Morgunblaðið - 10.09.2018, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. SEPTEMBER 2018
✝ HalldórSkaftason
fæddist á Laug-
arvegi 76 í Reykja-
vík 26. febrúar
1942. Hann lést á
Landspítalanum
25. ágúst 2018.
Foreldrar hans
voru Sigurveig
Halldórsdóttir, f.
11. maí 1922, d. 10.
apríl 2003, og
Skafti Sæmundur Stefánsson, f.
25. mars 1921, d. 3. júní 1946.
Stjúpfaðir Halldórs var Hallur
Hermannsson frá Skútustöðum
í Mývatnssveit, f. 31. maí 1917,
d. 20. júní 1997.
Systkini Halldórs eru Baldur
Skaftason, f. 21. júlí 1939, Stef-
án Vignir Skaftason, f. 7. júní
1940, Sjöfn Skaftadóttir Skaug,
f. 3. ágúst 1946, Gyða Thor-
steinsson, f. 6. september 1945,
Rósa Thorsteinsson, f. 30. nóv-
ember 1946, og Guðmundur
Thorsteinsson, f. 13. september
1948, d. 13.ágúst 1988.
Árið 1962 kvæntist Halldór
Þorgerði Ínu Gissurardóttur frá
Sogahlíð í Sogamýri, f. 10. júlí
1943, dóttir Guðrúnar Jóns-
dóttur, f. 1. júní 1907, d .27. jan-
úar 1988, og Gissurar Kristjáns-
sonar, f. 5. desember 1904, d.
sem framreiðslumaður árið
1965 og varð það hans ævistarf.
Halldór var framreiðslumaður
og veitingastjóri á Hótel Sögu
um árabil og tók við starfi veit-
ingastjóra Perlunnar við opnun
hennar árið 1991. Síðustu
starfsárin var hann veit-
ingastjóri á Grand Hótel.
Halldór og Ína voru frum-
byggjar í Fossvogi og bjuggu
lengst af í Huldulandi 7. Þau
fluttust til Arnhem í Hollandi
árið 2000 og bjuggu þar í fimm
ár en hafa síðustu ár búið í Mos-
fellsbæ.
Halldór var formaður félags
framreiðslumanna um árabil.
Hann var mikill keppnismaður
og hafði mörg áhugamál. Er
þar helst að telja laxveiðar en
einnig skák, spilamennsku og
frímerkjasöfnun. Hann var ötull
félagsmaður Knattspyrnu-
félagsins Vals og sinnti þar
ýmsum stjórnarstörfum. Alls-
staðar þar sem Halldór kom að
félagsstörfum var hann öflugur
liðsmaður við skipulagningu og
fjáröflun. Hann var einnig virk-
ur meðlimur Frímúrararegl-
unnar og gegndi þar mik-
ilvægum trúnaðarstörfum.
Halldór greindist með park-
inson-sjúkdóminn fyrir sextugt
og hafði það mikil áhrif á líf
hans og lífgæði eftir það.
Útför Halldórs fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 10. sept-
ember 2018, klukkan 13.
12. október 1993.
Börn Halldórs
og Ínu eru 1) Arna
Björk, f. 3. desem-
ber 1962, búsett í
Arnhem í Hollandi.
Börn hennar eru
Gerrit Freyr
Meeuwsen, f. 1990,
Ómar Þór Meeuw-
sen, f. 1992, og Jón-
ína Jódís Meeuw-
sen, f. 1995. 2)
Hallur, f. 26. desember 1963,
tannlæknir, búsettur á Selfossi,
kvæntur Petru Sigurðardóttur,
f. 3. janúar 1967. Börn þeirra
eru Andri Hrafn, f. 1991, og
Esther, f. 1995. Sonur úr fyrra
hjónabandi er Halldór Heiðar, f.
1986, og dóttir hans er Hrafn-
tinna Heiður, f. 2015. 3) Sig-
urveig, f. 22. mars 1967, hjúkr-
unarfræðingur, búsett í
Mosfellsbæ, gift Hermanni
Hauki Aspar, f. 19. október
1967. Börn þeirra eru Hallur, f.
1998, Stígur, f. 2002, og Þórir, f.
