Morgunblaðið - 03.01.2019, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JANÚAR 2019
✝ RagnhildurKristjánsdóttir
fæddist á Höfn í
Hornafirði 24.
mars 1934. Hún
lést 21. desember
2018.
Foreldrar Ragn-
hildar voru hjónin
Aðalbjörg Guð-
mundsdóttir, f.
25.11. 1908, d. 1.3.
1999, og Óli Krist-
ján Guðbrandsson skólastjóri,
f. 5.4. 1899, d. 27.7. 1970. Aðal-
björg og Óli voru bæði fædd
og uppalin í Breiðdal í Suður-
Múlasýslu. Önnur börn þeirra
eru Ásrún Guðlaug Odsby, f.
28.9. 1935, Vésteinn, f. 14.2.
1939, Guðgeir, f. 14.4. 1941, og
Rannveig, f. 26.1. 1951.
Ragnhildur giftist eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Árna
Halldórssyni frá Eskifirði, f.
3.10. 1933, árið 1954. For-
eldrar Árna voru hjónin Hall-
um og ömmu. Afkomendur
þeirra Ragnhildar og Árna eru
28 talsins.
Ragnhildur var athafnakona
og lét sig málefni líðandi
stundar alla tíð miklu varða.
Að loknu stúdentsprófi, áður
en þau hjón fluttu til Eski-
fjarðar, starfaði Ragnhildur á
Innflutningsskrifstofu ríkisins í
Reykjavík. Á Eskifirði tók hún
virkan þátt í félagsstörfum og
stjórnmálum, kenndi tíma-
bundið við Grunnskóla Eski-
fjarðar, söng og starfaði með
kirkjukór Eskifjarðar í ára-
tugi, var um tíma í stjórn
Kirkjumiðstöðvar Austurlands,
í stjórn Slysavarnafélagsins,
var formaður sóknarnefndar,
sat í bæjarstjórn fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn og átti sæti í
Útvegsmannafélagi Austur-
lands. Ragnhildi var annt um
hag lands og þjóðar, fylgdist
með þjóðmálaumræðu og þró-
un heimsmála, skrifaði greinar
og ræður, vann ötullega að
góðgerðarmálum og var unn-
andi góðra bókmennta og tón-
listar.
Útför Ragnhildar fer fram
frá Eskifjarðarkirkju í dag, 4.
janúar 2019, klukkan 14.
dór Árnason, út-
gerðarmaður á
Eskifirði, f. 11.4.
1887, d. 16.3. 1953,
og Solveig Þor-
leifsdóttir frá
Svínhólum í Lóni,
f. 13.11. 1901, d.
8.3. 1945.
Ragnhildur og
Árni eignuðust sex
börn, fyrstan and-
vana son 13. júní
1955. Börn þeirra eru Kristín
Aðalbjörg sendiherra, f. 18.3.
1957, m. Eric Banthien, Hall-
dór framkvæmdastjóri, f. 20.4.
1958, m. Sólveig Magnúsdóttir,
Björn framkvæmdastjóri, f.
21.5. 1959, m. Gunnhildur
Loftsdóttir, Sigrún fram-
kvæmdastjóri, f. 27.10. 1960,
m. Michael Schulz, Guðmundur
ráðuneytisstjóri, f. 20.9. 1963,
m. Sólveig Berg. Auk þess ólst
Auður dótturdóttir þeirra að
verulegu leyti upp hjá afa sín-
Ragnhildur tengdamóðir mín
tók mér vel frá fyrstu kynnum.
Tvisvar hafði hún hitt mig á vor-
mánuðum 1985, þegar hún útveg-
aði mér sumarvinnu á pósthúsinu
á Eskifirði og þau Árni tóku mig
inn á heimili sitt með Bjössa.
Sambýlið gekk vel og samskiptin
voru með ágætum æ síðan. Didda
var „ungamamma“ af bestu gerð,
alltaf vildi hún vita um ferðir og
gerðir barna sinna og seinna af-
komenda allra. Hún lá ekki á
skoðunum sínum um málefni
þjóðfélagsins og var t.d. gallharð-
ur stuðningsmaður hálendisvega
milli landshluta. Ferðir þeirra
hjóna suður voru þéttskipaðar
heimsóknardagskrám til barna,
ættingja og vina. Þegar þau eign-
uðust sumarhúsið á Flúðum
1996, tóku þau á móti fjölmörg-
um gestum þar og Didda dekraði
við alla sem heimsóttu þau, ekki
bara þar heldur líka á Eskifirði.
