Morgunblaðið - 17.08.2018, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. ÁGÚST 2018
stýrði þar rannsóknum á sviði
ónæmisfræði. Hann var þá að
undirbúa heimkomu enda var þá
að opnast staða prófessors í
ónæmisfræði við Háskóla Íslands.
Var Helgi talinn líklegur kandídat
vegna víðtækrar reynslu sinnar.
Fór svo að Helgi hreppti stöðuna.
Grunn að rannsóknastofu byggð-
um við svo upp; ég bak við hurð á
sýkladeild Landspítalans og
Helgi í fyrrverandi baðherbergi
Níelsar Dungal í húsi meinafræð-
innar, á meðan undirbúningur að
framtíðarhúsnæði var í deiglunni.
Síðsumars 1983 fluttum við svo í
húsnæði sem galdrað hafði verið
undan þakskeggi gamla þvotta-
hússins á Landspítalalóðinni.
Helgi var engin aukvisi í mann-
legum samskiptum. Þessi hæfi-
leiki hans kom sér einkar vel í bar-
áttunni um framkvæmdafé og
mannaráðningar. Svo vel að
mörgum þótti nóg um. Hann var
kappsamur og fylginn sér og
brann af áhuga fyrir öllu því sem
hann tók sér fyrir hendur. Og þar
fór ónæmisfræðin fremst.
Læknanemar heilluðust af áhuga
hans á vísindastarfsemi og flykkt-
ust í BSc-nám undir hans hand-
leiðslu. Byggðist starfsemi deild-
arinnar fljótt upp. Annars vegar
sem þjónusta við sjúklinga og hins
vegar kennslurannsóknir.
Læknar og líffræðingar bættust
fljótlega í hópinn og fór svo að
starfsemin fyllti allt rýmið sem
okkur var ætlað og flæddi með
tímanum niður stigann og lagði
undir sig drjúgan hluta hæðarinn-
ar fyrir neðan. Ekkert rými var
ónýtt.
Helgi var viðurkenndur sem
vísindamaður á heimsvísu. Rann-
sóknir hans voru af ýmsum toga,
þótt í grunninn hafi gigtsjúkdóm-
ar, í einhverri mynd, oftast verið
uppistaðan. Seinni hluti starfsævi
Helga snerist að miklu leyti um
leit að meingerð sórasjúkdóms-
ins. Helgi naut alla tíð starfs-
krafta fjölda nemenda og vísinda-
manna og er listi meistara- og
doktorsnema hans eflaust með
þeim lengstu sem um getur á Ís-
landi. Þetta helgaðist ekki síst af
því hve vel honum tókst að kveikja
og viðhalda áhuga nemenda sinna
á faginu. Stend ég honum í ævar-
andi þakkarskuld fyrir að opna
mér sýn inn í heim ónæmisfræð-
innar og þá ekki síður fyrir þá
leiðsögn og stuðning sem hann
veitti mér í meistaranámi mínu.
Dyrnar að skrifstofu Helga stóðu
alltaf opnar fyrir hvern þann sem
ræða vildi um verkefni sín.
Það hryggir mig en af óviðráð-
anlegum orsökum get ég ekki
fylgt Helga síðasta spölinn. Því
verða þessi fátæklegu orð að vera
mín hinsta kveðja til hans. Guð-
rúnu, börnunum og barnabörn-
um, sem honum þótti svo vænt
um, sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ragnhildur Kolka.
Á sólríkum septemberdegi fyr-
ir rúmum fjórum áratugum stig-
um við í fyrsta sinn inn á heimili
hjónanna Helga Valdimarssonar
og Guðrúnar Agnarsdóttur í
London. „Betri helmingurinn“
hafði ráðið sig í vist á heimilinu
meðfram því að lesa menntaskóla
utanskóla og meðferðis hafði hún
kærasta sem hugði á tónlistarnám
í borginni. Þetta var bjartur dag-
ur og markaði upphaf að dýrmæt-
um kynnum.
