Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.09.2018, Page 14

T
uttugasti og sjötti maí 2017 átti að
vera ósköp venjulegur dagur hjá
Láru Sif Christiansen. Hún var þá
í draumastarfinu sem flugmaður
hjá Icelandair, nýgift 29 ára gömul
kona sem eyddi frítíma sínum uppi á fjöllum, á
skíðum eða þeysandi um á hjóli. Þennan um-
rædda dag fór hún í Öskjuhlíð á fyrstu fjalla-
hjólaæfingu sína, féll af hjólinu og hlaut varan-
legan mænuskaða. Hún lamaðist fyrir neðan
brjóst og hefur þurft að læra á lífið alveg upp á
nýtt. Áfallið var mikið fyrir Láru og fjölskyldu
hennar og var hugur margra hjá henni á þess-
um tíma. Hafin var söfnun svo senda mætti
Láru á endurhæfingarstöð til Bandaríkjanna
um haustið og hlupu margir Reykjavíkur-
maraþonið í fyrra svo hún gæti látið þann
draum rætast.
Nú er rúmt ár liðið frá þeim örlagaríka degi
þegar lífið snerist á hvolf hjá ungu hjónunum,
Láru og eiginmanninum Leifi Grétarssyni.
Blaðamaður hafði fylgst með úr fjarlægð, eins
og svo margir aðrir, og heyrt af dugnaði Láru
við að koma sér aftur út í lífið. Að sögn hennar
nánustu hefur henni tekist vel að laga sig að
breyttum aðstæðum, þótt Láru finnist hún
engin hetja.
Eftir nokkra umhugsun féllst Lára á að
segja sögu sína. Segja öllu því fólki sem sýnt
hefur henni stuðning og umhyggju að hún væri
að spjara sig vel í dag, þrátt fyrir hindranir.
Flugið heillaði alltaf
Blaðamaður mætir heim til þeirra hjóna í
Bryggjuhverfið í Garðabæ og gengur inn um
dyr sem opnast sjálfkrafa, enda íbúðin útbúin
með hjólastólaaðgengi í huga. Stofan er stór
og björt og ákaflega smekklega innréttuð og
fallegt útsýni er út á haf. Lára er með síða
fléttu í ljósa hárinu og stórt og fallegt bros.
Hún nær í kaffi og viðurkennir að hún sé hálf
stressuð, sér finnist þetta allt frekar óþægi-
legt.
Við byrjum á rólegu nótunum og Lára segir
aðeins frá fjölskyldunni, en þau tengjast öll
flugi á einn eða annan hátt.
„Mamma er flugfreyja, systir mín Sirrý er
flugfreyja og pabbi var flugmaður en hann er
kominn á eftirlaun. Pabbi vann aðallega er-
lendis en ég er fædd og uppalin í Kaliforníu.
Við fluttum heim þegar ég var fjórtán ára en
þá hafði ég búið alla ævi í Ameríku. Það var
svolítið erfitt að koma heim; ég fór beint í
Garðaskóla en ég er Garðbæingur.“
Eiginmanninum kynntist hún snemma á
lífsleiðinni, en þau urðu par fyrir átta árum og
hjón fyrir tveimur árum.
„En við erum búin að vera vinir miklu
lengur. Við kynntumst í Garðaskóla og fórum
svo bæði í Fjölbraut í Garðabæ,“ segir Lára.
Leifur grípur inn í samtalið:
„Hún er náttúrulega súpergáfuð þannig að
hún var aðeins fljótari en ég í náminu,“ segir
hann og Lára hlær.
Lára segir að flugið hafi ávallt heillað en
þegar hún var að útskrifast úr menntaskóla
var hrunið í algleymingi og atvinnuhorfur flug-
manna afar slæmar.
„Það var verið að segja öllum upp þannig að
mér fannst skynsamlegast að fara í háskóla,“
segir Lára, sem fór þá í iðnaðarverkfræði í Há-
skóla Íslands og þaðan í meistaranám í fjár-
málahagfræði við sama skóla. Hún var spreng-
lærð og nýútskrifuð en flugið togaði samt alltaf
í Láru.