Alltaf var fallegt í kringum
Diddu, smekklegt og vel um
hugsað. Hún sinnti mannmörgu
heimili, kennslu um tíma, bók-
haldinu hjá Friðþjófi hf. og var
umhugað um að alltaf væri hreint
og snyrtilegt á heimilinu í leið-
inni.
Hún var snör í hreyfingum,
léttstíg og kvik. Ég lærði heil-
margt bara með því að horfa á
hana vinna, meðal annars í eld-
húsinu. Ekki var Didda mikið
fyrir óþarfa hluti í kringum sig
og notaði sem fæsta hluti við
vinnu sína, til dæmis þótti henni
óþarfi að vera með fleiri eldhús-
hnífa en þá tvo sem hún notaði:
„Ef mann vantar það ekki, þá
þarf maður ekki að kaupa það,“
sagði hún þegar við hvöttum
hana til að eignast hnífasett með
alls konar hnífum til mismunandi
nota.
Það var erfitt að fylgjast með
veikindum Diddu og vera svona
langt í burtu. Börnin þeirra Árna
önnuðust foreldra sína vel, ásamt
afkomendum öllum, og fóru með
skipulegum hætti austur til
þeirra og gerðu þeim kleift að
vera heima. Árni sinnti heimilinu
af natni, undir stjórn Diddu, milli
þeirra heimsókna.
Elsku Árni. Nú er skarð fyrir
skildi, engin léttstíg, kvik kona á
ferli um húsið, en minning henn-
ar mun alltaf lifa í hugum okkar,
myndum og frásögnum.
Gunnhildur Loftsdóttir.
Elsku amma Didda er fallin
frá. Við eigum allar fjölda minn-
inga um góða og hlýja ömmu sem
söng fyrir okkur þegar við vorum
börn, bakaði bestu pönnukökurn-
ar og var jafnframt ráðagóð,
kröftug og fyrirmynd fyrir okkur
afkomendur hennar.
Heimsóknir til Eskifjarðar að
sumarlagi höfðu mótandi áhrif á
okkur sem börn og styrktu teng-
inguna við Austfirðina. Síðar
keyptu amma og afi sumarbú-
staðinn á Flúðum sem hefur ver-
ið einn helsti samkomustaður
okkar fjölskyldunnar og nú síð-
ustu ár höfum við farið með litlu
stelpurnar, þær Bryndísi Aðal-
björgu, Örnu og Þórhildi, oftar
en einu sinni að heimsækja
ömmu og afa á Eskifirði. Þær
tala allar oft um langömmu, lang-
afa, Eskifjörð og Hólmatind.
Fræg er sagan að Kristín Líf
hafi sagt sem barn að „við erum
öll að austan“, en sú setning lýsir
nokkuð vel tilfinningu okkar allra
gagnvart Austfjörðunum.
Amma Didda var sannkölluð
ættmóðir og hafði ávallt góða
yfirsýn hvað varðar fjölskyldu og
afkomendur. Búandi á Eskifirði
lét hún fjarlægðina ekki aftra sér
og var fljót að tileinka sér nýja
tækni til að hafa samskipti við
sitt fólk og í raun grínuðumst við
með það systurnar að hún væri
með hálfgerða stjórnstöð á Eski-
firði þar sem hún var alltaf með á
hreinu hvað væri í gangi hjá öll-
um afkomendum sínum. Þrátt
fyrir að vera 84 ára var amma
virk á gmail, sendi SMS, var með
Facebook og Skype. Amma
hringdi reglulega í okkur til að fá
hnitmiðaðar upplýsingar um
fréttir af okkar fólki, til að biðja
um tækniaðstoð eða til að veita
ráð, sem voru oft óumbeðin en
kærkomin engu að síður.
Stundum var tilgangur símtal-
anna þó einungis að segja okkur
skemmtilegar sögur og brand-
ara, en amma var svo glaðlynd og
þannig minnumst við hennar;
brosandi og stutt í hláturinn.
Hvíl í friði, elsku amma, og
takk fyrir allt.
Sigrún, Þórdís og Kristín Líf.
