Morgunblaðið - 19.04.2018, Qupperneq 62

62 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. APRÍL 2018
Elsku amma.
Á þessari stundu
er hjarta okkar
fullt af sorg en á
sama tíma þakklæti
fyrir að hafa átt þig að. Þú varst
okkur fyrirmynd og mótaðir
okkur sem einstaklinga.
Amma, þú vildir öllum svo vel
og virtist eiga ótakmarkaða ást
að gefa. Það er sárt að hugsa til
þess að geta ekki rætt við þig
um heima og geima og fengið
þína skoðun á málinu, því málið
var ekki fullrætt fyrr en þín
sjónarmið voru komin fram. Þú
hafðir einstakt lag á að segja
eitthvað hnyttið til að létta and-
rúmsloftið ef samræðurnar voru
að verða of þungar. Þú varst
einstök, elsku amma, og við er-
um afar stoltar að vera barna-
börn þín.
Hjá ykkur afa var alltaf gott
að vera og vildum við helst eyða
öllum helgum hjá ykkur í upp-
vextum. Leiðin frá Akureyri að
Gili virtist oft löng því eftir-
væntingin var mikil. Við systur
vorum oft á tíðum orðnar svo
óþreyjufullar, að þegar við kom-
um að fjárhúsunum hans afa
upp á Vatnsskarði styttum við
okkur leið með því að hlaupa
niður brekkuna heim að Gili.
Við hoppuðum á milli þúfnanna,
yfir girðingarnar og ruddumst
svo inn á Gil. Þið afi tókuð á
móti okkur með kossum og
knúsum og sögðuð „nei, eruð
þið komnar, elskurnar“. Stuttu
seinna komu mamma og pabbi
keyrandi í hlað og þá vorum við
yfirleitt búnar að koma okkur
fyrir í makindum við eldhús-
borðið með randalínu í annarri
og spil í hinni. Þessi saga er lýs-
andi um hvernig það var að vera
hjá ömmu og afa. Um leið og
maður gat horft niður í dalinn
fann maður fyrir frelsinu.
Einnig höfum við eytt nánast
öllum aðfangadagskvöldum á
Gili og getum ekki hugsað okk-
ur að halda upp á jólin á neinn
annan hátt. Ein jólin voru
Erla
Hafsteinsdóttir
✝ Erla Hafsteins-dóttir fæddist
25. febrúar 1939.
Hún lést 8. apríl
2018.
Útför Erlu fór
fram 14. apríl 2018.
mamma og pabbi
búin að ákveða að
við myndum vera
heima hjá okkur á
Akureyri sem við
systur vorum ekki
sáttar við. Áður en
aðfangadagskvöld
var liðið vorum við
öll komin í faðm
ykkar afa á Gili.
Hjá ykkur var gott
að vera.
Við söknum þín, elsku amma.
Guðrún Margrét og
Auður Anna Jónsdætur.
Það sem af er degi hefur ver-
ið hinn hefðbundnasti mánudag-
ur og það breytist ekkert þegar
ég stíg út úr skólabílnum.
Amma stendur við eldhúsvask-
inn og afi togar gluggatjaldið að
sér til að sjá hvort ég sé nú ekki
að koma. Ég velti því fyrir mér
hvor hann sé búin að stilla upp
skákborðinu eða hvort amma
hafi náð að setja kaffið á borðið
fyrst. Þegar inn er komið sé ég
að afi hefur verið sneggri til í
þetta skiptið, en kaffið er nú
samt sem áður farið að tínast á
borðið. Eftir að hafa klætt mig
úr og tekið mér stöðu við tafl-
borðið hugsa ég með mér hvort
dagurinn í dag sé sá dagur sem
ég mun vinna afa í skák, þá
væri þetta nú ekki lengur hefð-
bundinn mánudagur. Eftir smá
stund við taflið laumar amma
hendinni yfir öxlina á mér rífur
í taflborðið og nær að drepa
drottninguna hans afa. Þar með
var þessi mánudagur ekki leng-
ur hefðbundinn, því afi gaf leik-
inn. Eftir átu og gott spjall við
kaffiborðið er klukkan rétt að
verða fimm, við amma förum
inn í sjónvarpsherbergi að horfa
á Leiðarljós og afi fer inn í rúm
að leggja sig. Amma spyr mig
spjörunum úr, hvernig hafi
gengið í skólanum og hvort það
sé mikið heimanám, ég svara
því játandi, það er próf í nátt-
úrufræði eftir tvo daga. Eftir
Leiðarljós segir amma mér að
byrja að lesa efnið, á meðan hún
fer og gefur fénu, hún tekur það
skýrt fram að ég skuli lesa upp-
hátt, þannig muni ég muna mest
og skilja best. Þegar amma
kemur til baka byrjar hún að
spyrja mig út úr efninu sem ég
hef verið að lesa. Svo sitjum við
saman við eldhúsborið þar til
mamma rennir í hlað.