2005. Hermann á tvær dætur úr
fyrra hjónabandi, þær Ágústu
Hlín, f. 1989, og Þórdísi Björk,
f. 1991, d. 2004.
Halldór hóf sinn starfsferil
ungur að árum sem sendill fyrir
Ríkisskip og síðar háseti á flutn-
ingaskipum. Hann lauk prófi
Faðir – sonur.
Feðgasambönd geta verið
margvísleg og flókin. Oft sjá feð-
ur syni sína sem væntanlega föð-
urbetrunga og stundum eiga syn-
ir jafnvel að uppfylla drauma
feðra sinna. Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að þrátt fyrir að
pabbi vildi styrkja mig og leið-
beina þá virti hann ávallt mínar
ákvarðanir og studdi.
Pabbi varð fjölskyldufaðir
ungur. Án vafa hefur verið erfitt
að framfleyta fjölskyldunni en
aldrei heyrði ég hann kvarta und-
an hlutskipti sínu. Uppeldisár
hans voru brokkgeng. Hann
missti föður sinn ungur, bjó víða,
fór snemma á sjó, stóð í slagmál-
um og reisti höfuð sitt og brjóst
og vildi vera töffari. Endaði í
Danaveldi um 18 ára aldur þar
sem hann hitti mömmu sem heill-
aði hann og voru þau gift í 56 ár.
Hann var ekki ginnkeyptur fyrir
því að taka mikla áhættu gagn-
vart vinnu og heimili fjölskyld-
unnar, hvað þá að detta í
drykkjuskap eins og henti marga
kollega hans í þjónastétt.
Margs er að minnast við leið-
arlok þó trúlega bjagist sumt í
barnsminninu. Pabbi vildi herða
mig, fannst ég sennilega aðeins
of linur, vonaðist til þess að ég
yrði fótboltahetja, kenndi mér að
tefla. Fór með honum marga
dagparta um Reykjavík að safna
peningum og styrkjum fyrir
Knattspyrnufélagið Val og fleiri
félög sem hann tók þátt í. Svo
hristumst við á misgóðum vegum
eða flugum með litlum rellum
norður í Laxá í Aðaldal þar sem
við veiddum oft á bændadögum.
Alltaf mættir við ána áður en
vaktin byrjaði og aldrei hættir
fyrr en henni lauk. Vorum oft á
bát í norðangarra og trúlega á ég
ekki eftir að upplifa meiri kulda.
Einu sinni vorum við rúmlega
þrjá tíma að fljúga suður í brjál-
uðu veðri og þá var pabba brugð-
ið. Um tíma vann ég á Hótel Sögu
þar sem pabbi var lengst af veit-
ingastjóri og taldist það mér til
tekna að vera sonur hans. Þrátt
fyrir að vera kröfuharður yfir-
maður þá báru starfsmenn mikla
virðingu fyrir honum. Ef upp
komu vandræði í starfsmanna-
málum þá var öruggt að hver og
einn hafði fengið þá meðhöndlun
og sanngirni sem hann átti skilið.
Skilaboðin sem ég fékk frá
pabba voru að vera heiðarlegur,
duglegur og samkvæmur sjálfum
sér. Fara ekki í manngreinarálit
heldur virða hvern og einn fyrir
hvað hann stendur og fyrir fram-
komu hans frekar en stöðu hans í
þjóðfélaginu. Aldrei heyrði ég
föður minn rægja eða öfundast út
í nokkurn mann. Hann vildi ekki
eyða um efni fram en var rausn-
arlegur og aldrei nískur. Þetta
hef ég reynt að tileinka mér og
vonandi tekst mér að skila þess-
um þankagangi áfram til minna
eigin barna. Áhugi pabba á
barnabörnum sínum var mikill. Í
gegnum árin mætti hann reglu-
lega á keppnisleiki barna-
barnanna og þótti þeim mikið til
þess koma.
Faðir minn greindist með
parkinsonsveikina alltof ungur
og synd að mörg af barnabörnum
hans kynntust honum ekki áður
en veikindin dundu yfir. Þá hefðu
þau upplifað sterkan, sjálfstæð-
an, kraftmikinn og sjálfsöruggan
einstakling sem skipulagði og
stóð fyrir viðburðum sem margir
fengu að njóta.
