Morgunblaðið - 07.05.2018, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. MAÍ 2018
✝ Ástdís BjörgStefánsdóttir
fæddist á Sval-
barðseyri, S-Þing-
eyjarsýslu, 31.
ágúst 1954. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspít-
alans í Fossvogi
27. apríl 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ágústa Kristín
Ágústsdóttir, húsmóðir, f. í
Vestmannaeyjum, 14. sept-
ember 1908, d. 20. janúar
2004, og Stefán Egilsson,
kaupmaður, f. í Hafnarfirði 4.
mars 1918, d. 17. september
2009.
Systkini Ástdísar sammæðra
eru: Kristinn Ágúst Sverr-
isson, f. 23. desember 1932, d.
9. maí 1957. Börn hans og Sig-
ríðar Kristjánsdóttur eru Mó-
eiður, f. 10. mars 1952, d. 19.
desember 1954, og Sigurður
Júlíus, f. 12. maí 1953. Barns-
móðir Kristins er Sigþrúður
Jóhannesdóttir og áttu þau
Kristin, f. 1. september 1957.
Annar bróðir Ástdísar var Sig-
urður Júlíus Sverrisson, nemi,
árum að Fitjaási 8 í Reykja-
nesbæ. Ástdís og Sveinbjörn
eru barnlaus.
Ástdís ólst upp í foreldra-
húsum í Keflavík við mikið
ástríki og umhyggju foreldra
sinna. Sótti grunnskóla í
Keflavík og fór í Húsmæðra-
skólann á Löngumýri í Skaga-
firði. Ástdís fæddist með al-
varlegan hjartagalla. Leitað
var lækninga fyrir hana á Rík-
issjúkrahúsinu í Kaupmanna-
höfn 1960. Fékk hún þar
nokkra bót en gallinn var
meiri en læknavísindi þess
tíma réðu við. Árið 1992 fara
þau Sveinbjörn til Gautaborg-
ar til að bíða eftir líffærum og
9. september 1994 kom kallið
og fór hjarta- og lungna-
skiptaaðgerð fram á
Sahlgrenska háskólasjúkra-
húsinu í Gautaborg þann dag.
Eftir heimkomu frá Gauta-
borg vann Ástdís í Bókasafn-
inu í Garði, Sparisjóði Kefla-
víkur og nágrennis og eftir
yfirtöku SK hjá Landsbanka
Íslands. Áður hafði hún unnið
í Apóteki Keflavíkur, Olís,
Skipaafgreiðslu Keflavíkur og
um tíma hjá varnarliðinu. Hún
var virkur félagi í kvenfélag-
inu í Garði meðan hún bjó þar
og í Inner Wheel Görðum.
Útför Ástdísar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag 7. maí
2018, og hefst athöfnin klukk-
an 13.
f. 14. ágúst 1934,
d. 16. febrúar
1953. Systir Ást-
dísar er Alma Val-
dís Sverrisdóttir,
f. 18. janúar 1943.
Maki Egill Jónsson
og eiga þau fjögur
börn, Ágúst
Sverri, Jón Helga,
Svandísi og Sigurð
Kristin.
Ástdís giftist
sambýlismanni sínum frá 1978
þann 31. ágúst 1986, Svein-
birni Sigurði Reynissyni, pípu-
lagningameistara, f. 28. apríl
1956. Foreldrar Sveinbjörns
eru Sigurlaug Sveinbjörns-
dóttir, f. 19. september 1927,
og Reynir Ölversson, f. 14.
júní 1927. Fósturfaðir Svein-
björns er Kári Rafn Sigur-
jónsson, f. 1. október 1933.
Kjörbræður Sveinbjörns eru:
Sölvi Rafn, Sigmundur Rúnar
og Snæbjörn Reynir.
Sveinbjörn og Ástdís hófu
búskap 1978 og bjuggu fyrsta
árið í skjóli foreldra Ástdísar í
kjallaranum á Hafnargötu 82 í
Keflavík. Fluttu síðan á Mel-
braut 2 í Garði og fyrir fimm
Þeir segja mig látna, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem að mun ykkur gleðja.
