Morgunblaðið - Sunnudagur - 15.07.2018, Side 28

Kjartan Jónsson hefur margoftkomið til Afríku í tengslumvið hjálparstarf og nám-
skeiðahald. Í júní síðastliðnum fór
hann í tveggja vikna ferð til Kenía og
Tansaníu ásamt hópi vina og fjöl-
skyldumeðlima á aldrinum þrettán til
áttatíu ára.
Í hópnum voru, auk Kjartans,
eiginkona hans, Sólveig Jónasdóttir,
og börn þeirra, Jónas Hákon og Inga
Sóley; móðir Kjartans, Inga Þyri
Kjartansdóttir, og hennar maður,
Bergþór Úlfarsson; og Brynhildur,
systir Kjartans, ásamt eiginmanni
hennar, Erlendi Ólafssyni, og dætr-
um þeirra, Gunnhildi og Elínu Hall-
dóru. Auk þess voru vinahjón með í
för, Guðrún Halldórsdóttir og Ólafur
Jóhannsson og sonur þeirra, Axel.
Allir í hópnum, fyrir utan Kjartan,
Sólveigu og Bergþór, voru að koma á
þessar slóðir í fyrsta sinn.
Tilgangur ferðarinnar var að
heimsækja fósturbörn sem fjöl-
skyldan hefur styrkt í gegnum árin í
Naíróbí í Kenía og kíkja á skóla við
Viktoríuvatn sem félagið Vinir Kenía
hefur stutt um áraraðir; auk þess að
ganga frá samningi um byggingu
vatnstanks við lítinn skóla í Tansan-
íu.
Inga Þyri og Brynhildur hafa einn-
ig stutt fjölmörg börn í skólanum
Little Bees í fátækrahverfi Naíróbí í
mörg ár. Það er því óhætt að segja að
ferðin hafi haft mikið tilfinningalegt
gildi, sérstaklega fyrir þær mæðgur.
„Ég hafði ekki komið þarna áður,“
segir Brynhildur, „og þetta var al-
gjörlega ólýsanlegt. Þetta var mjög
tilfinningaþrungið. Að fá að hitta
börnin sem maður er búinn að
styrkja og börnin sem ég er búin að
fylgjast með frá því þau voru tveggja
ára. Þessir dagar sem við vorum
þarna voru bara ein gæsahúð.“
Eins og það gerist verst
Sólveig fór til Kenía fyrir tólf árum
og heimsótti þá Little Bees-skólann.
„Sú upplifun situr ennþá í mér. Skól-
inn er inni í miðju fátækrahverfi og
þarna eru opin holræsi og eiginlega
bara eins og það gerist verst.“ Hún
segir þó mikið hafa breyst til batn-
aðar og aðbúnaður barnanna sé orð-
inn mun betri en hann var þá. Hún
hafi líka séð mikinn mun á börn-
unum. „Það er greinilega vel hugsað
um þau, þau voru opin og örugg. Það
var líka annar andi þarna og bygg-
ingarnar orðnar miklu betri.“
Kjartan tekur undir með Sólveigu
og segir að þegar hann hafi fyrst
komið í skólann hafi svæðið verið eitt
drullusvað. „Þetta var bara röð af
hreysum úr bárujárni og þarna rann
í rauninni bara ræsi í gegnum stað-
inn. Þá voru um þrjátíu til fjörutíu
börn í skólanum en nú eru þau um
þrjú hundruð.“ Hann segir að hverfið
sé enn gríðarlega fátækt og umhverf-
ið í kringum skólann beri þess merki.
En aðstaðan í skólanum sjálfum sé
góð og í stað bárujárnskofanna séu
nú komnar styrktar byggingar með
steinsteyptu gólfi í stað moldargólfa.
Beðin um að lýsa húsnæðinu segir
Brynhildur að þótt það þætti ekki
flott á íslenskan mælikvarða sé það
mjög fínt miðað við umhverfið í
kringum skólann. „Allt er mjög
snyrtilegt innandyra. Áður rann
Engin und-
ankomuleið
Í júní síðastliðnum lagði íslensk fjölskylda upp í
ferð til Kenía og Tansaníu. Tilgangur ferðarinnar
var meðal annars að heimsækja skólann Little
Bees sem er í miðju fátækrahverfi í Kenía en hóp-
urinn skellti sér líka í ógleymanlega safaríferð.
Guðrún Óla Jónsdóttir gudruno@mbl.is
Hluti af fósturbörnunum í Little Bees. Aðbúnaður þeirra hefur farið batnandi.
Ljósmynd/Brynhildur Jónsdóttir
Íslenski hópurinn ferðað-
ist frá Kenía yfir til Tans-
aníu og stoppaði meðal
annars við Viktoríuvatn.
Ljósmynd/Sólveig Jónasdóttir
skólpið í gegn inni í skólanum þegar
rigndi þannig að það kom upp mal-
aría. Það var því mikið heilbrigðismál
að loka þessu og félagið Little Bees
safnaði fyrir því,“ segir Brynhildur.
„Einu sinni kom upp kólerufarald-
ur og þá dóu held ég þrjú börn.
Þarna eru ber gólf og veggir og búið
að teikna kennslutöflur á veggina.
En það er í raun nánast ekkert
kennsluefni, þannig lagað séð.“
Hvernig var upplifunin að koma
inn í fátækrahverfið?
„Það er ekkert mjög geðslegt að
koma þarna að, maður þarf til dæmis
að klofa yfir fljótandi ræsi,“ segir
Kjartan. Brynhildur tekur í sama
streng og segir að það sé ekkert
skipulagt grunnkerfi þarna. „Það
kemur enginn að hirða sorpið, það er
ekkert rennandi vatn og það eru eng-
in almenningsklósett. Og já, aðkom-
an að skólanum … Það eru svona
eins og litlir skurðir í miðjum veg-
inum þar sem alls konar flýtur og
þegar rignir, eða er blautt, þá gýs
upp alveg ólýsanleg lykt.“ Þau fengu
einmitt að upplifa það þegar rigndi á
meðan á heimsókninni stóð. „Og
þetta búa börnin við. Sum í skóm og
sum ekki,“ bætir Brynhildur við.
Íslenska landsliðið mætt
Þeim ber öllum saman um að íslenski
hópurinn hafi fengið góðar móttökur.
Brynhildur segir algjört fótbolta-
þema hafa verið í gangi, enda Ísland
að keppa á heimsmeistaramótinu á
þessum tíma. Það hafi verið slegið
upp fótboltaleik milli þjóðanna og
kenísku börnin hafi verið búin að
merkja treyjurnar sínar með nöfnum
íslensku landsliðsmannanna. „Þann-
ig að allt íslenska landsliðið var
hreinlega mætt,“ segir Brynhildur
og brosir að minningunni. „Þjóðsöng-
urinn var spilaður og allt.“
„Ísland vann með tveimur mörk-
um gegn einu,“ segir Kjartan. „Það
Í Serengeti-þjóðgarðinum gisti hópurinn í lúxustjöldum.
Ljósmynd/Sólveig Jónasdóttir
FERÐALÖG Aðstæðurnar þarna voru í raun stórhættulegar. Þaðvar spilað mjög þröngt og sitt hvorum megin við voru
bárujárnshús með hvössum brúnum.
Hættuleg leikaðstaða
28 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15.7. 2018