Elsku amma, minningarnar
með þér eru endalausar og
stuðningurinn frá þér ómetan-
legur, það er eitthvað sem eng-
inn getur frá mér tekið. Áhugi
þinn á velgengni minni í lífinu
var svo mikill að því er hvorki
hægt að lýsa né þakka fyrir.
Það voru einstök forréttindi að
fá að hafa þig í sínu daglega lífi,
en flutningar í haust gerðu það
að verkum að samverustundir
okkar voru ekki margar síðustu
mánuði. Héðan í frá ert þú
meira með okkur en við með
þér. Þú varst sannfærð að himn-
arnir hefðu sína kosti ég vona
svo innilega að þeir hafi ekki
valdið þér vonbrigðum. Líklega
ertu núna í heiðarrúnt með
Álftagerðisbræður eða Hauk
Morthens í tækinu eða í reiðtúr
á Reyk, þú ert í það minnsta
umvafin öllu því fólki sem þú
saknaðir sem mest.
Þið afi munuð taka á móti
mér líkt og áður þegar minn
tími kemur.
Ég kveð þig svo líkt og alltaf
„bless amma, við sjáumst“.
Þín,
Friðrún Fanný.
Ekki bjóst ég við því þegar
ég byrjaði að heimsækja ömmu
á spítalann að þetta myndi enda
svona.
Það gerðist oft í heimsóknum
mínum til hennar að við klár-
uðum umræðuefni dagsins fljótt
eða veikindin voru henni erfið
og sátum við þá saman í þögn-
inni, var það nóg fyrir okkur
bæði.Að mínu mati áttum við
ágæta samleið, hvort sem það
var á táningsárum mínum eða
nú í seinni tíð.
Ég mun ávallt minnast þess,
þegar ég var ungur og geðillur
táningur, að vera á Gili að sumri
til.
Ekki var ég besti vinnumaður
sem bóndakona gæti óskað sér,
en hún reyndi þó sitt besta að
nýta mig. Margt stendur upp úr
í sumarvist minni hjá henni, síð-
degislúrarnir okkar, bíltúrarnir
og að þurfa að reka féð af
túninu í sífellu. En það sem stóð
einna helst upp úr var það hvað
hún amma var hjartahlý, kom
ávallt fram við mig, þvermóðsk-
an uppmáluð, af virðingu, þol-
inmæði og jafnaðargeði.
Sama gerði hún við alla aðra
sem urðu á vegi hennar. Dáðist
ég alltaf að þessum eiginleikum.
Við bræðurnir settumst niður
eftir helgi til að ræða um hana
ömmu, það sem kom helst upp í
huga okkar voru áhyggjur
hennar af skeggvexti og kven-
mannsleysi okkar beggja. Var
þetta lýsandi álit fyrir konu á
hennar aldri, tveir fullvaxta
karlmenn báðir órakaðir og
ólofaðir, ekki mikil framtíð í því.
Amma hafði nefnilega alltaf
pínu áhyggjur af framtíð okkar
bræðra, ekki svo miklar að hún
missti nætursvefn, en þó nóg til
að spyrja út í það þegar hún
hitti okkur. Þetta hugarangur
mætti teljast afskaplega eðli-
legt, amma að hafa áhyggjur af
framtíð og hamingju barna-
barna sinna. En meðan á dvöl
hennar á spítalanum stóð höfðu
áhyggjur hennar af framtíðinni
aukist og lagði hún fyrir mig
heimaverkefni sem fólst í því að
skrifa niður hvernig framtíð
mín liti út, ég tók þessu sem
hálfgerðu gríni og sagði henni
að ég myndi byrja að skrifa
þegar ég gæti svarað þessu, því
miður mun ég ekki hafa tæki-
færi til þess núna.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Ég veit að þrátt fyrir að
framtíðin sé óskrifuð þá munu
áhrif ömmu fylgja mér á lífsleið-
inni eins og þau hafa ávallt gert.