Kveðjustundir eru erfiðar en
einnig er hægt að líta til baka
með gleði, hlýju og þakklæti fyrir
allar þær dýrmætu gjafir sem
pabbi færði mér og fjölskyldu
minni.
Hallur Halldórsson
Bróðurkveðja.
Halldór bróðir minn er látinn
eftir stutta legu á spítala. Hann
veiktist eftir að hafa fylgt vini
sínum til grafar og ofgerði sér.
Hann hafði áður lengi þjáðst af
parkinsonsveiki sem skerti mjög
lífsgæði hans á seinni árum.
Samband okkar bróður míns
hefur alla tíð verið mjög náið,
þrátt fyrir aðskilnað í æsku eftir
skilnað foreldra okkar sem voru
mjög ung þegar þau eignuðust
okkur bræðurna með tæplega
tveggja ára millibili. Eftir að þau
skildu vorum við ekki saman
nema í vist á barnaheimilum og
síðar þegar mamma og Hallur
stjúpi okkar tóku saman og fluttu
á Kópavogsbrautina. Þá vorum
við orðnir unglingar og deildum
herbergi í nokkur ár. Á því tíma-
bili myndaðist sterkt bræðra-
samband sem var okkur báðum
mikilvægt og hélst allar götur
síðan. Margt var rætt og margt
brallað á þessum árum og síðan
höfum við reynt að styðja hvor
annan eftir bestu getu.
Erfiðleikar í æsku reyndu
mjög á Halldór. Vistun á barna-
heimilum og drykkfeldur stjúpi í
öðru hjónabandi mömmu og síðar
einelti í barnaskóla. En allt þetta
herti hann og bjó hann undir lífið.
Eftir að hann kom út í lífið
með Ínu sér við hlið blómstraði
hann í starfi, félagslífi og einkalífi
og var börnum sínum mikil fyr-
irmynd. Vinátta okkar Sigríðar
við þau hjónin var okkur mikils
virði og ógleymanlegar ótal
heimsóknir þeirra norður og
veiðiferðir okkar bræðra við
Laxá. Gott var líka að koma til
þeirra í Huldulandið og síðar í
Mosfellsbæinn.
Vertu sæll, kæri bróðir minn,
minningin um þig og öll okkar
samskipti, samverustundir og
vináttu mun lifa.
Stefán Skaftason.
Halldór Skaftason var félagi
og vinur í mörg ár. Fyrstu kynni
mín af Dóra voru í framreiðsl-
unámi þar sem við sátum saman
á skólabekk en samhliða námi
unnum við báðir í Sigtúni við
Austurvöll. Að loknu námi hófum
við báðir störf á Hótel Sögu og
unnum þar saman í fjölda ára.
Dóri var duglegur og fylginn sér
við vinnu. Á Hótel Sögu átti hann
farsælan starfsferil í Grillinu en
hann varð veitingastjóri hótels-
ins hjá hótelstjóranum Konráði
Guðmundssyni. Margar veislur
voru haldnar á þessum árum en
ein af þeim allra eftirminnileg-
ustu var á vegum Cartier, hún
þótti einstaklega glæsileg og var
umtöluð. Veislan sýndi fram á
hæfileika Dóra og alls starfs-
fólksins á Hótel Sögu að geta
haldið stórveislu í anda goðsagn-
arinnar Anton Mosimann. Til
þess þurfti einvalalið en sam-
starfsmenn okkar Dóra á þessum
tíma voru Ragnar, Wilhelm,
Sveinbjörn, Sveinn og Baldur
ásamt fjölda efnilegra nema.
Utan vinnu sinnti Dóri ýmsum
félagsstörfum og mörgum áhuga-
málum sínum. Hann hafði mót-
andi áhrif á iðngrein framreiðslu-
manna en hann sat í stjórn og var
formaður Félags framreiðslu-
manna um skeið. Dóri var Valsari
með stórum staf og áhugamaður
um alla knattspyrnu. Sjálfur var
hann flinkur með boltann á yngri
árum þegar hann spilaði með Val.
