Morgunblaðið - 18.12.2018, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. DESEMBER 2018
✝ Erlingur Ólafs-son fæddist 6.
apríl 1933 á Mjóeyri
við Eskifjörð. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans 6.
desember 2018.
Foreldrar hans
voru Guðrún Björg
Ingvarsdóttir, f. 1.
desember 1896, d. 3.
desember 1967, og
Ólafur Hjalti Sveins-
son, f. 19. ágúst 1889, d. 18. nóv-
ember 1963. Erlingur var yngst-
ur af 13 börnum þeirra hjóna,
eftirlifandi eru Margrét, f. 19.
september 1920, Guðlaug
Lovísa, f. 31. janúar 1924, og
Snorri, f. 22. febrúar 1932.
Hinn 18. júní 1960 kvæntist
Erlingur Arnþrúði Þórönnu Ei-
ríksdóttur, f. 20. maí 1941. For-
eldrar hennar voru Hildigunnur
Magnúsdóttir, f. 10. september
1905, d. 24. júlí 1961, og Eiríkur
Skúlason, f. 5. nóvember 1902,
d. 9. mars 1977.
Börn Erlings og Þórönnu eru:
1) Hildigunnur, f. 30. ágúst
1959, gift Einari Hjörleifssyni, f.
24. desember 1958, þeirra börn
1965, sambýliskona Berta Björk
Heiðarsdóttir, f. 29. desember
1967, þeirra börn eru Stefán
Snorri, f. 23. febrúar 1993,
Harpa Lind, f. 11. nóvember
1994, og Arnþór Nói, f. 18. mars
1999. Fyrir átti Ólafur Önnu
Elísabetu, f. 8. júlí 1987, d. 30.
júní 1989.
Erlingur ólst upp í
foreldrahúsum og lengst af á
Mímisvegi 8 í Reykjavík. Var í
sveit í Kolugili í Víðidal í þrjú ár
frá 10 ára aldri þar sem hann
undi sér vel. Ungur stundaði
hann ýmis störf, vann t.d. sum-
arvinnu hjá Hitaveitunni frá 15
ára aldri í þrjú sumur, var hjá
rafveitunni í hálft ár, starfaði
hjá Arnari bróður Ásu á Kolu-
gili við garðyrkju og svo eins og
margir ungir menn á þessum
uppgangsárum við akstur hjá
hernum.
Erlingur starfaði hjá ÁTVR
frá árinu 1957, lengst af á Lind-
argötu en tók við stöðu versl-
unarstjóra í „konuríkinu“ á
Laugarásvegi árið 1979. Hann
gegndi stöðu verslunarstjóra
m.a. á Snorrabraut, Eiðistorgi,
Holtagörðum og Austurstræti
og lét af störfum í apríl 2001.
Erlingur verður jarðsunginn
frá Fossvogskirkju í dag, 18.
desember 2018, klukkan 15.
eru Helga, f. 2.
september 1987,
sambýlismaður
Matthías Emanúel
Pétursson, þeirra
börn eru Hildi-
gunnur og Hafrún
Erla. Hjörleifur, f.
25. febrúar 1989,
Anna Kristín, f. 12.
júlí 1991, sambýlis-
maður Jón Sig-
urðsson, þeirra
sonur er Hjörleifur Hrafn, og
Hjalti, f. 12. apríl 1994. 2) Guð-
rún Björg, f. 20. desember 1960,
gift Ingólfi Árna Eldjárn, þeirra
börn eru Halldóra Kristín, f. 5.
janúar 1989, gift Kristjáni Ein-
arssyni, hans börn eru Darri,
Erlingur og Katla, Árni, f. 5.
maí 1990, dóttir hans er Bryn-
hildur, Oddur, f. 2. janúar 1992,
fyrir átti Guðrún Margréti
Guðnadóttur, f. 6. júlí 1976, gift
Hallgrími Arnarssyni, f. 28. apr-
íl 1976, þeirra börn eru Þórður,
Grímur Smári og Þóranna Guð-
rún. 3) Hildur, f. 20. desember
1962, hennar sonur er Erlingur
Einarsson, f. 30. nóvember 1992.