Við andlát Helga rifjast upp
þessi dagur og allur sá góði tími
sem við vorum svo lánsöm að eiga
í návígi við þau heiðurshjón. Við
vorum ungt fólk sem í raun hófum
okkar sambúð inni á gólfi hjá þeim
hjónum og það reyndist okkur
gæfuspor. Hið góða andrúmsloft
sem ríkti á heimilinu fundum við
frá byrjun. Heimilislífið var líf-
legt, börnin þrjú atorkusöm og vel
ræktuð, foreldrarnir ávallt reiðu-
búnir að uppfræða og málin kruf-
in við kvöldverðarborðið. Það átti
jafnt við um börnin á heimilinu og
okkur sem höfðum okkar skyld-
um að gegna að einstaklingarnir
fengu sitt pláss og verkefni dags-
ins voru ekki eftir forskrift eða
njörvuð niður í tímalínu. Heimilis-
andinn var frjálslegur og sam-
skiptin hrein. Það var ekkert
pláss fyrir vandamál. Gestakomur
voru tíðar á heimilinu og það er
lýsandi fyrir gestrisni þeirra Guð-
rúnar og Helga að heimilið stóð
opið þeim sem áttu erindi í borg-
ina, hvort sem um var að ræða
kollega, námsmenn, vini
barnanna, ættingja eða aðra. Í
anda jafnréttis tók húsbóndinn
virkan þátt í heimilisrekstrinum
og okkur fannst skemmtilegt að
hvort þeirra hjóna átti sína viku í
matarinnkaupum og þar með í því
að leggja línur fyrir húshjálpina
um matseld þá vikuna.
Helgi var brautryðjandi í sínu
fagi. Hann var gríðarlega vinnu-
samur á þessum árum, vinnudag-
arnir voru langir og kvöldvinna
heima iðulega á dagskrá. Hann
var metnaðarfullur í sínum störf-
um og hafði keppnisskap íþrótta-
mannsins, enda stundaði hann
keppnisíþróttir á sínum yngri ár-
um. Helgi var ekki fyrir prjál eða
pjötlur og gaf sér ekki tíma í það
sem skipti hann ekki máli. Hann
var lokaður á vissan hátt, en
hjartahlýr og frjáls í hugsun.
Hann unni góðri tónlist, í þeim
efnum var léttmetið látið vera en
þess í stað sótt í klassísku meist-
arana. Stór og efnismikil sinfónísk
hljómsveitarverk höfðuðu mest til
hans. Í hugann koma upp myndir
af Helga þar sem hann kemur sér
fyrir í stofustólnum að kvöldi dags
með Mahler eða önnur stórtón-
skáld hljómandi í hátölurunum.
Sambýli okkar og þeirra Guð-
rúnar og Helga og barnanna stóð
samtals í tvö og hálft ár, þar af eitt
og hálft ár eftir að við eignuðumst
okkar fyrsta barn. Minningin um
þennan tíma er björt og það er
gott að kalla hana fram. Þakklæti
er okkur efst í huga þegar við
kveðjum Helga og við kveðjum
hann með söknuði. Innilegar sam-
úðarkveðjur elsku Guðrún, Birna,
Aggi, Dílli, Ásgeir og Valdimar og
stórfjölskyldan öll.
Karitas Ívarsdóttir og
Árni Harðarson.
Helgi Valdimarsson var braut-
ryðjandi í læknavísindum á Ís-
landi. Hann var forystumaður
harðsnúins hóps vísindamanna,
sem breytti læknaskólanum úr
prýðilegum embættismannaskóla
í vísindastofnum á heimsmæli-
kvarða. Læknanemar á áttunda
áratug síðustu aldar skynjuðu
ferskan andblæ vísindanna, sem
fylgdi ungum og öflugum vísinda-
manni og lækni, sem sneri til baka
til Íslands eftir framhaldsnám og
starf í Bretlandi.