Við lékum listir okkar saman í
fótboltaliði Hótels Sögu og áttum
eftir að fá tækifæri með landsliði
hótela og veitingahúsa. Með
landsliðinu öttum við kappi við
kollega okkar í Danmörku í eft-
irminnilegum leik þar sem Dóri
átti fyrirgjöf inn í teig af hægri
kantinum og ég skallaði boltann í
netið. Það varð eina mark leiks-
ins fyrir Ísland en Danmörk
skoraði þrjú. Komumst við betur
frá viðureign okkar en íslenska
karlalandsliðið sem tapaði 14-2.
Fótboltinn var ekki eina
kappsmál Dóra. Hann var einnig
snjall skákmaður. Hann vann
marga sigra og tók þátt í fé-
lagsstarfi margra skákklúbba og
studdi þá. Hann stofnaði skák-
félag framreiðslumanna og kom á
skákmóti hótela og veitingahúsa.
Á seinni árum var alltaf gaman
að heyra í honum þegar hann
hringdi og lét vita af næsta skák-
móti.
Dóri reyndist mér góður vin-
Halldór Skaftason
✝ Rósa JónídaBenedikts-
dóttir fæddist á
Lækjargötu 9 á Ak-
ureyri 16. júní
1936. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 19. ágúst 2018.
Móðir hennar
var Jóhanna Björg
Jónsdóttir, starfs-
kona í þvottahúsi
sjúkrahússins á
Akureyri. Faðir hennar var
Árni Valdimarsson. Bróðir
Rósu er Magnús Guðmundsson,
skíðakennari og lögreglumað-
ur, nú búsettur í Bandaríkj-
unum. Börn Magnúsar eru
Magnús og Erika.
Rósa flutti til Reykjavíkur
sem ung kona og bjó þar alla tíð
síðan. Lífsförunautur Rósu var
Stefán Þengill Jónsson, f. 26.
apríl 1929, d. 10. mars 2001.
Rósa lauk barnaskólaprófi
frá Heydalsárskóla og gekk
seinna í Kvennaskólann á
Blönduósi. Vann við ýmis störf,
m.a. starfaði hún sem þjónn á
strandsiglingaskipinu Esjunni,
á Hótel Sögu, Röðli, Hábæ,
Tröð og víðar og í einkasam-
kvæmum. Auk þess starfaði t.d.
í verslun Náttúrulækninga-
félagsins og í Múlabæ. Rósa var
stjórnarmaður í Gigtarfélaginu
um tíma.
Dóttir Rósu og Páls Brekk-
mann Ásgeirssonar, f. 1932, er
Jóhanna Björg Pálsdóttir, f. 27.
desember 1960. Eiginkona
hennar var Lana Kolbrún
Eddudóttir, f. 1965. Þær skildu.
Útför Rósu fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 10. sept-
ember 2018, klukkan 13.
Rósa var tekin
þriggja ára í fóstur
af hjónunum Ragn-
heiði Lýðsdóttur
hreppstjóra og
Benedikt Gríms-
syni sparisjóðs-
stjóra sem bjuggu
á Kirkjubóli í
Strandasýslu.
Ragnheiður og
Benedikt reyndust
henni ætíð sem
bestu foreldrar þó hún héldi
alla tíð góðu sambandi við móð-
ur sína og með þeim mæðgum
var mjög kært. Fósturbræður
Rósu voru: Grímur, f. 1927, d.
2018, Sigurður, f. 1928, d. 2005,
og Lýður, f. 1931.
Mig langar með fáum orðum
að kveðja móður mína sem farin
er í sína hinstu ferð.
Mamma var einstök kona og
þeir sem þekktu hana muna að
hún var lífleg, ákveðin og
skemmtileg manneskja. Hún
var frábær saumakona og eng-
an hef ég séð sem fór eins vel
með þvott og hún gerði. Hún
var mjög natin við allt sem hún
tók sér fyrir hendur og mjög
ræktarsöm við vini og sérstak-
lega raunagóð þeim sem áttu
við veikindi að stríða. Mamma
fékk sjálf Akureyrarveikina á
barnsaldri og bar þess merki
alla tíð, glímdi við ýmsa van-
heilsu og varð að hætta störfum
langt fyrir aldur fram.