Amma mín, amma Didda,
hefur kvatt okkur.
Þegar ég hugsa um ömmu
mína og mannkosti hennar renn-
ur margt í gegn um hugann.
Fyrst og fremst hversu traust
hún var, sterk og jákvæð. Til
ömmu var alltaf hægt að leita, í
gleði og sorg, hún reyndist mér
alltaf klettur í gegnum súrt og
sætt.
Amma var einnig skemmtileg
kona. Hún var húmoristi og það
var gaman að vera þar sem hún
var, nærvera hennar var fullkom-
in. Amma var víðlesin og eftir
hana liggur bókasafn á fjölmörg-
um tungumálum sem hún hafði
lært og ef ekki kennt sér sjálf.
Amma elskaði góða tónlist frá
öllum heimshornum og það eru
til ófáar plötur á Steinholtsveg-
inum sem hafa verið spilaðar í ár-
anna rás.
Minningarnar hafa leitað á
mig síðustu daga og allar eiga
þær það sammerkt að vera
yndislegar. Ég bjó hjá ömmu og
afa á Eskifirði frá sjö ára aldri
þar til grunnskóla lauk og þau ár
voru mér gæfutími, nándin og
tengslin við ömmu og afa ómet-
anleg og órjúfanleg. Langamma
bjó nálægt og þar var líka gott að
eiga athvarf. Ég var alsæl hjá
ömmu og afa í nágrenni við fjörð-
inn og náttúruna, góða vini og
ættingja.
Við barnabörnin eigum öll
góðar minningar frá Steinholts-
veginum, þar gerðust ævintýrin,
stutt var niður í fjöru og upp í
fjall. Enn styttra var í faðm
ömmu og afa.
Amma var þeim kosti gædd að
vera raunsæ á lífið. Hún sagði
ósjaldan við mig að ég ætti ekki
að hafa óþarfa áhyggjur, það færi
allt einhvern veginn og að stund-
um stjórnist hlutirnir af ein-
hverju öðru en því sem við endi-
lega viljum eða ætlum okkur. Það
er rétt, og það tek ég með mér.
Ég er þakklát fyrir að hafa
verið hjá ömmu og afa nýlega,
síðustu helgi ömmu minnar.
Þrátt fyrir þrekleysi var amma
jákvæð, glöð og bjartsýn á allt
sem lífið hefur upp á að bjóða.
Við ræddum um allt milli himins
og jarðar, litum yfir liðinn veg,
töluðum um fjölskylduna, bækur,
tónlist og mat. Ég gekk brosandi
burt og hlakkaði til að koma aftur
austur eftir nokkrar vikur.
Nú hefur amma kvatt og
missirinn er sár, en minningarn-
ar eru sterkar og lifa. Lífsspeki,
jákvæðni og gleði ömmu tek ég
með mér áfram út í lífið.
Takk fyrir allt, heimsins besta
amma.
Auður.
Elsku systir mín!
Nú stöndum við auglitis við
ævilokin og erum báðar orðnar
háaldraðar, má segja, því margir
fara löngu fyrr. Við höfum margt
að vera þakklátar fyrir, fyrst og
fremst æskuminningarnar sem
eru foreldrum okkar að þakka og
að við fengum að alast upp á
Höfn, í því góða samfélagi sem
þar var.
Við höfum líka lifað ótrúlega
þróun í samfélaginu og ég er glöð
yfir að hafa upplifað allt sem við
ólumst upp við, og með.
Allir voru fátækir, miðað við
samfélagið í dag, en við lærðum
auðvitað mikið á því. Í stríðinu
var ekkert hægt að kaupa og föt-
in okkar voru saumuð upp úr
gömlu, t.d. áttum við pils sem
voru saumuð úr peysufata-
svuntunum hennar langömmu.
Ég erfði þín föt og þú sumarkjól-
inn hennar Þórunnar í Tungu,
sem var þveginn á kvöldin og
þurrkaður yfir nóttina. Manstu
þegar við vorum boðnar í af-
mælisveislu og spurðum hvort
við mættum fara í dökkbláu pils-
unum og bleiku blússunum sem
föðursystur okkar saumuðu
handa okkur? Mamma var þá bú-
in að gefa þetta í Finnlandshjálp-
ina og lét okkur vita að við ættum
ekki að sýna neina óánægju út af
því, það var stríð þar og aum-
ingja finnsku börnunum var
miklu meiri vorkunn en okkur
sem ekki þurftum að upplifa
stríð.
