Gerðir kirkjuþings - 01.01.2016, Blaðsíða 5

5
Setningarræða forseta kirkjuþings, Magnúsar E. Kristjánssonar
Kirkjuþing 2016, 54. kirkjuþing hinnar íslensku þjóðkirkju er sett.
Ég býð ykkur öll hjartanlega velkomin á kirkjuþing, kirkjuþingsfulltrúar, starfsmenn
og gestir.
Hér í upphafi máls míns vil ég geta þess að innanríkisráðherra, frú Ólöf Nordal hafði
þekkst boð um að koma og vera með okkur hér í dag en vegna alvarlega veikinda hennar gat
ekki orðið af því. Við sendum henni okkar bestu óskir og batakveðjur héðan af kirkjuþingi
um leið og við biðjum góðan Guð um vernda hana, lækna og styrkja.
Sjá, ég geri alla hluti nýja
Þetta fyrirheit í Opinberunarbókinni hefur verið mér ofarlega í huga undanfarið því í
samfélaginu er víða kallað eftir breytingum, breyttum vinnubrögðum, breyttu samtali,
breyttri umgengni. Oft finnst mér að það sé kallað eftir breytingum og einhverju nýju án
þess að það fylgi hvernig á að breyta. Mér finnst oft áherslan vera frekar að fólk vilji fara
frá einhverju ástandi fremur en að fara að einhverju. Stundum virðist vanta leiðsögn, sýn,
lausnir og leiðir. Í öðrum tilfellum er skýr sýn á úrbætur og ný vinnubrögð.
Kallað er eftir gegnsæi og krafan um fyrirmyndarvinnubrögð er víða uppi. Þessu er
mætt með ýmsum hætti. Kópavogur hefur t.d. tekið upp opið bókhald sem þýðir að
almenningur getur skoðað bókhald sveitarfélagsins og fylgst með öllum útgjöldum. Ekki
er ólíklegt að fyrr en seinna verði opið bókhald sjálfsagt hjá sveitarfélögum og stofnunum.
Er kannski sjálfsagt að þjóðkirkjan og sóknir hennar taki upp opið bókhald?
Mikið er rætt um hvernig góður leiðtogi eigi að vera og hvernig eigi að stýra verkefnum.
Nú um helgina er The Global Leadership Summit á Íslandi. Þessi merkilega ráðstefna sem
Willow Creek samtökin standa að og hefur verið haldin hér á landi frá 2009 virðist dafna
og stækka með hverju árinu. Fjöldi stjórnenda sækir ráðstefnuna og það er ánægjulegt að
fólk úr safnaðarstarfi þjóðkirkjunnar sækir hana einnig til að læra hvernig má breyta, bæta
og styrkja kirkjustarf. Á kirkjan að stuðla að frekari þjálfun og endurmenntun fólks sem
sinnir ábyrgðarhlutverkum innan hennar?
Mörg fyrirtæki og stofnanir mæla hve ánægt fólk er með þjónustuna sem veitt er. Sumir
birta jafnvel niðurstöðu slíkra kannana óháð því hver niðurstaðan er. Eru slíkar kannanir
eitthvað sem við ættum að taka upp?
Víða eru standar með litríkum brosandi og sorgmæddum andlitum. Fólk er beðið að
láta í ljós hve vel væntingum þeirra var mætt með því að velja andlit á takkaborðinu.
Mundi fara vel á því að slíkir standar væru í kirkjum?
Þetta gert af því það er talið eðlilegt að stofnanir og stjórnendur sé ábyrgir gagnvart
almenningi, notendum þjónustunnar. Eftir því sem vinnubrögð af þessu tagi verða
almennari verður mikilvægara fyrir kirkjuna að gera eins, þó betur færi á því að mínu
mati að hún hefði forgöngu í því að innleiða fyrirmyndar vinnubrögð.
Ég er þeirrar skoðunar að það verði sífellt mikilvægara fyrir þjóðkirkjuna að vita hversu
vel þjónusta hennar uppfyllir þarfir fólksins. Hvað finnst fólki hún gera vel, hvað er ekki í
lagi, hverju þarf að breyta, hvað er það sem á að gera meira af?