Morgunblaðið - 02.11.2018, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. NÓVEMBER 2018
✝ Erla Magnús-dóttir fæddist í
Reykjavík 17. apríl
1932. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Ísafold í
Garðabæ 23. októ-
ber 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Magnús
Kjærnested skip-
stjóri og Emelía
Lárusdóttir. Erla
var yngst sex systkina, elst var
Málfríður sem lést barnung,
Ragnar stýrimaður sem fórst
með Goðafossi, Jóhanna, Lárus
og Hrefna sem öll eru látin.
Fyrri eiginmaður Erlu var Ólaf-
ur Þorláksson lögfræðingur,
þau skildu. Börn þeirra eru 1)
Anna Sigurveig hjúkrunarfræð-
ingur, f. 24. september 1952,
maki hennar er Björn Magnús-
son læknir. Börn þeirra eru a)
Hildur kennari, með fyrri maka
Kristni Péturssyni eignaðist hún
þrjú börn, Önnu Mínervu, Arnar
og Alfreð Gauta. Sambýlismað-
ur Hildar er Björn Stefánsson
skipstjóri. b) Arnar garðyrkju-
maður. c) Ólafur kennari, sam-
býliskona Stella Steinþórsdóttir
ljósmóðir, þau eiga þrjár dætur,
Sölku Sóleyju, Erlu Sigríði og
Lara Arroyo. 4) Sunna Ólafs-
dóttir, félagsráðgjafi, f. 11. jan-
úar 1965, maki hennar er Þröst-
ur Jóhannsson tónlistarkennari.
Börn Sunnu og Magnúsar Inga
Erlingssonar eru: a) Magnús
Orri, grafískur hönnuður, sam-
býliskona hans Kristín Sig-
urðardóttir listakona, b) Emil
Már, starfar við ferðaþjónustu í
Barcelona, kærasta hans er
Hildur Örlygsdóttir ljósmynd-
ari, c) Daníel Máni, starfsmaður
á frístundaheimili fyrir fötluð
börn. Barn Sunnu og Snorra
Más Skúlasonar er Kári grunn-
skólanemi.
Seinni eiginmaður Erlu var
Hallvarður Einvarðsson, fyrr-
verandi ríkissaksóknari, f. 2.
desember 1931, d. 8. desember
2016. Börn Hallvarðs eru 1) Elín
Vigdís, f. 3. janúar 1964,
lögfræðingur, maki Gísli
Þorsteinsson rannsóknarlög-
reglumaður. Börn þeirra eru a)
Hallvarður Jes leikari og b)
Einar Steinn nemandi. 2) Einar
Karl ríkislögmaður, f. 6. júní
1966. Börn hans og Kristínar
Edwald eru a) Snædís og b)
Helgi. Sambýliskona Einars
Karls er Þórhildur Björk Þór-
dísardóttir lögfræðingur og
barn þeirra er c) Þórdís Sess-
elja.
Útför Erlu fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 2. nóvember 2018,
klukkan 13.
Yrsu. d) Erla sál-
fræðingur, maki
hennar er Hálfdan
Steinþórsson við-
skiptafræðingur,
þau eiga fjóra syni,
Steinþór Snæ,
Björn Diljan,
Frosta og Bjart. 2)
Ragna sálfræðing-
ur, maki hennar
var Páll Baldvin
Baldvinsson höf-
undur, þau eiga þrjú börn, a)
Vigdísi Hrefnu leikkonu, maki
hennar er Örn Úlfar Höskulds-
son smiður, þau eiga þrjú börn
Úlfhildi Rögnu, Uglu og Örn
Úlfar. b) Solveig myndlistar-
kona, sambýlismaður hennar er
Gustavo Marcelo Blanco kvik-
myndagerðarmaður. c) Páll
Zophanías fjallaleiðsögumaður,
sambýliskona hans er Sunna
Sasha háskólanemi. 3) Emil
Ólafsson sjávarlíffræðingur, f.
7. október 1957. Börn Emils eru:
a) Lovísa María, félagsráðgjafi.
