Stjarnan - 01.04.1927, Qupperneq 6

54
STJARNAN
nú þjónar sem æÖstiprestur vor og meS-
algangari milli hins fallna mannkyns og
hins réttláta GuSs.
Guð hefðar réttlæti sitt.
HVaÖ lærum vér nú á öllu þessu?
Hvers vegna þurfti Jesús aÖ koma hing-
aÖ til jarÖarinnar? Héfði almáttugur
GuÖ ekki getað frelsað mannkynið á ann-
an hátt og samt hefðað réttlæti sitt? Nei,
hinn mikli svikari hafði reynt að telja
öllum í'búum hins mikla alheims trú um
að Guð væri ekki sanngjarn og réttlátur.
Og varð Guð þess vegna “að senda sinn
eingetinn son í líkingu syndugs holds og
vegna syndarinnar fyrirdæmdi syndina í
holdinu.” Róm. 8:3- Maðurinn gat ekki
i sínu synduga ástandi haldið hið heilaga
lögmál Guðs af eigin rammleik; “því að
hyggja holdsins er fjandskapur gegn
Guði, meö því að hún lýtur ekki lögmáli
GuSs, enda getur hún það ekki. Róm. 8 :y.
Mannkyninu var þörf á hjálp og hinn
elskuríki FaSir sendi oss þá beztu hjálp,
sem himininn átti val á. Og hinn undra
verði boðskapur um kærleika Guðs og þá
hjálp, sem Kristur hefir veitt oss, til þess
að vér fyrir aðstoS hans getum mætt
kröfu hins órjúfanlega lögmáls Guðs, er
nefndur fagnaðarerindið. Það er þess
vegna engin furða þó að Páll postuli
játi: “Því eg fyrirverð mig ekki fyrir
fagnaðarerindið, því að það er kraftur
Guðs til hjálpræðis hverjum þeim, er trú-
ir.” Róm. i :i6. En gallinn er sá að
menn trúa ekki þessu og fara þess vegna
á mis við þá blessun að hafa lifandi sam-
band við þann Guð, sem sendi Son sinn
í heiminn, til þess að geta rétt oss aum-
ingja týndum sonum og dætrum hjálpar-
hönd i þeim tilgangi að innlima oss í
hina himnesku f jölskyldu og gjöra oss að
erfingjum eilífs lífs ; því að vér lesum :—
“Þar s'em nú börnin eiga hlut í holdi og
blóði, þá hefir hann og sjálfur fengið
hlutdeild í því mjög svo á sama hátt, til
þess að hann fyrir dauðann gæti að engu
gjört þann, sem hefir mátt dauðans, það
er að segja djöfulinn, og elskað alla þá,
sem af ótta við dauðann voru undir
þrælkun seldir alla sína æfi. Því að víst
er um það, að ekki tekur hann að sérj
englana, en hann tekur að sér afsprengi
Abrahams. Því var það að hann í öllum
greinum átti að vera líkur bræðrunum, til
þess að hann yrði miskunnsamur og trúr
æðsti prestur í þjónustu fyrir Guði, til
þess að friðþægja fyrir syndir lýðsins.
Því að með því að hann hefir liðið, þar
sem hans sjálfs var freistað, er hann fær
um að fulltingja þeim, er verða fyrir
freistingu.” Hteb. 2 :i4-i8.
Látum oss einnig í þessu sambandi
lesa eftirfarandi vers:—
“Er vér höfum mikinn æðsta prest,
sem farið hefir í gegnum himnana, Jesúm
Guðs son, þá höldum fast við játninguna.
Því að ekki höfum vér þann æðsta prest,
er eigi getur séð aumur á veikleika vor-
um, heldur þann, s'em freistað var á all-
an hátt eins og vor, án syndar. Göngum
því með djörfung aö hásæti náðarinnar,
til þess að vér öðlumst miskunn og hljót-
um náð til hjálpar á hagkvæmum tíma.”
Heb. 4:14-16. ,
Vér förum nú að skilja að Jesús er
eina veran í alheiminum, sem getur verið
meðalgangari milli Guðs og manna; því
að hann er bæði Guð og maður í senn.
Þegar hann snýr sér aö manninum, til
þess að rétta honum hjálparhönd; þá er
hann eitt með honum, því að hann hefir
verið hér á jörðunni, sem maður meðal
manna og gengið í gegn um allar raunir
hins jarðneska lífs. Hans var freistað á
allan hátt þó án syndar. Hann skilur þær
kringumstæður, sem vér erum í, og
breiskleika vorn, þess vegna getur hann
séð aumur á veikleika vorum. Hann er
meir en fús til að rétta þér og mér hjálp-
arhönd, þegar vér köllum til hans frá
djúpi hjartna vorra.
En þegar hann snýr sér að Föðurnum
í hinum himneska helgidómi, til þess að
tala máli syndarans, þá er hann eitt með
Föðurnum. “Enginn hefir nokkurn tima