Morgunblaðið - 20.10.2018, Qupperneq 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. OKTÓBER 2018
Bjarni Sighvatsson
þig að ég væri uppáhalds elsta
barnabarnið þitt. Við áttum fal-
legt samband sem hefur mótað
mig mikið sem manneskju og er
ég óendanlega þakklát fyrir að
hafa notið þeirra forréttinda að
eiga margar samverustundir með
ykkur ömmu Dóru.
Afi, það er gott að þú sért kom-
inn til ömmu og treysti ég á að þú
munir halda áfram að vaka yfir
mér og mínu fólki. Ég mun passa
upp á að krakkarnir mínir gleymi
ekki öllum skemmtilegu minning-
unum um þig.
Hvíl í friði,
Dóra Björk (Dóttla).
Elsku afi.
Þá er komið að kveðjustund en
það yljar mér um hjartarætur að
vita til þess að loksins ertu kominn
aftur við hlið ömmu, en þú hefur
saknað hennar mikið síðan hún
kvaddi okkur fyrir 12 árum. Ég
held að flestir sem þig þekktu eða
hafa hitt þig eigi af þér nokkrar
góðar sögur enda litrík persóna
með eindæmum sem lét ekki sitt
eftir liggja og sagði sína meiningu
sama hvernig á stóð. Þau eru ófá
skiptin sem rifjast upp fyrir mér,
þegar verið var að reyna að tala
þig ofan af einhverri hugmynd eða
jafnvel skammast í þér, þar sem
þú hallaðir bara hausnum fram og
klóraðir þér í kollinum þangað til
að viðkomandi var búinn. Þú sagð-
ir sem minnst á meðan á stóð en
svo kom glottið til þeirra sem voru
viðstaddir, sem gaf til kynna að
ólíklegt var að ræðan hefði borið
tilsettan árangur! Um leið máttir
þú þó ekkert aumt sjá og passaðir
sérstaklega vel upp á þá sem þú
taldir að þyrftu á þér halda. Fyrir
það mun ævinlega virða þig.
Hvíldu í friði, elsku afi minn
Þín,
Sara.
Símtalið er mér enn ógleyman-
legt, þá nýkjörinn alþingismaður,
Bjarni Sighvatsson í Vestmanna-
eyjum, hringdi í mig og kvaðst
vilja hitta mig sem fyrst.
Ég minnist þess hversu röddin
var sterk og maðurinn hispurslaus
og ákveðinn. Fundum okkar bar
saman nokkru síðar á skrifstofu
Vinnslustöðvarinnar í Vest-
mannaeyjum og þar tókst með
okkur vinátta og einstakur trún-
aður sem varði til lokadags. Ég
hringdi í vin minn Sigurgeir Krist-
jánsson á ESSÓ fyrir fundinn með
Bjarna og bar undir hann erindið.
Hann sagði með sinni sérstöku
rödd og hægð, það skaðar þig ekki
að hitta Bjarna, hann er auðvitað
íhald og tengdasonur Guðlaugs
Gíslasonar, fyrrverandi alþingis-
manns, en í pólitík er best að tala
við sem flesta, þín staða batnar
bara hér í eyjunum við að kynnast
honum.
Oft eftir þetta kom ég til Bjarna
og Dóru á heimili þeirra og fannst
mikið til um þau bæði og hversu
góð þau voru mér. Við Bjarni átt-
um hjartalag saman, áhugamenn
um hagsmuni lands og þjóðar,
skoðanir okkar féllu saman og svo
var hann bóndi inn við hjartaræt-
urnar. Hann ók oft með mig um
eyjarnar, sagði mér frá fólkinu og
fræddi mig um sjómennskuna og
sögu eyjanna og náttúruna.
Stundum skruppum við saman
í Þorlaugargerði, hann hellti á
könnuna og þá var eins og kominn
væri annar strengur í Bjarna en í
Þorlaugargerði rak hann búskap,
átti bæði sauðfé og hesta, enda
góður hestamaður. Þarna sat með
mér bóndinn Bjarni Sighvatsson,
útgerðarmaðurinn og skipstjórinn
voru horfnir úr skapgerðinni, jafn
heillandi fannst mér þeir, en bónd-
inn Bjarni var ekta eins og ég
þekkti sveitamenn besta.
Hvergi fannst mér jafn gaman
að hitta kjósendur mína eins og í
Vestmannaeyjum, þar var að vísu
fylgi flokks míns ekki alltaf sterkt
en fólkið tók manni vel og fund-
irnir voru harðir og þeir töluðu við
okkur á sjómannamáli eða með
tveimur hrútshornum ef þannig
stóð í bælið þeirra. En svo áttu
þeir í manni hvert bein þegar
fundi lauk, ég tala nú ekki um ef
maður hafði burði til að svara full-
um hálsi.