4) Ólafur Hjalti, f. 10. ágúst
Elsku pabbi er allur og við
kveðjum hann í dag, sá sem alla
tíð var mín stoð og stytta.
Pabbi var stór persónuleiki
sem tjáði sig alltaf frá hjartanu
og kom til dyranna eins og hann
var klæddur. Hjartað í pabba var
stórt og fyrir mér úr gulli. Í mín-
um augum gerði hann allt vel.
„Nei pabbi á að greiða mér“ man
ég eftir sem stelpa með allt of
mikið hár, því hann gerði það af
svo mikilli þolinmæði. Ég man
líka eftir tveimur skiptum sem
hann fór með mig eina í bíltúra út
úr bænum sem voru eins og æv-
intýri fyrir mér, ég er viss um að
það gerði hann til þess að róa litlu
stelpuna sína sem átti það til að
vera fullsjálfselsk og óskaði sér
þess oft að vera einkabarn af
tómri frekju.
Pabbi var mikill náttúruunn-
andi og bar svo mikla virðingu
fyrir náttúrunni og þekkti landið
nánast eins og lófann á sér.
Hann var einstaklega vand-
virkur. Hvort sem það var að
mála alla íbúðina, smíða heila eld-
húsinnréttingu, þvo loft og veggi
fyrir jólin, pakka inn jólagjöfum
eða huga að litlu kornabarni. Öll
börn voru örugg í hans faðmi, þar
var ekkert fum.
Ég þekki engan annan pabba
eins og minn, sem lagðist við hlið-
ina á mér, spjallaði og hélt utan
um mig þangað til ég sofnaði
vegna þess að ég var í ástarsorg.
Svona var hjartað stórt í elsku
pabba.
Síðustu sex vikurnar sem hann
lifði voru okkur einstaklega dýr-
mætur tími. Það var hlegið og
grátið en aðallega hlegið. Eftir
eina blóðskilunina varð hann
ósköp slappur en var alveg viss
um að það væri vegna þess að
hann hefði hlegið svo mikið í skil-
uninni.
Hann átti erfitt og þjáðist oft-
ar en ekki. Það var gott að finna
hvað öllum þótti vænt um hann á
hjartadeildinni og gerðu allt fyrir
hann. Við erum svo einlæglega
þakklát fyrir alla umhyggjuna
sem honum var sýnd.
Elsku pabbi tók sérstöku ást-
fóstri við Díönu hjúkrunarfræð-
ing og Siggu sjúkraliða.
Það er erfið tilfinning að hugsa
til þess að eiga aldrei eftir að
hitta hann aftur en hann er í
hjarta mínu. Ég á eftir að ylja
mér við að hlusta á upptökurnar
sem ég tók af öllum sögunum og
spjallinu um lífið og tilveruna
þessar rúmu sex vikur sem við
eyddum saman upp á dag á spít-
alanum áður en hann dó.
Við Erlingur nafni þinn, sem
þykir svo undur mikið vænt um
afa sinn, óskum þér góðrar ferðar
í sumarlandið, elsku hjartans
pabbi minn.
Þótt minn elskulegi faðir
og kæri vinur
hafi nú kallaður verið heim
til himinsins sælu sala
og sé því frá mér farinn
eftir óvenju farsæla
og gefandi samferð,
þá bið ég þess og vona
að brosið hans blíða og bjarta
áfram fái ísa að bræða
og lifa ljóst í mínu hjarta,
ylja mér og verma,
vera mér leiðarljós
á minni slóð
í gegnum
minninganna glóð.
Og ég treysti því
að bænirnar hans bljúgu
mig blíðlega áfram munu bera
áleiðis birtunnar til,
svo um síðir við ljúflega
hittast munum heima á himnum
og samlagast í hinum eilífa
ljóssins yl.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Þín
Hildur.
Ég ætla að minnast Erlings
Ólafssonar, tengdaföður míns,
með þessum fáeinu orðum.
Erlingi kynntist ég, eðli máls-
ins samkvæmt, um það bil þegar
ég og dóttir hans, Guðrún Björg,
tókum saman fyrir einum þremur
áratugum. Ég fann strax að hon-
um var mjög umhugað um sitt
fólk og vildi fylgjast vel með
börnum og barnabörnum sínum.
