Breiðfirðingur - 01.04.1988, Qupperneq 147

BREIÐFIRÐINGUR
145
lifna við. Síðan fór hún með mjólkurfötuna sem hún hafði
látið vín út í en pabbi átti oftast til ögn af því. Þessu var nú
hellt ofan í Óspak og fór hann þá smám saman að hressast.
Við fengum nú að vita hvernig í öllu lá. Þegar pabbi kom út
í hesthúsið var hesturinn að því kominn að hengjast. Hann
hafði verið að klóra sér á hálsinum með afturfætinum en þá
hafði skaflinn á skeifunni fest í hálsbandinu. Hafði þá hest-
urinn slengst aftur af básnum og þar lá hann þegar pabbi
kom. Hann mun hafa verið fljótur að skera á hálsbandið
með sjálfskeiðung sínum sem hann bar alltaf á sér. Ég trúi
því að pabbi hafi komið þarna á síðustu stundu að bjarga
Óspak. Pabbi og mamma stumruðu yfir honum alla nóttina
en um morguninn stóð hann upp með aðstoð pabba. Svo
smáhresstist hann með þessari einstöku hjúkrun foreldra
minna. Ég held að þau hafi hjálpast að með að nudda í hann
lífinu aftur.
En hvað dreymdi pabba og hvers vegna lét hann svona illa
í svefninum? Við fengum ekki að vita það fyrr en síðar.
Föður mínum sagðist svo frá: Honum fannst einhver óvættur
ráðast á sig og Óspak og ætla að ráða sig af dögum. Þá finnst
honum Jón bróðir sinn sem dáinn var fyrir nokkrum árum
hrópa til sín: „Gústi, Gústi, bjargaðu Óspak, það á að drepa
hann.“ Um leið vekur mamma hann. Tekur hann þá fyrir-
mæli Jóns svona alvarlega og telur sig með því hafa bjargað
lífi hestsins. Þetta mun þykja nokkuð undarleg saga en sönn
er hún í alla staði. Við mamma töluðum oft um þetta eftir að
ég varð fullorðin. Þetta er eitt af því dularfulla sem enginn
getur skýrt en ekki heldur rengt. Eftir þetta var Óspakur
aldrei bundinn nema með múl á hesthúsbásinn sinn.
Við vorum jafngömul við Óspakur, bæði fædd í septem-
ber 1922. Ég minnist þess að sumarið sem við vorum 15 ára
fórum við suður fyrir Fróðárheiði að Hólkoti. Átti ég að
vera þar hálfan mánuð að hjálpa til við heyskap. Ég átti að
fara ríðandi á Óspak og hafa hann hjá mér því aldrei var
hann stroksamur. Á Hólkoti var hann hafður í girðingu.
Daginn sem ég ætlaði heim tók ég hann úr girðingunni um