Morgunblaðið - 11.01.2019, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. JANÚAR 2019
Vinkona okkar, Eva Örnólfs-
dóttir, lést á jóladagsmorgun,
þegar hátíðaljósin skinu sem
skærast. Mótsögnin virtist mikil
þegar fréttin barst okkur að
kvöldi þess dags, en við nánari
umhugsun var Eva sjálf boðberi
ljóss og birtu, gleði og elsku. Hún
var einlæg og hláturmild, hrein-
skilin, vel gerð og skemmtileg
kona. Að auki var hún svo kank-
vís og listfeng. Hún átti auðvelt
með að laða að sér fólk með fram-
komu sinni sem og Ragnar mað-
ur hennar, enda þau hjónin vina-
mörg. Við nutum þess að vera í
þeim hópi.
Við minnumst yndislegra sam-
verustunda við nám, störf og leik.
Ragnar og Skúli hafa þekkst
frá því að þeir muna eftir sér í
Laugarneshverfinu. Við Eva frá
því að við féllum fyrir þeim, ungu
mönnunum. Þannig myndi Eva
trúlega hafa sagt frá þessu, enda
hafði hún ríka kímnigáfu og
fylgdi spaugsyrðum eftir með fal-
legu brosi og léttum hlátri. Mikið
var oft gaman, eins og í öll þau
skipti sem við biðum, ástfangnar
upp fyrir haus, hvor með sinn
drenginn í fanginu eftir komu
þeirra frá Surtsey, eftir allt að
þriggja vikna veru þeirra þar. Á
yngri árum hittumst við þegar
tækifæri gáfust með börnum
okkar, þá var spjallað, borðað,
spilað og hlegið og jafnvel tekin
dansspor. Eva töfraði fram alls
kyns rétti og ekki síður hand-
verk, eins og þegar hún hannaði,
sneið og saumaði dansbúninga,
sem litlu dætur okkar dönsuðu í,
stundum jafnvel til sigurs í
keppnum. Sjálf voru þau hjónin
alltaf miklir dansunnendur, sóttu
dansskóla til fjölda ára og hafa
verið Laufsfélagar, þar sem
dansinn hefur dunað af lífi og sál
í áraraðir. Þar nutum við einnig
góðs af vináttu þeirra, þar sem
þau buðu okkur á sínum tíma að
vera þátttakendur í Laufs-
hópnum. Þar áttum við margar
ánægjustundir með góðu fólki.
Evu var vissulega margt til
lista lagt. Hún átti afar gott með
að setja saman texta og ógleym-
anleg er ræðan sem hún samdi
og flutti í 60 ára afmæli Ragnars.
Hún þekkti sinn mann og hann
sína konu. Þau voru samstíga og
samrýnd hjón.
Við fundum alltaf sterka taug
á milli fjölskyldna okkar þó að
mislangur tími liði milli endur-
funda og erum afar þakklát fyrir
áralanga hlýja og góða vináttu.
Þó að vinir hverfi okkur úr
þessu lífi, hverfa þeir ekki úr
hjarta okkar né huga, heldur
eiga þeir þar ævinlega sinn sess
og svo er sannarlega um elsku
Evu.
Kæru vinir, Ragnar, Jónas
Ingi, Sigrún og Stefanía. Við
hjónin ásamt börnum okkar
sendum ykkur og fjölskyldum
ykkar innilegar samúðarkveðjur.
Megi kærleikurinn umvefja ykk-
ur og gefa ykkur öllum styrk.
Guðrún Jóhannesdóttir og
Skúli Þór Magnússon.
Með söknuði kveðjum við
kæra skólasystur, Evu Örnólfs-
dóttur. Í huga og hjarta geymum
við minningarnar um allar góðu
stundirnar sem við höfum átt
saman í rúma hálfa öld.