Bjarni Sighvatsson var sannur
Eyjamaður, stór í sniðum, orð-
hvatur ef honum rann í skap og
skóf ekki utan af hlutunum, mað-
ur fann hvernig brimaði í sálinni
og svo kom sólskin og sundin blá,
einlægnin og væntumþykjan.
Bjarni var velgjörðarmaður
Vestmannaeyja, hann vissi að á
eyjunni sinni gat allt lokast vegna
veðurs á augnabliki, þar þurfti
allt að vera til staðar til að bjarga
mannslífum. Því var hann ötulasti
velgjörðarmaður Heilbrigðis-
stofnunar Vestmannaeyja og stóð
fyrir fjársöfnunum til tækja-
kaupa og gaf sjálfur oft tæki og
peninga.
Bjarni bognaði aldrei þótt elli
kerling væri farin að vinna á hon-
um, röddin var sterk til loka. Og
ekki dró hann af sér í baráttunni
fyrir heimabyggðina sína en hann
hlaut að brotna í bylnum stóra síð-
ast, þeir hraustu deyja líka.
Ævintýrið um drenginn sem
gerðist sjómaður fermingarárið
sitt varð sigurganga, Bjarni var
einn af bestu sonum Vestmanna-
eyja. Nú er Bjarni farinn á vit
feðra sinna og þau Dóra fallast í
faðma á ströndinni miklu.
Hver ævi og saga, hvert aldabil
fer eina samleið sem hrapandi
straumur.
– Eilífðin sjálf, hún er alein til.
Vor eigin tími er villa og draumur.
(E. Ben.)
Blessuð sé minning Bjarna Sig-
hvatssonar.
Guðni Ágústsson.
Látinn er góður vinur okkar,
Bjarni Sighvatsson frá Ási. Bjarni
var einn af þessum eðal Eyja-
mönnum sem bera hagsmuni sam-
félagsins okkar fyrir brjósti. Hann
lá ekkert á skoðunum sínum og lét
þær óhikað í ljós, samt með þeim
hætti að það mátti ekki særa
neinn. Bjarni hafði ekki bara
ákveðnar skoðanir á málefnum
okkar Eyjamanna, hann fylgdi
þeim eftir. Oftar en ekki var
Bjarni í forsvari fyrir hópi góðra
manna sem keyptu ýmislegt sem
þeim fannst vanta inn í samfélag
okkar Eyjamanna. Heilbrigðis-
stofnunin í Eyjum naut sérstakrar
velvildar þessa ágæta hóps. Þetta
voru helstu áhugamál Bjarna
seinni árin í lífi hans, þ.e. að gefa
til þess samfélags sem fæddi hann
og gaf honum gott líf.
Starfsævi Bjarna var að mestu
leyti tengd sjávarútvegi en í
Bjarna leyndist líka bóndi og var
hann bæði með kindur og hesta.
Aðstaða hans fyrir þennan frí-
stundabúskap var í Þorlaugar-
gerði og á þeim slóðum leið
Bjarna vel.
Eiginkona Bjarna var Dóra
Guðlaugsdóttir en hún lest árið
2007. Fráfall hennar tók mjög á
Bjarna. Bjarni og Dóra eignuðust
fimm börn. Þrátt fyrir þennan
mikla missi var lífslöngun Bjarna
mikil, honum fannst hann eiga svo
margt ógert þó svo að hann væri
kominn vel á níræðisaldurinn.
Honum fannst það algjör tímasó-
un að sitja aðgerðarlaus á Hraun-
búðum tímunum saman án þess að
hafa neitt fyrir stafni, enda naut
hann þess að fara í bíltúr með fjöl-
skyldu sinni og vinum. Seinni árin
voru veikindi Bjarna oft erfið en
eins og áður sagði var lífslöngunin
það mikil að hann neitaði að gefast
upp.
En eins og við vitum öll ráðum
við ekki vitjunartíma okkar á
þessu jarðríki. Bjarni í Ási hefur
verið kallaður til annarra starfa á
stað sem við á þessu jarðríki þekk-
um ekki. En eftir kynni okkar á
Bjarna í Ási vitum við að hann
skilur eftir fallegar minningar hjá
fjölskyldu og vinum. Við sem
þekktum Bjarna vissum alltaf að
þar áttum við góðan vin.
Um leið og við kveðjum vin
okkar viljum við senda ættingjum
hans okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hvíl í friði, kæri vinur, og skil-
aðu kveðju til Dóru þinnar.