(G. Ingi)
Ástdís litla systir mín fæddist
á Svalbarðseyri í heimahúsi.
Fæðingin var erfið, sóttur var
læknir frá Akureyri og hún var
líflítil þegar hún fæddist. Fljót-
lega kom í ljós að hún var með al-
varlegan hjartagalla. Ástdís var
að eðlisfari bjartsýn og glaðlynd.
Frá upphafi sýndi hún ákveðni og
sterkan vilja til sjálfstæðis. Hún
vildi ekki láta vorkenna sér og
væri hún spurð hvernig hún hefði
það var svarið ætíð: „Ég hef það
bara gott, en þú?“ Ef hún heyrði
um aðra sem voru mikið veikir
sagði hún: „Og svo getur maður
verið að kvarta,“ en hún kvartaði
aldrei, ekki einu sinni síðustu
dagana þegar líkaminn var kom-
inn í þrot. Hún ætlaði sér aldrei
að gera minna en jafnaldrar
hennar þrátt fyrir mikla líkam-
legu fötlun sem gerði henni
ókleift að reyna verulega á sig.
Þrátt fyrir að vera 75% öryrki
vann hún lengi fulla vinnu og síð-
ar hlutastarf. Henni var það mik-
ið áfall þegar Landsbankinn í
Keflavík, í einni af sínum hag-
ræðingum, eftir yfirtökuna á
Sparisjóði Keflavíkur, sagði
henni upp, en hún hafði unnið í
Sparisjóðnum yfir 25 ár.
Á heimili okkar bjó fyrstu sex
ár Ástdísar bróðursonur okkar
Sigurður Júlíus Kristinsson
(Bóbó), sem var ári eldri en hún.
Á þeim árum dvaldi fjölskyldan
mikið í sumarbústað í Sléttuhlíð
fyrir ofan Hafnarfjörð. Allt sem
hann gat ætlaði hún sér. Ef draga
átti mold í beðin fyrir móður okk-
ar við sumarbústaðinn vildi hún
draga líka.
Hún fór til Kaupmannahafnar
í fyrra skiptið í rannsókn og í síð-
ara skiptið í aðgerð. Læknar
töldu að lífslíkur hennar væru til
kynþroskaaldurs. Meðan heilsa
hennar leyfði fóru hún og Svenni
mikið í útilegur, fjalla- og öræfa-
ferðir og voru það e.t.v. hennar
bestu stundir. Þar fann hún frelsi
og vílaði hún ekki fyrir sér að
keyra sjálf yfir straumhörð vöð,
enda góður bílstjóri. Við Egill
fórum í nokkrar fjallaferðir með
henni og Svenna og í eitt skiptið, í
Þórsmörk, stuttu eftir lungna- og
hjartaaðgerðina, gengum við
Ástdís á Valahnúk, það var mikill
sigur. Börnum okkar Egils var
hún eins og stóra systir, gætti
þeirra oft á meðan við bjuggum í
Keflavík. Mér er einkar minnis-
stætt að þegar ég baðaði frum-
burðinn, Ágúst Sverri, í fyrsta
skipti fannst henni, þá 11 ára, ég
ekki hafa réttu handtökin og vildi
taka við. Hefur hún ætíð verið
sem ein af fjölskyldunni og þátt-
takandi í öllu okkar lífi. Þegar
barnabörnin og barnabarnabörn-
in komu var hún ekki bara
frænka með stóru F heldur var
hún líka amma eins og spurning-
ar hennar um þau báru vitni.
Þegar Ástdís var 40 ára gekkst
hún undir hjarta- og lungna-
ígræðslu; var hún annar Íslend-
ingurinn sem fékk slík líffæri.
Það var yndislegt að verða vitni
að gleði hennar eftir aðgerðina og
þegar hún uppgötvaði að blámi
vara og fingurgóma var horfinn
og húðin hafði tekið á sig eðlileg-
an lit. Síðan eru liðin 24 ár.
