Morgunblaðið - 03.01.2019, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JANÚAR 2019
✝ SveinbjörgPétursdóttir
verkakona fæddist
12. september 1926
á Laugum í Súg-
andafirði. Hún lést
13. desember 2018
á Hjúkrunarheim-
ilinu Lögmannshlíð
á Akureyri.
Foreldrar Svein-
bjargar voru Pétur
Sveinbjörnsson, f.
21. maí 1881 í Klúku í Súg-
andafirði, d. 11. júlí 1950, og
Kristjana Friðbertsdóttir, f. 24.
apríl 1884 í Hraunakoti í Vatna-
dal í Súgandafirði, d. 2. sept.
1981. Pétur og Kristjana eign-
uðust 12 börn og var Sveinbjörg
þeirra yngst. Hún fluttist ung
feb. 1957 á Sauðárkróki, d. 17.
maí 2017. Dætur Fróðnýjar eru
Anna Guðlaug Baldursdóttir, f.
22. apríl 1976, Helga Jóna Harð-
ardóttir, f. 30. sept. 1987, og
Halla Björg Harðardóttir, f. 10.
nóv. 1989. Fóstursonur Krist-
jáns og Fróðnýjar er Viktor
Daði Pálmarsson, f. 21. nóv.
2002.
Birgir Sigurðsson, f. 26. des.
1960 á Akureyri, rafvirki. Bú-
settur í Hafnarfirði. Sveinbjörg
og Sigurður ólu upp bróðurson
Sveinbjargar, Sigurð Magnús
Þórðarson, f. 1. okt. 1957 á
Suðureyri við Súgandafjörð.
Sigurður Magnús á eina dóttur,
Þóru Björgu, með barnsmóður
sinni Hugrúnu Stefánsdóttur, f.
10. apríl 1968 á Akureyri. Þóra
Björg er trúlofuð Andra Pétri
Sævarssyni, f. 18. apríl 1984.
Eiga þau eina dóttur, Áróru Sól,
f. 9 júlí 2016.
Útför Sveinbjargar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 4.
janúar 2019, klukkan 13.30.
suður og var meðal
annars í vist hjá
systur sinni Krist-
jönu Petrínu Pét-
ursdóttur og manni
hennar, Ásgrími
Jónssyni á Sels-
garði á Álftanesi.
Eftir það lá leiðin
til Akureyrar.
Hafði hún kynnst
Sigurði Haralds-
syni, f. 5. sept. 1925
á Akureyri, d. 23. nóv. 2000,
húsasmið. Þau giftu sig 28. okt.
1949. Börn þeirra: Kristján Pét-
ur Sigurðsson, f. 11. apríl 1951 á
Akureyri, starfsmaður á sam-
býli fyrir fatlaða. Búsettur á
Akureyri. Kristján kvæntist
Fróðnýju Pálmadóttur, f. 20.
Með sárum trega kveð ég
Sveinu frænku mína, sem í dag
verður borin til grafar norður á
Akureyri.
Hún var yngst tólf barna afa
míns og ömmu, hjónanna Péturs
Sveinbjörnssonar og Kristjönu
Friðbertsdóttur, sem stóðu fyrir
búi á Laugum í Súgandafirði á
árunum 1907-1943. Hún dó síð-
ust allra þessara mörgu syst-
kina.
Sjálfur átti ég heima á Laug-
um fyrstu sex ár ævinnar og
naut þá, með Sveinu og Högna
Egilssyni, frænda okkar, margra
unaðsstunda bernskunnar.
Við móðir mín fluttumst árið
1939 búferlum frá Laugum út í
þorpið á Suðureyri. Engu að síð-
ur sótti ég mjög heim að Laug-
um og átti þar langar dvalir.
Stundum lá ég þar veikur jafnvel
vikum saman. Ég minnist þol-
inmæði Sveinu við að lesa fyrir
mig, þegar þannig stóð á, og
gleymi víst aldrei sögu Jóns
Trausta af Önnu á Stóruborg og
Hjalta vinnumanni hennar, sem
ég kynntist fyrst af vörum
hennar.