Fyrir hönd okkar bræðra
þakka ég þér fyrir allt, elsku
Erla og kveð þig með söknuði,
Björn Stefán og Ægir
Örn Arnarsynir,
Það eru sterkar tilfinningar
tengdar Svartárdal og alltaf til-
hlökkun að koma í heimsókn á
Gil. Bærinn sem stendur svo
snoturlega í þröngum dalnum
með grösugum brekkum. En
það var aldrei þröngt á Gili og
allir velkomnir. Enda oft mann-
margt og umræður við matar-
borðið fjörugar. Hvort sem rætt
var um hesta eða stjórnmál var
djúphyggin og einlæg réttsýni
Erlu leiðarljós umræðunnar.
Erla var farsæl í starfi, oddvita-
starfið var henni mjög hugleikið
og sinnti hún því af alúð og
metnaði á umrótartímum sveit-
arinnar.
Það voru forréttindi fyrir
okkur fjölskylduna að fara í
sveitina til Erlu, upplifa vorið,
taka þátt í heyskap og smala-
mennsku að hausti. Hlýja og
umhyggja einkenndi Erlu og
nærvera hennar var sterk. Það
verður öðruvísi að koma í Svart-
árdal í framtíðinni en minningin
um Erlu á Gili mun lifa.
Gauti.
Erla góða Erla.
Með sorg í hjarta sest ég nið-
ur og skrifa fáeinar línur til þín.
Minningar hellast yfir mig þeg-
ar ég hugsa um öll sumrin sem
ég var hjá ykkur Frikka. Þau
mótuðu mig fyrir lífstíð og að
þeim mun ég ætíð búa, þið vor-
uð mínir aðrir foreldrar og hjá
ykkur lærði ég svo ótal margt
um lífið sem ég mun alla tíð búa
að. Þegar ég hringdi í þig og til-
kynnti þér að pabbi minn hefði
verið að kveðja þetta líf til-
kynntir þú mér að Friðrik hefði
líka verið að kveðja.
Sagði ég þá að ég hefði misst
báða pabba mína og það var
mér þungbært. Það er svo
margs að minnast frá dvöl
minni hjá ykkur að ég get ekki
gert þar upp á milli. Lífshlaupi
þínu munu aðrir gera skil.
Börnum þínum öllum og fjöl-
skyldu þeirra og Stefáni bróður
þínum sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Þó rósirnar fölni og falli
og fjúki um hæðir og mel
og ævinnar hádegi halli
í huganum líður mér vel
þó héli um hauður að nýju
og hætturnar umkringi mig
það veitir mér himneska hlýju
að hugsa um vorið og þig.
(Gísli Ólafsson.)
Guðrún Ársælsdóttir.
Ég var sendur í sveit að Gili í
Svartárdal til hjónanna Björns
Jónssonar og Sigþrúðar Frið-
riksdóttur sumarið 1956. Þá var
sonur þeirra Friðrik tekinn að
reka búskap við hlið þeirra.
Hann var þá ókvæntur. Þó að
ég væri á þessum tíma lítt hæf-
ur til að fylgjast með ástamál-
um mannfólksins í sveitinni,
varð ég þess von bráðar var að
ung kona frá Gunnsteinsstöðum
í Langadal hefði gert strand-
högg í hugarheimi Friðriks
bónda þannig að fljótlega hlaut
eitthvað undan að láta. Hún
fluttist að Gili og eignuðust þau
fyrsta barn sitt, Örn, á árinu
1959. Á næstu árum bættust
Guðríður, Hafrún og Sigþrúður
í hópinn og svo loks á árinu
1972 hann Björn Grétar.
Ég átti sumarvist á Gili fjög-
ur sumur. Þetta fólk reyndist
borgarstráknum vel. Þau hafa
verið vinir mínir síðan. Ég tel
mig reyndar hafa vaxið vel að
þroska og atgervi árin sem ég
dvaldist þarna og búið að því
alla tíð síðan. Ég man til dæmis
vel eftir því að hafa þurft, eins
og síðar á ævinni, að finna reglu
til að leysa úr viðfangsefnum
sem mér voru fengin. Auk ann-
ars þurfti ég að ákveða hvað
gera skyldi þegar Bjössi sagði
mér að reka beljurnar upp með
læknum en Friggi niður með
læknum. Ég fann það út á svip-
stundu að upp með læknum
skyldu þær reknar, því ég væri
í sveit hjá Bjössa. Skipti þá
engu máli í huga hins vænt-
anlega lögspekings, þó að
Friggi ætti flestar beljurnar í
hópnum.