Ég komst líka fljótlega að því
og það var engum málum blandið
að hér fór maður sem hafði sína
sterku skoðun á hlutunum og
stóð á sínu. Hann gat verið býsna
fastur á meiningunni, hann Er-
lingur. Hann var hins vegar ekk-
ert endilega að reyna að breyta
öðrum eða fá í sitt lið. Slíkt varð
hver og einn að gera upp við sig.
Það þýddi líka oftast lítið að
reyna að telja honum hughvarf.
Hann gat verið dálítið ósléttur á
yfirborðinu en undir því var góð-
ur og vel meinandi maður.
Erlingur vann lengst af sem
verslunarstjóri í „Ríkinu“. Hann
flaggaði ekki stórum prófgráðum
en kunni sitt starf upp á hár og
var áreiðanlega góður starfs-
kraftur.
Erlingur var alinn upp í mjög
stórum systkinahópi og þar hefur
það eflaust verið kostur að geta
staðið uppréttur og láta ekki
valta yfir sig. Það er ekki alltaf
auðvelt hlutskipti að standa uppi
í hárinu á hverjum sem er en slíkt
gerði Erlingur jafnan óhræddur.
Hann hafði ríka réttlætiskennd
og gat sviðið ef honum fannst að
sér eða sínum vegið.
Samskipti okkar Erlings voru
alltaf góð og vinsamleg og þar
bar aldrei skugga á. Honum þótti
afar vænt um afabörnin sín og
vildi fylgjast sem best með þeim
og bar hag þeirra mjög fyrir
brjósti.
Að lokum þakka ég Erlingi
Ólafssyni fyrir samfylgdina og
votta allri fjölskyldunni mínar
bestu samúðarkveðjur.
Ingólfur Eldjárn.
Á kveðjustund vil ég minnast
tengdaföður míns nokkrum orð-
um.
Leiðir okkar lágu sjaldnar
saman í upphafi en á síðari tíð,
enda vorum við Hildigunnur þá í
námi og barnastússi í Bandaríkj-
unum. Sterk bönd mynduðust þó
fljótlega okkar á milli. Oftast var
komið heim til Íslands um jól og
fengum við þá inni hjá tengdafor-
eldrum mínum uppi í Árbæ. Jóla-
siðir á þeim bæ voru með nokkuð
öðrum hætti en á mínu heimili.
M.a. var sungið og dansað í
kringum jólatréð að lokinni mál-
tíð og næstsíðasti söngurinn var
ætíð „Jón trúður“, nokkuð sem
Erlingur erfði úr föðurhúsum.
Í brúðkaupsferð okkar hjóna
sumarið 1986 var leigð rúta og
ferðast um landið. Bíllinn var
hlaðinn venslafólki og vinum, er-
lendum sem innlendum. Þrátt
fyrir að enskukunnátta Erlings
væri ekki mikil tókst honum með
sínum hætti að kynnast þessum
útlendu kunningjum okkar. Ég
held að hann hafi notað sömu
nálgun og gagnvart mállausum
ungbörnum sem alla tíð hændust
mjög að honum.
Erlingur átti eftir að hitta
þessa vini okkar síðar, því að
hann heimsótti okkur í tvígang í
Bandaríkjunum. Þær ferðir
sættu tíðindum, enda höfðu utan-
landsreisur hans verið fáar og
stopular fram að því. Hann hafði
mikinn áhuga á öllu sem fyrir
augu og eyru bar, en sérstaklega
eru minnisstæðar ferðir okkar í
stóru leikfangabúðirnar þar sem
innkaupakerrurnar voru risa-
vaxnar, úrvalið ofgnótt og prís-
arnir hlægilega lágir á íslenskan
mælikvarða. Erlingur réð sér
vart fyrir kæti og bíllinn var
nokkuð þungt hlaðinn á heimleið
úr slíkum leiðöngrum.
Erlingur vann lengst af í „Rík-
inu“ og var orðinn verslunar-
stjóri þegar mig bar að garði. Að
þeirra tíma sið var algengt að
skyldmenni og venslafólk væru
ráðin til starfa, sérstaklega um
jól sem og til sumarafleysinga.
