Morgunblaðið - 12.11.2018, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. NÓVEMBER 2018
✝ Aðalgeir AðdalJónsson fæddist
á Húsavík 18. mars
1935. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Sólvangi í Hafn-
arfirði 1. nóvember
2018.
Foreldrar hans
voru Jón Pétursson
verslunarmaður, f. í
Múla í Aðaldal 26.
apríl 1893, d. 26. júlí
1975, og Þórhalla Kristbjörg
Sigurðardóttir húsfreyja, f. í
Saurbæ, Langanesi, 25. febrúar
1916, d. 4. febrúar 1999. Bræður
Aðalgeirs voru: Jón Aðdal, verka-
maður, f. á Húsavík 14. mars
1933, d. 20. ágúst 1973; drengur,
fæddur andvana; Höskuldur sjó-
maður, f. á Húsavík 17. janúar
1934.
Aðalgeir var í sambúð með Sig-
rúnu Á. Kristjánsdóttur, f. 26.
apríl 1936, d. 20. apríl 2010. Þau
slitu samvistum. Synir þeirra eru:
1) Sveinbjörn bóndi, f. 21. ágúst
1963, sonur hans er Alex Erlend-
ur Gestur Wayobut, f. 3. mars
2007. 2) Vésteinn sjómaður, f. 3.
Aðalgeir ólst upp í Álfhóli á
Húsavík. Hann fór 17 ára sem
vinnumaður í sveit að Vestara-
Landi í Öxarfirði. Hann ílengdist
þar og endaði með að kaupa 2⁄3
hluta búsins árið 1961. Hann var
vinsæll meðal þeirra sem bjuggu í
sveitinni, fór víða og aðstoðaði
aðra bændur, hann starfaði sem
ásetningsmaður og var gangna-
foringi í sveitinni. Ásamt bústörf-
um fór hann suður og vann á ver-
tíðum. Árið 1980 flutti hann til
Reykjavíkur og hóf störf í Áburð-
arverksmiðjunni og síðar í Sorpu.
Aðalgeir hafði mikinn áhuga á
málefnum verkalýðsins og starf-
aði í trúnaðarmannaráði Dags-
brúnar eftir að hann flutti suður.
Aðalgeir var mikill íþróttamað-
ur, þjálfaði börn og unglinga í
frjálsum íþróttum og sat í stjórn
Ungmennasamb. N-Þingeyinga.
Hann setti héraðsmet í spjótkasti
árið 1956 og vann oft til verð-
launa. Aðalgeir kynntist Bryndísi,
eiginkonu sinni, á gömlu döns-
unum, síðar gengu þau í dans-
félagið Kátt fólk. Í mörg ár unnu
þau á bindindismótinu í Galtalæk
en þau voru félagar í góðtempl-
arareglunni.
Síðustu árin bjó hann á hjúkr-
unarheimilinu Sólvangi í Hafn-
arfirði.
Útför hans fer fram frá Garða-
kirkju í dag, 12. nóvember 2018,
klukkan 13.
desember 1965, eig-
inkona Kristjana
Sigurgeirsdóttir
skólaritari, f. 4. sept-
ember 1965. Börn
þeirra eru Sindri
nemi, f. 27. apríl
1992, Geir aðstoð-
arverslunarstjóri, f.
11. apríl 1995, og
Ninna Rún, nemi, f.
8. júlí 2002.
Aðalgeir kvæntist
14. apríl 1984 Bryndísi Þórarins-
dóttur kennara, f. 13. febrúar
1946. Foreldrar hennar voru Ing-
unn Ingvadóttir iðnverkakona og
Þórarinn Símonarson flug-
eldasmiður í Þórsmörk, Garðabæ.
Bryndís átti dóttur fyrir, Ingunni
Þóru Hallsdóttur sérkennara, f.
31. maí 1973, eiginmaður Ólafur
Ingi Grettisson varðstjóri, f. 8.
apríl 1972, synir þeirra eru Axel
Ingi nemi, f. 15. nóvember 1996,
og Emil Grettir nemi, f. 9. febrúar
2002. Aðalgeir og Bryndís eign-
uðust saman Þórhöllu Rein stjórn-
arráðsfulltrúa, f. 26. mars 1985,
sonur hennar er Bergvin Aðdal
Gunnarsson, f. 19. júlí 2017.
