Verslunartíðindi - 01.09.1934, Síða 14

70
VERSLUNARTlÐINDI
ið, að um -/•{ hlutar af aðalframleiðslu-
vöru landbúnaðarins seljast á innlendum
markaði og kemur mest af því fje, sem
f.yrir það greiðist, frá sjávarútveginum,
beint eða óbeint.
Fjármagnið miklu minna en ætlað var.
Því hefir verið hamrað inn í meðvitund
manna árum saman, að ógrynni fjár sje
bundið í sjávarútveginum. Niðurstöðu-
tölur milliþinganefndarinnar hljóta því
að koma mönnum algerlega á óvart. 30
miljónir — það er alt og sumt. Allar
eignirnar nema ekki meiru en tveggja ára
útgjöldum ríkisins. Eignir landbúnaðar-
ins eru helmingi meiri, eða rúmlega 60
miljónir. En skuldir landbúnaðarins eru
ekki nema lítið eitt hærri en skuldir sjáv-
arútvegsins, eða 33 miljónir, en þó hefir
enginn mælt því í gegn, að landbúnaður-
inn sje hjálparþurfi.
En af þessum rúmlega 30 miljónum,
sem í sjávarútveginum standa, nemur
verðmæti skipastólsins, togara, línuveið-
ara, stærri og smærri vjelbáta, ekki nema
12 miljónum króna. En svo mikið hefir
aílast á þessi skip, að meðal útflutningur
sjávarafurða hefir verið á þeim árum, er
skýrsla milliþinganefndarinnar nær yfir,
53 miljónir á ári.
„Ríki bróðirinn“.
Hin skjótu og stórfeldu uppgrip sjáv-
arútvegsins hafa gert hann að „ríka bróð-
urnum“ í íslensku atvinnulífi. í vasa
þessa „ríka bróður“ hefir alt af verið sótt
dýpra og dýpra, til þess að standast
kostnað hins opinbera rekstrar, þarfan
og óþarfan. Sköttum hefir verið hlaðið
á þennan atvinnuveg í algerðu gáleysi.
Auk hinna almennu skatta til ríkis og
bæja verður sjávarútvegurinn að greiða
háa tolla af hverju eina, sem til útgerðar-
innar fer. Nægir í því efni að benda á
hina tilfinnanlegu og ranglátu þungatolla
af kolum og salti. Og það er ekki nóg
með, að aðflutningsvörurnar sjeu tollað-
ar. Útflutningsvörurnar eru líka skatt-
lagðar, og það svo gífurlega, að útflutn-
ingsgjald af sjávarafurðum hefir numið
að meðaltali um og yfir 1 miljón króna
á ári, síðustu fimm árin. En í þeim lönd-
um, sem keppa við oss á hinum erlendu
fiskimörkuðum, er hvergi tekið útflutn-
ingsgjald af sjávarafurðum, en víða veitt
útflutningsverðlaun á þær. Á þennan hátt
hefir sjávarútvegurinn verið mergsoginn,
á þennan hátt hefir „ríki bróðirinn“ orð-
ið fátækur og vanmegna.
Gálaus heimtufrekja heima fyrir.
Innflutningshöft í markaðslöndunum.
Ofan á gálausa heimtufrekju innlendra
stjórnarvalda á hendur þessum atvinnu-
vegi bætast svo ráðstafanir viðskiftaþjóð-
anna til skerðingar á innflutningi ís-
lenskra sjávarafurða. Englendingar hafa
takmarkað innflutning bæði á ísuðum og
söltuðum fiski. Þjóðverjar hafa stór-
hækkað innflutningsgjöld á öllum sjáv-
arafurðum. Og aðalviðskiftaþjóð vor —
Spánverjar — hafa þegar dregið stórlega
úr fiskinnflutningi vorum til Spánar.
Skall þar hurð nærri hælum, að þau skil-
yrði yrðu sett, að algerlega tæki fyrir
þennan markað. Vonirnar um nýjan
markað á Grikklandi urðu að engu,
vegna þess að Grikkir kröfðust þess, að
vörur yrðu keyptar fyrir alt andvirði þess
fiskjar, sem þangað flyttist. I hinum öðr-
um markaðslöndum vorum, Portúgal og
Italíu, geta innflutnings takmarkanir
skollið á hvenær sem vera skal.
Meðan haftastefnunni er fylgt í al-
þjóða-viðskiftum, geta þau tíðindi gerst