Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.09.2018, Qupperneq 17

9.9. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17
Er sjálfbjarga í dag
Lára þurfti að leggja flugið á hilluna og var
það henni mikið áfall. Draumastarfið var því
ekki mögulegt lengur og þá kom sér vel allt
námið sem hún lagði á sig áður en hún gerðist
flugmaður. Eftir að allri endurhæfingu var
lokið var hún tilbúin að fara aftur út á vinnu-
markaðinn og halda áfram með lífið.
„Icelandair var búið að bjóða mér starf í
verkfræðideildinni, en þau voru ekkert að
pressa á mig. Það var auðvitað mikið áfall út af
fyrir sig að geta ekki flogið, en ég fékk óvænt
atvinnutilboð og er nú framkvæmdastjóri Fé-
lags íslenskra atvinnuflugmanna (FIA). Mér
líkar það mjög vel, starfið er mjög skemmti-
legt og það er líka krefjandi að gera eitthvað
allt annað en að fljúga,“ segir Lára, en hún er
nú komin þar í fullt starf.
Saknarðu flugsins?
„Já, mjög.“
Nú er liðið rúmt ár, finnst þér þú hafa náð að
aðlagast á þessum tíma?
„Já, bara mjög vel, þó ég segi sjálf frá.
Maður bara bjargar sér. Fyrst þurfti ég miklu
meiri hjálp en svo kom það mjög fljótt og það
hjálpaði mjög mikið hvað ég var í góðu formi.
Ég er alveg sjálfbjarga í dag með umhverfi
mitt. Maður þarf smá hjálp í útlöndum. Ég er
með sérútbúinn bíl og það var mjög mikið
frelsi, að þurfa ekki að vera háður öðrum,“
segir Lára.
Hvað myndir þú segja við fólk sem lendir í
því sama og þú?
Lára hugsar sig lengi um og ákveður svo
hvað hún myndi segja.
„Lífið verður betra.“
Tilfinningar bera hana ofurliði. Aftur tárast
bæði blaðamaður og viðmælandi. Það er ekki
annað hægt. Dugnaðurinn og eljan í Láru er
aðdáunarverð þrátt fyrir að líf hennar hafi
snúist á hvolf.
Sérðu eitthvað jákvætt sem hefur komið út
úr þessu, fyrst þetta þurfti að gerast?
„Ekki ennþá. En ég hef alveg spurt fullt af
fólki sem hefur sagt að það hefði ekki viljað
hafa þetta öðruvísi. Kannski sér maður þetta
öðruvísi eftir nokkur ár.“
Með Leif við hlið sér
Við tökum upp léttara hjal og tölum um sum-
arið. Þar sem Lára er frekar nýbyrjuð í
vinnunni átti hún ekki mikið sumarfrí en fór þó
í vikufrí til Portúgals með nokkrum vinum.
„Það var alveg æðislegt, ég var búin að fara í
eina slökunarferð til Flórída með fjölskyldunni
en þetta var fyrsta borgarferðin eftir slysið.
Við vorum að allan daginn og mikil dagskrá.
Það gekk voða vel með einn svona Leif við hlið-
ina á sér,“ segir hún og brosir til mannsins
síns.
Leifur er stoð þín og stytta?
„Það mætti segja það,“ segir hún og þau
brosa til hvors annars. Greinilegt er að þessi
ungu hjón eru samstiga í lífinu og góð við hvort
annað. Lára segir Leif ekki hika við að bera
sig um allar trissur ef svo ber undir. Það fengu
þau að reyna bæði í Portúgal og eins þegar þau
ferðuðumst um Ísland.
„Svo keyrðum við hringinn og þar voru alls
konar nýjar áskoranir. Eins og að gista í
tjaldi og skoða sig um,“ segir Lára, en að-
stæður fyrir hjólastóla voru ekki alls staðar
nógu góðar.
Finnst þér vera margt sem þú getur ekki
gert, sem pirrar þig?
„Nei, nema kannski að fara í fjallgöngu. En
það er frekar hvað ég er lengi að öllu. Það er
svolítið nýtt. Ég var alltaf á síðustu stundu
áður, en það er ekkert í boði núna. Maður þarf
að hugsa tvö, þrjú skref fram í tímann. Það er
kannski erfiðast. Það er allt pínu erfiðara. Ég
væri alveg til í frí einn dag í viku,“ segir hún og
hlær.
Hún nefnir að aðgengið í Reykjavík mætti
alveg vera betra fyrir fólk í hjólastólum. „En
þetta er í rétta átt.“
Þetta er svakalega áskorun sem þér var-
úthlutað.
„Já, maður hugsaði stundum að maður gæti
fengið krabbamein eða lent í bílslysi en aldrei
datt mér í hug að þetta gæti gerst. Maður
heldur að svona lagað komi ekki fyrir sig. Það
lenda allir í einhverjum áföllum. Þetta er mjög
stórt áfall en þetta hefði getað farið verr og ég
er mjög þakklát fyrir að vera með fullan kraft í
höndunum.“
Að halda áfram með lífið
Leifur og Lára eru sammála um að láta þetta
áfall ekki stöðva sig við að lifa lífinu og njóta.