Nú hefur Aggi minn yfirgefið
þennan heim eftir löng og erfið
veikindi. Við vorum gift í 34 ár og
ég á svo margar skemmtilegar
og góðar minningar um þennan
tíma.
Flestir sem þekkja Agga vita
að hann hafði dálæti á ljóðum,
hann átti auðvelt með að læra
þau utanbókar og hafði gaman
af að fara með þau. Uppáhalds-
skáldin hans voru Einar Bene-
diktsson og Davíð Stefánsson
frá Fagraskógi. Ljóðasafn Dav-
íðs var það eina sem hann tók
með sér þegar hann flutti suður,
fyrir utan ferðatösku með föt-
unum sínum. Það sýnir hversu
stóran þátt þetta átti í hans lífi.
Þegar við kynntumst fyrst fór
hann með öll þau ástarljóð sem
hann kunni, og tók það drjúgan
tíma (unglingsdóttur minni til
mikils ama). Aggi hafði leikara-
hæfileika, þannig að öll þau ljóð
sem hann flutti gerði hann með
miklum tilþrifum, stundum svo
kröftuglega að það greip um sig
skelfing meðal áhorfenda, t.d.
þegar hann fór með Grettisbæli.
Svo breytti hann fljótt um tón
og fór mildar með, allt eftir efni
ljóðsins.
Aggi komst ávallt í ham þegar
gesti bar að garði eða börn voru
í heimsókn hjá börnunum okkar.
Hann var hugmyndaríkur og
mikil barnagæla og gaf sér alltaf
tíma til að leika við börn. Yf-
irleitt voru það íþróttakappleik-
ir, t.d. að hanga á stöng, alls-
kyns boltaleikir og spila
minigolf í garðinum okkar sem
við sinntum af mikilli alúð og
vorum mjög stolt af. Hann var
einstaklega sterkur þannig að
það var auðvelt fyrir hann að
hringsnúa börnunum í kleinu,
taka á háhest og einn leikinn
kallaði hann „að taka í staur“, þá
lágu börnin stíf á gólfinu og
hann kom þeim í upprétta stöðu
aðeins með að lyfta undir
hnakkann á þeim. Það gat orðið
mikill hamagangur því allir
vildu vera fyrstir.
Aggi hafði gaman af því að
herma eftir samferðamönnum
sínum og sérstaklega stjórn-
málamönnum. Hann gat nánast
gabbað fólk með eftirhermu
sinni á Bjarna Benediktssyni,
eldri, forsætisráðherra. Ketil
skræk tók hann sérstaklega fyr-
ir börnin, sem hlógu mikið.
Við Aggi ferðuðumst mikið á
sumrin, sérstaklega norður á
Húsavík þar sem fjölskylda
hans bjó og á bindindismótin í
Galtalækjarskógi. Við vorum
bæði í stúku og unnum fyrir
góðtemplararegluna.
Síðustu árin var hann að berj-
ast við veikindi, Alzheimer og
Parkinson. Hann bjó á Sólvangi,
þar fékk hann afbragðsumönn-
un og leið mjög vel.
Ég held að þessi upptalning
gefi góða mynd af því hvernig
Aggi var. Hann var ljúf og góð
manneskja sem vildi öllum
hjálpa.
Aggi minn, ég vil þakka þér
fyrir þennan tíma okkar saman.
Hvíl í friði, elskulegur.
Þín vinkona og eiginkona,
Bryndís (Binna).
Elsku pabbi minn, síðustu
dagar hafa verið ljúfsárir. Sárir
vegna þess hve mikið ég sakna
þín en allar minningarnar og
sögurnar sem ég hef fengið að
heyra frá fólkinu þínu eru ljúfar
og ylja í sorginni. Þú lifðir aug-
ljóslega stórbrotnu og áhuga-
verðu lífi sem snerti marga;
varst góð manneskja og lést gott
af þér leiða.
Sjálf get ég sagt margar sög-
ur af þér og uppátækjum okkar.