Því var það oft þegar kíkt var í
kaffi í vinnuna hjá Erlingi að mér
þótti sem ég væri staddur í fjöl-
skylduboði. Óháð þessu var sam-
viskusemi og ábyrgð gagnvart
rekstri búðarinnar Erlingi ætíð
efst í huga.
Eftir að við vorum komin heim
til Íslands var Erlingur okkur
ætíð mikil hjálparhella, skutlandi
okkar fjórum börnum í og úr tón-
skóla, á íþróttaæfingar og aðrar
uppákomur. Hin síðari ár varð ég
þeirrar gæfu aðnjótandi að geta
að hluta til endurgoldið Erlingi
hjálpsemi hans. Fór ég þá tíðum
með hann í búðir, til læknis og í
apótekið. Í lok hverrar ferðar
þakkaði hann alltaf mikið og vel
fyrir sig. Ég svaraði að bragði að
þetta væri bara sjálfsagt. Þá var
viðkvæðið alltaf það sama: „Nei,
það er það ekki.“ Þetta lýsir Er-
lingi vel, hann var alltaf boðinn
og búinn að hjálpa öðrum en þeg-
ar kom að honum sjálfum vildi
hann vera sem minnst upp á aðra
kominn.
Þessi sómakæri öðlingur er nú
horfinn okkur, en minningin lifir.
Einar Hjörleifsson.
Þær voru margar ævintýra-
ferðirnar úr Vesturbæ í
Hraunbæinn til afa og ömmu.
Bíllinn var hlaðinn fjórum börn-
um sem reyndist leiðin ansi löng.
Sérstaklega er það minnisstætt
að koma um kaldan vetur, skauta
yfir planið og komast inn í
hlýjuna í stóra örugga faðminn
hans afa Erlings. Faðmlögin ger-
ast ekki betri en afa, alltaf svo
innileg og hlý og ekki skemmdi
fyrir skeggið sem kitlaði svo.
Við systkinin vorum alltaf vel-
komin að taka þátt í því sem hann
var að gera og alltaf hafði hann
tíma fyrir mann. Við spiluðum ól-
sen ólsen af kappi við afa og hann
á líklegast Íslandsmet í að leggja
kapal. Það fóru margar stundir í
að fylgjast með honum leggja
kapal og spenningurinn yfir því
hvor hefði betur, afi eða spila-
stokkurinn, var gríðarlegur. Það
var alltaf gaman að heyra afa
hlæja, hann hló svo hátt og inni-
lega og vömbin hreyfðist með.
Það læddist oft að manni sá grun-
ur að afi gæti verið jólasveinn,
skeggið, vaxtarlagið og hlýjan
sem umkringdi hann rökstuddi
þann grun auðveldlega í hugar-
heimi barns.
Minningar seinni ára einkenn-
ast af kaffisopum í Mörkinni,
hlustandi á afa segja alls konar
sögur. Þegar við sjálf eltumst
sáum við hversu sjálfstæður og
duglegur afi var alla tíð. Að fylgj-
ast með honum umgangast lang-
afabörnin var ómetanlegt, hann
var svo ótrúlega barngóður og
ljómaði allur þegar þau komu í
heimsókn. Eftir heimsóknir
þakkaði hann alltaf svo innilega
fyrir heimsóknirnar með sínu
einstaka faðmlagi.
Við erum þakklát fyrir allar
samverustundirnar okkar með
afa og minningarnar sem við eig-
um um hann. Við fyllumst hlýju
þegar við hugsum til afa, hlýju
hendurnar, hlýju faðmlögin, hlýi
hláturinn og hlýja hjartað á sér
enga hliðstæðu.
Helga Einarsdóttir,
Hjörleifur Einarsson,
Anna Kristín Einarsdóttir,
Hjalti Einarsson.
Afi sagði oft söguna af því þeg-
ar hann fæddist á Mjóeyrinni.