Helgi byggði upp rannsókna-
stöð í ónæmisfræði, þar sem
stundaðar voru rannsóknir í
ónæmisfræði og stór hópur ungra
vísindamanna hlaut þjálfun.
Ónæmisfræðin fékk háan sess í ís-
lensku vísindalífi og varð á vissan
hátt grundvöllur og fyrirmynd
þeirrar öru framþróunar lækna-
vísinda, sem fylgdi heimkomu
Helga og fleiri metnaðarfullra
fræðimanna á sviði lækna- og heil-
brigðisvísinda.
Ég starfaði náið með Helga við
stjórn læknadeildar á tíunda ára-
tug síðustu aldar. Helgi beitti sér
af einurð fyrir uppbyggingu deild-
arinnar sem vísindastofnunar og
fylgdi eftir þeirri uppbyggingu,
sem hann átti mestan þátt í ára-
tuginn á undan. Árangurinn lét
ekki á sér standa og um aldamótin
mældist Landspítalinn fremstur
meðal háskólaspítala á Norður-
löndum í vissum mælikvörðum
læknavísinda. Í okkar smáa sam-
félagi geta einstaklingar haft
ótrúlega mikil áhrif. Helgi Valdi-
marsson er einn af þessum áhrifa-
mönnum, sem ná að umbreyta
samfélagi okkar til hins betra.
Helgi átti stærstan þátt í ótrú-
legri uppbyggingu læknavísinda á
Íslandi og að skapa öflugt sam-
félag vísinda og nýsköpunar.
Hann getur horft hreykinn yfir
farinn veg og við samferðamenn-
irnir söknum góðs og skemmti-
legs ferðafélaga og leiðsögu-
manns.
Einar Stefánsson.
Það voru mikil gæfuspor þegar
ég gekk inn á skrifstofu Helga til
að falast eftir aðstoðarlæknis-
starfi undir hans handleiðslu. Það
varð upphafið að áratuga sam-
starfi og vinskap sem aldrei
skyggði á. Það voru forréttindi að
njóta handleiðslu hans, mark-
vissrar hvatningar og óbilandi
trúar á grunngildi vísinda og þrot-
lausrar þekkingarleitar. Velferð
skjólstæðinga hans var honum
ávallt ofarlega í huga og var hann
óhræddur að fara ótroðnar slóðir
við meðhöndlun flókinna vanda-
mála. Þessi frábæri eiginleiki
leiddi til nýstárlegra meðferðar-
leiða ýmissa erfiðra sjúkdóma.
Þannig lögðu rannsóknir hans á
sóra grunn að nýjum meðferðar-
leiðum sem náð hafa fótfestu um
allan heim. Með Helga er fallinn
einn af forvígismönnum íslenskr-
ar læknisfræði sem átti lykilhlut-
verk í uppbyggingu ónæmisfræð-
innar á Íslandi. Með þrautseigju
og áræði stofnaði hann ónæmis-
fræðideild Landspítalans. Það hóf
hann strax upp úr 1979, þá sem yf-
irmaður við St. Mary’s-sjúkrahús-
ið í London. Fyrsta starfsmann
deildarinnar réð hann ári síðar og
var svo ráðinn prófessor í ónæm-
isfræði við læknadeild Háskóla Ís-
lands 1981, sem markar formlegt
upphaf ónæmisfræðideildar.
