Fréttablaðið - 01.09.2018, Blaðsíða 80

tekur hann fram en viðurkennir
að stofnunin sé undirmönnuð. „Við
eigum lausar stöður á Patreksfirði
fyrir hjúkrunarfræðinga og þar
er enginn starfandi sjúkraþjálfari
núna sem er mjög alvarlegt. Okkur
vantar sjúkraliða líka, við erum
með lausa stöðu sálfræðings hér á
Ísafirði og vorum að auglýsa stöður
mannauðsstjóra og fjármálastjóra
fyrir stofnunina, svo það eru mörg
spennandi störf laus.“
Viðtalið er að snúast upp í
atvinnuauglýsingu og Guðmundur
bætir um betur með því að fullyrða
að makar ættu líka að geta fundið
störf við hæfi því víða fyrir vestan sé
þörf á góðri fagþekkingu, reynslu og
menntun.
Gylfi bendir á að stjórnvöld séu
meðmælt því að flytja störf út á
land en jákvæðast sé að fólkið sjálft
hafi frumkvæðið. „Konan mín, til
dæmis, hún tók með sér helminginn
af starfinu sínu hingað vestur. Hún
er textasmiður á auglýsingastofu.“
Guðmundur segir í tísku að tala
um að vinnan sé meira en vegg-
irnir í kringum hana og þá fái fólk
rómantískar hugmyndir um París
og New York. „En af hverju ekki að
vinna allt árið eða hluta þess í bæj-
arfélagi þar sem er örlítið hægari
taktur en í borginni og meiri nánd
við fjölskylduna og náttúruna? Það
væri líka alveg gott að störf sem
hægt er að vinna hvar sem er væru
auglýst þannig, án staðsetningar.
Bara eins og oft er tekið fram að
fólk af báðum kynjum sé hvatt til
að sækja um.“
Nú langar mig að vita hvað
konan hans Guðmundar heitir og
hvað hún gerir. „Hún heitir Krist-
jana Milla Snorradóttir og vinnur
hjá ferðaskrifstofu sem heitir
Nordic Visitor. Milla er Ísfirðingur
og hefur sterkar taugar hingað eins
og við Gylfi.”
En er ekkert mál að fá húsnæði hér
á Ísafirði?
„Jú, það er reyndar talsvert mál.
Það kom okkur eiginlega á óvart,“
svarar Guðmundur. „Gylfi og Tinna
eru búin að finna leiguíbúð, ég er
bara að skoða enn þá en það er ekk-
ert ofboðslega mikið framboð. Fyrir
mig sem bæjarstjóra eru það frábær
teikn að ekki sé mikið af tómum
húsum, heldur eftirspurn meiri en
framboð.“
Er það samt ekki eitthvað sem
bærinn þarf að bregðast við?
„Jú, það er verið að byggja fjöl-
býlishús niðri í bæ. Það sem vantar
núna er að endurtaka leikinn frá
Norðurtanganum sem var breytt úr
fiskvinnsluhúsi í íbúðir, þær hent-
uðu fólki úr stórum einbýlishúsum
sem var að minnka við sig. Svo er
verið að byggja lítil raðhús inni í
Tunguhverfi og á teikniborðinu er
uppbygging blandaðrar byggðar við
hafnarsvæðið að Suðurtanga, sem
er dásamlega fallegur staður. Þann-
ig að það er verið að bregðast við
stöðunni,“ upplýsir Guðmundur.
„Bolungarvík, Hnífsdalur, Flat-
eyri, Þingeyri, Suðureyri og Súðavík
eru í seilingarfjarlægð frá Ísafirði.
Það má líka hugsa þangað,“ bendir
Gylfi á.
Hlaupa og hjóla
Guðmundur er fyrri til svars þegar
þeir félagar eru inntir eftir áhuga-
málum og nefnir strax útivist. „Við
Milla kona mín erum bæði í utan-
vegahlaupum og tilheyrum félags-
skap sem heitir Náttúruhlaup.
Komum hingað og tókum þátt í
Vesturgötunni um það leyti sem var
verið að auglýsa bæjarstjórastöðuna
og ætli ég hafi ekki verið að æfa fyrir
hlaupið þegar ákveðið var að láta
slag standa og sækja um. Það var
á miðri Óshlíðinni ef ég man rétt,
sem er táknrænt. Svo söng ég – og
við Gylfi báðir, talandi um þræði
sem liggja saman – í Karlakórnum
Esju. Menn þar eru dálítið fúlir út
í okkur fyrir að stinga af. Eiginlega
þeir einu sem ég hef hitt sem hafa
eitthvað út á flutningana að setja.