Svo lítill og væskilslegur að hann
stóð ekki undir því kónganafni
sem mamma hans hafði valið hon-
um. Því var hann látinn heita Er-
lingur, vegna smæðar sinnar. En
þessi písl átti eftir að stækka og
karakterinn svo kröftugur að
móðirin sá eftir því að nefna hann
eftir fuglsunga. Afi var stór kar-
akter, hafði skoðanir sem lágu
ekki í felum og sagði fólki auð-
veldlega til syndanna. En hann
var líka með hlýjasta faðmlag
sem sögur fara af og endalausa
þolinmæði fyrir mér, litlu stúlk-
unni sem hann fékk í aukabónus
við eigin barnaskara.
Daglegar bílferðir milli Ár-
bæjar og Vesturbæjar gáfu okk-
ur tækifæri til að ræða heimsins
mál og tilfinningar. Afi lagði sig
fram um að ræða við mig, stelpu-
skjátuna, sem fullorðna mann-
eskju og sýndi mér þannig virð-
ingu sína með því að treysta mér
fyrir hugleiðingum sínum. Við afi
vorum góðar vinkonur eins hann
sagði sjálfur og hann stóð alltaf
fastur við hlið mér. Keyrði mig og
sótti kvölds og morgna, jafnvel
þó að hann þyrfti að bíða eftir
stelpukindinni klukkutímum
saman þegar hún skilaði sér ekki
af skátafundi (það voru sko ekki
til neinir farsímar þá). Ég játa að
afi varð sótsvartur í framan og
vandaði mér ekki kveðjurnar í
þetta skiptið, skiljanlega. En það
bráði af honum og ég lærði mína
lexíu.
Afi var gömul útivistarkempa.
Gekk á fjöll og skíðaði niður
ótroðnar slóðir, hann hjólaði
meira að segja hringinn um land-
ið löngu áður en WOWið byrjaði
og það á gíralausum garmi með
Ingvari bróður sínum. Sögurnar
af þessum ævintýrum voru enda-
lausar og skemmtilegt þegar
hann bar aðstæður sínar í fjalla-
og hjólabrölti saman við lúxusinn
á græjunum í dag.
Þessi kraftmikli fjallakarakter
kunni líka til heimilisverka, það
sýndi hann sérstaklega síðustu
misserin.
Hann eldaði bestu kjötsúpu í
heimi, ræktaði jarðarber í massa-
vís og kenndi starfsfólki fé-
lagsþjónustunnar hvernig átti að
skúra almennilega. Metnaður
hans til að halda heimili náði nú
stundum út fyrir velsæmismörk
að mínu mati. Eitt sinn sem oftar
hringdi hann í mig til að leita
ráða. Nú var erindið að fá leið-
sögn með strauboltann, sú græja
var ný fyrir honum en hann
þurfti nauðsynlega að ná tökum á
henni.
Það var bara ekki hægt að hafa
viskastykkin svona krumpuð í
skúffunni. Hann vildi bara hafa
þetta eins og á almennilegu heim-
ili! Þessi setning glymur í höfði
mér daglega þegar ég horfi á mín
eigin krumpuðu viskastykki …
Já, við afi vorum góðar vinkon-
ur. Ég sakna hans og hlýju faðm-
laganna óskaplega. Eigingirnin
heltekur mig auðveldlega og ég
vil ekki sleppa. En afi var þreytt-
ur á sál og líkama og það er líkn í
því að vita að nú hvílir hann í friði
og ró.
Margrét afastelpa.
Elsku afi.
Takk fyrir allar frábæru
stundirnar sem við höfum átt
saman. Takk fyrir allt sem þú
hefur kennt mér eins og að leggja
kapal og alls konar skemmtilega
leiki. Það var alltaf gaman að
vera með þér og manni leiddist
aldrei í kringum þig. Það var vont
að sjá þegar þér leið illa á spít-
alanum en gott að vita að þér líð-
ur betur núna. Þú ert frábær og
ég elska þig.
Þín langafastelpa,
Þóranna Guðrún (Tóta).
Erlingur Ólafsson
✝ Sólrún HelgaHjálmarsdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 21. maí 1948.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands, Selfossi,
11. desember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Runveldur Eiríks-
dóttir, f. 23.11.
1899, d. 17.11.
