Morgunblaðið - Sunnudagur - 15.07.2018, Síða 14

við mig. Á góðan hátt,“ segir Hafdís. „Við fór-
um líka á fullt af tónleikum, eins og Eurythm-
ics.“
Var hún ströng mamma?
„Nei, ekki beint. Hér á Íslandi vorum við svo
frjáls og vorum kannski frekar frjálsir ung-
lingar en í Bandaríkjunum var lífið allt öðru-
vísi,“ segir Hafdís.
„Hafdís var líka þægileg; talaði meira en
Anna Guðrún. Anna hafði farið í hverfisskól-
ann en Hafdís fór í einkaskóla og þurfti að
klæðast skólabúningi á hverjum degi. Ég hafði
svo miklar áhyggjur af því að hún myndi ekki
vilja klæðast búningnum,“ segir Louise og út-
skýrir að hún hafi þurft að klæðast köflóttu
plíseruðu pilsi og skyrtu. „Og þarna voru
nunnur,“ skýtur Hafdís inn í og hlær.
Þannig að þú fórst beint af Hallærisplaninu í
nunnuskóla?
„Nákvæmlega! Ég var bara týpískur ís-
lenskur unglingur og fór svo til Louise og hafði
mjög gott af því.“ Þær skellihlæja.
Hafdís segir að haustlitirnir í Ohio hafi heill-
að sig sérstaklega og fannst henni gaman að
skoða marglituðu laufblöðin. „Við fórum gjarn-
an út í skóg að skoða trén og líka sólarlagið,“
segir Hafdís.
Fyrsta haustið eftir heimkomuna til Íslands
fékk Hafdís bréf frá Louise og henni til undr-
unar og gleði var inni í umslaginu stórt lauf-
blað. Sendibréfum með laufblöðum átti eftir af
fjölga.
„Á hverju hausti síðan ég var þarna hefur
Louise sent mér laufblað í pósti.“
Byrjuðu sem pennavinir
Eftir að Hafdís kom heim liðu nokkur ár þar
til þriðji íslenski skiptineminn bankaði upp á
hjá hjónunum í Solon, Ohio. Þar var mætt
frænka þeirra systra, Heiðrún Hauksdóttir.
Faðir hennar og móðir systranna voru
systkini en Heiðrún er sveitastúlka, alin upp
fyrir norðan, að Laugabóli í Reykjadal.
„Ég kom þegar ég var búin með grunnskóla
og var þarna veturinn 1987-88, þá fimmtán,
sextán ára gömul.“
Louise segir það sögu að segja frá því
hvernig hún kynntist Heiðrúnu.
„Ég kom í heimsókn til Íslands til fjölskyldu
systranna og hitti alla fjölskylduna. Og ég
heimsótti heimili Heiðrúnar og allir voru í eld-
húsinu að drekka kaffi og spjalla nema ég var
sett í stofuna til krakkanna,“ segir Louise. „Af
því að foreldrar mínir töluðu enga ensku. En
ég og bróðir minn, sem vorum þá bara 10 og 11
ára, töluðum reyndar ekkert heldur ensku,“
segir Heiðrún og hlær.
Í stofunni í sveitinni fyrir norðan drógu
börnin fram albúm og frímerki til að sýna
Louise og Heiðrún spurði Louise hvort þær
gætu verið pennavinkonur. „Ég var í bekk
með fjórum öðrum krökkum þannig að mað-
ur gat ekkert valið sér vini og átti ég því
pennavini um víða veröld. Ég skrifaði samt
ekkert ensku á þessum tíma,“ segir hún og
hlær.
„Ég skrifaði bara á íslensku og Louise svar-
aði mér á ensku,“ segir hún.
„Anna hafði komið með orðabók og ég gat
notað hana,“ útskýrir Louise.
„Stundum teiknaði ég skýringarmyndir í
bréfin. Ég man sérstaklega eftir bréfinu þegar
Louise skrifaði mér að það væri eplatré í garð-
inum, ég gat ekki skilið það,“ segir Heiðrún.
Nokkrum árum síðar var Heiðrúnu boðið að
koma út til þeirra hjóna.
„Ég man þegar ég var í níunda bekk var
verkfall og Louise og Norman komu til Íslands
í heimsókn. Og þau vildu hitta mig og ég ákvað
að fara suður, en veðrið þetta vorið var afleitt
og kennarar vildu kenna okkur á páskum. En
ég komst loks suður til þess að hitta þau,“ seg-
ir Heiðrún og stuttu síðar buðu þau henni að
koma til sín sem skiptinemi.
„Ég vissi að Anna Guðrún og Hafdís hefðu
skemmt sér vel þarna þannig að þegar ég
frétti að þau vildu bjóða mér sló ég til. Ég fór
þarna út fimmtán ára, frekar ung,“ segir Heið-
rún og bætir við að upplifunin hafi verið frá-
bær.
„Þau báðu mig afsökunar eftir árið að þau
höfðu ekki farið með mig til Hawaii. Þau fóru
„aðeins“ með mig í skemmtisiglingu um
Karíbahafið þannig að mín fyrsta reynsla af
sólarströnd var hvít strönd á Jómfrúaeyjum
og fleiri eyjum þar í kring. Það var varla liðið
hálft árið þegar kennararnir mínir voru farnir
að segja að ég hefði séð meira af Bandaríkj-
unum en þeir. Ég fór til 32 ríkja, en ég hafði
aldrei farið til útlanda þegar ég fór til þeirra.
Ég er elst af fjórum systkinum og hafði heldur
aldrei upplifað að fá að vera einkabarn.
„Pabbi“ vakti mig alltaf á hverjum morgni með
banki á dyrnar; það var voða notalegt, þótt ég
hefði alltaf vaknað sjálf fram að þeim tíma,“
segir hún.
„Heiðrún vissi svo mikið um Bandaríkin að
hún fékk verðlaun fyrir besta námsárangur í
Hafdís þurfti að klæðast skólabúningi og gekk í
einkaskóla þar sem voru nunnur. Hún naut þess
mjög að skoða haustlitina. Louise hefur sent Haf-
dísi laufblað í pósti í áratugi, eitt á hverju hausti.
Anna og Louise í bátsferð í ferðlagi á níunda
áratug síðustu aldar.
Louise og Hafdís í einni af mörgum borg-
arferðum í Bandaríkjunum.
Louise og Heiðrún í ferð til New York.
Tvíburaturnarnir eru í baksýn.
VIÐTAL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15.7. 2018