Mamma og pabbi eru mjög ánægð
og okkar fólk hér fyrir vestan, við
fáum ofboðslega hlýjar móttökur –
en karlakórinn Esja er fúll.“
„Hér er hins vegar fjölbreytt kóra-
„Skíðaganga er stærsta áhugamálið en svo er ég með tvö ung börn og hef ekki mikinn tíma fyrir annað,“ segir Gylfi.
„Við fáum ofboðs-
lega hlýjar mót-
tökur – en karla-
kórinn Esja er fúll,“
segir Guðmundur.
Fréttablaðið/SiG-
tryGGur ari
starf. Það er kirkjukórinn, Sunnu-
kórinn og karlakórinn svo þú hefur
úr mörgu að velja,“ segir Gylfi. „Já,
en Esjumenn sjá ekkert þann kost,“
segir Guðmundur og við rifjum upp
að Esja var í þáttunum Kórar Íslands
og komst meira að segja í úrslit.
Gylfi segir skíðagöngu í uppáhaldi
hjá sér. „Ertu ekki Íslandsmeistari í
skíðaskotfimi?“ spyr Guðmundur
sposkur. „Jú, það er nú orðið dálítið
síðan, sko.“ Hlær. „Ég var einhvern
tíma Íslandsmeistari í skíðaskot-
fimi 25 ára og yngri. Það er keppt
í því einu sinni á ári. En mér hefur
alltaf þótt gaman að koma hingað í
heimsókn til tengdó og fara á skíði.
Skíðaganga er stærsta einstaka
áhugamálið mitt, en svo er ég með
tvö ung börn og hef ekki mikinn
tíma fyrir annað.“
Þeir virðast samtaka í barneign-
um sem öðru, félagarnir, því Guð-
mundur segir þau Millu líka vera
með tvö börn.
Eins og fram kom í upphafi er
hinn nýi bæjarstjóri Ísfirðinga
Bolvíkingur og hann segir það
skemmtilega tilviljun að bæjar-
stjórinn í Bolungarvík sé Ísfirðingur.
„Þetta finnst fólki hér dálítið áhuga-
vert því eitt sinn var rígur á milli
þessara kaupstaða en er orðinn
miklu minni en hann var. Ég man
alveg þá tíma þegar hann var raun-
verulegur. Þegar slegist var eftir böll.
Maður þurfti bara
að vera fljótur upp
í rútuna hjá lúlla ef
Maður ætlaði ekki að
verða fyrir barðinu á
einhverjuM ísfirðingi.
Guðmundur
Ekki vegna þess að það kastaðist í
kekki heldur bara vegna upprunans.
Maður þurfti bara að vera fljótur
upp í rútuna hjá Lúlla ef maður
ætlaði ekki að verða fyrir barðinu
á einhverjum Ísfirðingi. En í dag
er rígurinn undir miklu jákvæðari
formerkjum. Það mætti líkja honum
við samband systkina, þegar þau eru
að vaxa úr grasi þola þau ekki hvort
annað en á fullorðinsárum kemur
kærleikurinn fram en samt pínu
metingur. Ég held að breytingin
standi líka í sambandi við íþrótta-
félögin. Það var svo mikill rígur í fót-
boltanum og sundfélögunum, alltaf
verið að takast á, á vellinum eða í
lauginni. Það er búið. Núna er þetta
allt eitt íþróttasvæði og krakkarnir
eru allir í sama félagi. Þeir eru bók-
staflega í sama liði. Það hefur heil-
mikið að segja. Þá er samkenndin
fyrir hendi.“
Þetta hefur auðvitað í för með
sér að liðin þurfa að fara út fyrir
svæðið til að keppa en Guðmundur
telur það lítið mál, enda samgöngur
orðnar mun auðveldari en þær
voru. „Ég held líka að fólki sem hér
býr finnist ekkert mál að ferðast,“
segir Gylfi. „Mér hefur aldrei fund-
ist neitt mál að keyra vestur, þó
það taki fimm, sex klukkutíma. En
þekki fólk fyrir sunnan sem skilur
ekki hvernig við getum réttlætt það
að keyra alla þessa vegalengd fyrir
stuttan tíma. Þetta snýr öðru vísi við
okkur sem erum vön því.“
Guðmundur er sama sinnis.