Helgi var ekki eingöngu frábær
leiðtogi heldur var einnig afburða
fræðimaður og kennari. Á sínum
starfsferli leiðbeindi hann á þriðja
tug einstaklinga til háskólaprófs,
allt frá grunnnámi til doktors-
prófs, og hafði djúpstæð áhrif á
mörg okkar. Þar markaði hann
upphafið að farsælum vísindaferli
fjölmargra fræðimanna sem gæt-
ir langt yfir landsteinana. Hann
mótaði upphafsár ónæmisfræð-
innar og hvernig hún hefur þróast
áfram sem sérgrein læknisfræð-
innar. Hann markaði því mjög þá
leið sem undirritaður hefur farið í
gegnum undraveröld ónæmis-
fræðinnar. Fyrir það verð ég hon-
um ævarandi þakklátur. Hann var
óþrjótandi að hvetja samferða-
menn sína til dáða og metnaður
hans til sjálfs sín og deildarinnar
var mikill. Til hans var oft leitað
við úrlausnir flókinna og erfiðra
vandamála, enda lausnamiðaður
og klókur stjórnandi. Hann var
virkur þátttakandi í prófessorar-
áði Landspítalans og einn af
stofnendum þess. Undir hans for-
ystu var m.a. gerð úttekt á
kennslu- og vísindahlutverki ým-
issa deilda rannsóknasviðs LSH
af hálfu The Royal College of
Pathologists, sem nú er verið að
endurnýja. Hann gegndi ótal
trúnaðarstörfum, var formaður
ýmissa samtaka og ráða auk þess
að vera deildarforseti læknadeild-
ar um skeið. Helgi lagði grunninn
að vísindaáhuga fjölda fólks, jafnt
leikra sem lærðra. Hann hlaut því
fjölda innlendra og erlendra við-
urkenninga, m.a. æðstu viður-
kenningu SSI fyrir störf sín. En
fjölskyldan, fjallgöngur og sveitin
voru honum hugleikin og endaði
spjall okkar oftast þar. Í haust-
ferðum okkar um nálægar nátt-
úruperlur, m.a. Heiðmörk, feng-
um við að njóta þekkingar hans og
hljómfagurrar söngraddar til
fulls. Þótt söngröddin sé nú þögn-
uð mun áhrifa hans og anda gæta
um ókomin ár. Fyrir hönd ónæm-
isfræðideildar og prófessoraráðs
Landspítalans færi ég Guðrúnu
og fjölskyldu hans innilegustu
samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu hans. Prófessor og yf-
irlæknir ónæmisfræðideildar, for-
maður prófessoraráðs Landspít-
ala,
Björn Rúnar
Lúðvíksson.
Það er alltaf mikilvægt að pró-
fessorar hafi gott vald á sinni
vísindagrein, geti kveikt áhuga
nemenda, miðlað þekkingunni til
þeirra og kunni að hagnýta mögu-
leika sinnar greinar í þjónustu við
sjúklinga. Helgi Valdimarsson bjó
í ríkum mæli yfir þessum kostum
og hæfileikum. En það þarf meira
til, miklu meira, þegar lítil þjóð
stendur frammi fyrir því að
byggja upp nýtt fræðasvið í landi
þar sem menn hafa lengi verið
varkárir, þegar kemur að fjárveit-
ingum til heilbrigðismála.
Í upphafi níunda áratugar síð-
ustu aldar var hins vegar svo
komið, að til að mæta alþjóðlegri
framþróun í heilbrigðisþjónustu,
varð að koma upp öflugri þjón-
ustu, kennslu og rannsóknum í
ónæmisfræði. Helgi hafði getið
sér gott orð í Bretlandi og valdist
til þessa aðkallandi verkefnis.
Með haldgóðri yfirsýn, einlægum
áhuga og einstökum sannfæring-
arkrafti tókst honum að skapa að-
stöðu, húsnæði og tækjakost og
draga að sér nauðsynlegt starfs-
fólk. Það er enn ráðgáta hvernig
honum tókst að útvega húsnæði
þar sem ekkert húsnæði var til og
ekki stóð til að byggja nýtt. Þegar
skipta þurfti um ónýtt þak á
gamla þvottahúsinu á Landspítala
var því bara lyft. Komin ný hæð,
lausn sem ekki tók langan tíma að
framkvæma. Það var líka eins
gott því að um það leyti kom jú
fram nýr smitsjúkdómur sem
lagðist á ónæmiskerfið og braut
niður varnir sjúklinga gegn sýk-
ingum. Helgi varð strax gildandi í
hópnum, sem skipulagði viðbrögð
þjóðarinnar við alnæmi/eyðni.