Vorið 1939 frétti ég á skot-
spónum að öllum börnum, sem
yrðu sjö ára á því ári, yrði boðið
að ganga í vorskóla er svo var
nefndur. Við þessi tíðindi greip
mig yfirþyrmandi löngun til að
setjast þar á skólabekk, enda
taldi ég mig kunna að lesa. Þeg-
ar mér var sagt að ég væri of
ungur og yrði því að bíða í eitt ár
brast ég í grát og reyndist
óhuggandi.
Móðir mín var hlédræg kona
sem hvergi tranaði sér fram en
loks kom Sveina, þá 12 ára
gömul, og leiddi mig sér við hönd
heim til skólastjórans, Guð-
mundar Daníelssonar rithöfund-
ar.
Hann prófaði mig og bauð mig
síðan velkominn í skólann. Fyrir
þetta stend ég enn í ógoldinni
þakkarskuld við Sveinu.
Sumarið 1940 vorum við
Sveina bæði heima á Laugum.
Það var síðasta sumarið sem
lömbin voru færð frá ánum.
Fyrstu vikuna eftir fráfærurnar
eða máski í tíu daga sátum við
Sveina þá yfir ánum inni á hlíð,
frá morgni til kvölds, til að varna
því að þær rásuðu of langt í leit
sinni að lömbunum, sem rekin
höfðu verið á aðrar slóðir. Bæki-
stöð okkar var við myndarlegan
stein, sem hún kallaði Sófa.
Mikið var sungið í hjásetunni
en við höfðum enga klukku.
Þegar degi hallaði breiddi amma
mín hvítt lak á bæjarþakið og gaf
okkur þannig til kynna að tíma-
bært væri að smala ánum og
reka þær heim á kvíabólið.
Sveina fór ung út í veröldina,
fyrst suður og seinna norður.
Hún giftist haustið 1949 Sigurði
Haraldssyni frá Akureyri og var
þaðan í frá jafnan búsett þar
nyrðra. Þau eignuðust tvo syni,
sem báðir lifa móður sína, og ólu
líka upp einn fósturson.
Sveina var glaðvær og kjark-
mikil, hreinlynd og upplitsdjörf.
Fjölskyldan bjó lengi í litlu húsi
sem stóð sunnan við Hrafnagils-
stræti, örskammt frá styttunni
af Stefáni Stefánssyni skóla-
meistara.
Í fjöldamörg ár var Sveina ein
þeirra kvenna sem skúruðu
húsakynni Menntaskólans á
Akureyri og kom sér þá vel í
snjóþyngslum að stutt var að
fara í vinnuna.
Á útfarardegi hennar get ég
ekki látið hjá líða að þakka Þórði
Harðarsyni, frænda okkar á
Akureyri, og fjölskyldu hans,
ekki síst Evu Þórðardóttur, alla
þá manngæsku úr innstu rótum,
sem þau auðsýndu Sveinu þegar
krafta hennar þraut.
Kjartan Ólafsson.
Mín kæra föðursystir Svein-
björg Pétursdóttir er fallin frá.
Sveina, eins og hún var kölluð,
var yngst af systkinunum, svo nú
hittast þau öll í Sumarlandinu.
Mín fyrsta minning um Sveinu
er þegar hún kom í Botn í heim-
sókn, en hún bjó allan sinn bú-
skap á Akureyri. Mér fannst hún
svo falleg og það var hún bæði að
utan og innan. Hennar hús var
ætíð opið fyrir hennar fólk. Ég
fékk að gista hjá henni þegar ég
fór á Húsmæðraskólann á
Laugalandi og í helgarfríum.
