Breiðfirðingur - 01.04.2001, Qupperneq 195

LÚÐVÍK KRISTJÁNSSON
193
upplýstir um hvaðeina. í öðru lagi hafði hún brennandi - og í
mínu tilfelli smitandi - áhuga á fortíðinni. Hún hafði gleði
fræðimannsins af því að velta fyrir sér og komast að niður-
stöðu um sagnfræðileg álitamál og hafði sérstaka aðdáun á
fræðimönnum sem tóku áhættur í sínum skrifum og settu fram
kenningar um skipan eða þróun mála. Mér er til dæmis minn-
isstæð umræða um fræðastörf Bjöms Þorsteinssonar. Þau voru
bæði sammála um að gefa Birni falleinkunn þegar kom að
heimildatilvísunum - hann var yfirhöfuð lítið fyrir að hafa
þær með - en afa þótti mest til Ensku aldarinnar koma því þar
væri dregið saman mikið áður óþekkt efni, meðan amma
hampaði mest Islenska þjóðveldinu og Nýrri Islandssögu því
þar væru settar fram skýrar hugmyndir um íslenskt samfélag
sem henni voru að skapi og sem henni fundust til bóta frá fyrri
verkum. Afa fannst líka sérdeilis hallærislegt þegar Islensk
miðaldasaga Björns kom út 1978 að hann skyldi vera að gefa
út aftur efni sem áður var komið á prent og að hann hefði
skipt um skoðun um einstök mál. Ömmu fannst það aftur á
móti frábært.
Amma var að mörgu leyti venjulegri fræðimaður en afi. Það
lýsir sér til dæmis í því að henni þótti þessi mónúmental að-
ferð hans að vilja gefa út sjávarhættina í einu verki þegar og
aðeins þegar að allt efnið hafði verið dregið í hús - fráleit.
Hún ræddi það oft að henni hefði fundist mun skynsamlegra
að deila verkinu niður í fleiri áfanga og gefa það út jafnt og
þétt, birta greinar og minni bækur um einstök efnisatriði jafn-
óðum og heimildum hafði verið safnað. Það hefði þýtt allt
annarskonar verklag en þau beittu og boðið því heim að nýjar
heimildir hefðu getað komið í ljós eftir að efnið var gefið út.
Henni var sérstaklega tíðrætt um kafla um hákarlinn sem afi
hafði skrifað mörgum árum áður en sjávarhættirnir byrjuðu að
koma út, sem henni fannst að hefði getað komið út sem sjálf-
stæð bók eða tímaritsgrein. Hún hafði líka mikinn áhuga á
heimildarýni og var mun dómharðari en afi þegar kom að
hæpnum fullyrðingum í heimildaritum. Hans tilhneiging var
að láta menn njóta vafans meðan amma vildi hiklaust dæma