Við byrjuðum ekki í skólanum
fyrr en átta ára. Þá vorum við
búnar að vera læsar lengi. Stund-
um fengum við að fara með
pabba í skólann og fannst það
mjög gaman. Svo kom að því að
þú byrjaðir og ég fékk ekki að
byrja. Annað eins óréttlæti hafði
ég aldrei upplifað. Ég grét heilan
dag – fannst mér – og enginn vor-
kenndi mér.
Svo komu blessuð jólin með
jólatré og jólagjafir. Þó þröngt
væri í Holti tókst okkur að ganga
í kringum jólatréð litla – puntað
með fánum og nokkru jólaskrauti
fyrir utan kertin, og syngja fal-
legu jólasálmana okkar. Raf-
magn var ekki komið – en það
logaði alltaf lampi alla nóttina,
þessa einu nótt á árinu. Ég hugsa
oft um þetta þegar jólaskreyting-
arnar yfirgnæfa nú á dögum. Við
vorum svo ánægð og hamingju-
söm börn samt sem áður og
pabbi og mamma sáu um að við
upplifðum alltaf sanna jólagleði.
Minningarnar sækja að mér.
Við héldumst alltaf í hendur
fyrstu árin. Svo kom að því að við
fluttum frá Höfn haustið 1948.
Manstu þegar við fórum með bát
út á flugvöll, sem var þá á Mel-
unum? Fjörðurinn var sléttur
eins og spegill. Jöklarnir spegl-
uðust í vatninu, eyjarnar og
hólmarnir og bæirnir á Mýrun-
um flutu í hillingunum. Það var
eins og ævintýraheimur. Þá héld-
umst við í hendur og tárin runnu.
Þú varst í rauðu fermingar-
kápunni þinni. Ég sé þetta allt
fyrir mér, eins og það hafi gerst í
gær.
Svo byrjaði nýr áfangi í lífi
okkar og nokkrum árum seinna
skild vegi þegar við fórum í gagn-
fræðaskóla, en við hittumst alltaf
heima á sumrin, og eftir að ég
flutti hingað höfum við skrifað
óteljandi bréf, og seinna meir
voru það símtöl. Nú verðum við
að sætta okkur við þau örlög og
endalok sem guð okkur gefur. Ég
er honum þakklát fyrir lífið og
sérlega fyrir að leyfa okkur að
eiga þessa góðu daga saman í
sumar. Eins og þú segir: það var
okkar kveðjustund.
(Úr bréfi frá Ásrúnu 12.12.
2018.)
Þín systir,
Ásrún (Ása).
Allir sem þekktu Ragnhildi
systur mína vissu að hún hafði
brennandi áhuga á sínu nánasta
umhverfi og að hún hikaði ekki
við að koma skoðunum sínum á
framfæri þegar henni lá mikið á
hjarta, hvort sem um var að ræða
t.d. framkvæmdir Ofanflóðasjóðs
við Hlíðarendaá eða einstaka
ákvarðanir bæjarstjórnarmanna
í Fjarðabyggð.
Málefni líðandi dags voru
Diddu hugleikin og undanfarna
mánuði hafði hún þungar áhyggj-
ur af framferði okkar mannfólks-
ins sem erum vel á veg komin
með eyðileggja möguleika kom-
andi kynslóða á farsælli framtíð
hér á jörð. Minntist hún oft á
þetta í okkar mörgu og góðu sím-
tölum nú á haustdögum og er
mér fullljóst að hún, sem alla tíð
var vakin og sofin yfir velferð
sinnar stóru fjölskyldu og alls
skylduliðs, átti erfitt með að yf-
irgefa okkur öll sem eftir lifum
með svo uggvænlega framtíðar-
sýn.
