Morgunblaðið - 05.05.2018, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. MAÍ 2018
✝ Helga fæddistá Eskifirði 31.
október 1929. Hún
og lést að Hrafn-
istu í Reykjanesbæ
26. apríl 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Þorkell Ei-
ríksson járnsmiður,
f. 4.11. 1886, d. 8.2.
1972, og Helga
Þuríður Indriða-
dóttir húsfreyja, f.
16.9. 1891, d. 23.5. 1964.
Systkini Helgu voru Björn
Guðmundur Þorkelsson, f.
15.12. 1916, d. 29.6. 1979, Krist-
ín Elín Þorkelsdóttir, f. 9.12.
1917, d. 22.5. 2004, Eiríkur Þor-
kelsson, f. 23.10. 1920, d. 2.9.
1998, Jón Þorkelsson, f. 2.8.
1922, d. 8.2. 1998, Sigurður
Þorkelsson, f. 23.6. 1924, d.
20.8. 2011, Helga Valborg Þor-
kelsdóttir, f. 11.8. 1927, d. 6.3.
1931, og Ingvar Bergur Þor-
5.3. 2012. c) Ingvi Aron Þor-
kelsson, f. 22.4. 1990, búsettur í
Svíþjóð í sambúð með Anetu Ki-
ankovu. 2) Kristinn Ársæll Þor-
steinsson, f. 2.12. 1957. 3) Elín
Þuríður Þorsteinsdóttir, f.
29.12. 1961, gift Gísla Will-
ardssyni. Þau eiga tvo syni, þá
Davíð Þór, f. 29.6. 1988, og Elí-
as Orra, f. 6.8. 1995.
Helga var yngst systkina
sinna sem lifðu til fullorðinsára.
Hún fór ung að heiman til að sjá
fyrir sér og fór m.a. á vertíð
suður með sjó þar sem hún
kynntist eiginmanni sínum, Þor-
steini Elíasi Kristinssyni, sem á
þeim tíma stundaði sjómennsku,
en hann lauk námi sem grunn-
skólakennari vorið 1955. Þau
gengu í hjónaband 1. júní 1954
og settust að í Keflavík. Auk
þess að halda heimili þeirra
hjóna og sjá um uppeldi barna
þeirra starfaði Helga lengst af
við verkamannastörf í fisk-
vinnslu að frátöldum vetrinum
1978-1979 þegar þau Þorsteinn
dvöldu í Kaupmannahöfn þar
sem Þorsteinn stundaði nám.
Útför Helgu fór fram frá
Keflavíkurkirkju 4. maí 2018 í
kyrrþey að hennar eigin ósk.
kelsson, f. 1932, d.
1934.
Helga var gift
Þorsteini Elíasi
Kristinssyni grunn-
skólakennara, f.
20.9. 1928, d. 5.2.
2017. Þau eign-
uðust þrjú börn,
þau eru: 1) Þorkell
Vilhelm Þor-
steinsson, f. 12.11.
1956, Hann er
kvæntur Þorfinnu Lydiu Jós-
afatsdóttur, börn þeirra eru: a)
Helga Elísa Þorkelsdóttir, f.
8.4. 1983, gift Bjarna Þór
Bjarnasyni. Þau eiga þrjú börn,
þau Alexander Aron, f. 29.11.
2010, Elenóru Ósk, f. 18.8. 2012,
og Auðun Eðvald, f. 17.6. 2016.
b) Margrét Silja Þorkelsdóttir,
gift Ragnari Níels Steinssyni.
Þau eiga þrjú börn þau Dag Vil-
helm f. 12.6. 2008, Arnór Val, f.
21.12. 2009, og Lydiu Björk, f.
Á fyrri hluta 20. aldar voru
lífskjör almennings með öðrum
hætti en í dag. Þá tíðkaðist að
ungmenni sæju sér sjálf far-
borða og það átti við um
mömmu eins og aðra á hennar
heimili. Æskuheimili mömmu
markaðist af missi tveggja
yngstu systkina hennar, þeirra
Helgu Valborgar og Ingvars
Bergs, sem létust börn að aldri.