Helgi skapaði þannig aðstöðu
til rannsókna í ónæmisfræði og
var alltaf tilbúinn til að skoða
spurningar sem upp komu í öðr-
um sérgreinum, s.s. gigtsjúkdóm-
um, húðsjúkdómum eða melting-
arsjúkdómum. En áhrifa hans
gætti víðar þótt það færi kannski
ekki hátt. Í tíð hans sem deildar-
forseti Læknadeildar HÍ kom
saman hópur prófessora, sem
taldi tímabært að gert yrði átak til
að gera kennslu og nám í Lækna-
deild með þeim hætti, að stæðist
óumdeilanlega alþjóðlegan sam-
anburð. Sett voru fram markmið,
samin stefna og framkvæmda-
áætlun, sem síðan hefur verið
unnið eftir. Erlendur samanburð-
ur í dag sýnir að þessi vinna var
og er nauðsynleg.
Ég hef verið þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að fylgjast með
þessari þróun og framförum.
Helgi hefur skipað sér í einstakan
hóp íslenskra lækna, sem hafa
haft mikilsverð áhrif og komið
málum í þau horf, að ekki varð
horfið frá þeirri braut, sem hann
hafði lagt. Sá fjöldi ungra manna
og kvenna, sem Helgi hefur haft
áhrif á, talar sínu máli. Hann
gerði það ekki með sleggjudóm-
um eða hörku heldur með því að
hvetja til að gera betur, hugsa
nýja hugsum og ýta málum áfram.
Hann gerði miklar kröfur til ann-
arra en engra eins og sjálfs sín.
Mér þótti í byrjun erfitt að mæta
því viðhorfi hans sem lýsti sér í
setningunni: „Þú átt eftir að sann-
færa mig um að þú hafir rétt fyrir
þér“! Það vandist og þroskaði.
Ég votta fjölskyldu Helga ein-
læga samúð við fráfall hans. Hans
mun verða saknað en verk hans
munu lifa.
Kennslustjóri Læknadeildar
HÍ – læknisfræði,
Kristján Erlendsson læknir.
Helgi Valdimarsson er nú lát-
inn. Leiðir okkar Helga lágu fyrst
saman fyrir 35 árum þegar ég var
við nám í læknadeild Háskóla Ís-
lands. Hann kenndi mér ónæm-
isfræði, grein sem á þessum árum
var að ryðja sér til rúms sem sjálf-
stæð fræðigrein á Íslandi. Á al-
heimsvísu voru miklar vonir
bundnar við að framfarir í ónæm-
isfræði myndu bæta greiningu
ýmissa sjúkdóma sem og meðferð
þeirra, sem hefur að hluta til
gengið eftir.
Helgi varð fyrsti prófessorinn í
sinni fræðigrein á Íslandi og er
óhætt að segja að þar hafi verið
réttur maður á réttum tíma. Hann
var fullur af eldmóði, áhuga og
krafti, enda tókst honum að lyfta
Grettistaki á skömmum tíma.
Helgi byggði upp ónæmisfræði-
deild Landspítalans og eftir að
deildin fékk eigið húsnæði árið
1984 varð hún skjótt öflugt setur
vísindarannsókna og klínískrar
þjónustu. Ég man vel eftir þess-
um árum, ég vann sem læknanemi
á ónæmisfræðideildinni og var svo
heppinn að fá að taka þátt í flutn-
ingi deildarinnar í núverandi hús-
næði.