Fyrstu árin eftir aðgerðina upp-
lifði hún í fyrsta sinn hvernig það
var að vera heilbrigð. Síðustu ár
hafa hins vegar verið henni erfið
en hún bugaðist aldrei, í mínum
huga var hún hetja. Ásdís og
Svenni hafa gengið saman gegn-
um lífið í 40 ár og hefur hann alla
tíð sýnt henni einstaka umhyggju
og alúð.
Alma V. Sverrisdóttir.
Móðursystir mín, Ástdís Björg
Stefánsdóttir, kom í heiminn líf-
lítið barn. Á fyrstu mínútum æv-
innar var henni dýft í kalt vatn og
því næst í heitt, hún hrist, strok-
in, henni snúið á hvolf og hún
rassskellt, allt þetta endurtekið
tvisvar, þrisvar og loks … Loks-
ins heyrðu þau hana draga and-
ann og gráta. Þá sé ég fyrir mér
að amma hafi vafið hana ör-
þreyttum en ástríkum örmum,
öllum viðstöddum var létt um
stund. Veikindi hennar síðar hafa
kallað fram það besta í öllum,
þeim sem stóðu henni næstir.
Vonina, seigluna og ekki síst
æðruleysið og umhyggjusemina,
en einmitt kölluðu erfiðleikarnir
fram þá eiginleika í henni sjálfri
ásamt sterkum lífsvilja sem ef til
vill má líkja við þrjósku eða mót-
þróa.
Ástdísi þótti ofur vænt um
fólkið sitt, þar á meðal mig á öll-
um skeiðum frá æsku til fullorð-
insára. Passaði upp á mig sem
hún væri mér systir. Hún elskaði
börnin mín eftir að þau komu í
heiminn sem þau væru hennar
eigin ömmubörn. Hún var mér á
yngri árum fyrirmynd sem aðal-
skvísan, á sama tíma algjör nagli
í strákaheiminum sem ég ólst
upp í og þeim sem við lifum við.
Hún var ávallt við hlið mömmu,
tók þátt í lífi fjölskyldunnar, vildi
sitt pláss og gaf okkur pláss, kaus
helst gæsku, kátínu og hlýju.
Ástdís trúði á æðri mátt. Mér
finnst bréfin og jólakortin, sam-
veran, samtölin, gjafirnar og all-
ar óteljandi minningarnar bera
þess skýr merki. „Guð blessi þig,
elsku frænka mín, vertu ætíð í
hendi Guðs, ég vona að þau séu
góð við þig þar sem þú ert,“ voru
dæmigerðar hlýjar kveðjur í
kortum, símtölum og bréfum frá
henni. Þær kveðjur umvefja hana
og minningar okkar nú.
Án gjafmildi óskylds einstak-
lings sem lést einhvers staðar í
heiminum fyrir tuttugu og fjór-
um árum, sem af tilviljun til-
heyrði sama blóðflokki og vefj-
agerð og Ástdís, væri líf okkar
sem nú syrgjum góða konu ekki
jafn ríkulegt af hugljúfum minn-
ingum. Án lækna og starfsfólks
spítala sem sinntu henni af alúð í
öll þessi ár hefðum við heldur
ekki notið samverustundanna.
Hún var þakklát, verið viss um
það. Ég sendi þakklætishug minn
líka út í kosmosið og vona að
hann hitti ykkur fyrir. Mamma
og Svenni, megið þið finna gleði
og þakklæti í minningunum,
styrkur og umhyggja ykkar varð
styrkur hennar og bjarg.
Elsku stórfrænka mín og vin-
kona, ástarþakkir fyrir allt, ég er
nú nokkuð viss um að þú hættir
ekki að fylgjast með okkur fólk-
inu þínu þrátt fyrir að vera komin
á annað tilverustig. Það væri
ólíkt því sem við þekkjum. Minn-
ing þín og arfleifð lifir með okkur.
Guð blessi þig og varðveiti.
Þín
Svandís.