Þú varst svo hugmyndaríkur og
skemmtilegur pabbi, vitur og
góð fyrirmynd. Þú varst líka
besti leikfélaginn, enda hafðir
þú svo mikinn áhuga á allskonar
leikjum, vildir alltaf skemmta
fólki og gafst þér tíma. Nú þeg-
ar ég er orðin fullorðin þá skil
ég betur hve dýrmætur tíminn
er. Sérstaklega tíminn sem mað-
ur ver með börnunum sínum.
Hugurinn ber mig út í garð
þar sem þú ert að moka snjóhús
fyrir mig og vinkonur mínar á
náttsloppnum. Uppi á háalofti
hjá ömmu og afa þar sem við er-
um að keppa í pílukasti. Í bílinn
með mömmu á leið norður þar
sem þið þekktuð hverja þúfu og
hvern poll á leiðinni. Þegar þú
svaraðir alltaf að ég væri alin á
„tröllamjöli“ þegar fólk undrað-
ist hve hávaxin ég væri. Á hand-
boltamótið á Húsavík þegar ég
sagði öllum að þú værir afi minn
af því að þú hélst með röngu liði.
Hvað þú varst stoltur þegar ég
útskrifaðist úr háskóla. Til allra
göngutúranna okkar frá Sól-
vangi og til síðustu jóla þegar
þið Bergvin áttuð svo yndislega
stund saman.
Takk fyrir allar fallegu minn-
ingarnar, elsku pabbi minn, og
takk fyrir allt sem þú kenndir
mér; hagnýtu hlutina eins og að
skera laufabrauð og horfa niður
fyrir fæturna á mér, en einnig
þessi grundvallargildi sem gera
mann að góðri manneskju; virð-
ingu fyrir umhverfinu og náung-
anum, hjálpsemi og trygglyndi.
Ég mun búa að því alla tíð og
gera mitt besta til að bera það
áfram til næstu kynslóða.
Þín dóttir,
Þórhalla Rein.
Aðalgeir Aðdal
Jónsson
 Fleiri minningargreinar
um Aðalgeir Aðdal Jóns-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Karl ÞórhalliHaraldsson
fæddist í Reykjavík
10. nóvember 1947.
Hann lést 28. októ-
ber 2018 á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands, Selfossi.
Karl var sonur
hjónanna Elínar
Ólafsdóttur, f. 22.9.
1929, d. 12.4. 2000,
og Haraldar Karls-
sonar, f. 27.10. 1922, d. 30.10.
2007. Alsystkini Karls eru Hall-
fríður Ólöf, f. 1949, Sigrún Ásta,
f. 1953, Hjálmar, f. 1956, Jónas, f.
1959, Kristbjörn, f. 1960, og Sig-
ríður, f. 1961. Hálfsystkini sam-
feðra eru Óskar Vikar, f. 1958,
Birgitta Hrönn, f. 1959, Ásgeir, f.
ingar og einnig fjölgaði hratt í
systkinahópnum. Eins og títt var
unnu börn þess tíma gjarnan
mikið og það átti einnig við um
Karl. Hann var bæði duglegur og
gæddur góðum gáfum, minnugur
og fróðleiksfús. Hann fékk ekki
notið gáfna sinna sem skyldi því
hann veiktist af geðklofa á ung-
lingsaldri og var veikur alla tíð
síðan. Hann fluttist með fjöl-
skyldu sinni til Reykjavíkur árið
1963. Hann var um árabil vist-
maður á Kleppsspítala. Fyrstu
árin bjó hann þar alveg en er
fram liðu stundir var hann dag-
sjúklingur þar en bjó annars á
heimili foreldra sinna sem alla tíð
önnuðust hann af miklum kær-
leika. Árið 1999 urðu kaflaskil í
lífi hans er móðir hans veiktist og
lést. Þá fluttist hann að Breiða-
bólstað í Ölfusi til Ólafar systur
sinnar og Péturs mágs síns og bjó
hjá þeim til dauðadags.
Útför Karls fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 12. nóvember 2018,
klukkan 13.
1963, Sigurjón, f.
1965, Þorbjörn, f.
1967, Hallgrímur, f.
1969, og Þórhalli, f.
1971.
