Eiðakveðja - 01.09.1928, Síða 38

-34-
uppgötvanir var hann fljótur að tileinka sjer, og
svo hafði hann opin augu fyrir slíkum hlutum; að
vinur hans sagði einu sinni við hann, að stærsti
gallinn á honum væri sá, að hann gleypti við hverrfi
nýrri kenningu og gæfi sjer ekki einu sinni tima
til að athuga, hvort nokkurt vit væri í henni eða
ekkio
Banalegu sína lagðist kórður heitinn í byrý’un
maí í fyrra vor, og var fluttur skömmu síðar í
Vífilsstaðahælið, Þar lá hann, oft Þungt haldinn,
til Þess er hann andaðist 28« febrúar siðastl.
Siðari hluta legu sinnar bar Þórður heitinn meí
stökustu ró og hugprýði, Þvi að Þegar auðsjeð var
að til eins dró um hans hag, kom Þroski hans hest
i Ijós. Hann leit ekki á aðskilnað sálar og líkamj
sem dauða, heldur miklu frekar sem fæðingu eða
líf, er menn ættu að fagna yfir. Hann bai' Þvi hina
erfiðu banalegu sína með bjartsýni, von og ró. Hanr.
vonaði að fá að flytja sera fyrst yfi'r landamærin,
og horfði með bjartsýni tí1 Þeirrar stundar, en
jafnframt tók'hann með ró og stillingu öllu, sem
hin-n seðri máttur ljeti honum að höndum bera.
Slíkra manna sem Þórðar er gott að minnast,Þvi
að hreinleiki hjartans og göfgi Þeirra bregður
birtu á æfina liðnu og gefur fyrirheiti um Það,
að hið besta i lifi Þeirra geti aldrei dcáið.