Við vorum ungar að árum og
komum víða að af landinu þegar
við hófum nám við Samvinnu-
skólann Bifröst í byrjun október
árið 1966. Í minningunni vorum
við flestar óöruggar og upp-
burðarlitlar þegar við sátum í
rútunni á leiðinni upp eftir. Þeg-
ar þangað var komið var okkur
nýliðunum skipað saman í her-
bergi á heimavistinni. Sú skipan
leiddi oftar en ekki til mikillar og
dýrmætrar vináttu fyrir lífstíð.
Eva var trúlofuð þegar hún kom í
skólann og fannst okkur hún því
vera nokkuð lífsreyndari og
þroskaðri en við hinar.
Eva var búin góðum mann-
kostum. Hún var vinsamleg og
blátt áfram. Stundum alvörugef-
in en stutt í hlátur og glaðværð.
Hún var jafnframt félagslega
sinnuð á sinn hógværa hátt. Í
skrifum um Evu í Ecce Homo,
minningabók við lok dvalar á Bif-
röst, segir m.a.: „Eva er góður
skólaþegn og hefur jafnan verið
drifkraftur í hvers konar sprelli
og hrókur alls fagnaðar í hópi fé-
laga sinna.“ Eva hafði mjög sér-
staka og fallega rithönd og var
fengin til að skrifa upp texta í
skólablaðið Vefarann og var hún
jafnframt í ritstjórn blaðsins.
Lífið á Bifröst endurspeglaði
tíðarandann og tísku þess tíma.
Á laugardagskvöldum voru
haldnar kvöldvökur. Við skóla-
systurnar vildum skarta okkar
fegursta og vorum allan daginn
að undirbúa okkur fyrir kvöldið,
og gott betur, þar sem við töldum
ekki eftir okkur að sofa með
harðar og óþægilegar rúllur nótt-
ina áður. Eva var einstaklega
flink við að túbera og greiða hár
skólasystranna og nutu margar
góðs af.
Dagleg útivist nemenda er líka
eftirminnileg. Þá var gengið úti í
fallegri náttúrunni í nágrenni
skólans, m.a. niður að Hreða-
vatni og að fossinum Glanna.
Svipmynd af Evu með fallega
hvíta loðhúfu og í köflóttri úlpu
bregður fyrir á skjá minning-
anna.
Við útskrifuðumst frá Bifröst
1. maí 1968 og hefur hluti bekkj-
arsystranna verið saman í
saumaklúbbi alla tíð síðan, eða í
rúm 50 ár. Ár hvert um Jóns-
messuleytið höfum við, ásamt
mökum, farið í skipulegar ferðir
vítt og breitt um landið og eigum
ótal dýrmætar minningar frá
þeim ferðum. Hér má nefna að í
lok ferðar um Suðurland var
komið við í Evru þar sem Eva og
Raggi gengu með okkur um
svæðið og sýndu okkur glæstan
afrakstur af áralangri vinnu við
gróðursetningu og slógu upp
myndarlegri vöffluveislu fyrir
allan hópinn.
Í byrjun desember ár hvert
heldur saumaklúbburinn sam-
eiginlegt jólaboð ásamt mökum.
Þótt heilsu Evu færi mjög hrak-
andi mætti hún ásamt Ragga sín-
um með bros á vör klædd fal-
legum rauðum kjól sem fór henni
einkar vel. Spurð um kjólinn
sagðist hún hafa ákveðið að láta
loksins draum sinn um rauðan
jólakjól rætast. Þannig munum
við sjá Evu fyrir okkur, fallega
og sterka með æðruleysi og
bjartsýni að leiðarljósi og með
Ragga sem klett sér við hlið.
Við sendum Ragga og föl-
skyldu okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Minningin um yndis-
lega skólasystur lifir með okkur.
Saumaklúbbur bekkjar-
systra frá Bifröst; Dagbjört,
Elín Ágústa, Eyrún, Guð-
rún, Jakobína, Katrín Ólöf,
Unnur og Vigdís.
Það var mikið lán að eiga Evu
Örnólfsdóttur að samstarfs-
manni. Vandaðri manneskja en
hún var vandfundin.
Við áttum farsælt samstarf um
nokkurra ára skeið á kontór niðri
í bæ.