Karl fæddist á
Fálkagötu 24b í
Reykjavík og var
elstur systkina
sinna. Sumarið 1950
fluttist hann með
foreldrum sínum og
Ólöfu systur sinni,
sem er rúmu ári yngri, norður í
Húnavatnssýslu. Fyrst um sinn
voru þau í Víðidalstungu en um
vorjafndægur árið 1951 fluttist
fjölskyldan að bænum Litladal í
Svínavatnshreppi en þar hófu
foreldrar hans búskap. Þar tóku
við ár framkvæmda og uppbygg-
Það er vetrarkvöld, himinninn
alstirndur og skin frá skörðum
mána slær gljáa á svellaða jörð
þar sem við krakkarnir í Litladal
erum að renna okkur fótskriðu
og það er gaman. Við stoppum
og Kalli fer að benda okkur á
stjörnumerkin og síðan að segja
okkur sögur af fornum köppum
sem fóru um landið með ófriði og
illindum og steindrápu hver ann-
an. Þannig er ein bernskuminn-
ing mín um Kalla bróður minn
sem nú er genginn. Ungur bjó
hann yfir miklum fróðleik um
fornsögurnar og um lönd og lýði
því hann var afar fróðleiksfús og
minnugur.
Kalli var sviphreinn og falleg-
ur drengur, hár hans var ljós-
skollitað og augun gráblá. Hann
var duglegur. Pabbi var oft við
smíðar á nágrannabæjunum, það
kom því í hlut Kalla og Ólafar að
sinna bústörfum í fjarveru hans.
Ég var svolítið yngri svo að það
var minna gagn í mér.
Eins og títt var á þessum ár-
um hófst skólaganga hún-
vetnskra barna við 10 ára aldur.
Kalli stóð sig vel í náminu og
námshæfileikar hans þóttu eft-
irtektarverðir. En það fer ekki
alltaf allt eins og vonast er til.
Þegar Kalli var fimmtán ára
veiktist hann af geðklofa. Við
fluttum í framhaldi af því til
Reykjavíkur þar sem lækningar
var leitað fyrir hann sem ekki
fékkst. Hann var vistmaður á
Kleppi í mörg ár. Hann sagði
mér frá því hve hræddur hann
var fyrst þegar hann var fluttur
þangað og var látinn á fjölmenna
stofu með mjög veikum mönn-
um. Sjálfsagt hefði heilbrigðum
ekki orðið um sel, hvað þá mikið
veikum unglingi. Þegar fram liðu
stundir voru gerðar einhverjar
tilraunir með búsetu hans, en
þar kom að hann flutti aftur
heim til mömmu og pabba og
varð dagsjúklingur á Kleppi. Það
fyrirkomulag varði þar til
skömmu áður en mamma féll frá,
þá flutti hann til Ólafar systur og
Péturs manns hennar að Breiða-
bólstað í Ölfusi og átti hjá þeim
heimili í nítján ár, allt til dauða-
dags. Það er ekki sjálfsagt að
fólk taki að sér veikan bróður en
það gerðu þau, sem verður varla
fullþakkað.
Þó að Kalli hafi borið þessi
erfiðu veikindi átti hann á marg-
an hátt ágætt líf, sérstaklega
seinni hluta ævinnar. Hann kom
sér alls staðar vel og samferða-
fólki sem kynntist honum þótti
mörgu mjög vænt um þennan
ljúfa og gáfaða mann. Hann naut
alltaf kærleika og umhyggju og
gat gert ýmislegt sem hann lang-
aði til. Hann hafði sérlega gaman
af að ferðast, vildi helst alltaf
vera á flakki. Ólöf og Pétur voru
einkar dugleg að fara með hann í
ýmsar ferðir, innanlands og ut-
an, og lögðu sig í líma við að
hann fengi notið sín sem best.
Ég fór með í nokkrar utanlands-
ferðir með þeim Ólöfu og ég verð
að segja að það eru eftirminni-
legustu ferðir sem ég hef farið í.
Hann var einstakur ferðafélagi.
Hann hafði litla tungumálakunn-
áttu en það stóð honum ekki fyr-
ir þrifum. Í verslunum og á veit-
ingastöðum virtust allir skilja
íslenskuna hans.
Mér finnst að hið sára hlut-
skipti Kalla hafi kennt mér
margt og vonandi hefur sú þekk-
ing gert mig að heldur betri
manneskju. Ég er þakklát fyrir
að hafa verið systir hans.
