Daníel Þórir
Oddsson
✝ Rannveig Þór-ólfsdóttir
fæddist í Innri-
Fagradal í Saur-
bæjarhreppi í
Dalasýslu 25. júlí
1927. Hún lést á
dvalarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 25. febrúar
2018. Foreldrar
hennar voru Þór-
ólfur Guðjónsson,
bóndi í Innri-Fagradal, f. á
Hafnarhólmi í Steingrímsfirði
21. ágúst 1892, d. 2. ágúst
1965, og Elínbet H. Jóns-
dóttir, f. á Brekku í Hnífsdal
4. maí 1898, d. 25. apríl 1992.
obs Einarssonar, sjómanns á
Ísafirði, eru Jóna Guðmunda,
f. 2. mars 1923, d. 9. nóv-
ember 2005, var gift Rögn-
valdi Ólafssyni úr Bolung-
arvík, og Einar Jakob
pípulagningamaður, f. 13. júní
1925, d. 30. nóvember 1988,
var kvæntur Kristínu Sig-
urjónsdóttur.
Rannveig Þórólfsdóttir var
gift Eggerti Einarssyni vél-
stjóra sem er látinn. Börn
þeirra eru Hjalti, f. 29. októ-
ber 1954, Halla Eggertsdóttir,
f. 10. október 1955, og Auður
Eggertsdóttir, f. 4. mars 1960.
Barn Höllu er Eggert Orri Er-
lendsson, f. 26. apríl 1977,
hans börn eru Jasmín Eir og
Kara Björt.
Rannveig var hjúkrunar-
fræðingur og starfaði við það
alla sína starfsævi.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey.
Systkini Rann-
veigar eru Ingi-
björg Þórólfs-
dóttir, f. 25. júlí
1927, d. 9. nóv-
ember 2005, Sig-
urður bóndi í
Innri-Fagradal, f.
11. nóvember
1932, kvæntur
Erlu Karlsdóttur
frá Kollsá, og El-
ísabet Þóra Þór-
ólfsdóttir, aðstoðarmaður
sjúkraþjálfara, f. 29. sept-
ember 1939, gift Gísla Valdi-
marssyni rekstrarstjóra í
Garðabæ. Hálfsystkini Rann-
veigar sammæðra, börn Jak-
Ég vil minnast minnar ást-
kæru móður með fáeinum þakk-
arorðum. Þú varst sannarlega
okkar lífsins tré, þú varst eins og
fædd til að hjúkra og hlynna að
og alltaf að, dugnaðurinn engu
líkur og þá varstu með svo ríka
réttlætiskennd og áttir þínar
ákveðnu skoðanir um jöfnuð og
bræðralag.
Systkini mín tvö voru alvar-
lega fötluð en hún mamma var
ætíð til staðar fyrir þau eins og
alla sem henni voru kærir.
Og minningarnar koma fram í
hugann ein af annarri.
Minnisstæðar eru allar ferð-
irnar út í Sumó, sumarbústaðinn
á Vatnsleysuströnd, okkar
Fagradal. Ég sé fyrir mér þegar
tekið var til nesti, náð í Mummu
móðursystur og svo af stað,
röskleiki þinn engum líkur, allt
skyldi vera eins og bezt varð á
kosið. Þið Orri úti í beðum, við
Mumma sáum um krakkana og
kaffistofuna og svo finnst mér nú
að við höfum verið úti í sólbaði
alla daga. Skógræktin þín orðin
himinhá og veitir svo fallegt
skjól, en á henni hafði áður eng-
inn trú nema þú, mamma mín.
Ég man allar vel heppnuðu
berjaferðirnar. Sömuleiðis ferð-
irnar í kirkjugarðinn til að setja
niður blóm og hlúa að, alltaf
sama alúðin hjá þér hvað sem
var gert.
Ég er svo innilega þakklát
fyrir samfylgdina, mamma mín,
fyrir óeigingirnina og dugnaðinn
og reisn þína alla tíð.
Nú ert þú laus úr fjötrum
þessa jarðneska lífs og nú vona
ég að þú sért komin í fallega
berjalaut og himneska blóma-
brekku.
Blessuð sé þín bjarta og
vermandi minning.
Halla Eggertsdóttir.
Hún Venný systir mín hefur
kvatt okkur í bili. Hún lést á
Hrafnistu að morgni sunnudags-
ins 25. febrúar sl. eftir um
tveggja ára dvöl þar.
Það fer ekki hjá því þegar ná-
inn ættingi hverfur af sviðinu
eftir langa samfylgd að upp í
hugann koma ýmsar minningar.
