Eiðakveðja - 01.09.1928, Síða 47

-43-
um hafði flett ofan af hálfvelgju kirkjunnar og
sjnit, að vanakristindómurinn var ekki annað en
lygafroða, sem hjaðnaði undir eins, Þegar á reynd:.
og eitthvað Þyrfti að leggja í sölumár,, Og Kristó-
fer hjet Þvi að víkja aldrei frá sannfæringu sinn:.,
svikja aldrei Þá hugsjón í orði nje verki,sem hann
aðhyltist i hjarta. En átti hann lifshugsjón? Var
ekki grundvöllur kristindómsins að hrapa undan
fótum hans? Efinn hjelt áfram að spyrja« Skyldi
kristindómurinn ekki vera aðeins ljómandi skáld-
skapur? Og i kirkjunni var nálykt, Þótti honum. En
Þegar neyðin er stærst, Þá er hjálpin næst.pað sem
enginn gat annar, Það vann Jesús frá Nasaret. Jes-
ús varð lifshugsjón hans. Það er rjettjað jeg lýsi
Þvi með orðum Kristófers sjálfs: "í æsku var jeg
hrifinn af sögunni og mikilmennum hennar. Þegar
mjer fanst andrúmsloftið umhverfis mig ætla að
kæfa mig með heimsku og hroka, Þá var mjer Það
svölun og endurnæring að hugsa til göfugmenna fyrrL
alda, sem báru andanum vitni, en ekki holdinu og
moldinni. í návist Þeirra fann jeg, hver hamingja
Það er að vera maður. Og Þegar jeg svo var farinn
að efast um að Jesús væri Guð, en fann híinn í stað-
inn sem mann og hann hjelt innför sina méð Sókrat-
esi og Plató og öðrum mestu andans mönnum sögunnar
- Þá Þótti mjer sem alt annað bliknaði fýrir hon-
um. Og allar stjömurnar hneigðu hinni upprennandi
sól. Og mjer virtist jeg feginn vilja gefa alt til
Þess að fá að sitja um stund við fætur honum. Þeg-
ar jeg ákalla Jesú frá Nasaret, Þá ákálla jeg
sterkustu en leyndustu ást æsku minnar,hinn feg-
ursta meðal mannanna barna. Hann er kennari minn,
leiðtogi í hugsjónastríðinu. Jeg get einnig kallað
hann í Þessari mynd frelsara minn. Því að Það var
hann, sem dró mig upp úr Dauðahafimr er öldur
Þess voru að lykjast yfir höfði mjerj'
Lífið umhverfis hann var sjúkt og spilt, hug-
sjónasnautt. Að visu töluðu fjelagar hans stúdent-
arnir mikið uim hugsjónir, en Þeir voru.ekki ör-
—