Börn hennar eru Ívar Uggi og
Sunna. b) Ívar tölvuleikjahönn-
uður. Móðir þeirra er Kristjana
Arnarsdóttir. c) Íris háskóla-
nemi í Aþenu, móðir hennar er
Uarina Papacosta. d) Ritva Sig-
urveig og Óli. Móðir þeirra er
Ég hitti Erlu, elskulegu
tengdamóður mína, í fyrsta skipti
framan við Stjörnubíó en þangað
mætti hún til að mæla mig út þeg-
ar ég hafði boðið elstu dóttur
hennar, Önnu Veigu, á okkar
fyrsta stefnumót til að sjá „Skass-
ið tamið“ með þeim Burton og
Taylor. Trúlega var ég þarna
bæði uppburðarlítill og álkulegur
en líklega komst ég þó í gegnum
nálarauga Erlu því eftir það var
ég aufúsugestur á hennar fallega
heimili.
Já, Erla hafði næmt auga fag-
mannsins fyrir fallegum húsbún-
aði, lýsingu, litum og öðrum þeim
töfrum sem skapa smekklegt
heimili.
Hvar sem hún bjó og hvort sem
efni voru meiri eða minni tókst
henni alltaf að skapa fallegt og
notalegt andrúmsloft heima við,
jafnvel á hjúkrunarheimilinu Ísa-
fold þar sem hún dvaldi síðustu
misserin enda var forsetafrúin
okkar leidd þar inn þegar hún
kom í skoðunarferð á stofnunina
og hafði þá að orði að híbýli Erlu
minntu á listasafn.
Ekki er að efa að Erla hefði
orðið góður innanhússarkitekt
enda óskaði hún þess oft að hafa
haft tækifæri til náms á því sviði.
Eftir að Erla kynntist Hall-
varði umgengumst við Anna
Veiga þau skötuhjúin náið og þau
komu svo til okkar á hverju ári á
meðan ég stundaði sérfræðinám í
læknisfræði í New York. Að fá
þau í heimsókn líktist því helst að
jólin væru komin. Þau komu alltaf
færandi hendi, buðu okkur út að
borða og á sýningar í Broadway-
leikhúsunum þar sem við sáum til
dæmis Evitu, Anthony Perkins á
sviði, Lisu Minelli og David Bowie
ógleymanlegan í hlutverki fíla-
mannsins. Á þessum árum hefði
slíkur munaður annars verið
óhugsandi.
Erla var mikill mannþekkjari,
fór ekki í manngreinarálit og var
vinsæl meðal gamla fólksins á elli-
heimilinu Grund þar sem hún
starfaði lengi.
Þá var hún ekki síður góð
barnabörnum og þeirra afkom-
endum sem nú syrgja fagurker-
ann ömmu sína og langömmu sem
var þeim svo dýrmæt fyrirmynd.
Síðustu árin voru Erlu erfið
vegna fráfalls Hallvarðs fyrir
tveimur árum sem og eigin veik-
inda.
Hún missti þó aldrei skopskyn-
ið og var alltaf vel með á nótunum.
Fylgdist með sápunum sínum
sem og fréttum af mönnum og
málefnum og hneigðist til jafnað-
armennsku undir það síðasta.
Erla var svo undir lokin sátt við
brottför sína úr þessum heimi,
sannfærð um að Hallvarður biði
hennar hinumegin.
Björn Magnússon.
Það var fyrir um 10 árum að
leiðir okkar Erlu lágu fyrst sam-
an. Ég var nýi tengdasonurinn. Í
fyrstu var Erla ekki mjög hrifin af
ráðahag dótturinnar. Þetta var
yngsta dóttirin og það varð að
vanda valið.
Ég man að ég var með kvíða-
hnút á leiðinni á okkar fyrsta
fund. En sá kvíði reyndist sann-
arlega ástæðulaus og var mér tek-
ið opnum örmum frá fyrsta degi.
Á milli okkar Erlu myndaðist
fljótt góð vinátta. Betri tengda-
mömmu hefði ég ekki getað óskað
mér.
Erla var hornsteinn í lífi
Sunnu, konu minnar. Allt fram á
síðasta dag voru þær í nánu sam-
bandi. Hvort sem það þurfti að
ræða þjóðmálin, nýjustu tísku, fá
góð ráð við hinu og þessu eða bara
að heyra hvor í annarri.
Við Sunna keyptum sumarbú-
stað snemma á þessu ári og var
Erla mikið með í ráðum þegar við
vorum að gera hann upp og inn-
rétta. Hún beið alltaf spennt eftir
ljósmyndum af nýjustu breyting-
um. En hún hafði sérlega næmt
auga fyrir hverju smáatriði og var
alltaf smekkvís. Ef Erla væri ung
í dag þá veit ég að innanhússarki-
tektúr myndi liggja vel fyrir
henni.