Alla tíð síðan hef ég haldið
við tengslunum við fólkið á Gili.
Uppkominn tók ég svo ána, sem
rann út dalinn, alveg neðst, eins
og kerlingin sagði, á leigu um
nokkurra ára skeið. Þá jukust
samskiptin við þetta góða fólk
að mun.
Erla var kjölfestan sem
heimilið byggðist á. Hún stjórn-
aði reyndar ekki bara innan-
húss heldur var bóndi á borð
við bónda sinn í öllum búrekstr-
inum. Þessi sómahjón voru
bæði afar vel gefin og fylgdust
vel með gangi mála í þjóðfélag-
inu. Var oft skrafað bratt við
eldhúsborðið á Gili þessi ár.
Þau aðhylltust oftast milliveg-
inn, eins og Framsóknarmönn-
um hefur oft verið tamt. Og þó
að viðmælandinn væri ekki mik-
ill millivegamaður gat hann
ekki neitað því að minni hætta
væri að keyra útaf ef maður
héldi sig á miðjum veginum
fremur en úti á vegarkantinum.
Þau voru líka bæði oftast um-
burðarlyndari gagnvart skoð-
anasækni borgardrengsins,
heldur en hann kannski átti
skilið.
Þrjú barna okkar hjóna fóru
til dvalar á Gili á uppvaxtarár-
um sínum til Erlu og Friðriks.
Þau eiga bara góðar minningar
úr dalnum góða. Þar er Erla
stærst á sviðinu.
Við Kristín og börn okkar
þökkum Erlu á Gili fyrir verð-
mæt kynni og samskipti gegn-
um árin og sendum börnum
hennar og þeirra fólki innilegar
samúðarkveðjur.
Jón Steinar Gunnlaugsson.
Ragnar Lýðsson
var traustur, úr-
ræðagóður og eðl-
isgreindur maður.
Þetta eru miklir mannkostir
sem margir ásælast en fáum
eru gefnir. Þessara kosta nut-
um við ríkulega gegnum kynni
Ragnar Lýðsson
✝ Ragnar Lýðs-son fæddist 24.
nóvember 1952.
Hann lést 31. mars
2018.
Útför Ragnars
fór fram 14. apríl
2018.
okkar af Ragnari
sem byggingar-
verktaka, en á
þeim vettvangi er
mikil eftirspurn
eftir slíkum mann-
kostum til að glíma
við oft á tíðum
krefjandi aðstæður.
Kynni okkar
Ragnars hófust
fyrir um 4 árum
með aðkomu Hús-
heildar, verktakafyrirtækis
Ragnars og sona hans – Ólafs
og Hilmars, að byggingarverk-
efni í Reykjavík. Það varð okk-
ur strax ljóst að þarna var eng-
inn meðalmaður á ferð, heldur
maður sem engin sá vanda-
málin heldur aðeins verkefni
sem þörfnuðust lausna, hversu
óraunhæf sem þau oft kunnu að
vera. Þá féllu oft orðin „þetta
er bara verkefni – ég held að
við þurfum bara að leysa það“.
Breytti þar engu hvort um var
að ræða fíngerðan lokafrágang
innan um „uppstrílaðar“ skrif-
stofudömur eða stálsuðu burð-
arvirkja í frosti og ofsaveðri til
að forðast foktjón, allt lék þétta
í höndunum á Ragnari.
Ragnar var lykilmaður í
mörgum stórum byggingar-
verkefnum sem Húsheild vann
að síðustu árin í samstarfi við
okkur. Helst ber hér að nefna
uppbyggingu á tveimur af
stærstu hótelum sem byggð
hafa verið utan Reykjavíkur,
Fosshótel Jökulsárlón í Öræfa-
sveit og Fosshótel Mývatn.
Bæði þessi verkefni eiga það
sameiginlegt að vera unnin við
mjög krefjandi aðstæður, langt
frá þéttbýli og oft við válynd
veður. Hér eru ótalin minni en
ekki síður krefjandi verkefni
þar sem við nutum aðkomu
Ragnars. Framlag Ragnars í
þessum verkefnum var alltaf
mikið og oft á tíðum ómetan-
legt.
Yfirvegun og ró einkenndu
alla framkomu Ragnars, skipti
ekki skapi þótt mörgum þætti
ástæða til en lét þó vita ef hon-
um var misboðið þannig að ekki
var um villst, oftar en ekki með
kímni. Hann naut mikillar virð-
ingar manna á vinnustað og
skipti stétt eða staða manna
þar engu um, öllum líkaði vel
við Ragnar. Virðing þessi var
áunnin með framkomu og rétt-
læti gagnvart náunganum.