Sorgin sem því fylgdi var sjald-
an rædd og tilfinningar gjarnan
settar á ís. Sjálf misstu for-
eldrar okkar sitt fyrsta barn í
fæðingu og sá missir var sjaldan
ræddur né unnið úr sorginni.
Þessi jarðvegur markaði
mömmu og hún flíkaði sjaldan
tilfinningum sínum eða líðan.
Engu að síður fundum við
systkinin vel fyrir ást hennar og
umhyggju þó að ekki væru höfð
um það mörg orð. Mamma gekk
systursyni sínum, Ingvari Gunn-
arssyni, að hluta til í móðurstað,
en hann var fóstraður af ömmu
og afa eftir að móðir hans flutti
til útlanda. Í augum mömmu var
Ingvar einn okkar systkinanna.
Ingvar lést 29. nóvember 2015.
Mamma var gjörn á að segja
meiningu sína umbúðalaust og
gat verið býsna hvassyrt þó að
sjaldan fylgdi þeim orðum mikil
alvara. Hún hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefn-
um en þeir sem til hennar leit-
uðu áttu vísa þá aðstoð sem eft-
ir var leitað. Mamma var alla tíð
glettin og gamansöm og naut
samvista við fólk sem tók henni
eins og hún var. Hún er eft-
irminnileg öllum þeim sem
henni kynntust og minnast
margir hennar með mikilli
hlýju.
Mamma var eitt mesta
hörkutól sem við höfum kynnst.
Hún var harðdugleg, ósérhlífin
og samviskusöm og tók sér fyrir
hendur hvaðeina sem til þurfti
hverju sinni. Hún átti afar erfitt
með að sitja kyrr og var sjaldn-
ast aðgerðalaus. Hún virtist
eiga endalausa orku og það
gekk vel undan henni við öll
verk. Hún fékk ung áhuga á
steinasöfnun og geystist með
vinkonu sinni, Arnheiði Hall-
dórsdóttur, um fjöll og firnindi á
Austfjörðum í leit að fallegum
steinum sem urðu uppistaðan í
afar merku steinasafni.
Mamma og pabbi höfðu gam-
an af ferðalögum innanlands og
erlendis með fjölskyldunni og í
góðra vina hópi auk þess sem
þau áttu ótal ánægjustundir
meðal vina í bústað sínum í
Þjórsárdal.
Mamma gleymdi aldrei æsku-
stöðvum sínum á Eskifirði og
hún og pabbi héldu þangað á
hverju sumri með alla fjölskyld-
una öll æskuár okkar systkin-
anna þar sem hún hélt heimili
fyrir bræður sína þá Eika og
Sigga sem bjuggu áfram í föð-
urhúsum eftir fráfall foreldra
þeirra. Þessar ferðir voru
ómissandi hluti af æsku okkar
og eiga Austfirðirnir sterkar
rætur í okkur öllum fyrir vikið,
svo sterkar að Kristinn settist
þar að og býr þar enn. Til
marks um þessar sterku rætur
má nefna að alla tíð talaði
mamma um að fara heim þegar
haldið var austur á bóginn hvert
einasta vor þrátt fyrir að hafa
átt heima stærstan hluta ævi
sinnar í Keflavík.
Mamma dvaldi á hjúkrunar-
heimilinu að Hrafnistu í Reykja-
nesbæ síðasta eitt og hálft árið
og fékk þar bestu fáanlega
umönnun, sem við erum afar
þakklát fyrir. Við þökkum
móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu fyrir sam-
fylgdina. Megi minning hennar
lifa.
Þorkell V. Þorsteinsson
Lydia Jósafatsdóttir
Kristinn Þorsteinsson
Elín Þorsteinsdóttir
Gísli Willardsson
börn og barnabörn.