Þegar horft er til baka er óhætt
að fullyrða að ég á margar hlýjar
minningar um samskipti okkar
Helga. Þær voru margar stund-
irnar sem við sátum saman við að
fara yfir niðurstöður, skrifa vís-
indagreinar, leiðrétta texta eða
leggja grunn að nýjum rannsókn-
um. Hann var ávallt fullur af
áhuga og taldi ekki eftir sér að
sitja fram eftir degi eða mæta
snemma á laugardags- og sunnu-
dagsmorgnum til að sinna læri-
sveinum sínum. Helgi hafði
ákveðnar skoðanir og var fylginn
sér. Ég var ungur á þessum árum
og eins og ungra manna er siður
gat ég verið þrjóskur. Því eyddum
við oft löngum stundum til að ná
fram málamiðlun sem báðir gátu
sætt sig við. Helgi var góður
kennari og áhugasamur og reyndi
að innprenta nemendum sínum
víðsýni, í stað þess að festast í
aukaatriðum og smáatriðum.
Gildi sem reynst hafa vel mörgum
þeim sem við rannsóknir vinna.
Gott var að hafa Helga í liði ef
ná þurfti einhverju máli í gegn.
Þannig tókst honum, þegar hann
var nýlega orðinn prófessor, með-
al annars að fá læknadeild til að
setja á stofn eins árs rannsókn-
artengt nám sem lauk með BS-
gráðu í læknisfræði. Vegna mann-
kosta hans voru honum Í lækna-
deild Háskóla Íslands falin æðstu
trúnaðarstörf og var hann meðal
annars um skeið forseti lækna-
deildar.
Ég votta Guðrúnu eiginkonu
Helga, börnum hans og öðrum að-
standendum mína dýpstu samúð.
Ég á Helga margt gott að þakka
og á um hann fjölda góðra minn-
inga. Blessuð sé minning Helga
Valdimarssonar.
Þorbjörn Jónsson læknir.
Helgi Valdimarsson var einn
fremsti vísindamaður Háskóla Ís-
lands. Hann var mikilsvirtur
fræðimaður jafnt hér á landi sem
erlendis. Helgi var frumkvöðull á
sviði ónæmisfræði og meginvið-
fangsefni hans innan ónæmis-
fræðinnar var á sviði gigtsjúk-
dóma og sjálfsofnæmissjúkdóma.
Árið 2006 hlaut hann viður-
kenningu Háskóla Íslands fyrir
afburðaárangur í rannsóknum.
Helgi byggði upp kennslu og
rannsóknir í ónæmisfræði af mikl-
um dugnaði. Ásamt samstarfs-
fólki sínu í Háskóla Íslands og á
Landspítala stofnaði hann rann-
sóknastofu Háskóla Íslands í
ónæmisfræði. Rannsóknastofan
varð vel þekkt á alþjóðavettvangi.
Helgi var leiðbeinandi fjölmargra
meistara- og doktorsnema og
andmælandi við doktorsvarnir
hérlendis og erlendis.
Helgi gegndi margvíslegum
stjórnunarstörfum innan Háskóla
Íslands og var m.a. varaforseti
læknadeildar 1987-1992, forseti
deildarinnar 1992-1996 og for-
maður vísindanefndar háskóla-
ráðs 1991-1994.
Helgi var meðal þeirra fyrstu
sem hvöttu til þess að Háskóli Ís-
lands tæki upp skipulegt rann-
sóknatengt framhaldsnám, fyrst
meistaranám og síðar doktors-
nám. Sú barátta skipti verulegu
máli á þeirri vegferð Háskóla Ís-
lands að verða fullburða rann-
sóknaháskóli og viðurkenndur
þátttakandi í hinu alþjóðlega vís-
indasamfélagi. Árangurinn hefur
ekki látið á sér standa og skiptir
barátta frumherjanna fyrir upp-
byggingu framhaldsnámsins
miklu máli.
Fyrir hönd Háskóla Íslands
þakka ég Helga Valdimarssyni
farsæl störf í þágu skólans og
votta aðstandendum hans inni-
lega samúð.
Jón Atli Benediktsson,
rektor Háskóla Íslands.