Það stóð alltaf til að Erla kæmi
með okkur í dagsferð í bústaðinn
til að líta hann eigin augum núna í
sumar en hafði því miður aldrei
heilsu til. En nú í haust sagði Erla
okkur að hún þyrfti ekki að koma
þangað þar sem hana dreymdi bú-
staðinn á nóttunni og vissi ná-
kvæmlega hvernig allt liti út.
Takk, elsku Erla mín, fyrir allt.
Ég veit að Hallvarður þinn beið
eftir þér.
Ég skal alltaf hugsa vel um
Sunnu þína og strákana sem
sakna ömmu svo mikið.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Þinn tengdasonur,
Þröstur Jóhannsson.
Elsku amma Erla.
Það er skrítið að hugsa til þess
að þú sért farin frá okkur. Alltaf
hefur þú átt sérstakan stað í mínu
hjarta. Núpalindin var griðastað-
ur minn þegar ég var lítill
drengur. Á leiðinni heim úr skól-
anum þreyttur og svangur og var
notalegt að koma við hjá ykkar
afa til að spjalla, spila svartapétur
eða horfa á Tomma og Jenna og
Steina og Olla sem var uppáhaldið
hans afa.
Ég var ekki alltaf auðvelt barn
en ávallt var ég prins í þínum aug-
um. Meira að segja þegar ég
skaut þig í rassinn með hvell-
hettubyssu á dauðafæri í tilrauna-
skyni þegar við vorum í fríi í Dan-
mörku. Þú sagðir mömmu aldrei
frá því og fyrir það var ég þakk-
látur. Ég man ekki hvort ég sagði
fyrirgefðu þá en geri það nú. Þú
hvattir mig alltaf til dáða í öllu
sem ég tók mér fyrir hendur. Þú
kenndir mér að nýta hvatvísina
rétt, vera þolinmóður og fara ekki
fram úr mér.
Það er erfitt að hugsa til þess
að þú hafir kvatt þennan heim en
ég er viss um að þú hafir farið frið-
samlega, án sársauka og haldandi
í höndina á afa.
Hvíldu í friði, vel og mikið,
elsku amma mín. Þinn
Emil Már.
Elsku amma mín Erla er látin,
amma mín sem fylgt hefur mér í
rúm 47 ár, amma mín sem var mér
sem önnur móðir, enda mamma
aðeins 19 ára gömul þegar hún
eignaðist mig.
Minningarnar hrannast upp,
minningar um ömmu sem var ein-
stök að mörgu leyti og á margan
hátt á undan sinni samtíð. Hún
amma var fagurkeri fram í fing-
urgóma og hafði t.a.m. dálæti á
hvers kyns hönnun enda bar
heimili hennar þess merki á allan
hátt, nýtískulegt, glæsilegt og
fágað, enda var ég alltaf upp með
mér að fara með vinkonurnar
mínar til hennar í heimsókn.
Amma hafði í rauninni dálæti á
öllu því sem fallegt var, hvort sem
það var hönnun, fatnaður eða fólk.
Hún spurði mig oft, þegar nálg-
aðist einhverja veisluna „Í hverju
ætlar þú að vera?“ Og ég vissi að í
spurningunni fólst ekki bara
áhugi á klæðnaði mínum, heldur
óbein skipun um að vera sem
glæsilegust, henni til sóma en þótt
sumir hefðu kannski tekið þessari
afskiptasemi illa, þá þótti mér
vænt um hana, vænt um að ég
gerði hana stolta af mér.