Fyrstu kynni okkar Helgu
tengdamömmu minnar voru á
þann veg að verðandi eiginmað-
ur minn var að sækja foreldra
sína á skemmtistað og ég slóst í
för með honum. Ég ætlaði að
færa mig úr framsætinu í aftur-
sæti bílsins þegar hún sagði
kímin: „Sittu bara kyrr. Ertu
ekki hvort sem er búin að taka
þetta allt yfir?“ Tengdamamma
lá ekki á skoðunum sínum en ég
var frekar fámál í þá daga og
svaraði engu. Maðurinn minn
hefur síðan undrast að ég skyldi
ekki láta hann róa eftir þessi
fyrstu kynni af verðandi tengda-
mömmu.
Næsta skipti sem ég hitti
Helgu var ég drifin í fjallgöngu
með fjölskyldunni, en tengda-
mamma var mikil fjallageit og
hljóp upp fjallið sem við ætl-
uðum að ganga á en ég var hálf
dregin upp.
Ég hafði mér það til málsbóta
að ég var þarna með astma eins
og tengdapabbi sem rölti með
mér í rólegheitum.
Tengdamamma var mjög
kröftug og vinnusöm og vílaði
ekki fyrir sér að mála tréverkið
heima hjá sér, slá lóðina og
klippa trén allt til 85 ára aldurs.
Þegar hún kom í heimsókn til
Sauðárkróks reyndi ég að hafa
allt fínt og nýskúrað. Þó að hún
stoppaði ekki nema í tvo til þrjá
daga var hún iðulega búin að
ryksuga allt húsið og jafnvel
skúra áður en hún fór.
Eftir að við fluttum til Sauð-
árkróks 1980 var reglulega farið
í heimsókn til Keflavíkur og á
sumrin í Þjórsárdal þar sem
Helga og Steini dvöldu oft og
nutu börn okkar þar samskipta
við ömmu og afa.
Í Keflavík bjuggu þau við
íþróttavöll bæjarins og nutu
börnin þess í heimsóknum sín-
um.
Utan við hús þeirra á Faxa-
brautinni var stórt plan sem var
vinsælt til leikja. Helga lét sig
ekki muna um að spila þar fót-
bolta við barnabarnabörnin, þá
84 ára gömul.
Helga var mikil áhugamann-
eskja um íþróttir. Sjaldan var
komið í heimsókn án þess að
íþróttarásirnar væru á fullum
dampi. Hún sýndi íþróttaiðkun
barnanna og barnabarnanna
mikinn áhuga sama hvaða íþrótt
þau iðkuðu.
Það lifnaði jafnan yfir Helgu
þegar barnabarnabörnin komu í
heimsókn og hún fylgdist vel
með þeim. Börnin okkar nutu
samvista við ömmu sína fram á
síðasta dag og kunnu að meta
þessa kraftmiklu og líflegu
ömmu.
Helga var mjög félagslynd og
vildi hafa fjör í kringum sig.
Aftur á móti var mamma mín
mjög róleg og orðvör kona en
alltaf var mjög kært með þeim
Helgu eins ólíkar og þær voru.
Sömu sögu er að segja af
frænku minni og vinkonum á
Króknum sem kunnu vel að
meta þessa líflegu og skemmti-
legu konu.
Helga var traust og góður
vinur vina sinna. Við höfum átt
samleið í tæplega 41 ár, eða frá
því að ég var 18 ára gömul. Við
áttum alltaf ánægjuleg sam-
skipti þó að hún léti mig stund-
um heyra það ef henni mislíkaði.
Hún talaði kjarnyrta íslensku
þegar hún ræddi menn og mál-
efni og dró þá ekkert undan.
Þessar umræður voru oft hin
mesta skemmtun þó að ekki
væri ég henni alltaf sammála.
Fyrstu kynni okkar Helgu
voru eftirminnileg og dánardag-
ur hennar verður mér sömuleið-
is eftirminnilegur, þar sem hún
kvaddi á afmælisdaginn minn.