Gönguhópurinn Derrir vill með
þessum orðum kveðja leiðtoga
sinn og þakka um leið margra ára
skemmtilegt göngusamlíf. Upp-
hafið var það að leiðir nokkurra
vinkvenna og Helga lágu saman í
ferðafélagsferð sumarið 1997 í
Borgarfjörð eystri og nágrenni.
Okkur fannst maðurinn óhemju
skemmtilegur og hikuðum því
ekki þegar ferðafélagsferð var
auglýst sumarið eftir í Svarfaðar-
dal undir stjórn Helga og annars
góðs ferðafélaga frá því sumarið
áður, Sigríðar Þorbjarnardóttur.
Upp úr þeirri ferð varð til göngu-
hópurinn Derrir, sem hefur síðan
komið saman árlega í sömu vik-
unni fyrir verslunarmannahelgi
til að ganga, syngja, spjalla og
borða saman en saknar nú beggja
upphaflegra leiðtoga sinna og fé-
laga, Siggu, sem lést 2015, og nú
Helga.
Svarfaðardalurinn var göngu-
vettvangur hópsins fyrstu árin og
þar var Helgi á heimavelli. Við
fengum að njóta þekkingar hans
og ástar á svarfdælskum fjöllum.
Stundum ofmat hann fjallagetu
okkar og ratvísi sína um hin
mörgu fjallaskörð. Af því skópust
hin æsilegustu ævintýri og
ógleymanlegar minningar sem
eru rifjaðar upp í hverri ferð. Fyr-
ir um ári var ákveðið að nú væri
tími til kominn að endurnýja
kynnin af dalnum fagra. Þá feng-
um við höfðinglegt boð frá Helga
og Guðrún um að við mættum not-
færa okkur húsakost þeirra í
dalnum.
Þegar að því kom núna í lok júlí
hafði heilsu Helga því miður hrak-
að mikið en hann gat þó verið með
okkur í Gröf fyrstu dagana. Við
áttum dýrmæta kvöldstund með
honum og Guðrúnu í kringum eld-
húsborðið í Gröf. Sungum fyrir
hann uppáhaldslögin hans Góða
tungl og Hermannshvíldina og
rifjaður var upp afmælisbragur
Derris til Helga aldamótaárið. Í
bragnum eru lýsingar á ógleym-
anlegum mínútum í sögu Derris í
efstu hlíðum Kerlingar í Eyjafirði
þar sem Helgi freistaði þess að
höggva spor fyrir hópinn í lóð-
rétta glerharða fönnina og nmt-
síminn, sem hann lagði upp úr að
hafa með í för, hringdi. Þá máttu
Derringar húka, sumir allnokkuð
skelkaðir, í röð á eftir Helga með
opna snjósprungu gapandi fyrir
neðan sig, meðan hann kláraði
símaspjallið. Við sigruðum ekki
Kerlingu í það skiptið en það
skipti ekki öllu máli heldur að
njóta þess að vera saman og hafa
það skemmtilegt. Þannig minn-
ingar eigum við um Helga;
skemmtilegastur allra, mesti
garpurinn og söngmaðurinn, allt-
af iðandi af drengslegu lífsfjöri,
sambland af sveitamanni og
heimsmanni, af vísindamanni og
bóhem.
Helgi lifði lífinu lifandi og hann
naut þess í botn. Það voru forrétt-
indi okkar að fá að njóta þess með
honum í íslensku fjallaumhverfi.
Við sendum Guðrúnu og allri fjöl-
skyldunni okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Anna Guðrún, Anna Gyða,
Esther, Guðrún, Ingigerð-
ur, María, Ragnheiður,
Svafa, Dórothea og Hörð-
ur, Guðrún og Margrét,
Jórunn og Ástvaldur,
Kristín og Friðrik Már,
Rannveig og Sigurður,
Unnur og Óskar.
Helgi Þröstur
Valdimarsson