Þau Siggi leigðu út herbergi í
kjallaranum til menntaskóla-
stráka og benti hún mér á pilt
sem kom oft þar í heimsókn og
þegar við skólastelpurnar á
Laugalandi buðum til okkar í
veislu strákunum í 6. bekk MA
var Sveina spennt að heyra
hvern ég hefði fengið sem borð-
herra og kom þá í ljós að það var
þessi sami piltur sem hún hafði
bent mér á. Þetta var upphafið
að okkar kynnum því að þessi
piltur var Baldur Árnason og við
höfum nú verið gift í yfir 53 ár,
en við giftum okkur hinn 12.
september, sem er afmælisdagur
okkar kæru Sveinu, án þess að
út í það væri hugsað. Síðan höf-
um við ætíð haft samband við
hana á þessum degi. Við vorum á
leið í jólafrí til Siglufjarðar 1964,
ég háófrísk og eftir hræðilegt
flug fengum við að gista hjá
Sveinu og daginn eftir var haldið
áfram með flóabátnum Drangi til
Siglufjarðar og þar fæddist
stúlkubarn á aðfangadag.
Gestrisni, hlýja og kæti voru
Sveinu í blóð borin og ekki var
farið svo um Akureyri að Sveina
væri ekki sótt heim, síðast í sum-
ar stuttu áður en hún veiktist, og
það faðmlag geymi ég í hjarta
mínu.
Lífið var ekki alltaf dans á
rósum og mörg áföllin, en hún
leit á þau sem verkefni sem
þurfti að sinna og var snillingur
að gera mikið úr litlu.
Sveina var fædd á Laugum í
Súgandafirði og hann var fjörð-
urinn hennar. Þar lærði hún ung
að synda og stundaði sund með-
an heilsan leyfði. Sveina var mik-
il hannyrðakona og margar eru
prjónaflíkurnar sem börn og
ættingjar hafa fengið, fallegt og
vel gert.
Sveina var mikill snyrtipinni
og alltaf voru hennar híbýli hrein
og fín. Það verður undarlegt að
koma til Akureyrar og geta ekki
hitt Sveinu, en ævi hennar var
orðin löng og öll eigum við eftir
að fara þessa leið.
Blessuð sé minning hennar og
vottum við Baldur fjölskyldunni
og öðrum ættingjum samúð okk-
ar. Ég vil ljúka þessum orðum
með smástöku eftir föður minn.
Þú mætir því, sem löngu liðið er
það leitar þín á hvíldarstundum
hljóðum
og einmitt það sem átti mest í þér
það eltir þig á nýjum draumaslóðum
(Friðbert Pétursson)
Kristín Friðbertsdóttir.
Elsku Sveina frænka. Frá
litlum firði og litlum bæ skín
ljósið skært og gleðin frá sum-
arsins blíðu og sólgylltum sæ
jafnt þó svelluð sé jörð og freðin.
Og birta sú ætíð barst með þér
og blikaði ævina langa, því
gleðina áfram gafst þú mér, sú
gjöf mun æ hamingju fanga. Já,
Sveina mín, það er víst óhætt að
segja að þú stráðir geislastöfum
yfir allan hinn stóra afkomenda-
hóp hjónanna frá Laugum í Súg-
andafirði. Því þó jörð væri lítil og
rýr þá var lífskrafturinn og
gleðin þar þeim mun meiri og
náði til allra þessara einstöku
mannvænlegu systkina. Og allt
frá fyrstu lífsstundu til lokadags
hér á jörð varst þú dáð og elskuð
fyrir þinn léttleika, kjark og
hlýju. Þannig muntu lifa áfram í
minningu okkar er nutum þeirr-
ar ómetanlegu hamingju að fá að
njóta þinnar samveru. Því þó
ætíð nytir þú gleðinnar vel í litla
firðinum heima og þangað flygi
jafnan hugur þinn þá var ætíð
yndislegt þig heim að sækja á
þínu hlýlega heimili á Akureyri.
Sonum þínum og ástvinum öllum
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Guð blessi þig,
elsku frænka mín. Þín
Þóra Þórðardóttir frá Stað.
