Stjarnan - 01.04.1927, Side 8

56
STJARNAN
Skipstjórinn fór einu sinni enn ofan í
lestina til a8 gá a8. Eftir ofurlitla stund
kom hann aftur. í annaÖ sinn kallaSi
hann alla hásetana til sín. Hann skýrði
þeirn frá a8 eftir útreikningum hans
mundi skipiS liggja í marabotni eftir tiu
klukkustundir ef innstreymiS í stóra gat-
inu stöÖvaðist ekki fljótlega. Hann
sýndi þeim fram á einu sinni enn aS þaS
væri algjörlega ómögulegt aS halda skip-
inu ofan sjávar nema einhver gæfi sig
fram til að láta líf sitt fyrir hina. Eftir
áskorun hans var dauðaþögn í hópnum.
Allir horfðu niSur á þilfarið. Alt í einu
gengur ungur myndarlegur maður fram
úr þrönginni og segir við skipstjórann:
“Faðir, eg vil fara.” — Skipstjórinn hop-
aði á hæl. Við þessu hafði hann aldrei
búist. Ungi maSurinn, sem gaf sig fram
var einkasonur hans. Og nú varS hann
aS láta hann fara í dauðans gin, til að
frelsa alt hitt fólkið, sem á skipinu var.
HvaS ætti skipstjórinn að segja móður
piltsins', ef hann skyldi koma heill á húfi
úr þessari ferð og kæmi ekki heim með
ljúfling hennar? Skipstjórinn var á báð-
um áttum. Hjarta harls snérist í brjóst-
inu af kvölum út úr þessu. En sonurinn
gekk fram, lagði hendur um háls föður
síns og sagSi: “EaSir, eg er fús til að
fara.” Hann kysti föður sinn, kvaddi
hann og baS hann að bera mömmu sinni
kveðjuna hinztu. Að því búnu rétti hann
höndina öllum skipverjunum, gekk hröS-
um skrefum að stórlúgunni, hljóp ofan
stigann, steypti sér út í vellandi vatn,
dýfði undir og synti eins og selur að gat-
inu, þar sem hann stakk armlegg sínum í
gegn upp að öxl, krepti armlegginn út-
byrðis og fórnaði lífi sínu.
Næsta dag sigldi skipiS inn á höfn á
vesturströnd írlands og hafSi öllum á því
verið bjargað fyrir fórn þessa unga
manns. Til minnis um þetta mikla afreks-
verk stendur nú stór bautarsteinn viS
innsiglinguna.
Þegar leki kom að þessum heimi í þeim
uppreistarstormi, sem skall á og ætlaði
sér að ónýta lögmál Guðs og stjórn, þá
kallaði Faðirinn á sjálfboða og Kri’stur
gekk fram og sagði: “Faðir, eg er fús til
að fara að leita að hinu týnda, til þess að
írelsa þaS; já, eg er fús til að leggja líf
mitt í sölurnar til að endurleysa hið
fallna mannkyn.” — ÞaS kostaði hinn
elskuríka himna föður mikið að láta ein-
getinn soninn sinn fara, en það var eng-
in önnur leið til aS hefða réttlæti Guðs í
augum alheimsins. Jesús kom sem maður
til sinna [mannanna], en hans eigin með-
tóku hann þó eigi. \ inur, hvar stendur
þú í þeim málum? Þegar Jesús drepur á
dyr hjarta þíns, lýkur þú þá upp fyrir
honum og af öllum huga veitir honum
viðtökur sem persónulegum Frlsara frá
synd núna? Enginn sem hefir veitt hon-
um viðtöku í trú og fullu trausti, hefir
nokkurn tíma orSið fyrir vonbrigðum.
Skulum vér nota annað dæmi til að sanna
þetta.
FrelsaXinn bænheyrir.
Fyrir nokkrum árum var ritstjóri
Stjörnunnar í Norðurálfunni, þar sem
hann sat stórt kirkjuþing eða ráSstefnu.
Á þessa ráðstefnu komu fulltrúar úr
mörgum löndum og meSal þeirra var
maður, sem kom frá Englandi. Hann
sagSi oss sögu, sem gjörðist í Wight eyj-
unni, er liggur í Ermasundinu. Þar er
unaðsfagurt og Victoria drotning reisti
sumarhöll sína þar. Skamt frá höllinni
var mikil sjávarútgerð og var oft og tiS-
um svallsamt milli sjómannanna þar í
bænum. En inn x þann bæ fór einn trú-
bróðir vor, reisti stórt tjald og auglýsti
bi'blíufyrirlestra. Fólkið streymdi hópum
saman til að hlusta á þennan mann, sem
virtist kunna ritninguna utanbókar. MeS-
al þeirra, sem komu voru ung hjón. MaS-
urinn var skipstjóri á fiskiskipi, en hafði
í fleiri ár veidð hinn mesti drykkjurútur
og þegar hann varð drukkinn var hann
mjög ofsafenginn. Hann barði bæði konu
og börn og mölbraut húsgögn. Þegar
hann kom heim x því ástandi, fóru börnin