Fyrir 63 árum fæddist frænka
mín, Ástdís. Sama ár fékk Hall-
dór Laxness nóbelsverðlaunin,
Rosa Parks neitaði að standa upp
fyrir hvítum manni í strætisvagni
og lömunarveikisbólusetningin
var fundin upp. Þá var kalda
stríðið rétt að byrja og heimurinn
allt öðruvísi en hann er í dag. Í
þessu samhengi finnst manni
hrikalega langt síðan Ástdís
fæddist. Frænka mín fæddist
með hjartagalla sem gerði það að
verkum að blóð hennar var alltaf
súrefnissnautt. Á þeim tíma var
ekki hægt að gera við svoleiðis
galla. Því var ekkert annað í stöð-
unni en að lifa lífinu til hins
fyllsta. Ég held að hún hafi gert
það. Hún kynntist góðum manni,
Svenna, og voru þau gift í nærri
40 ár. Fyrir 23 árum fór frænka
mín í stóra aðgerð þar sem hún
fékk nýtt hjarta og lungu. Eftir
þá aðgerð var Ástdís orkumeiri
og ég man vel eftir því þegar ég
fór með henni og Svenna í ferðir á
hálendið, í Landmannalaugar og
fleiri staði, en það eru einstakar
minningar. Mér þótti virkilega
vænt um frænku mína og ég dáð-
ist að því hversu sterk hún var,
því þrátt fyrir að lífið hefði gefið
henni óeðlilegt hjarta, þá neitaði
hún að lifa öðru en eðlilegu lífi.
Það er sárt að hún sé núna farin
frá okkur. En það veitir mér ró að
vita að Ástdís lifði langa og góða
ævi, elskuð af fjölskyldunni og
manni sínum. Hún var góð við
mig, bræður mína og systur og
við vorum heppin að fá að vera
partur af hennar lífi. Hún var
heppin að fæðast í landi þar sem
samfélagið og heilbrigðiskerfið
studdi hana frá fæðingardegi til
dauðadags við að eiga við þann
hjartagalla sem hún fæddist með.
Ég mun sakna Ástdísar frænku
minnar, en ég veit að það var
kraftaverk að hún átti svo langa
og góða ævi, og því er ég þakk-
látur fyrir þau góðu ár sem ég
fékk að eiga svo góða frænku.
Egill Almar Ágústsson.
Ég minnist Ástdísar, móður-
systur minnar, frá því ég var lítil
strákur sem bjó með foreldrum
sínum í Keflavík enda daglegur
samgangur milli heimilis okkar
og afa og ömmu. Við fórum í
ferðalög saman, upp í bústað til
afa og ömmu og vorum ein sam-
heldin stórfjölskylda. Hún var
sennilega fyrsti unglingurinn
sem ég kynntist, sjálfstæð, hlust-
aði á háværa tónlist og keyrði
eins og glanni og að sjálfsögðu
ekki alltaf við fögnuð afa og
ömmu. Það var því líf og fjör í
kringum hana.
Eftir að við Soffía fluttum til
Íslands aftur fyrir um tíu árum
þá varð Ástdís aftur tíður gestur
á heimili okkar Soffíu og sýndi
hún okkur og börnum okkar
mikla ræktarsemi alla tíð. Hún
kom iðulega í hverri viku úr
Keflavík eða Garði til að hitta
okkur öll og heyra af eða hitta
yngstu drengina, þá Atla Frey og
Breka Frey. Hún var stórfrænka
þeirra að forminu til en miklu
frekar var hún eins og amma og
muna þeir hana þannig og minn-
ast af mikilli hlýju. Hún var vön
að hjálpa þeim við að smíða flug-
vélar og bíla úr kubbum og færði
þeim gjafir við öll tækifæri. Við
sátum oft í eldhúsinu og ræddum
um daginn og veginn og þau mál-
efni sem brunnu á fjölskyldunni á
hverjum tíma og hvernig gengi
hjá eldri börnunum og okkur í
námi, starfi og leik. Umhyggja
Ástdísar fyrir börnum okkar hef-
ur í gegnum tíðina náð til allra
átta barna okkar og erum við
þakklát fyrir alla þá miklu ástúð
sem hún hefur sýnt okkur.
Ástdís kveður núna alltof
snemma. Við fundum að hún var
stolt af okkur og við vorum stolt
af henni og þrautseigju hennar.