Sveinbjörg
Pétursdóttir
✝ Ingibjörg Guð-laugsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 14.
mars 1925. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Mörk 23.
desember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guðlaugur
Brynjólfsson,
útgerðarmaður í
Vestmannaeyjum,
f. í Kvíhólma, V-Eyja-
fjallahreppi 23. júlí 1890, d. 30.
desember 1972, og Valgerður
Guðmundsdóttir húsmóðir, f. í
Reykjavík 8. mars 1895, d. 29.
september 1937. Systkini Ingi-
bjargar voru Jóhannes, f. 1908,
Sveinbjörn, f. 1914, Halla, f.
1918, Halldóra, f. 1920, Brynj-
ólfur, f. 1921, Guðrún Bríet, f.
Lilja, f. 2011, og Finnbogi Jök-
ull, f. 2013.
b) Brynjúlfur Gunnar
Thorarensen, f. 4. apríl 1951,
d. 17. júlí 1999. Synir hans:
Ólafur Thorarensen, f. 3. mars
1976. Börn hans eru Birta
Laufey, f. 2004, og Katla
Kristý, f. 2012. Ingi Þór Thor-
arensen, f. 28. ágúst 1978.
Börn hans eru Brynjúlfur Vikt-
or, f. 2004, og Hrafntinna, f.
2007.
Seinni eiginmaður Ingi-
bjargar var Ingimundur Ólafs-
son kennari, f. 25. febrúar
1913, d. 24. desember 2005.
Ingibjörg fluttist frá Vest-
mannaeyjum til Reykjavíkur
með börnin sín árið 1966.
Hún vann fyrir Mjólkursam-
söluna bæði í Vestmannaeyjum
og fyrstu árin sín í Reykjavík.
Síðustu 20 ár starfsævinnar
vann hún í býtibúri á kvenna-
deild Landspítalans og sem að-
stoðarræstingastjóri.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 4.
janúar 2019, klukkan 15.
1923, Guðmundur,
f. 1929, og Þórar-
inn, f. 1931. Eftir-
lifandi er Ásta,
fædd 1926.
Fyrri eigin-
maður Ingibjargar
var Ólafur Thor-
arensen tann-
læknir, f. 31. ágúst
1908 í Reykjavík,
d. 27. janúar 1969.
Börn þeirra
voru a) Elín Thorarensen hár-
greiðsludama, f. 30. júní 1948 í
Reykjavík, d. 6. apríl 1982.
Börn Elínar eru Ólafur Kjart-
ansson, f. 14. desember 1966,
búsettur í Svíþjóð, og Ingibjörg
Stefánsdóttir, f. 31. ágúst 1972,
búsett í Reykjavík, er í sambúð
með Víði Finnbogasyni. Börn
þeirra eru Elín, f. 2008, Ásta
Ég kallaði Ingibjörgu ömmu
mína ávallt ömmu Gögg vegna
þess að þegar ég var barn
reyndist mér erfitt að segja
Ingibjörg og það nafn festist við
hana hjá okkur í fjölskyldunni
upp frá því. Ég leyfi huganum að
reika og hann ber mig aftur í
tímann þegar foreldrar mínir
skildu að skiptum.Við systkinin
og mamma fluttum frá Hall-
ormsstað til Reykjavíkur í íbúð á
Langholtsveginum heima hjá
ömmu og Ingimundi fósturafa
mínum. Þá var ég átta ára gömul
og fer að eignast mínar sterk-
ustu minningar um hana ömmu
mína.