Hún ræktaði vel vini og ætt-
ingja og gott dæmi um það er
þegar hún keypti Hagkaups-
sloppa fyrir alla í sveitinni
heima um árið þegar þeir voru
ómissandi eign hverrar húsmóð-
ur. Hún hafði þann einstaka
hæfileika að hafa útvarpið á
fullu, spila hljómplötur, horfa á
sjónvarpið og spjalla í símann,
allt á sömu stundu.
Mamma gekk í Kvennaskól-
ann á Blönduósi veturinn 1954-
1955 og eignaðist þar vinkonur
til lífstíðar. Þær hafa hist reglu-
lega og haldið hópinn og þá var
oft glatt á hjalla og mikil sam-
heldni. Ein þeirra sagði mér að
partíin hafi ekki byrjað fyrr en
„Rósa mætti með gítarinn“.
Hún safnaði einnig fjölmörgum
ljósmyndum frá fyrri tíð og það
er greinilegt að hún hefur haft
gaman af því að vera með vinum
sínum og fjölskyldu. Mamma
var oftast glaðlynd þó að heils-
an hafi ekki alltaf verið upp á
sitt besta en ef henni mislíkaði
eitthvað lét hún í sér heyra og
sagði skoðun sína óhikað.
Eitt helsta áhugamál mömmu
var „hinum megin félagið“ og
hún fór oft á fundi hjá Sálar-
rannsóknarfélaginu og átti
margar bækur sem komu út um
andleg málefni. Bíbí miðill sagði
eitt sinn að það yrði mikið kaffi-
boð þegar mamma kæmi yfir og
ég er viss um að svo verður.
Fyrstu árin áttum við heima
á Barónsstíg 3. Svo fluttum við
á Grensásveg 60 og þar bjó
mamma í tæp 40 ár. Það var
alltaf opið hús hjá mömmu og
heimilið var bækistöð fyrir
marga Strandamenn og aðra þá
sem þurftu stað til að dvelja á
þegar þannig stóð á. Af Grens-
ásvegi flutti hún á dvalarheimili
aldraðra. Það átti illa við hana
að vera rúmföst síðustu mán-
uðina því hún vildi gjarnan hafa
eitthvað fyrir stafni og vera
svolítið á ferðinni. Hún var lík-
lega orðin södd lífdaga þó hún
hafi nú helst viljað dvelja hérna
með okkur aðeins lengur. Þrem-
ur dögum fyrir andlát sitt rétti
hún mér hringinn sem hún bar
alltaf á litla fingri og sagðist
vera að deyja og að ég ætti að
eiga hringinn.
Við mamma vorum mjög nán-
ar og töluðum saman á hverjum
degi og nú þegar hún hefur
kvatt þennan heim líður mér
sem ég hafi misst minn besta
vin.
Ég vil þakka starfsfólki
Hrafnistu í Reykjavík fyrir frá-
bæra umönnun og einstök störf
með móður mína á liðnum ár-
um. Góða móður kveð ég með
þakklæti og ást.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi eða ótta. Ég er svo nærri,
að hvert eitt tár ykkar snertir mig og
kvelur, þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, lyftist sál mín upp í mót
til ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir
allt sem lífið gefur og ég, þótt látinn
sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Ók. höf.)
Jóhanna (Hanna) Björg.
Enn fækkar í hópi þeirrar
kynslóðar sem leiddi okkur
fyrstu skrefin í lífinu. Rósa Jón-
ída föðursystir okkar lést á
Hrafnistu þann 19. ágúst sl. eft-
ir að hafa búið þar í þrjú ár.
Rósa ólst upp hjá ömmu Ragn-
heiði og afa Benedikt á Kirkju-
bóli frá þriggja ára aldri og hún
naut þess að vera eina dóttirin
en þau áttu fyrir þrjá syni. Rósa
var alltaf uppáhaldsfrænkan.