Þessi áhugi ömmu á útliti gat
samt líka oft komið manni til að
skella upp úr. Ég man þegar hún
var einhvern tímann að horfa á
Bold and the Beautiful og sagði:
„Hildur, þú ættir að fá þér svona
permanent eins og hún Mónika,
það myndi klæða þig svo vel!“ Eða
þegar ég var ellefu ára og hún tók
sig til og litaði á mér augabrýrnar,
mömmu til lítillar gleði, enda
barnsandlitið rammað inn með
tveimur svörtum og breiðum
strikum en amma sagði að ég
hefði aldrei litið betur út og við
það sat. Amma var bara svo stolt
af sínu fólki og fór ekki í felur með
það heldur, enda þuldi hún yfir-
leitt upp fyrir hvern þann sem
heyra vildi allt um börnin sín,
tengdabörn og barnabörn, hvað
þessi og hin gerði og svo fram-
vegis. „Já, hún Hildur mín er dótt-
ir frumburðar míns, hennar Önnu
minnar, sem er gift lækni, hann er
sko yfirlæknir á Selfossi, ofboðs-
lega myndarlegur hann Bjössi
minn.“
Á þessum síðustu árum var
amma oft inn og út af spítölum
enda aldur og veikindi farin að
segja til sín en íhugult augnaráð
hennar og einstakt skopskyn var
aldrei langt undan. Einu sinni
þegar hún hafði verið lögð inn
vegna beinbrots þá fór ég til henn-
ar ásamt mömmu og við sátum hjá
henni við sjúkrarúmið þar sem
hún lá hálfsofandi. Við vorum
frekar áhyggjufullar og héldum í
höndina á henni og horfðum á
hana þegar hún allt í einu leit upp
til okkar með sínu hvassa augna-
ráði, svona hálfpartinn eins og
henni fyndist við afar hjákátlegar
útlits, og sagði: „Hva, eruð þið að
bíða eftir því að ég hrökkvi upp
af?!“
Í annarri heimsókn okkar
mömmu man ég að það kom inn
hjúkrunarfræðingur og talaði
lengi við ömmu og ég tók eftir að
amma var með varirnar eitthvað
svo samanherptar, en brosir þó
blíðlega til konunnar en þegar
hún fór svo út rak amma út úr sér
tunguna á eftir henni og segir:
„Æ, hún er svo leiðinleg þessi!“
Og við mamma skelltum upp úr.
Því amma var alltaf kurteisin upp-
máluð en lá þó ekki á skoðunum
sínum við sína nánustu. Þess ber
þó að geta að amma var afar þakk-
lát fyrir alla þá hjálp og hjúkrun
sem hún fékk í veikindum sínum
og vildi sem minnst ónáða aðra
eða biðja um aðstoð.
Elsku amma mín, það er ljúf-
sárt að rifja þessar minningar upp
og erfitt að sættast við það að þú
sért farin en ég hugga mig við að
vita af þér hjá honum Hallvarði
þínum.
Amma mín, mér þykir svo vænt
um þig.
Þín,
Meira: mbl.is/andlat
Hildur.
Hún amma mín, Erla Magnús-
dóttir eða frú Erla, eins og hún
var stundum kölluð, var mér
framan af fremur mikill leyndar-
dómur. Ólíkt öðru eldra fólki í
kringum mig var henni ekki
gjarnt að tala um fortíðina í ljóma,
heldur var hún bundin í núinu og
var nútímaleg í smekk og skoð-
unum. Hún talaði um það sem var
í deiglunni, fylgdist alltaf með nýj-
ustu sjónvarpsþáttunum og hlust-
aði á popp í útvarpinu. Mér fannst
hún alla tíð of ung til þess að vera
amma, hvað þá langamma! Heim-
ilið hennar og Hallvarðs Ein-
varðssonar, seinni eiginmanns
hennar, var mikil ævintýraveröld
fyrir okkur barnabörnin, allt frá
gullfallegu húsgögnunum í stof-
unni með leynilegum hólfum til að
fela sig í, til Iittala-glasanna
fylltra af greipgosi sem var óal-
gengur lúxus í minni bernsku. Það
var allt einhvern veginn svo nú-
tímalegt að það var næstum eins
og að vera í framtíðinni, að undan-
skildum Charlie Chaplin í vídeó-
tækinu.