Ragnar var því ekki aðeins
mikill verkmaður og dugnaðar-
forkur heldur einnig félagslega
sterkur og jákvæður sem ávallt
var hægt að treysta á þegar
öðrum brast kjarkur og þor. Á
byggingarvinnustað þar sem
menn mynda þétt samfélag
skipta þessi eiginleikar miklu
máli.
Síðasti snertiflötur okkar við
Ragnar var vegna byggingar-
verkefnis í Garðabæ, þar sem
Ragnar var lykilmaður í öllum
undirbúningi og skipulagningu.
Á fyrsta verkfundi eftir andlát
Ragnars núna um páskana op-
inberaðist grimmilega hvað frá-
fall hans er mikill missir, ekki
bara sem verkmanns heldur
einnig sem vinar og félaga. Það
skarð verður erfitt að fylla.
Ragnar skilur eftir sig mikla
arfleifð öðrum til fyrirmyndar,
stöndugt fyrirtæki, verksvit til
allra sem unnu með honum
gegnum tíðina, sterka og sjálf-
stæða afkomendur, ástvini,
góða félaga en síðast en ekki
síst góðar minningar sem munu
ylja um ókomna tíð.
Hvíl í friði.
Karl Sigfússon,
Benedikt Ingi Tómasson.
Ragnar hefur verið vinur
okkar Torfastaðafjölskyldunnar
til margra ára. Hann bjó í
Reykholti þegar við fluttum á
Torfastaði fyrir 35 árum, þ.e. í
maí 1983.
Mjög fljótlega myndaðist
vinátta milli okkar.
Við föluðum Ragnar fljótlega
í vinnu hjá okkur og við náðum
að fastráða hann hingað á Með-
ferðarheimilið Torfastöðum ár-
ið 1991. Áður vann hann í
lausamennsku í einstökum
verkefnum því Ragnar var svo
laginn að við leituðum oft til
hans. Hann klæddi og einangr-
aði t.d. þak í fjárhúsum að inn-
an. Vandvirknin var slík að
stundum var það þreytandi.
Annað gilti þegar upp var stað-
ið. Ragnar var svo vandvirkur
að verkið stendur enn, enginn
raki í þaki, loftun í þaki mjög
góð. Ekki hefur þurft að líta á
þakið síðan. Verk Ragnars hef-
ur dugað í 28 ár og mun gera
a.m.k. næstu 30 ár.
Ragnar vann hjá okkur á
Torfastöðum í mörg ár. Hann
var yndislegur teymismaður,
gerði allt 100 prósent. Krakk-
arnir okkar lærðu vönduð
vinnubrögð af honum. Hann
strekkti girðingar svo vel að
þær standa allt af sér. Hann
gróf skurði sem voru alveg
þráðbeinir. Ekkert fúsk. Allt
fullkomið. Það er mikils virði
að hafa slíkan mann í vinnu-
hópnum, aldrei kastað til hönd-
unum og börnin lærðu full-
komna vandvirkni.
Fjölskylda Ragnars varð
einnig vinir okkar. Börnin hans
komu oft á Torfastaði með föð-
ur sínum og á tímabili vann
mamma þeirra einnig hér.
Dásamlegir vinnukraftar og
yndislegir vinir.
Ragnar hafði einstaka kímni-
gáfu. Hann reytti ekki af sér
brandarana en sá oft aðstæður
og atburði í ljósi sem voru mjög
sérstakir og skemmtilegir.
Skyndilegt dauðsfall Ragn-
ars er öllum aðstandendum og
vinum mjög erfitt. Við höfum
mikla samúð með aðstandend-
um og afkomendum. Megi allar
góðar vættir styðja þau og
styrkja í sorg þeirra og þeim
verkefnum, sem þau þurfa nú
að takast á við.
Við, Torfastaðafjölskyldan,
munum sakna Ragnars og vin-
áttu hans en minning um góðan
vin lifir.
Drífa
Kristjánsdóttir.
Áskær móðir okkar, amma og langamma,
ERLA BLANDON ÁRNADÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Sóltúni 2,
áður Sléttuvegi 15,
andaðist þriðjudaginn 3. apríl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Árni Blandon Einarsson
Berglind Einarsdóttir Blandon
og fjölskyldur