1955, og Hjálmar Guðmunds-
son, f. 17.10. 1911, d. 20.10.
1984.
Systkini hennar eru: Sævar,
f. 24.4. 1946. Maki hans er
Dagný Guðmundsdóttir. Þau
eiga þrjú börn. Angelika Hulda,
f. 1.3. 1954. Maki hennar er
Guðmundur Hagalín Jensson.
Hún á tvö börn úr fyrra sam-
bandi og eiga þau Guðmundur
tvö börn saman. Helgi, f. 25.4.
1962, d. 20.4. 1999.
Maki Sólrúnar var Dagbjart-
ur Guðjónsson, f. 17.4. 1937, d.
14.1. 1993. Börn þeirra eru: 1)
Helga Björg, f. 16.9. 1968. Maki
hennar er Magnús Einarsson.
Börn hennar eru: Emil Dagur
Brynjarsson, Óskar
Ásgeirsson og Sig-
rún Birta Ásgeirs-
dóttir. 2) Vigfús
Jón, f. 5.1. 1979. 3)
Guðlaug Margrét,
f. 4.8. 1980. Maki
hennar er Björn
Bragi Sævarsson.
Börn þeirra eru:
Inga Sól og Dag-
bjartur Máni. 4)
Sveinbjörg María,
f. 30.6. 1984. Dætur Sólrúnar
eru: Guðrún Ásta Lárusdóttir,
f. 19.12. 1964. Maki hennar er
Guðmundur Pálsson. Börn
hennar eru: Arne Karl Weh-
meier og Tómas Helgi Weh-
meier. Barn þeirra Guðmundar
er Valgerður Laufey. Vilborg
Linda Indriðadóttir, f. 9.7.
1967. Maki hennar er Jón Þór
Stefánsson. Börn þeirra eru:
Ásgeir Þór, Ásthildur María,
Indriði Þór og Stefán Þór.
Útför Sólrúnar fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag,
18. desember 2018, kl. 16.
Jarðsett verður í Langholts-
kirkjugarði í Meðallandi 20.
desember kl. 14.
Elsku hjartans mamma okkar.
Hvað eigum við að segja? Þetta
blessaða líf getur stundum verið
svo skrítið og komið manni að
óvörum. Þrátt fyrir að heilsan
hafi ekki verið sem best upp á síð-
kastið, þá stóðstu þig eins og al-
gjör hetja í öllum þeim áskorun-
um sem þú gekkst í gegnum.
Þannig að þetta var svolítið þungt
högg fyrir okkur þegar þú kvadd-
ir.
En við vitum að þér líður bet-
ur. Þegar þú varst á spítalanum
sagðirðu við okkur Fúsa: „Ég er
að fara í flug á morgun.“ Við segj-
um: „Nú, hvert?“ Þú: „Nú, til
gullnu strandarinnar.“ Það má
kannski segja að þú hafir fundið
eitthvað á þér, að þinn tími væri
hugsanlega að koma.
Við áttum yndislegar stundir
saman. Þú varst svo dásamleg og
mikil félagsvera og vinur vina
þinna. Þú sagðir alltaf við okkur
að fara varlega hvert sem við
værum að fara. Alltaf þegar
Sveinbjörg heyrði í þér sagði hún:
„Hæ, elsku ástarhnoðrinn minn“
og þú svaraðir á móti: „Hæ, elsku
hnyðran mín.“ Og þetta var í
hverju einasta símtali síðustu ár.
Elsku hjartans ástin okkar. Nú
ertu komin til pabba og þið eruð
saman á ný sem er huggun fyrir
okkur í sorginni. Þetta verður
ekki auðvelt án þín en við reynum
að halda okkar striki og gera okk-
ar besta því við vitum að þú munt
alltaf vera með okkur og fylgjast
með því sem við gerum.
Eins og það sem þú sagðir allt-
af við Sveinbjörgu þegar hún var
lítil:
„Góða nótt, sofðu rótt í alla
nótt. Guð geymi þig.“
Elskum þig að eilífu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Þín
Vigfús (Fúsi) og
Sveinbjörg (Sveinka).
Sólrún Helga
Hjálmarsdóttir