Hún amma Erla var afslöppuð
amma, sem er sérkennilegt í ljósi
fjölda barnabarna og barnabarna-
barna og hávaðans sem við í þess-
ari fjölskyldu erum fær um að
framkalla. Hún amma Erla var
ávallt áhugasöm um hvert okkar
og manna fyrst til að styðja okkur
niðja sína á merkisdögum. Það
skipti litlu hvort um var að ræða
afmæli, skírn, útskrift, frumsýn-
ingu á leikriti eða myndlistarsýn-
ingu, alltaf mætti frú Erla með
uppsett hárið, stór svört Chanel-
sólgleraugu og rauðar rósir í til-
efni áfangans. Hún var áhugasöm
um allt sem sneri að fagurfræði,
innanhússhönnun, myndlist og
fallegum fatnaði. Umhverfi henn-
ar og persóna var smekklega stíl-
fært, nútímalegt en á sama tíma
tímalaust. Fyrir mér í bernsku
var hún þessi óaðfinnanlega kona,
blanda af Jackie O., Marilyn
Monroe og Elizabeth Taylor, með
hárið, förðun og fatnað á hreinu,
svífandi um í Dior-skýi, flissandi
yfir okkur barnabörnunum með
kíminn frasa á tungubroddinum
og bleika svefngrímu að fara að
taka fegurðarblund.
En, satt best að segja, þá van-
mat ég hana ömmu mína framan
af, enda vissi ég lítið um hversu
erfitt lífið hafði á tíðum reynst
henni. Að baki fegurðardrottning-
unni var eitthvað annað og miklu
meira. Eftir því sem ég kynntist
henni ömmu minni betur varð
myndin af henni skýrari og marg-
brotnari. Hún Erla var einnig
sterk, húmorísk, harðdugleg, gef-
andi, fordómalaus og vinur vina
sinna. Hún hafði átt erfitt en með
elju og jákvæðni hafði henni farn-
ast vel og komið börnunum sínum
á góðan stað í lífinu enda var Erla
metnaðargjörn fyrir hönd sinna.
Erla var einnig afar orðheppin,
með beittan og vel tímasettan
húmor. Það var henni líkt að vera
orðheppin, meira að segja í enda-
lokunum. Stóra ástin í lífi hennar
Erlu var hann Hallvarður, og var
hann henni efst í huga þegar hún
kvaddi þennan heim með orðun-
um: „Maðurinn minn er kominn
að ná í mig, nú er ég dáin.“
Það gleður okkur sem elskuð-
um þig að hann afi kom og fylgdi
þér lokaspölinn og að þið séuð aft-
ur saman.
Þín verður saknað, elsku
amma, og þín verður minnst.
Solveig Pálsdóttir.
Ég á margar góðar minningar
um ömmu Erlu og við höfum alla
tíð verið miklar vinkonur. Amma
var mikill fagurkeri og hafði
næmt auga fyrir umhverfi sínu.
Heimili hennar í gegnum tíðina
hafa öll verið eins og klippt út úr
flottustu hönnunartímaritum og
ég hugsa að sjaldan hafi sést jafn
smart sjúkrastofa og hennar
ömmu á Ísafold. Amma hafði ekki
einungis gaman af því að gera fínt
í kringum sig heldur hafði hún
líka óbilandi áhuga á heimilum
annarra og hún lifði sig algerlega
inn í það þegar maður sagði henni
frá framkvæmdum eða breyting-
um sem maður væri að standa í
heima fyrir. Þegar ég sit hér
heima í stofunni minni og skrifa
þessi orð og lít í kringum um mig
sé ég ummerki ömmu alls staðar.
Hún hefur í gegnum tíðina gefið
mér margt af því fallegasta sem
við hjónin eigum í okkar innbúi og
mér þykir einstaklega vænt um
það núna að sjá hversu margt er
frá henni komið og mun minna
mig á hana um ókomna tíð.
Amma var ein sú mesta skvísa
sem ég hef þekkt og jafnvel eftir
að hún var orðin veik og henni leið
ekki vel þá þekkti maður ömmu
langar leiðir þegar komið var á
sjúkrahúsið að heimsækja hana
þar sem hún sat með stóru Gucci-
sólgleraugun, hárbandið og rauða
varalitinn og glæsileiki hennar
stakk algerlega í stúf við litlaust
umhverfið.
Amma hefur alla tíð lagt mikla
áherslu á mikilvægi svefns og
hamraði á því við flesta sína af-
komendur hversu nauðsynlegt
það væri að sofa nóg og hún jafn-
vel bjó um mann uppi í rúmi ef
henni fannst maður vera þreytu-
legur þegar maður kom í heim-
sókn til hennar. Það er því ekki
ólíklegt að amma hafi haft óbein
áhrif þegar ég valdi mér mitt ævi-
starf í svefnrannsóknum. Þegar
ég fékk fyrsta eintakið af bókinni
minni um svefn í hendurnar var
ég ekki í neinum vafa um hver
ætti að eignast þetta fyrsta eintak
og brunaði með það beint upp á
spítala til ömmu sem auðvitað
rifnaði úr stolti sem hún gerði allt-
af þegar hennar fólk var annars
vegar.