Mamma var orðin veik og
fljótlega þurfti hún að dveljast
mikið á spítala. Ég get rétt
ímyndað mér álagið á ömmu ver-
andi í fullri vinnu, sinna okkur
systkinum sem og dauðvona
dóttur sinni. Ég upplifði sjaldan
hjá henni sorg eða bugun fyrr en
kvöldið sem móðir mín dó. Þá
nótt, næstu mánuði á eftir fékk
ég að sofa við hlið ömmu. Mér
fannst sorgin erfið. Ég skildi
ekki allar þessar stóru tilfinn-
ingar þá en ég skil hana ömmu
mína vel í dag. Eftir fráfall móð-
ur minnar varð það úr þótt ekki
væri það sársaukalaust fyrir föð-
ur minn að raska högum okkar
sem minnst að amma og Ingi-
mundur tækju okkur Ólaf eldri
bróður minn að sér. Við ólumst
því upp á því heimili, í því hverfi
þar sem við höfðum þá skotið
rótum. Að alast upp hjá ömmu
sinni hafði ýmsa kosti í för með
sér. Ég fékk sögur á hverju
kvöldi og morgunmat í rúmið um
helgar. Ekki hafði hún mikið fé á
milli handanna en gerði allt sem
hún gat til þess að veita mér og
bróður mínum það sem hugur
okkar stóð til.
Amma elskaði að fá vinkonur
sínar í heimsókn, borða osta og
drekka rauðvín. Alltaf var hreint
og fínt á heimilinu.
Amma var bráðskörp og mik-
ill húmoristi. Hún gat sagt hina
ótrúlegustu brandara og sögur.
Hún var dugmikil kona, vann
mikið alla tíð. Enda þekkti hún
sjálf ekki annað frá eigin
bernsku. Hún hafði misst móður
sína aðeins tólf ára gömul.
Ömmu og hluta af systkinum
hennar var komið fyrir hjá hin-
um ýmsu fjölskyldum, þá aðal-
lega til að vinna.
Hún gekk í barnaskóla og fór
í húsmæðraskóla. Þegar talið
barst að barnæskunni kom
glöggt fram að hún hefði viljað
fá tækifæri til að læra meira.
Amma var einstaklega barn-
góð. Það gaf henni mikið að hafa
langömmubörnin í kringum sig.
Þegar þú ert nú farin, amma
mín, skil ég betur tengslin á
milli okkar. Mamma mín var í
mér og þér. Hún hélt okkur
saman. Við höfðum þörf fyrir að
vera nálægt hvor annarri enda
bjuggum við meira og minna
saman á Langholtsveginum.
Mér hlýnar um hjartarætur við
tilhugsunina um að þú sért nú
komin til barnanna þinna Ellu
og Binna sem þú misstir allt of
fljótt.
Það hefði verið svo auðvelt að
gefast upp eftir veikindi og áföll
en það gerðir þú aldrei.Alltaf
reistu upp aftur. Þú sterka fal-
lega kona hafðir ótrúlegan lífs-
neista þrátt fyrir allt sem á und-
an var gengið og ég dáist að því.
Ég er óendanlega þakklát fyrir
að þú varst svona lengi hjá
okkur. Elsku amma, það tók
meira á en ég hafði búist við að
kveðja þig. Minningarnar eru
margar og dýrmætar. Megi ljós-
ið og kærleikurinn fylgja þér
ávallt og vernda. Takk fyrir allt,
amma Gögg. Ég elska þig.
Ingibjörg Stefánsdóttir.
Tengdó mín fyrrum, eða
amma Gögg eins og hún var allt-
af kölluð, var yndisleg, einstak-
lega skemmtileg, orðheppin, vel
lesin, víðsýn og stórbrotin kona
fædd og uppalin í Vestmanna-
eyjum.
Hún giftist Ólafi Thorarensen
tannlækni 1947 og eignuðust þau
tvö börn Elínu, f. 1948, d. 1982,
og Brynjúlf, f. 1951, d. 1999.
Það var tengdó mjög þung-
bært að sjá á eftir dóttur sinni
frá tveimur börnum og því voru
það þung spor fyrir mig og
strákana mína að fara á Lang-
holtsveginn og tilkynna henni
andlát sonar hennar nokkrum
árum síðar. Það reyndi mikið á
hana að lifa bæði börnin sín en
hún fór einstaklega vel með þá
sorg er hún bar í hjarta sínu.
