Verslunartíðindi - 01.09.1934, Síða 8

m
VERSLUN ARTÍÐINDI
8, gr. Með lögum þessum er numin úr
gildi 8.—6. gr. laga nr. 48, 4. júní 4924
og lög nr. 1, 8. mars 1920.
9. gr. Lög þessi öðlast þegar gildi.
12. okt. barst Verslunarráðinu brjef
frá fjárhagsnefnd efri deildar alþingis,
þar sem nefndin leitar umsagnar ráðsins
út af ofangreindu frumvarpi. — Umsögn
Verslunarráðsins er á þessa leið:
Verslunarráðið hefir móttekið heiðrað
brjef yðar frá 12. þ. m., og samkvæmt til-
mælum yðar tekið tilsent „frumvarp til
laga um gjaldeyrisverslun o. fl.“ til ítar-
legrar athugunar.
Verslunarráðið hefir ogleitað umsagn-
ar á frumvarpinu hjá stjórnum flestra
þeirra stjetta- eða sjergreinafjelaga
kaupsýslumanna, sem að Verslunarráð-
inu standa og sem hægt var að ná til á
svo skömmum tíma. Svar hefir þegar bor-
ist frá Fjelagi ísl. stórkaupmanna, Fje-
lagi vefnaðarvörukaupmanna, Fjelagi
byggingarefnakaupmanna, Fjelagi mat-
vörukaupmanna, Fjelagi ísl. botnvörpu-
skipaeigenda og Verslunarmannafjelagi
Reykjavíkur, og þykir skylt að geta þess,
að afstaða Verslunarráðsins til frum-
varpsins, og sem hjer fer á eftir, er í fullu
samræmi við samþyktir þær, er fulltrúar
þessara fjelaga hafa gert um málið.
Það mun vera óþarft að vekja athygli
hæstvirtrar fjárhagsnefndar á því, að
Verslunarráðið hefir oftlega látið í ljós
álit sitt á kjarna þessa máls, sem frum-
varpið fjallar um. Með erindum til Al-
þingis, til fyrverandi stjórna og með opin-
berum skrifum um málið, hefir Verslunar-
ráðið, með yfirgnæfandi meiri hluta versl-
unarstjettarinnar að baki sjer, komið
fram með rökstuddar skoðanir um, að það
telur gjaldeyrishömlur og innflutnings-
höft óheppileg ráð, jafnvel oft skaðleg,
til að koma á jafnvægi í viðskiftum okk-
ar við útlönd.
Með þeim forsendum, að kaupgeta
almennings í landinu sje sá búskaparlegi
faktor, sem í rauninni ákveði innflutn-
inginn, hefir verið bent á, að þegar til
lengdar láti, þurfi engin innflutningsbönn
eða gjaldeyrisskamtanir til að þessar
stærðir, innflutningurinn og kaupgetan
innanlands, haldist í hendur — með öðr-
um orðum, að jafnvægi sé á í viðskiftum
okkar við útlönd. Með viturlegum og
sjálfsögðum varúðarráðstöfunum bank-
anna, mun enginn innflytjandi hafa til-
hneigingu til að flytja meira af vörum til
landsins en hann getur selt — þ. e. meira
en kaupgeta almennings leyfir. Hér væri
nú ástæða til að athuga, hvað það er, sem
raunverulega ákveður kaupgetuna, en
það nægir þó í þessu sambandi að slá því
föstu, að það kaupmagn, sem til annara
landa leitar, ákveðst af útflutningnum
og engu öðru, og ,er hér þá að sjálfsögðu
einnig tekið tillit til ,,sýnilegs og ósýni-
legs“ inn- og útflutnings. Af þessu leiðir
sú einfalda staðreynd, að innflutningur
í samræmi við hina rjettu kaupgetu lands-
manna getur aldrei verið hættulegur fyr-
ir þjóðarbúskapinn, aldiæi verið orsök á
röskun á jafnvægi greiðslujafnaðar okk-
ar við útlönd. Því er hjer óhætt að endur-
taka það, sem áður er sagt, með þeim orð-
um, að heilbrigð og ábyrgðarrík verslun-
arstjett mun ekki af sjálfsdáðum og án
uppörvunar frá bönkum, lánsstofnunum
eða fyrir pólitík ríkisins sjálfs flytja inn
meira af vörum, en hún er fær um að
greiða með útflutning: sínum.
Það atriði, sem hjer hefir vilt mönnum
mest sýn og valdið mestum misskilningi,
skai einnig tekið hjer lítillega til athug-
unar, enda mun slíkt vera nauðsynlegt,
þar eð almenningsálitið á bágt með að