„Við erum alltaf að plana einhver ævintýri,
erum búin að bóka okkur næsta árið í fullt af
ævintýrum,“ segir Leifur.
„Við erum að fara til Ítalíu á laugardaginn, í
slökunarferð,“ segir Lára.
„Svo langar okkur í fjallahjólaferð í haust og
vonandi á skíði,“ segir hann.
Fjallahjólaferð?
„Já, okkur langar að fara til Utah. Ég hef
verið að stinga upp á því við Láru að hún fái
sér fjallahjól, en þau eru ekki seld hér. Við
gætum sótt það til Denver þar sem við eigum
vinafólk og farið í tveggja, þriggja daga ferð í
leiðinni,“ segir Leifur.
Þú ert alveg til í að fara á fjallahjól?
„Já, já, þetta er í raun annað sport, þetta er
handfjallahjól.“
Þannig að þið eruð ekki af baki dottin þótt
móti blási?
„Nei, maður heldur sínu striki. Það er hægt
að gera svo mikið, það þarf bara að aðlagast.
Það þarf að hugsa í lausnum. Maður getur ekki
hætt að lifa þótt maður lendi í slysi. Ég fjalla-
hjólast ennþá þó að Lára hafi dottið svona
óheppilega,“ segir hann.
„Þetta er skrítið líf, hlutirnir gerast bara.“
Já, þetta var helvítis óheppni.
„Já, það er eiginlega engin önnur leið til að
orða það. En hún er að massa þetta verkefni,
hún Lára, hún er ótrúleg. Hún gerir sjálf oft
lítið úr því hvað hún er að gera mikið af mögn-
uðum hlutum og segist stundum ekki skilja að
fólk sé að hrósa henni. Henni finnst þetta bara
venjulegt. Ég hef sagt við hana, það er ekki
fyrir hvern sem er að sigrast á svona áskor-
unum.“
Lára segir marga hafa sagt hana góða fyrir-
mynd. „Ég skil ekki hvernig er hægt að vera
fyrirmynd fyrir að vera bara venjuleg,“ segir
Lára hógvær.
„Þó að það sé bara ár síðan þú slasaðist ertu
meiri útivistarkona en mjög margir aðrir,“
segir Leifur og þau hjón segjast dugleg að
sækja matarboð og hitta vinina, auk ferðalag-
anna.
„Það hefur aldrei komið upp að við segjum;
þetta er ekki í boði. Það er alltaf hægt að finna
leið,“ segir Lára.
„Ef það er ekki lyfta í húsi eða við erum úti í
náttúrunni, þá held ég bara á henni. Maður
finnur leið.“
Leifur, hefur þú náð að halda jákvæðninni í
gegnum þetta allt saman?
„Já, þegar maður lendir í svona fer maður
að fókusa á hvað það er sem skiptir máli og
hvað maður á að gera til að vera hamingju-
samur í lífinu. Það er svo auðvelt að gera akk-
úrat öfugt. Þannig að ég breytti viðhorfi mínu
eftir að þetta gerðist. Það kom mikið af erfið-
um tímum, og maður átti slæma daga og svo
verri daga, og svo góða daga. Ef maður reynir
að fara í gegnum þetta með jákvætt hugarfar
er hægt að sigrast á öllu. Ef þú gerir það og
ert góður við fólkið í kringum þig, þá rætist úr
öllu. Það er þetta tvennt sem ég nota sem stoð-
ir í mínu daglega lífi; að vera jákvæður og góð-
ur við fólkið mitt. Það kemur manni ansi
langt.“
Hvernig horfir þú til framtíðar, Lára?
„Ég reyni að pæla ekkert langt fram í
tímann. Ég var á tímabili að hugsa bara um
einn dag í einu en nú er ég bara að halda áfram
með lífið. Það er svo margt í boði og maður
verður bara að gera það besta úr hlutunum.
Það er ekki annað hægt. Þetta er svo mikið í
hugarfarinu.“
Morgunblaðið/Ásdís
Fyrir slysið voru þau hjón mikið fyrir fjallgöngur og er það eitt af því fáa
sem Lára segist ekki geta í dag. Allt annað tekst hún á við með dugnaði.
Lára og Leifur eru sannarlega saman í blíðu og
stríðu, en þau giftu sig fyrir tveimur árum.
Hjónin hafa ekki gefið ferðalög upp á bátinn og
Leifur er duglegur að snara konu sinni á bakið á
sér ef svo ber undir, hér í San Francisco.
Lára var flugmaður hjá Icelandair fyrir slys en varð að hætta í draumastarf-
inu. Hún er nú framkvæmdastjóri FIA, félags íslenskra atvinnuflugmanna.