Seinni maður Ingibjargar var
Ingimundur Ólafsson kennari,
þau giftust árið 1967 en hann
lést 2005.
Við kynntumst í ágúst ’69
þegar ég og sonur hennar Binni
byrjuðum saman, ég 16 ára og
hann 18 ára. Mér er alltaf
minnisstætt þegar ég kom í
heimsókn í fyrsta sinn, það var
svo mikill léttleiki og öðruvísi
talað á þessu heimili en ég hafði
vanist, mér fannst þau vera frek-
ar kjaftfor og töluðu tæpitungu-
laust og allir máttu hafa skoðun
á því málefni sem líðandi stund
bauð upp á.
Það var glatt á hjalla á Lang-
holtsveginum og mjög gest-
kvæmt og alltaf eitthvað að ger-
ast. Við fórum í mörg ferðalög
saman og þau minnisstæðustu
eru ferðirnar á Hallormsstað.
Þar bjó Elín dóttir hennar með
fjölskyldu sinni og í einni slíkri
ferð fékk hún viðurnafnið amma
glögg, hún var frekar lofthrædd
og þegar við vorum að keyra á
fjallvegum átti hún það til að fá
sér smá sopa af koníaki til að
fela lofthræðsluna og strákarnir
mínir höfðu það hlutverk að vara
ömmu sína við og segja henni að
halla sér fjær brúninni á fjall-
vegum þar sem lofthæð var
mikil. Þetta þótti okkur öllum
ótrúlega fyndið og kannski ekki
mikið tekið tillit til lofthræðslu
hennar.
Við fórum tvær saman í
Norðurlandaferð,við tókum bíla-
leigubíl í Danmörku og keyrðum
til Svíþjóðar og heimsóttum
barnabörn hennar svo til syst-
kina minna og vina sem búa í
Svíþjóð og Noregi. Þetta var ein-
stök ferð hjá okkur. Hún var
hafsjór af fróðleik og sagði sögur
eins og henni var einni lagið og
hændi að sér börn og fullorðna.
Ég flutti í nágrenni við Lang-
holtsveginn árið 2000 og þá var
stutt fyrir okkur að lalla yfir
hvor til annarrar og mikill gæða-
tími á milli okkar á þessum ár-
um. Hún var einstök og mikil
amma. Henni þótti óhemju vænt
um afkomendur sína og vildi allt
fyrir þá gera. Hún dekraði og
þjónaði þeim endalaust og veit
að drengjunum mínum þótti það
ekkert leiðinlegt.
Árið 2010 kynntist ég Gunna,
þau urðu strax mestu mátar.
Hún spurði mig hvað hún ætti að
kalla hann og ákvað sjálf að
hann væri bara tengdasonur.
Fannst það flott afgreitt hjá
henni.
Elsku hjartans tengdó mín, ég
gæti ég skrifað endalaust um þig
og uppátæki þín frá því við
kynntumst fyrir um það bil 50
árum en einhversstaðar verður
að láta staðar numið.
Ég hef stiklað á stóru og farið
um víðan völl í þessari grein og
læt staðar numið hér.
Ég óska þér gleði og fagnaðar
við endurfundi þína og barnanna
þinna svo og annarra ástvina og
bið guð að gefa ykkur endalaus-
an gæðatíma.
Ingveldur Jóna
Gunnarsdóttir.
Ingibjörg
Guðlaugsdóttir
Þökkum innilega hlýhug og samúð við
andlát og útför ástkærs eiginmanns, föður,
tengdaföður og afa,
PÉTURS VILBERGSSONAR,
Árnastíg 7, Grindavík.
Bjarnfríður J. Jónsdóttir
Fanney Pétursdóttir Sigurður Jónsson
Elías Þór Pétursson Jóhanna María Gylfadóttir
Hulda Pétursdóttir Thomas Vance Pollock
Eygló Pétursdóttir
barnabörn og barnabarnabörn