Ástdís kvartaði aldrei yfir veik-
indum sínum og hennar hugur
stóð til að taka fullan þátt í lífinu
og vera til staðar fyrir okkur um
langa tíð áfram með Svenna sín-
um. Við munum alltaf sakna
hennar og minnast með hlýjum
hug.
Ágúst Sverrir Egilsson.
Elsku Ástdís mín.
Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til Ástdísar stórfrænku
og Sveinbjarnar í Garðinum. Í
minningunni var húsið troðið af
allskonar fígúrum, styttum og
smádóti og á jólunum var þetta
sérstaklega mikill ævintýraheim-
ur. Umhyggjan og natnin við
hvert smáatriði á heimilinu um-
vafði Ástdísi einhverjum ævin-
týraljóma. Á sama tíma hafði hún
greinilega ástríðu fyrir stórum
tryllitækjum, kom keyrandi á
breyttum jeppum, umvafin skart-
gripum og var aðalskvísan í þorp-
inu. Það kannski passaði ekki
endilega við umhyggjuna við litlu
smáatriðin í ævintýraheiminum.
Og þó, þetta var bara hún Ástdís,
sterk og sjálfstæð kona sem fór
alltaf sínar eigin leiðir og lét ekki
segjast. Þrjóskaðist áfram og
sigraði.
Elsku Ástdís mín, þín verður
sárt saknað.
Sigurður Kristinn Egilsson
og fjölskylda.
Ástdís, þú varst góð við okkur
og skemmtileg. Það var gott að
faðma þig. Þú varst yndisleg og
elskuleg. Þú varst sterk inni í þér
og vildir alltaf vera góð við alla.
Einu sinni fórum við með þér í
sumarbústaðinn til að mála litla
tréhúsið í garðinum bleikt og
brúnt, það var mjög skemmtilegt.
Þú komst alltaf til okkar í heim-
sókn og gafst okkur fallega hluti.
Það er erfitt að þú ert farin og við
söknum þín. Þú verður alltaf með
okkur.
Þetta eru bænirnar sem þú
gafst okkur þegar við vorum fjög-
urra ára:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum)
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson)
Þínir
Atli Freyr og
Breki Freyr.
Það er alltaf tilhlökkun fyrir
börn að byrja í skóla. Þannig var
það hjá mér. Við Valla vinkona
fórum saman í skólann. Ekki
voru liðnir margir dagar af skól-
anum þegar við kynntumst þér,
elsku Ástdís, þá 7 ára. Það er sárt
að kveðja eftir 57 ára vináttu. En
minningarnar eru margar og
góðar. Við vorum oft heima hjá
þér að leika okkur og alltaf var
okkur vel tekið af foreldrum þín-
um. Ég man vel hvað þú áttir
mikið af fallegu dóti og svo varst
þú alltaf svo fín. Svo komu ung-
lingsárin, þá var margt gert sem
ekki hefði verið vinsælt ef for-
eldrarnir hefðu vitað hvað að-
hafst var, en við skemmtum okk-
ur alltaf vel. Þannig var að við
vinkonurnar litum aldrei á þig
sem veika stelpu, enda hefðir þú
aldrei viljað það sjálf og þegar þú
varst spurð hvernig þú hefðir
það, þá hlóst þú og sagðist hafa
það fínt, en þú? Þegar við vorum
á rúntinum þá varst þú algjör
glanni og hlóst að okkur þegar
við öskruðum og báðum þig að
fara hægar. Einnig áttum við
góðar stundir saman þegar við
fórum í Húsmæðraskólann á
Löngumýri. Þar vorum við á
heimavist og margt gert
skemmtilegt annað en að læra.
Ástdís Björg
Stefánsdóttir
Róbert D. Tur-
ton, eða Bobby eins
og við vinir hans kölluðum hann,
kom fyrst til Íslands 1967 og þá
hingað að Hrauni, en hann hafði
kynnst fólki héðan sem dvaldi um
tíma í Skotlandi. Hann byrjaði að
vinna hjá Ólafi og Helgu í vestari
bænum á Hrauni við venjuleg bú-
störf. Eftir stutta viðdvöl á Ís-
landi fór Bobby aftur til Skot-
lands, en kom nokkrum árum
seinna sumarlangt og starfaði
hér á Hrauni og víðar.
