Eiðakveðja - 01.09.1928, Blaðsíða 15

-11-
"Hver laut sínum auði varð aldrei rikur.
Öreigi bar hann purpurans flíkur.
Sá stærðist af gengi stundar var smár.
Stór er sá einn er sitt hjarta ei svíkur.
Hve Þungsóttar urðu langfara leiðir
Þess lífSj sem var naumt á sín bros og tár.
- Æfi, sem hvergi ber harm nje sár
himininn rænir - og sjóðinum eyðir."
Jeg hygg að eitt af mikilvægustu Þroskaskilyrð-
um einstaklingsins, eins og nú hagar til á jb'rðu,
sje Það að eiga fósturjörð og mega teljast' til
Þjóðar, sem hafið hefir baráttu fyrir frelsi sínu
og fullveldi. Sjerstaklega vegna Þess að Þar get-
i ur hver einn lagt fram sína fórn.
Þvi ef til vill er Það insta Þrá mannsins að
færa fórnir - að leggja í sölurnar eitthvað dýr-'
rrertt, Þrátt fyrir marga ófullkomleika, sem okkur
er svo gjarnt til að láta skyggja á hið góða hver
hjá öðrum. Jeg held að við eigum sjerstaklega að
hugsa um Það sem gott er Þessa stund, Þá kemur
Það. Og um Það eitt getum við sameinast.
Jeg veití að við getum sámeinast í Þakklæti okk-
ar fyrir alt hið fagra, alt hið göfuga og kærleiks-
ríka, sem við höfum fundið meðal Þeirrar Þjóðar,
sem við megum kalla okkar Þjóð. Og að siðustu munc.-
um við geta sameinast um Þá ósk, að hver einstak-
lingur Þjóðarinnar megi öðlast sem mesta blessun
og hæstan Þroska - ekki einungis vegna hans sjálfs,
ekki einungis vegna islensku Þjóðarinnar, heldur
ennfremur vegna Þess, að við trúum Þvi, að Þessi
fámenna Þjóð eigi Það hlutverk fyrir stafni að
dreifa björtum geislum fórnfýsi og göfgi út til
a.nnara Þjóða heimsins.
G-uðgeir Jóhannsson.