Mér hefur alltaf þótt alveg ein-
staklega vænt um að vera skírð í
höfuðið á ömmu og ég vona að ég
fái einn daginn að verða sjálf
amma Erla og mun ég þá leggja
mig fram að sýna mínum barna-
börnum þá ást og umhyggju sem
hún hefur alla tíð gert.
Takk fyrir allt, elsku amma –
ég mun ávallt minnast þín af mik-
illi hlýju og ástúð. Þú varst mér
svo dýrmæt.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökul ber,
steinar tali og allt hvað er
Aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísum Vatnsenda-Rósu)
Þín
Erla.
Erla Magnúsdóttir var mamma
Sunnu, bestu vinkonu minnar. Ég
kynntist henni fyrst þegar ég var
12 ára hnáta og okkar vinskapur
entist fram á hennar síðasta dag.
Sunna og mamma hennar áttu
alla tíð náið og tilfinningaríkt
samband.
Erla var eldklár, gefandi,
skemmtileg og falleg kona. Hún
var heimsborgari, mikil smekk-
manneskja og fagurkeri sem bjó
sér alltaf listrænt og fallegt um-
hverfi. Heimili hennar hefðu öll
getað flogið inn á síður alþjóð-
legra tímarita um innanhússhönn-
un. Stíllinn var nútímalegur,
stundum framúrstefnulegur. Það
kom mér því ekki á óvart að her-
bergi Erlu á hjúkrunarheimilinu
Ísafold, þar sem hún bjó síðasta
eitt og hálfa árið, og hafði eins og
henni var eðlislægt innréttað og
gert að fínustu „svítu“, þótti svo
glæsilegt að það var haft til sýnis í
opinberum heimsóknum. Hún
hafði lúmskt gaman af því enda
tók hún alla tíð höfðinglega á móti
sínum gestum og virkilega naut
þess.
Veggi heimilis Erlu prýddu á
seinni árum ásamt fallegum fjöl-
skyldumyndum sérlega skemmti-
leg listaverk. Einkum falleg mál-
verk eftir son hennar Emil og
barnabörnin Sollu og Magnús
Orra. Allt frábærir listamenn.
Erla var alltaf stolt af sínu fólki
og Hallvarðs, enda fyrirmyndar-
hópur. Hún var umhyggjusöm
móðir, amma og langamma.
Erla vann lengi á Elliheimilinu
Grund og þar fékk gamla fólkið að
njóta hennar nærveru, kímni og
góðmennsku. Það var alltaf stutt í
hlátur en á sama tíma gat hún
innilega lifað sig inn í hinar ýmsu
mannlegu aðstæður. Hún vann
bæði við aðhlynningu og blóma-
skreytingar, sem átti vel við hana
og var án efa útrás fyrir sköpun-
argleðina.
Sem unglingur var ég svo
heppin að vera heimagangur hjá
Erlu og Hallvarði. Þar naut ég
sannarlega góðmennsku og örlæt-
is þeirrar fjölskyldu. Það var auð-
velt að skynja hamingju, ást og
róna sem ríkti milli þeirra hjóna.
Þeirra fallega ástarsaga entist til
æviloka beggja.
Margt er minnisstætt og sér-
staklega áhugasemin í minn garð.
Við sátum gjarnan yfir sjóðheit-
um, rótsterkum kaffibolla og
ræddum málin. Mér finnst ég
heyra í Rás eitt í bakgrunni, finna
ilminn af sunnudagssteikinni, gott
ef ekki er verið að láta renna heitt
vatn í bað.
Erla lagði áherslu á hvíld og
mikilvægi svefns eins og barna-
barn hennar og nafna, Erla
Björnsdóttir, doktor í svefnfræð-
um, hefur heldur betur stúderað
og skrifað um. Kannski af inn-
blæstri frá ömmu sinni.
Ég kveð vinkonu mína Erlu
með miklu þakklæti fyrir sam-
veruna. Ég samgleðst henni að
hafa kvatt friðsællega og þegar
hún var tilbúin að leita ævintýra
með Hallvarði sínum handan
megin.
Anna Pálma.
Erla Magnúsdóttir