Far þú í friði bróðir minn.
Sigrún Ásta Haraldsdóttir.
Kalli bróðir okkar er látinn,
horfinn frá okkur, sofnaður hinn
síðasta blund. Hann hefur verið í
lífi mínu alla tíð. Einu og hálfu
ári eldri en ég, elstur í stórum
systkinahópi. Ég hugsa oft til
baka hvernig lífið hafi verið þeg-
ar pabbi og mamma voru að
eignast börnin sín. Mamma var
18 ára þegar Kalli fæddist. Þá
bjuggu þau í Reykjavík. Þremur
árum seinna fluttu þau ungu
hjónin norður í land til að búa í
sveit. Með hugann fullan af
björtum vonum og börnin sín
Kalla og Ólöfu fluttu þau að
Litladal í Austur-Húnavatns-
sýslu. Pabbi var húsasmiður og
vann mikið utan heimilis. Á þeim
tíma fæddust þeim fimm börn í
viðbót svo nú vorum við orðin
sjö. Þar að auki eignaðist pabbi
okkar sjö önnur börn, svo alls
urðum við 14. Kalli var fallegt
barn, ljóshærður og bláeygður. Í
mínum huga alltaf fallegur þótt
hann hafi látið á sjá í áranna rás
eins og við öll. Kalli var afburða-
góður námsmaður. Hann hafði
alltaf mikinn áhuga á landafræði
og sögu. Hafði óvenju gott minni
allt til enda ævi sinnar. Hefði án
efa orðið einhvers konar fræði-
maður ef hann hefði ekki veikst.
Kalli átti sér mikinn hugar-
heim, spann upp margar og
langar sögur sem hann sagði
mér þegar við vorum krakkar.
Þegar hann var 16 ára veiktist
hann af geðklofa. Það breytti
öllu hans lífi og lífi allrar fjöl-
skyldunnar. Á þeim tíma var
þekking á geðsjúkdómum óskap-
lega takmörkuð. Fólk talaði
helst ekki um svoleiðis, hvíslaði
frekar, þótti eiginlega skömm.
Við fluttum öll úr sveitinni til
Reykjavíkur, þar sem Kalli var
vistaður á Kleppsspítalanum.
Það voru þung spor fyrir
mömmu og pabba. Sem betur fer
hefur mikið breyst til batnaðar
um viðhorf til geðsjúkdóma eftir
því sem árin hafa liðið. Vonandi
líta nú flestir þannig á að það sé
jafn eðlilegt að fara á geðsjúkra-
hús og hvert annað sjúkrahús.
Kalli flutti seinna til foreldra
okkar. Mamma veiktist 1999. Þá
flutti Kalli til okkar Péturs á
Breiðabólstað. Síðan höfum við
búið saman í næstum 19 ár. Við
vorum saman í bernsku í blíðu
og stríðu, svo aftur samferða
seinnihluta ævinnar.
Ef ég ætti að lýsa Kalla kem-
ur þetta upp í hugann: Þótt hann
hafi verið sjúklingur meiripart
ævi sinnar var hann mörgum
fremri, æðrulaus, óeigingjarn og
umburðarlyndur. Kvartaði ekki
yfir sínum hag, talaði helst ekki
illa um neinn. Hann var dugleg-
ur og starfsamur en veikindi
hans settu honum skorður. Hann
gerði alltaf strax það sem hann
var beðinn um,vildi gjarnan gera
öðrum greiða. Kalli vann í mörg
ár á VISS, sem er verndaður
vinnustaður í Þorlákshöfn. Kann
ég starfsfólkinu þar bestu þakkir
fyrir að koma alltaf fram af virð-
ingu og hlýju. Einnig þakka ég
starfsfólkinu okkar á Breiðaból-
stað í gegnum árin. Ég er þakk-
lát fyrir öll árin sem við Kalli
höfum átt saman, ég hefði ekki
viljað missa af þeim. Hann
hreykti sér ekki hátt en hann
stendur hátt í minningunni. Það
er mín trú og von að við munum
hittast aftur á upprisudegi til
nýs lífs á nýrri jörð.
Hallfríður Ólöf
Haraldsdóttir.
Nú er Kalli bróðir okkar allur.