Stefán og Björk.
Bjarni Sighvatsson er látinn.
Að slíkum manni er mikill sjónar-
sviptir. Það fór ekki framhjá nein-
um þegar hann arkaði um bæinn
eða brunaði á ellinöðrunni eins og
síðustu árin. Svo hafði hann
ákveðnar skoðanir á flestum mál-
um og fannst alger óþarfi að liggja
nokkuð á þeim, enda alltaf mjög
hressandi að rökræða við hann.
En hann var líka örlátur, hjálp-
samur og einlægur maður, vinur
vina sinna í raun og reynd og
hrókur alls fagnaðar í góðum fé-
lagsskap.
Hann var í öllum skilningi stór
maður með stórt hjarta sem gaf
sig að lokum.
Hann mun lifa í minningu
þeirra sem þekktu.
Elisabet Weisshappel.
✝ Brynjólfur Sig-urður Árnason
fæddist í Minna-
Garði í Dýrafirði
12. júlí 1921. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Bergi í
Bolungarvík 8.
október 2018.
Foreldrar hans
voru Árni Kristján
Brynjólfsson, bóndi
á Kotnúpi í Dýra-
firði, f. 10. september 1887, d.
1977, og Hansína Guðrún Guð-
jónsdóttir, ljósmóðir í Dýrafirði,
f. 3. nóvember 1887, d. 1966.
Bróðir Brynjólfs var Guðjón
Arnór, f. 13. júní 1916, d. 8. maí
2012.
Eftirlifandi kona Brynjólfs er
Brynhildur Kristinsdóttir, f. 25.
júlí 1935, frá Vífilsmýrum í
Önundarfirði. Þau gengu í
hjónaband 25. apríl 1957 og
stunduðu búskap á Vöðlum í
Önundarfirði til 2011 er þau
fluttu í þjónustuíbúð á Hlíf á
Ísafirði og síðar á dvalarheim-
ilið Tjörn á Þingeyri. Börn
þeirra eru: 1) Gunnhildur Jóna,
Flateyri, f. 1957. Maki Þor-
steinn Jóhannsson, f. 1952. Börn
þeirra: a) Arnór Brynjar, f.
nótnalestur og tónfræði fyrir
fermingu hjá sr. Sigtryggi á
Núpi og Hjaltlínu konu hans, en
hún var móðursystir Brynjólfs.
Hann varð búfræðingur frá
Hvanneyri 1945 og árið eftir
keyptu bræðurnir Vaðla, sem
höfðu verið í eyði í eitt ár. Árið
1947 flutti öll fjölskyldan, ásamt
Rakel móður Hansínu, að Vöðl-
um þar sem þeir bræður
byggðu upp öll hús og ræktuðu
tún. Einnig byggðu þeir heim-
arafstöð árið 1952 sem dugði
fyrir heimilið og búið og gengur
enn fyrir gömlu húsin.
Meðfram búskap gegndi
Brynjólfur ýmsum trúnaðar- og
félagsstörfum, s.s. í sóknar-
nefnd, búnaðarfélagi og hrepps-
nefnd Mosvallahrepps, en þar
var hann oddviti 1982-1986.
Hann var organisti í Holtskirkju
í um 40 ár, allt til ársins 2000.
Hann spilaði jafnframt í afleys-
ingum í sex kirkjum á svæðinu
þegar mest var. Tíu árum
seinna, 2010, gaf hann út nótna-
bók með eigin sönglögum við
ljóð Guðmundar Inga Kristjáns-
sonar frá Kirkjubóli. Brynjólfur
spilaði einnig á harmonikku og
spilaði á böllum og samkomum
til margra ára. Það var hans
helsta dægrastytting að spila á
nikkuna síðustu ár meðan kraft-
ar hans leyfðu.
Útför hans fer fram frá
Holtskirkju í Önundarfirði í
dag, 20. október 2018, klukkan
14.
1982, maki Isak
Gustavson, b) Jón
Ágúst, f. 1986,
maki Hrefna Erl-
inda Valdemars-
dóttir. Barn þeirra
er Valdemar Leó.
c) Jóhann Ingi, f.
1989, maki Gerður
Ágústa Sigmunds-
dóttir. Barn hans
er Auðunn Halldór.
2) Árni Guðmund-
ur, Vöðlum, f. 1963. Maki Erna
Rún Thorlacíus, f. 1961. Börn
þeirra: a) Jakob Einar, f. 1983
(faðir Jakobs er Jakob Jak-
obsson), maki Sólveig Margrét
Karlsdóttir. Barn þeirra er Mía
Henríetta. b) Brynjólfur Óli, f.