„Þetta var tveggja daga ferðalag fyrir
fjölskylduna þegar ég var krakki. Þá
var alltaf gist í Hrútafirðinum eða í
Djúpinu, sem er ákveðin rómantík í
minningunni, þó bíllinn væri fullur
af ryki. Fyrir okkur sem eigum rætur
hér þá er  núna bara skreppitúr í
bæinn.“
„Maður getur líka keypt sér ansi
mörg flugför fyrir muninn á hús-
næðiskostnaði,“ bendir Gylfi á. „Já,
það er einfalt reikningsdæmi. Margt
sem hægt er að gera fyrir hann,“
tekur Guðmundur heils hugar
undir. „Fyrir utan annan kostnað,
til dæmis í eldsneytiskostnað. Ísa-
fjarðarbær er fullkominn til að hjóla
allra sinna ferða og það er búið að
gera frábæra hluti í stígagerð.“
„Já,“ segir Gylfi stoltur. „Við erum
ekkert að búa þetta til. Samkvæmt
lýðheilsuvísindum landlæknis er
ekkert umdæmi á landinu með
hærra hlutfall af virkum fararmáta í
vinnu og skóla en heilsuumdæmið
mitt. Sem sagt hvergi fleiri sem hjóla
eða ganga.“
„Og þetta byggir á langri hefð,“
segir Guðmundur. „Villi Valli var
alltaf á hjólinu sínu og afi minn,
sem margir þekkja hér á Ísafirði, var
aldrei kallaður annað en Gummi á
hjólinu. Hann vann í Norðurtang-
anum og fór allra sinna ferða á hjóli,
ævina út. Ég man eftir mér hér á Ísa-
firði sitjandi á púða á hjólinu hjá
afa, því sama allan tímann.“
„Þetta er einn af stóru kostunum
við að vera hér,“ samsinnir Gylfi
„Þið eruð búnir að selja mér
þetta,“ heyrist í útivistarmann-
inum Sigtryggi Ara ljósmyndara
sem nú vill fara að mynda þá félaga.
„Við þurfum líka portrett af ykkur,
hvorum fyrir sig fyrir myndasafnið“
segir hann.
„Já, auðvitað, út af skandölunum
sem við eigum eftir að flækja okkur
í. Strax farið að hugsa fyrir þeim,“
segir Guðmundur hlæjandi og þeir
Gylfi eru ekki lengi að láta sér detta
nokkrar góðar fyrirsagnir í hug.
En þá er komið að lokaspurning-
unni: Ætla þeir að vera í Útsvarinu
á RÚV í vetur?
„Ekki ég,“ svarar Guðmundur að
bragði. „Ég hef ekki heila í það.“
„Við hjónin vorum í liðinu síðast
og besti vinur minn, hann Greipur,“
segir Gylfi. „Við komumst meira að
segja í úrslit og Gísli Halldór Hall-
dórsson bæjarstjóri bað okkur strax
að vera aftur. En svo tapaði hann
kosningunum í vor og nú er búið
að skipta um bæjarstjóra þannig að
þátttaka okkar er í lausu lofti.“
Guðmundur bæjarstjóri tekur sig
á. „Heyrðu, ætli við verðum ekki
bara núna, ég og konan mín, og ein-
hver vinur okkar!“

þá var allt-
af gist í
hrútafirð-
inuM eða í
Djúpinu, seM
er ákveðin
róMantík í
Minning-
unni, þó
bíllinn væri
fullur af
ryki.
Guðmundur
↣
1 . s e p t e m b e r 2 0 1 8 L A U G A r D A G U r36 H e L G i n ∙ F r É t t A b L A ð i ð
0
1
-0
9
-2
0
1
8
0
4
:2
6
F
B
1
1
2
s
_
P
0
8
0
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
6
9
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
3
3
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
4
4
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 2
0
B
7
-9
9
D
0
2
0
B
7
-9
8
9
4
2
0
B
7
-9
7
5
8
2
0
B
7
-9
6
1
C
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
1
A

F
B
1
1
2
s
_
3
1
_
8
_
2
0
1
8
C
M
Y
K