Hann var elstur okkar systkina,
bráðmyndarlegur, skarpur og
duglegur, en veiktist af geðklofa
á unglingsárum. Þá hafði fjöl-
skyldan búið á bænum Litladal í
Húnavatnssýslu í ríflega ellefu
ár. Árin í Litladal voru annasöm
uppbyggingarár, hús reist, land
girt og ræktað og komið upp bú-
stofni og tækjum. Börnunum
fjölgaði og það munaði um
hverja vinnandi hönd og elstu
systkinin Kalli og Ólöf tóku virk-
an þátt í bústörfum eins fljótt og
mögulegt var.
Við systkinin höfum oft hugs-
að til Kalla og foreldra okkar
þegar hann greindist með þenn-
an alvarlega sjúkdóm. Einn
læknir var starfandi í Austur-
Húnavatnssýslu á þessum árum
og almenn heilbrigðisþjónusta
veitt á sjúkrahúsinu á Blönduósi.
Engin sérhæfð geðheilbrigðis-
þjónusta var fáanleg nema í
Reykjavík og þangað flutti því
fjölskyldan árið 1963. Það hefur
verið þungbært fyrir unglinginn
Kalla að glíma við ofskynjanir og
aðrar birtingarmyndir sjúk-
dómsins. Þá hefur það verið sárt
fyrir mömmu og pabba að fylgj-
ast með breytingum á hegðun og
rökhugsun barnsins síns. Þekk-
ing á þessum sjúkdómi var mun
minni þá en nú og fordómar
miklir. Lengi vel og kannski allt-
af héldu foreldrar okkar í þá von
að Kalla myndi batna.
Mamma sleppti aldrei hend-
inni af Kalla. Hann var ýmist
heima um helgar eða alveg
heima hjá okkur. Þegar mamma
veiktist af banvænum sjúkdómi
árið 1999 olli það henni miklu
hugarangri hvað yrði um Kalla.
Þá hafði Kalli búið alfarið á
heimili foreldra okkar um langt
árabil. Ólöf systir okkar og Pét-
ur maðurinn hennar buðu þá
Kalla að deila heimili með sér og
dvaldi hann hjá þeim til dauða-
dags. Við systkini Kalla fáum
aldrei fullþakkað þetta einstaka
kærleiksverk.
Glíman við geðsjúkdóm mark-
aði alla ævi Kalla en hann var
samt sem áður oft hamingjusam-
ur og sáttur við líf sitt, einkum
hin síðari ár. Kalli sagði sjálfur
að hann hefði verið hamingju-
samastur sem barn fyrir norðan,
áður en hann veiktist. Kalli
þurfti að glíma við fordóma og
skilningsleysi en hann átti stóra
og góða fjölskyldu sem reyndi að
hlúa vel að honum. Mamma okk-
ar fór þar fremst í flokki. Hún
reyndi allt hvað hún gat til þess
að auka hans vellíðan en þjón-
usta við þennan hóp sjúklinga og
fjölskyldur þeirra var afar fá-
tækleg lengi vel. Okkur krökk-
unum fannst ekki minna til Kalla
koma en annarra systkina þótt
vissulega væri hann oft og tíðum
skemmtilega frábrugðinn okkur
hinum og krefjandi í umgengni.
Ást og virðing mömmu fyrir hon-
um var okkur systkinunum
ávallt leiðsögn í umgengni við
hann.
Þrátt fyrir geðrænan sjúkdóm
skein hin ljúfa lund Kalla alltaf í
gegn og öllum var vel við hann.
Hann var gríðarlega fróður og
minnugur og hafði öll systkinin
undir í sögu, landafræði og Ís-
lendingasögum. Hann var gríð-
arlega áhugasamur um lönd og
þjóðir og safnaði landakortum og
þjóðfánum. Það var alltaf hægt
að gleðja Kalla með spennandi
landakorti.
Nú er Kalla frjálst að ferðast
hvert sem hugurinn girnist. Við
kveðjum okkar ljúfa bróður og
óskum honum góðrar ferðar.
Hjálmar, Jónas og Krist-
björn Haraldssynir og
Sigríður Haraldsdóttir.
Karl Þórhalli
Haraldsson
 Fleiri minningargreinar
um Karl Þórhalli Haralds-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.