Ég kveð þessa litríku tengda-
móður mína með söknuði og
þakka henni samfylgdina. Megi
minning hennar lifa.
Lydia Jósafatsdóttir.
Helgu frænku kveðjum við
með söknuði og hlýhug. Hún
átti stóran sess í lífi okkar
Hlíðarendasystra og föður okk-
ar enda var mjög kært á milli
þeirra alla tíð. Helga var mikill
dugnaðarforkur og hafði sterkar
skoðanir á hlutunum og var lin-
kind henni ekki að skapi. Hún
var vön að koma austur í fjörð-
inn fallega sem henni var svo
kær á hverju sumri í uppvexti
okkar og beið maður spenntur
að sjá þegar búið var að tjalda
bláa vagninum í garðinum á
Strandgötunni og þá hljóp mað-
ur niður brekkuna.
Daginn eftir komuna austur
var þvottavélin strax farin að
snúast, gardínur hengdar út á
snúru og sykurkringlur komnar
í ofninn. Síðan fóru hún og
mamma iðulega í göngutúra um
fjöll Austurlands í leit að ger-
semum og fengum við þá stund-
um að koma með.
Helga var höfðingi heim að
sækja og þegar við heimsóttum
hana og Steina til Keflavíkur
þar sem hún og fjölskyldan
bjuggu var alveg ótrúlegt hvað
hún gat komið með margar
kræsingar upp úr kistunni í
hvert skipti. Í fyrra kvöddum
við Þorstein eiginmann hennar
og var það mikið áfall fyrir
Helgu því þau voru einstaklega
samrýnd hjón.
Síðustu árin dvaldi Helga á
dvalarheimilinu í Reykjanesbæ
og þegar við heimsóttum hana
þangað nýlega lék hún á als
oddi, skemmtilegar minningar
voru rifjaðar upp jafnóðum og
flett var í gegnum albúmin, en á
meðan rúllaði fótboltinn á skján-
um til að Helga missti ekki af
úrslitunum því Helga var mikil
boltakona og átti hún það sam-
eiginlegt með bræðrum sínum.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við eftirlifandi börnum
hennar; Kela, Kidda, Ellu og
fjölskyldum þeirra. Blessuð sé
minning Helgu frænku, með
þökk fyrir allt.
Fjörðurinn okkar með fjöllin sín háu,
fallega bæinn á austfirskri byggð.
Blessaða landið með býlin sín smáu,
þér best hefur dugað þín íslenska
tryggð.
Byggðin þín fríða hér blessist og
dafni,
bjartsýni og framtak hér eiga sinn
vörð.
Lánið þér fylgi með lukku í stafni,
lífið það blómgist við Eskifjörð.
Blessist um aldur þín byggð og þín
saga,
börnin þín standi um fjörðinn sinn
vörð.
Lánið þér fylgi með lukku í stafni,
ljómi alltaf fegurst við Eskifjörð.
(Aðalbjörn Úlfarsson)
Sigríður, Helga, Berglind og
Inga Bryndís Ingvarsdætur.
Helga Guðbjörg
Þorkelsdóttir
✝ Sverrir Berg-mann fæddist á
Stóru-Hellu við
Hellissand 3. des-
ember 1920. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir 8.
apríl 2018.
Foreldrar hans
voru Daníel Berg-
mann, kaupmaður,
útgerðarmaður og
hreppstjóri, f. í
Fremri-Hrafnabjörgum í
Hörðudal í Dalasýslu 11.7. 1877,
d. 18.2. 1935, og Sigríður Jóns-
dóttir Bergmann húsfreyja, f. á
Ósi í Skilmannahreppi í Borg-
arfirði 22.5. 1895, d. 29.6. 1985.
Systkini Sverris voru: Þor-
steinn, f. 1913, d. 2002, Margrét
Sigríður, f. 1916, d. 2007, Gunn-
ar, f. 1918, d. 2012, Daníel, f.
1923, d. 2006, og systir, f. and-
vana 1925.