1989. c) Benjamín Bent, f. 1995.
3) Guðrún Rakel, Þingeyri, f.
1970. Maki er Jón Sigurðsson, f.
1973. Börn þeirra: a) Hildur f.
1991, maki Emil Ólafur Ragn-
arsson, b) Agnes, f. 1997, maki
Andri Marinó Karlsson (faðir
Hildar og Agnesar er Sólmund-
ur Friðriksson), c) Hanna Gerð-
ur, f. 2003.
Brynjólfur flutti með foreldr-
um sínum og bróður að Kotnúpi
í Dýrafirði á fyrsta ári og ólst
þar upp. Hann lærði á orgel,
Ég vil í fáum orðum tjá virð-
ingu mína við nýlátinn góðan
vin minn og samstarfsmann til
margra ára, Brynjólf Árnason,
búfræðing, bónda, söngstjóra
og organista í Holtssókn og víð-
ar í Ísfjarðarsýslu. Brynjólfur
var á margan hátt sérstakur
maður, friðsamur og góðgjarn,
ljúfur og glaður í öllu viðmóti,
hjálplegur og góðum gáfum
gæddur á fjölmargan hátt,
músíkalskur svo af bar, ekki
mannblendinn að fyrra bragði
en naut vinsamlegra samræðna
og lá þá ekki á skoðunum
sínum. Hann fékkst töluvert við
tónsmíðar, m.a. samdi hann lög
við mörg ljóð og kvæði sveit-
unga síns Guðmundar Inga
Kristjánssonar.
Gott var og ánægjulegt að
hafa samneyti við vin minn, því
hann var svo glöggur og
smekkvís í öllu, sem hann að-
hafðist, bæði til orða og verka.
Margar ferðir áttum við saman
um sýsluna því hann var alltaf
reiðubúinn til að hlaupa í
skarðið fyrir kollega sína í for-
föllum eða vegna þess að eng-
inn var til staðar. Eðliskostir
Brynjólfs voru margir og fjöl-
breyttir. Hann var jafnlyndur
en alltaf brosandi og hlýlegur
þegar fundum okkar bar sam-
an. Þá var hann gjarnan raul-
andi lagstúf, annaðhvort sem
honum þótti fallegur eða var þá
sjálfur að semja í huga sínum.
Einstaklega orðvar var vinur
minn um menn og málefni,
aldrei heyrði ég hann hallmæla
nokkrum manni eða taka undir
illgjarnan orðróm en gaman
hafði hann af saklausum gam-
ansögum og hló þá gjarnan
mikið og af einlægni. Brynj-
ólfur var menntaður búfræð-
ingur og tók menntun sína al-
varlega og nýtti hana sér og
búskap sínum til gagns og líka
til gleði. Áhugi hans á landbún-
aðarfræðum var lifandi og svo
sannfærandi að maður smitað-
ist ósjálfrátt af hugsjón hans og
áhuga. Hann gerði vísindalegar
tilraunir bæði á jarðvegi og
áburðarþörf svo hvorki yrði of
eða van til að fá sem mesta og
besta uppskeru af landi sínu og
svo betri afurðir af bústofnin-
um, enda gekk það eftir. Ekk-
ert fór til spillis í hans höndum
og umsjá.
Lítið kunni ég til landbún-
aðarstarfa, því leitaði ég oftar
en ekki til vinar míns um tún-
áburð o.fl. er ég tók sjálfur til
við að heyja fyrir hestana mína.
En hringdi þá gjarnan til Bryn-
hildar, konu Brynjólfs, og
spurði hvort bóndi hennar væri
farinn að „breiða“ er ég var
óviss og fákunnandi í breyti-
legu veðurfari.
Margar ánægjustundirnar
átti ég með öllu heimilisfólkinu
á Vöðlum í eldhúsinu yfir kaffi-
bolla og góðu heimabökuðu
meðlæti ásamt innihaldsríku
spjalli.
Reikningsglöggur og athug-
ull var Brynjólfur enda skarpur
að eðlisgreind. Hann var lengst
af gjaldkeri sóknarnefndar og í
prófaststíð minni endurskoðaði
hann alla ársreikninga kirkju-
og sóknarnefnda prófastsdæm-
isins af mikilli nákvæmni og
samviskusemi. Á héraðsfundum
prófastsdæmisins gat enginn
hrakið athugasemdir hans og
leiðbeiningar og var stundum
ekki laust við að einhverjum
þætti súrt í broti að þurfa að
kyngja athugasemdum bóndans
úr litlu sókninni í Holti.
Gott er að minnast góðra og
heiðarlegra vina; góður Guð
geymi Brynjólf og allt hans
fólk.