Eins og hennar var von og vísa
vildi hún gera eitthvað til að
vekja fólk til umhugsunar. Hún
skrifaði fjölmiðlafólki og bað það
um að taka málefnið til umfjöll-
unar. Í október sendi hún blaða-
manni bréf sem hófst á þessum
orðum: „Sæl og blessuð. Í nótt lá
ég andvaka og hugsaði um til
hvers ég gæti snúið mér út af
máli sem mér liggur þungt á
hjarta. Það þyrfti að vera beittur
penni sem tekið væri mark á.“
Ég greini frá þessu hér af því að
ég veit ekki hvort systir mín náði
að tala um þetta við öll sín dug-
legu barnabörn og barnabarna-
börn (sem sum eru vissulega
komin til vits og ára) og mér
finnst mikilvægt að þau viti að
amma Didda vildi að umhverfis-
vandinn yrði tekinn föstum tök-
um og gripið til róttækra aðgerða
loftslaginu, jörðinni og okkur öll-
um til bjargar.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga ómælt þakklæti fyrir að
hafa alla tíð átt Ragnhildi stóru
systur mína að; orð fá því ekki
lýst og hennar er sárt saknað.
Kæri Árni mágur. Við Rúnar
vottum þér og allri fjölskyldu
ykkar innilega samúð.
Rannveig.
Í dag er yndisleg frænka mín,
Ragnhildur Kristjánsdóttir, bor-
in til grafar, ég get því miður
ekki verið viðstödd en mig langar
að minnast hennar hér með
nokkrum orðum.
Við hittumst allt of sjaldan en
stundum heyrðumst við í síma og
ef ég hringdi í hana þá passaði
hún alltaf upp á að við töluðum
ekki lengi svo það myndi ekki
kosta mig mikið, en ef hún
hringdi í mig þá var hún ekki að
flýta sér og við áttum oft gott
spjall. Það var líka gaman að fá
tölvupóst frá henni, hún skrifaði
ekki mikið en kom sér beint að
efninu og kvittaði undir, kveðja
R.
Ég hef ósjaldan fengið að
heyra að ég sé lík Ragnhildi, þá
er það yfirleitt þegar ég er búin
að skipuleggja eitthvað en ein-
hverra hluta vegna er talað um
stjórnsemi í því samhengi. Ég
segi alltaf að við Ragnhildur
séum ekki stjórnsamar heldur
séum við gæddar óendalega
miklum skipulagshæfileikum. Ég
sagði alltaf að það væri ekki leið-
um að líkjast.
Ragnhildur hugsaði vel um allt
og alla og fór létt með það. Sér-
staklega hugsaði hún vel um
ömmu mína og nöfnu á meðan
hún lifði.
Elsku Ragnhildur, þú varst
búin að vera svo veik þannig að
þetta var kannski það besta sem
gat gerst þó að maður eigi nú erf-
itt með að sætta sig við að þú sért
farin.
Nú hefur enn einn engillinn
bæst í hópinn sem vakir yfir okk-
ur sem enn erum hér.
Elsku frænka, ég kveð þig
með sárum söknuði, hvíldu í friði.
Elsku Árni, Kristín Aðalbjörg,
Sigrún, Gummi, Bjössi, Halldór
og fjölskyldur. Ég bið Guð að
gefa ykkur styrk, ljós og frið á
erfiðum stundum.
Aðalbjörg Guðgeirsdóttir.
Við komum í fyrsta skipti sam-
an í heimsókn til Ragnhildar á
Eskifirði sumarið 1962. Hún var
þá með fjögur börn hvert á sínu
árinu, Kristín elst fimm ára,
Halldór og Björn fjögurra og
þriggja, en Sigrún að verða
tveggja. Guðmundur bættist ekki
í hópinn fyrr en ári síðar. Árni
maður hennar var á síld. Ekki
var þó annað að sjá en þessi unga
móðir hefði fulla stjórn á heim-
ilinu og fjörugum barnaskaran-
um og gæti tekið á móti gestum
með sama myndarskap og hlýju
og ævinlega síðan. Þetta kom
bróður hennar svo sem ekki á
óvart. Hann var vanur því að
stóra systir sýndi ábyrgð og
skörungsskap. Það brást heldur
ekki síðan, og enn var gott að
heimsækja hana á Eskifirði síð-
asta haust. Þá hafði sjúkdómur-
inn sem hrjáði hana dregið úr lík-
amlegri orku, en andlegur
skýrleiki og fjör, ásamt velvilj-
uðum lifandi áhuga á lífi annarra,
var allt eins og fyrr. Nú var Árni
löngu kominn í land og stóð þétt
við hlið hennar, eins og verið
hafði í áratugi, og börnin, sem
voru flogin að heiman til margs
konar ábyrgðarstarfa, tíðir gestir
til að aðstoða foreldra sína og
njóta samvista við þau.
Ragnhildur fylgdist auðvitað
vel með hinum stóra og stækk-
andi hópi afkomenda sinna, en
hún fylgdist líka vel með lífi
systkina sinna og þeirra afkom-
endum. Áhugi hennar á lífinu ut-
an veggja heimilisins var þó
sannarlega ekki bundinn við fjöl-
skyldumálin. Hún las alltaf mik-
ið, einkum skáldsögur á íslensku
og erlendum málum, hafði lifandi
áhuga á menningarmálum margs
konar og þjóðmálum, gat fyllst
vandlætingu yfir ýmsu, en vand-
lætingin var oft gamni blandin,
henni fannst vitleysan spaugileg,
hvort sem var í tungutaki eða
pólitík.
Ragnhildur lifði ekki í neinni
einangrun á Eskifirði. Hún tók
þátt í lífi samfélagsins, skólamál-
um og atvinnumálum, og rekstri
þeirra eigin sjávarútvegsfyrir-
tækis. Nánir ættingjar Árna
voru og eru margir á staðnum og
bundust henni vináttuböndum
eins og fleiri Eskfirðingar. Um
1960 fluttust foreldrar hennar til
Eskifjarðar og lögðu auðvitað
gott til uppeldis barnanna. Móðir
hennar var þar ekkja í nærri þrjá
áratugi og naut þess þá að hafa
sína góðu dóttur í næsta ná-
grenni og kveðja að lokum í
faðmi hennar níræð að aldri.
Síðustu áratugi hafa Ragn-
hildur og Árni átt gott sumarhús
á Flúðum, þar sem þau hafa oft
dvalist nokkrar vikur á hverju
ári, og hafa þá gestakomur verið
tíðar enda móttökurnar ævinlega
hlýjar og í léttum anda. Þegar
þau komu til Reykjavíkur stóðu
þau yfirleitt stutt við, en þurftu
að líta inn hjá mörgum. Ragn-
hildur skipulagði það allt, og
þótti heimafólki hún þá stundum
fullfljót að kveðja og leggja af
stað til næsta áfanga.
Okkur þótti hún líka fullfljót
að kveðja núna og hefðum viljað
hafa hana lengur hjá okkur. En
meðal þess sem við höfum lært af
samskiptum við Ragnhildi er að
ekki tjáir að fást um það sem
ekki verður haggað.
Nú ríkir söknuður í stóra
hópnum hennar Ragnhildar. Við
sendum þeim samúðarkveðjur,
einkum honum Árna sem horfir á
bak sínum lífsförunaut eftir langt
og farsælt ferðalag.
Unnur og Vésteinn.
Við andlát Diddu hans Árna
frænda koma upp í hugann minn-
ingar um áratuga frænd- og
ræktarsemi þeirra hjóna í minn
garð og fjölskyldu minnar. Missir
Árna er mikill og djúpstæður.
Sambúð þeirra, sem varði í yfir
60 ár, var alla tíð einstaklega ná-
in og oftast var talað um Diddu
og Árna eins og um eina persónu
væri að ræða. Það var mjög nota-
legt að heimsækja þau enda fann
maður glöggt hve velkominn
maður var.
Ragnhildur var afar vel gerð
kona, hæfileikarík og metnaðar-
full fyrir sitt heimili og sína nán-
ustu. Börn þeirra Árna bera með
sér það góða atlæti sem foreldr-
arnir veittu þeim í bernsku. Hún
var einnig félagslynd og viðræðu-
góð og lét sér annt um hag bæj-
arfélagsins. Hún hafði margt
gott til málanna að leggja. Ég
fann fljótt hve uppeldis- og
menntamál voru henni ofarlega í
huga sem og jafnrétti kynjanna,
ekki bara í orði heldur einnig á
borði.
Eskfirska frændræknin er svo
rík og rótgróin og auðvelt að
finna sig heima þegar þangað er
komið. Þannig var heimili Diddu
og Árna.
Eitt sinn endur fyrir löngu var
ég á ferð um Austfirði með vini
mínum.
Ferðinni var heitið frá Höfn til
Eiða. Vegna misskilnings var
Ragnhildur
Kristjánsdóttir