Sverrir Egill, f. 25.12. 1960,
kvæntur Margréti Pálsdóttur, f.
1.6. 1959, og eru börn þeirra
Páll, f. 1986, og Sara Margrét, f.
1990, í sambúð með Tryggva
Þór Einarssyni.
Sverrir ólst upp á Hellissandi
þar til fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur 1933 í kjölfar veik-
inda föður hans sem lést tveim-
ur árum síðar. Hann var í kvöld-
skóla KFUM, starfaði hjá Otto
Arnar og lærði útvarpsvirkjun
hjá viðgerðarstofu útvarpsins
1941 og starfaði þar. Árið 1949
fór hann til þjálfunar hjá Decca
Radar Company í Englandi í við-
haldi og uppsetningu á ratsjám
sem þá voru fyrst að koma á al-
mennan markað. Hann rak við-
gerðarverkstæði og síðar Skip-
aradíó í félagi við Sigurbjörn
Ólafsson alla tíð, sérhæft í sölu
og þjónustu á siglinga- og fiski-
leitartækjum. Sverrir var virk-
ur í starfi frímúrarareglunnar
meðan heilsa og aldur leyfðu.
Útför Sverris hefur farið
fram í kyrrþey.
Sverrir kvæntist
16. apríl 1949 Sig-
ríði Lovísu Berg-
mann, f. í Reykjavík
25.10. 1928 en hún
lést 20.2. 2001. For-
eldrar hennar voru
hjónin Þorvaldur
Valdemar Jacobsen
skipstjóri, f. 8.9.
1896 á Eskifirði, d.
16.3. 1970, og Dag-
mar Guðnadóttir
Jacobsen húsfreyja, f. 5.7. 1899 í
Reykjavík, d. 7.8. 1986.
Börn þeirra eru: 1) Dagmar
Þóra, f. 3.10. 1949, gift Birni
Gunnarssyni, f. 29.1. 1950, dæt-
ur þeirra eru: Sigríður Lovísa, f.
1973, og á hún þrjá syni; Krist-
ofer Thor, Alexander Thor og
Gabriel Thor, og Þóra Björg, f.
1977, í sambúð með Bjarna Þór
Hafsteinssyni og eiga þau dótt-
urina Laufeyju Þóru, f. 2017. 2)
Það var á jóladag árið 1983
sem ég hitti Sverri fyrst. Deddi
minn átti afmæli og eins og venj-
an var þá var haldið upp á það
með jólaboði fjölskyldunnar á
Ránargötunni.
Ég var rétt komin inn þegar
Sverrir kom og heilsaði mér,
skoðaði mig í krók og kring og
sagði fátt.
Þegar ég svo kvaddi kom hann
til mín og rétti mér bleikt bóka-
merki sem þau hjónin höfðu
keypt á Jersey, en þangað fóru
þau gjarnan í frí. Upp frá þessu
höfum við verið vinir og hefur
engan skugga borið á þá vináttu í
þessi næstum 35 ár sem liðin eru
síðan þá.
Þegar ég minnist tengdaföður
míns er mér þakklæti efst í huga.
Það er ekki sjálfgefið að eignast
góðan lífsförunaut sem á svo gott
bakland að maður eignast nánast
aðra foreldra til viðbótar við sína
yndislegu sem síðan kvöddu allt
of fljótt.
Varla er hægt að skrifa um
Sverri án þess að minnast
tengdamömmu, Sigríðar Lovísu
Bergmann, en saman voru þau
óþreytandi við að létta undir með
okkur fjölskyldunni þegar börnin
voru yngri og við á kafi í vinnu.
Sem dæmi fluttu þau alltaf heim
til okkar og kölluðu það að koma í
„vist“ þegar við foreldrarnir
þurftum að fara til útlanda. Börn-
in voru hæstánægð með þessa til-
högun.
Þeir eru ófáir kílómetrarnir
sem afi Sverrir skutlaði börnun-
um og vinum þeirra út og suður,
að maður minnist ekki á sum-
arbústaðaferðir og önnur
skemmtilegheit. Hægt að segja
að þau hjónin hafi verið amma og
afi með risastóru a-i.