Lárus Þorv. Guðmundsson.
Á hlýjum vordegi fyrir rúm-
um 30 árum lenti ég með lítilli
Arnarflugsvél á flugvellinum í
Holti í Önundarfirði, kaffibrúnn
og útkeyrður eftir þriggja
vikna útskriftarferð við Mið-
jarðarhaf, fullur tilhlökkunar
yfir endurfundum við kær-
ustuna, en einnig með vaxandi
kvíðahnút í maganum, sem
hafði ekkert að gera með
háskalega flugferð og lendingu
niður úr þokunni á litlum flug-
velli við fjöruna. Kvíðinn fyrir
að hitta nýju tengdaforeldrana
í fyrsta sinn jókst stöðugt eftir
því sem nær dró bænum, en
þegar inn var komið og þau
hjónin Binna og Binni tóku á
móti nýja tengdasyninum með
brosi og hlýju handtaki, fuku
allar áhyggjur og taugastress
út í buskann.
Með okkur Binna tókust
strax góð kynni. Hann hefur ef-
laust fljótt séð að ég hafði lítið
nef fyrir störfum í sveitinni, en
aldrei lét hann mig finna til
vanmáttar vegna þess. Man
samt eftir góðlátlegu glotti frá
honum þegar ég mætti honum
úti undir fjósvegg og hann með
dauðan kálf í fanginu, hefur ef-
laust séð að þetta var alveg ný
reynsla fyrir fjörulallann að
austan. En þegar maður gat
komið að verkum og hjálpað til
lá hann ekki á liði sínu að segja
manni til, kenndi mér t.d.
hvernig á að nota staf í brattri
hlíð við smalamennsku. Við
þær aðstæður er mér minnis-
stætt hve kvikur hann var, þá
kominn fast að áttræðu, og ég
þurfti að hafa mig allan við að
hafa við honum á leiðinni upp í
hlíð.
En þrátt fyrir ólíkan bak-
grunn fundum við strax sam-
hljóm í tónlistinni. Brynjólfur
var afbragðs harmonikkuleik-
ari, með þeim betri sem ég
hafði heyrt í og spilað með, og
unun að heyra hann leika heilu
lögin í breiðum þrí- og fjór-
hljómum, eins og hann væri
með fleiri en fimm fingur á
hægri hendi. Svo fannst honum
ekki ónýtt þegar ég fór að spila
á böllum með Hljómsveit Geir-
mundar og sagði mér oft frá
ýmsum uppákomum sem hann
lenti í þegar hann var að spila á
böllum í gamla daga. Einnig
var ég svo heppinn að fá að
kynnast organistanum Brynj-
ólfi, hann spilaði lipurt eftir
nótum, gegndi hlutverki org-
anista í kirkjunni, samdi lög og
skrifaði í fjórrödd – og ekki
með neina teljandi menntun í
tónlist.
Eftir skilnað okkar Rakelar
og ég flutti suður, varð sam-
band mitt við fyrrverandi
tengdafólkið mitt fyrir vestan
öllu fjarlægara en þó sum bönd
rofni halda þó gömul og sterk
fjölskyldutengsl og alltaf jafn
gott að hitta fólkið sitt aftur.
Það hefði ég svo viljað geta
gert á útfarardegi Brynjólfs en
minnist hans þess í stað í fjar-
lægu landi með þakklæti og
hlýju í hjarta þegar ég hugsa
um þau áhrif sem hann hafði á
líf mitt, geri mér kannski fyrst
grein fyrir því nú hve mikil þau
voru.
Svo margt af þessum eftir-
sóknarverðu eiginleikum til
leiðarljóss í lífinu var að finna
hjá honum, æðruleysi, nægju-
semi, góðvild, þolinmæði,
vinnusemi, þrautseigju og gleði
í sinni, allt þetta og svo mætti
lengi telja. Það eru forréttindi
að fá að eiga slíkan mann að og
verður seint fullþakkað.
Ég vil senda Brynhildi, börn-
um þeirra Brynjólfs og fjöl-
skyldum þeirra mínar hjartans
samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Brynjólfs Árnasonar.
Sólmundur Friðriksson.
Brynjólfur
Sigurður Árnason
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTBJÖRG ÓLAFSDÓTTIR,
Suðurlandsbraut 62,
Mörkinni,
lést á Vífilsstöðum fimmtudaginn
18. október.
Hjördís Jóna Sigvaldadóttir Hjalti Már Hjaltason
Grétar Jóhannes
Sigvaldason
Róslinda Jenný Sancir
Hjörtur Sigvaldason Sigrún Stefánsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn