Eiðakveðja - 01.09.1928, Blaðsíða 48

-44-
; uggir um að fcer kyrtnu ekki að fclna.
Skyldi lífs á leiðarmótum
liggja feigðarboði sá,
að vjer Þurkum for af fótum
fyrri daga vonum á?
G-ullnir draumar æskunnar ættu fyrir hendi að
blikna og eyðast, fegurðin daprast og hugsjónin
deyja. Þá fahn- hann styrk í orðum Ibsens, sem jeg
nefndi áðan: "Skáld er sá, sem eygir hugsjón bak
við hvert sitt starf." "pað var einmitt Þetta,sem
jeg vildi',’ segir Kristófer, "jeg vildi lifa svo
lífi minu, að Það yrði ljóð. Jeg sá hversu jafn-
vel skáldin sjálf viku frá hugsjónum Þeim, sem
lýsti af i ágætustu kvæðum Þeirra. Jeg var ekki
skáld i venjulegri merkingu, hafði enga hæfileika
i Þá átt. Og hirti satt að segja ekki svo mjó'g um
Það. pað sem jeg Þráði var að lifa Það, sem aðrir
hófðu ort og fest hafði rætur i hgarta minu. Það
var sú list, sem jeg vildi finna. Mjer virtist jeg
einnig eiga listaverk að viiiha, aðeins eitt, og
Það vildi jeg reyna að móta vél eins og meitlað i
málm óafmáanlega. Það var listaverk æfi minnar."
Hvert sem Kiistófer leit, sá hann unga menn,
sem yfirgáfu lifshugsjónir sinar, er trygg at-
vinna, embætti og álit bauðst. Þvi var Þjóðin sokk
in i eymd og volæði. Ætti að bjarga lifi hennar
og einstaklinganna, Þá yrðu Þeir að halda fast
við hugsjónir sinar, hvað sem Það kostaði. Staða
og almenningsálit vaeru einskis virði hjá Þvi. Það
eitt taldi Kristófer hamingju að mega vinna að
Þvi og hann bað Guð að gefa Það af miskunn sinni
að hann mætti reynast trúr,
Þegar Kristófer var orðinn kandidat í guðfræði,
fór óll fjölskyldan til Rómaborgar, enda var Þá
raknað fram úr fjárhagsörðugleikunum. Hvergi eru
önnur eins tök á Því og Þar í "borginni eilifu" að
lesa söguna og lifa hana. Þess neytti Kristófer