Sverrir var hæglátur maður og
hógvær og alltaf var stutt í
spaugið. Hann var réttsýnn og
lifði eftir eldri gildum án þess að
setja sig á móti nýjungum og
hann var alla tíð mjög fær að laga
öll tæki auk þess sem hann var
okkur mikil hjálp við ýmis verk.
Það er bæði aðdáunarvert og
þakkarvert hversu vel og fallega
mágkona mín, Dagmar, hefur
annast pabba sinn eftir andlát
tengdamömmu. Vakin og sofin
yfir velferð hans þessi síðustu ár
sem hann dvaldi fyrst í íbúð í Eir-
arhúsum, síðan á Eirarholti og
loks síðustu níu árin á hjúkrunar-
heimilinu Eir.
Eins ber að þakka starfsfólk-
inu á Eir fyrir frábæra umönnun
í öll þessi ár þar sem honum var
sinnt af mikilli virðingu og hlýju.
Ekki gefinn neinn afsláttur af
snyrtimennskunni, skyrta og
bindi alla daga fram undir það
síðasta.
Ég kveð minn góða tengda-
föður með þakklæti fyrir allt og
allt. Blessuð sé minning hans.
Margrét.
Sverrir Bergmann
Það var eftir-
vænting í loftinu –
amma og afi voru á
leiðinni með Akra-
borginni og þá yrði
sko fjör. Amma var ótrúlega góð
við okkur systkinin og það var
næstum ekki neitt sem hún vildi
ekki fyrir okkur gera. Fara í fót-
bolta í garðinum þó knattspyrna
væri kannski ekki hennar sterka
hlið, sauma og prjóna dúkkuföt svo
ekki sé minnst á allt fíneríið sem
hún bjó til á okkur systkinin.
Amma var skemmtileg með svona
blik í augunum sem maður gleymir
ekki. Hún var alltaf með eitthvað
ævintýralegt á prjónunum bæði í
yfirfærðri og óyfirfærðri merk-
ingu. Þegar við vorum flutt í Kópa-
voginn lögðum við á okkur langa
hjólreiðatúra til að geta heimsótt
afa og ömmu á Hörpugötu og
sjáum ömmu fyrir okkur himin-
glaða að fá okkur til að dekra við.
Hún kenndi okkur að bera virð-
ingu fyrir fallegu máli og ekki síður
Guðrún Þ.
Stephensen
✝ Guðrún Þ.Stephensen
fæddist 29. mars
1931. Hún lést 16.
apríl 2018. Útför
Guðrúnar fór fram
26. apríl 2018.
að fara vel með texta
og vera skýr í fram-
sögn. Alla tíð var
hægt að leita til
hennar með texta
sem þurfti að lesa yf-
ir og fá ráðleggingar
ef til stóð að halda
fyrirlestur meðan á
námi mínu, nöfnu
hennar, stóð. Amma
var líka alltaf tilbúin
að hlusta á okkur og
ræða allt milli himins og jarðar,
trúmál, heimspeki eða stjórnmál.
Í eldhúsinu á Hörpugötunni á
meðan hún töfraði fram gómsæta
rétti eða sneri pönnukökum af
meðfæddri list. Samband ömmu
við Sigurjón var einnig alveg ein-
stakt og var hún honum ómetan-
leg hjálp og þar komu mannkostir
hennar skýrt fram. Betri og
skemmtilegri hjálparhellu hefði
hann ekki getað fengið. Bíltúrar,
sund, leikir jafnt úti sem inni og
jafnvel tannlæknaheimsóknir
urðu að gríni og glensi ef amma
var með í för. Við erum þakklát
fyrir hana ömmu okkar og munum
sakna hennar mikið en það sem
hún hefur kennt okkur mun fylgja
okkur út lífið.
Sigurjón, Guðrún
og Hafsteinn.