Hún var orðin tvítug og farin að
heiman þegar við förum að
muna eftir okkur en spenning-
urinn hjá okkur sveitabörnun-
um var mikill þegar hún var
væntanleg. Verst var að bíða
eftir að hún vaknaði á morgn-
ana til að geta skottast í kring-
um hana og sjá hvaða nýjungar
hún kom með til að gleðja okk-
ur. Í minningunni var Rósa
sendillinn á heimilinu og snatt-
aðist um á gamla Willis-jepp-
anum T-2 þegar hún var heima.
Hún var með fyrstu konum í
sýslunni til að fá bílpróf og var
fátt um bíla á bæjunum, því
þurfti oft að skutla ferðalöngum
og ekki síður afa sem ekki hafði
bílpróf. Rósa eignaðist dótt-
urina Jóhönnu Björgu og ekki
var það minna spennandi þegar
hún kom með hana í sveitina.
Það var ómetanlegt að eiga
Rósu að þegar við fluttum suð-
ur. Alltaf tók hún vel á móti
okkur á Barónsstígnum og
heimili hennar stóð okkur opið,
hvort sem við vorum svöng eða
vantaði gistingu. Miðbærinn var
okkar staður í þá daga og auð-
velt að droppa við enda bíla-
eigninni ekki fyrir að fara á
þeim tíma. Á þessum tíma var
líf og fjör í kringum Rósu. Rósa
var félagslynd og ræktarsöm
við vini sína og ekki síst eldri
kynslóðina. Hún naut þess að
ferðast innan lands og utan á
meðan heilsa leyfði. Rósa var
iðin við að taka myndir í sveit-
inni á yngri árum og varðveitti
vel. Þessar myndir eru okkur
öllum dýrmætar og sögulegar.
Síðustu árin hafa verið henni
erfið – heilsan fór að gefa sig
þegar Rósa var á besta aldri og
varð hún að hætta vinna af þeim
sökum. Samband þeirra
mæðgna var einstakt og hafa
þær stutt hvor aðra öll þessi ár.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
Rósa frænka.
Benedikt, Anna Inga
og Gunnar.
Eins og við mátti búast hjá
sveitastúlku að norðan var
helst boðið upp á lambakjöt á
Grensásvegi 60. Hrygg með
puru, togarasteik með brúnni
sósu, eða saltkjöt og rófur. Ég
var í mat þar í 25 ár, í hlýlega
eldhúsinu með gamaldags
grænu innréttingunni sem
Rósa og Stefán Þengill út-
bjuggu í sameiningu. Hann
kom og fór á Trabantinum, bjó í
þarnæstu götu, þau voru í fjar-
búð allt þar til Stefán dó árið
2001. Yfirleitt vorum við þrjár
saman í eldhúsinu, ég á litla
bekknum hans Stefáns, Jó-
hanna við endann og Rósa
saumavélarmegin, en stundum
var Palla, pabba Jóhönnu, boðið
í mat og þá var setið við borð-
stofuborð inni í stofu. Eftir
matinn gat verið notalegt að
næla sér í blund í græna
hornsófanum, því það var góður
andi í stofunni hjá frú Rósu og
gott að vera þar.
Tengdamóðir mín, Rósa Jón-
ída, hafði einstaklega gaman af
því að kaupa sér föt og henti
aldrei neinu, fékk sér bara fleiri
fataskápa. Og eiginlega var hún
alveg skæður safnari. Það ægði
saman í íbúð og geymslu:
saumavélum, hakkavélum, ljós-
myndum, skókössum, efnis-
ströngum, 50 ára gömlum
barnafötum, blaðaúrklippum,
hinumeginbókum, minnismið-
um, tímaritum, bæklingum og
allskyns smádóti. Hinu síðast-
nefnda sankaði hún að sér á
ferðum sínum um heiminn
seinni árin, m.a. Bandaríkin,
Kanada, Rússland, Austurríki
og Ítalíu. Og það var alltaf mik-
ið fjör þegar Bændaferð með
Ellu og Gunnu stóð fyrir dyr-
um. Verst var að yfirleitt vildi
Rósa pakka drjúgum hluta af
eigum sínum í ferðatöskurnar,
til öryggis, og þá gat staðið
Rósa Jónída
Benediktsdóttir