Við ólumst upp hér í Fagradal
við öll venjuleg sveitastörf og
þótt við systkinin værum öll
samrýnd þá var það svo að
Venný varð mér nákomnust
fyrstu árin. Má vera að það hafi
verið af því að snemma kom í
ljós sá sterki eiginleiki hennar,
sem fylgdi henni allt til enda, að
hlúa að þeim sem á aðstoð þurftu
að halda. Hún gekk í skóla á
Laugarvatni og lauk þar gagn-
fræðaprófi, en í framhaldi af því
fór hún í hjúkrunarnám og starf-
aði síðan alla sína starfsævi við
hjúkrunarstörf. Hún beitti sér
fyrir ýmsum umbótum á því
sviði, m.a. vann hún að stofnun
dvalaheimilisins Sunnuhlíðar í
Kópavogi og var forstöðukona
um tíma. Maður hennar var
Eggert Einarsson vélstjóri og
eignuðust þau þrjú börn. Og nú
kom í ljós hversu sterk hún var
því tvö af börnum hennar náðu
ekki eðlilegum þroska, hvorki
andlega né líkamlega, og má
nærri geta að það hefur orðið
foreldrunum mikið áfall að þessi
fallegu englabörn þeirra skyldu
hljóta þau örlög. En þrátt fyrir
þennan annmarka höfðu þau
einn eiginleika, sem ekki er öll-
um gefinn, en það er óvenju-
sterkt minni. Með einbeitni og
ótrúlegri þolinmæði kom hún
þeim til nokkurs þroska og nú
dvelja þau á Skálatúni við afar
góðar aðstæður og gott atlæti.
Og nú þegar mamman er farin
tekur Halla systir við að annast
um þau af sinni einstöku alúð.
Það var gaman að ræða við
Venný á góðum stundum, bæði
mál líðandi stundar og eins
vangaveltur um lífið og til-
veruna, en hún var trúuð og
hugsaði mikið um þau málefni,
gat sér þess jafnvel til að hún
ætti ættir að rekja til Austur-
landa frá fyrri tilverustigum.
Hún ætti nú að komast að því
fljótlega.
Venný, mín góða systir. Ég
þakka þér samfylgdina gegnum
lífshlaupið og óska þér góðrar
ferðar þar sem þú getur svifið
frjáls á nýjum brautum.
Sigurður í Fagradal.
Þegar við lítum til baka og
minnumst Rannveigar skólasyst-
ur okkar og vinkonu koma þrjú
orð upp í hugann sem lýsa henni
og eiginleikum hennar: Góðvild,
gleði og baráttuhugur. Við
kynntumst fyrst í ágúst 1948
þegar við hófum nám í Hjúkr-
unarskóla Íslands sem þá var
uppi á háalofti á Landspítalan-
um. Við vorum á heimavist og
þetta voru skemmtilegir tímar.
Við töldum kjark hver í aðra
þegar við þurftum að leysa hin
ýmsu erfiðu verkefni. Eftir út-
skrift 1951 fórum við hver í sína
áttina út á land.
Rannveig giftist unnusta sín-
um, Eggerti Einarssyni vél-
stjóra, ágætismanni, þó leiðir
þeirra skildi síðar. Þau eignuð-
ust þrjú börn. Tvö af þeim voru
fötluð. Fyrir sextíu árum voru
allt aðrir tímar og litla hjálp að
fá við slíkar aðstæður. Rannveig
barðist eins og ljón fyrir börnin
sín svo þau fengju að ganga í
skóla og fengju þá aðstoð sem
þeim bar. Þetta tókst henni.
Rannveig var afbragðs hjúkr-
unarkona og virt og vann alla tíð
við fag sitt. Hún var í níu ár for-
stöðukona Hrafnistu í Reykjavík
og önnur níu ár forstöðukona
Sunnuhlíðar í Kópavogi og fórst
það starf vel úr hendi.
Rannveig hafði átt við veikindi
að stríða mörg undanfarin ár og
höfum við dáðst að dóttur henn-
ar, Höllu Eggertsdóttur sjúkra-
liða, sem hefur sinnt móður sinni
af mikilli alúð. Við þökkum
Rannveigu samfylgdina, alla
tryggðina og vináttuna og biðj-
um guð að blessa börnin hennar,
barnabörn og barnabarnabörn
og aðra aðstandendur.
Þorgerður Brynjólfsdóttir
og Guðrún Margeirsdóttir.
Rannveig
Þórólfsdóttir