„Þá var hitt ekki nógu spennandi þannig að
ég fór að læra flug. Ég var snögg að því, ég var
orðin frekar gömul og þurfti að kýla á þetta.
Ég byrjaði árið 2014 og fyrsta árið var bóklegt
og svo verklegt. Ég lærði í Flórída í Banda-
ríkjunum og gat flogið þar alla daga þannig að
það tók ekki svo langan tíma. Ég fékk svo
vinnu um haustið 2015,“ segir hún og flaug hún
út sumarið 2016 en var sagt upp um haustið
eins og gjarnan er gert hjá flugfélögum.
„Ég kom svo aftur inn í febrúar 2017 og lenti
í slysinu í maí sama ár. Það var 26. maí.“
„Ég vissi það um leið“
Þú varst að hjóla í Öskjuhlíð?
„Já,“ segir hún og minningin kallar strax
fram tár.
Lára tekur sér augnablikshlé.
„Stundum veit ég ekki af hverju ég græt, því
þetta er ekkert viðkvæmt lengur, ég er komin
yfir þetta,“ segir Lára en segir að það sé langt
síðan hún hafi rifjað upp alla söguna. Það taki
því á.
Hún þurrkar burt tárin og heldur ótrauð
áfram að segja hispurslaust frá þessu örlaga-
ríka slysi.
„Ég var á hjólaæfingu í Öskjuhlíð; þetta var
fyrsta fjallahjólaæfingin mín. Við vorum bara
að æfa okkur og allt gekk vel. Við vinnufélagar
hjá Icelandair höfðum verið að hjóla saman all-
an veturinn og sumarið áður, en alltaf á götu-
hjólum. Þarna vorum við fjögur á æfingunni,
þjálfarinn, ég og tveir vinnufélagar. Annar
þeirra hrasaði alveg í byrjun og fékk gat á
hausinn og fór. Við hin vorum í tæknilegri æf-
ingu í smá grjóti og það lá heimasmíðuð brú
frá einni hæð yfir á aðra, en á milli var lægð
sem var aðeins of djúp til þess að geta stokkið
yfir. Brúin var í raun eins og planki sem lá
þarna yfir. Ég var búin að fara yfir hann tvisv-
ar og var í þriðju ferðinni minni. Ég fór ekki
hratt; frekar of hægt ef eitthvað er, og hjólið
skrikaði út fyrir. Þá skutlaðist ég fram yfir
hjólið, en þetta var ekki mikið fall. Þetta var
ekki glannaskapur og ég var með hjálm,“ segir
Lára og útskýrir að hún hafi nánast dottið í
hálfan kollhnís og lent á bakinu.
Var mikill sársauki þegar þú lentir?
„Enginn. Ég vissi þetta um leið.“
Hún heldur áfram.
„Mér leið eins og að líkaminn minn hefði
rifnað í sundur og hugsaði: hvar er hinn
parturinn?“
Áttaðir þú þig á því þá að þú værir lömuð?
„Um leið, ég byrjaði bara að öskra. Ég vissi
það.“
Það er ekki laust við að augu okkar beggja
fyllist tárum á þessum tímapunkti í viðtalinu. Að
vonum er ekki auðvelt fyrir Láru að rifja upp
þetta versta augnablik ævinnar. Blaðamaður
getur ómögulega sett sig í þessi spor en tilhugs-
unin er skelfileg. Lára missti aldrei meðvitund
og vissi því nákvæmlega hvað væri að gerast.
Lífið verður
betra
Fyrir rúmu ári féll Lára Sif Christiansen af hjóli og
lamaðist samstundis. Áfallið var mikið en með jákvæðu
hugarfari og dugnaði er hún farin að taka fullan þátt í
lífinu á ný. Eiginmaðurinn, Leifur Grétarsson, stendur
sem klettur við hlið konu sinnar og saman láta þau ekkert
stöðva sig þótt tilveran sé breytt frá því sem áður var.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
Hjónin Leifur Grétarsson og
Lára Sif Christiansen eru sam-
stiga í lífinu, en þau hafa
þekkst síðan í gagnfræðaskóla.
VIÐTAL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9.9. 2018