Gerðir kirkjuþings - 01.01.2016, Blaðsíða 6

6 7
Það er fólkið sem þiggur þjónustuna og tekur þátt í starfinu sem á að meta hversu vel
kirkjunni tekst til. Það eru þarfir þeirra sem okkur ber að sinna og þeirra væntingar sem
við eigum að uppfylla.
Það er ekki bara að maður verði var við ákall um breytingar í þjóðfélaginu heldur einnig
þörf og þrá hjá fólki að gera eitthvað nýtt í sínu lífi. Bækur um leitina að hamingjunni
seljast vel og fjöldinn allur af „gúrú-um“ bjóða fram þjónustu sína. Sumir þeirra segja að
einstaklingar geti breyst á augabragði og að allt verði nýtt og betra á eftir. Ég hef verið á
slíkum samkomum í London og Róm. Þar var heilmikil stemming og margt athyglisvert
að sjá. Það sem mér fannst merkilegast var sú mikla þrá sem fólk hafði á því að breyta,
sættast við fortíð og takast á við lífið með nýju hugarfari áhuga og ástríðu.
Við þekkjum vel bók þar sem er sagt frá fólki sem breytist gjörsamlega á einu augabragði.
Símon Pétur var ekki kjarkmaður fyrr en eftir gjöf heilags anda og Sál varð nýr maður eftir
atvikið á veginum til Damaskus. Trúað fólk hefur lengi vitnað um að það hafi frelsast,
endurfæðst á augabragði.
Í haust kynntist ég blindum manni sem heitir Miles Hilton Barber. Hann missti sjónina
þegar hann var 21 árs og lifði í þunglyndi þar til hann var fimmtugur. Þá ákvað hann
að horfa ekki á það hvað hann gæti ekki gert heldur einbeita sér að því sem hann gæti
gert. Miles hafði alltaf haft áhuga á því að fljúga og hafði ætlað sér að verða flugmaður
þegar hann var unglingur. Augnsjúkdómurinn batt enda á þann draum. Eftir þessa
miklu viðhorfsbreytingu þegar hann varð fimmtugur, ákvað hann að fljúga fisflugvél frá
London til Sidney í Ástralíu. Fisflugvélin hans var eitthvað sem virtist samsett úr tveimur
borðstólum, segli og sláttuvélamótor. En á þessu flaug hann til Sidney. Síðan hefur Miles
afrekað margt ótrúlegt sem jafnvel mun yngra fólk með fulla sjón myndi ekki hafa kjark til
að gera. Mér fannst saga Miles svo stórkostleg að ég fékk hann hingað til lands nú í október
þar sem hann flutti 12 fyrirlestra. Ein eftirminnilegasta myndin sem Miles sýndi okkur var
af honum blindum að ýta vini sínum fótalausum í hjólastól á botni Rauðahafsins. Þegar
hann var spurður af hverju þeir hefðu farið að kafa í Rauðahafinu svaraði hann: Af því
blindur maður og fótalaus maður höfðu aldrei gert þetta fyrr. Það þurfti að sýna fram á
að þetta væri hægt. Það sem fólkinu sem sótti fyrirlestrana fannst svo aðdáunarvert við
þennan mann var hve glaður hann var og hamingjusamur. Skilaboð Miles eru sígild. Það
eru engar hindranir til nema þær sem við sættum okkur við.
Getum við sem berum mikla ábyrgð í íslensku þjóðkirkjunni lært eitthvað af Miles
Hilton Barber? Gæti verið skynsamlegt fyrir okkur að tileinka okkur þá hugsun að það séu
engar hindranir nema þær sem við sættum okkur við? Að allt gangi betur ef viðhorfið er
jákvætt og við erum glöð? Að horfa til þess sem við getum gert í stað þess að vera stopp við
það sem við teljum að ekki sé hægt? Mitt svar er já við getum lært mikið af þessum manni.
Er ekki stórkostlegt að eftir að hafa lifað undir oki þunglyndis í 29 ár þá endurfæðist
maðurinn og ákveður að verða ævintýramaður sem lætur drauma sína rætast? Jafnvel þó
honum sé sagt að eitthvað sé ekki hægt þá svarar hann: Víst er það hægt, það hefur bara
ekki verið gert áður!
Frá því ég fór að taka þátt í starfi kirkjunnar fyrir u.þ.b. 10 árum hef ég oft verið að fást
við erfið mál og of oft óþarfa leiðindamál. Stundum verið að reyna að leysa ágreining og