Bobby var tryggur vinur og
fór fljótlega með sumum okkar
eldri á sveitaböllin í héraðinu.
Bobby átti auðvelt með að laða að
sér fallegustu stelpurnar, enda
maðurinn myndarlegur og hafði
þá þrautseigju og fylgni sem með
þurfti.
Bobby var kvikur og íþrótta-
mannslega vaxinn. Hann var lið-
tækur í fótbolta og góður bad-
mintonspilari. Hann náði fljót-
Robert Daniel
Turton
✝ Robert DanielTurton, eða
Bobby eins og hann
var ævinlega kall-
aður, fæddist 26.
júní 1941. Hann lést
20. mars 2018.
Útför Bobbys
var gerð í Birstein
14. apríl 2018.
lega tengslum við
íslenska spilara og
tók þátt í æfingum
og mótum með góð-
um árangri. Síðar á
lífsleiðinni varð það
atvinna hans að
kenna badminton
þegar hann var bú-
settur í Frankfurt.
Hann eignaðist
marga vini hér, sér-
staklega í gegnum
íþróttina. Á síðari árum þegar
hann kom ókunnugur á æfingar í
þorpunum hér í kring kom það
oft fyrir að honum miklu yngri
menn vanmátu getu hans en
komust fljótt að því að hár aldur
var honum ekki fótakefli.
Bobby var sparsamur og fór
vel með og var því sannur Skoti.
Uppeldi hans og erfið æska mót-
uðu sterk einkenni í skapferli
hans og setti hann sér það ungur
að feta ekki í sömu spor og for-
eldrar hans og bragðaði því aldr-
ei áfengi. En þrátt fyrir að vera
edrú Skoti veitti hann vel af víni í
sjötugsafmæli sínu fyrir nokkr-
um árum.
Þegar Bobby átti erfitt og
þurfti að vinna í sínum vanda-
málum gat hann jafnan leitað til
Helgu móðursystur okkar á
Hrauni sem gaf sér ávallt tíma til
að hjálpa þeim sem erfitt áttu.
Það má segja að Helga hafi geng-
ið honum í móðurstað enda kom
það berlega í ljós við fráfall henn-
ar fyrir nokkrum árum hversu
erfitt það var fyrir hann.
Þegar Bobby var kominn á
miðjan aldur kynntist hann ynd-
islegri þýskri konu, Heidi Mohr.
Þau bjuggu fyrst í Berlín og síð-
ari árin í Frankfurt. Þau byggðu
sér sumarhús hér á Hrauni fyrir
ríflega 10 árum, en húsið ber gott
merki handbragðs hans. Síðan
kom Bobby alltaf á sínum Land
Rover með Norrænu eins og far-
fuglarnir í apríl með síðustu af-
sláttarferð vetrarins og yfirgaf
landið ekki fyrr en með fyrstu af-
sláttarferð Norrænu á haustin.
Bobby hafði sterkar skoðanir á
því hvernig við ættum að varð-
veita náttúruna og ganga um
hana. Eftir að hann fór að dvelja
hér sumarlangt tók hann að sér
að hreinsa fjöruna á Hrauni og
síðar alla leið til Þorlákshafnar. Á
hverjum degi fór hann á fjórhjóli
sínu um fjöruna með sjónum og
með Ölfusá og tíndi rusl. Hann sá
og oft um veiðieftirlit fyrir
Hraunsbændur í Ölfusá og hafði
sterkar skoðanir á því hvernig
ætti að laða að veiðimenn.
Við munum sakna hans, því
hann var fyrir löngu orðinn part-
ur af tilveru okkar, eins og hinir
ómissandi farfuglar sem prýða
landið.
Systkinin úr eystri bænum á
Hrauni;
Gunnar Steinn, Vigdís,
Hrafnkell, Guðmundur Ingi,
Þorlákur og Inga Þóra,
Karlsbörn.