Þótt annan dyntinn blésu sval-
ir vindar um starfsmenn og verk
þeirra sló það engan út af laginu.
Allir reyndu að gera sitt besta og
Eva fremst, þar sem heiðarleiki,
fagmennska, samviskusemi,
hreinskilni og hlutvendni ein-
kenndu starf hennar og fram-
göngu alla. Þegar við bættust
góðar gáfur, geðprýði, glæsileiki
og græskulaus, fáguð kímnigáfa
mátti ljóst vera að af betri starfs-
manni gat ekkert kompaní hrós-
að sér.
Með þessum fátæklegu línum
kveð ég kæra vinkonu og fyrrum
vinnufélaga. Eiginmanni Evu,
öðlingnum Ragnari Jónassyni,
votta ég samúð mína og virðingu,
svo og börnum þeirra hjóna og
barnabörnum.
Góðar minningar um Evu Örn-
ólfsdóttur munu lifa með öllum
þeim sem henni kynntust.
Vilhelm G. Kristinsson.
✝ Fjóla Steins-dóttir Mileris
fæddist í torfbæn-
um á Spena í Mið-
firði í Vestur-
Húnavatnssýslu 27.
maí 1923. Hún lést
25. desember 2018 á
Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Grund.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Steinn Ásmundsson, f. í Snartar-
tungu í Strandasýslu 1883, d.
1968, og Valgerður Jónasdóttir,
f. á Þóroddsstöðum í V. Hún.
1884, d. 1928. Fjóla var næst-
yngst þrettán systkina. Systkini
hennar voru: Friðjón, f. 1904, Ás-
laug Aðalheiður, f. 1907, Vil-
helm, f. 1909, Kristín Guðrún, f.
1910, Eyjólfur Kolbeins, f. 1911,
Ágúst Georg, f. 1912, Herdís, f.
1914, Stefanía Sigrún, f. 1916,
Jónas, f. 1918, Gunnhildur Birna,
f. 1919, Halldór Gunnar, f. 1920
og Skúli Arnór, f. 1924. Fjóla lifði
þau öll.
Fjóla og Vladimir Knopf-
f. 1947, fyrrverandi eiginkona
Maria del Carmen Rivas-Iglesias,
þeirra börn a) Ana Maria Mileris,
f. 1968, og b) George David
Mileris f. 1970. 4) André Henry
David Mileris, f. 1949, d.1973.
Langömmubörnin eru nú sam-
tals sjö ásamt tveimur langalang-
ömmubörnum.
Fjóla missti móður sína þegar
hún var fimm ára. 10 ára flutti
hún til Reykjavíkur með föður
sínum og Skúla bróður. Hún
gekk í Austurbæjarskóla og vann
sem kaupakona þegar hún hafði
aldur til, fyrst hjá elstu systur
sinni Áslaugu á Úlfsstöðum í
Borgarfirði og svo á Þingvöllum
hjá þjóðgarðsverðinum og konu
hans. Hún kynnist tilvonandi eig-
inmanni sínum veturinn 1939 og
bjuggu þau saman á Bergstaða-
stræti til að byrja með. Síðan
keyptu þau sér hús í Blesugróf
og bjuggu þar til 1945. Sama ár
fluttu þau til Bretlands og
bjuggu þar í tvö ár. Árið 1947
sigldu þau frá Bretlandi á leið til
Ástralíu en skip þeirra strandaði
í Afríkuríkinu Síerra Leóne. Þar
settust þau að og bjuggu næstu
45 árin. Árið 1993 ákváðu þau að
flytja til Íslands og verja ævi-
kvöldinu í friðsæld og ró.
Útför Fjólu fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 11. janúar
2018, klukkan 13.
Mileris skipstjóri
gengu í hjónaband í
Reykjavík árið 1942.
Hann var sonur
hjónanna Alexander
Majevski, sem var
höfuðsmaður og
herlæknir við rúss-
nesku hirðina, og
Augustina (Nina)
Knopf-Mileris lyfja-
fræðings. Vladimir
fæddist árið 1916 í
Kiev, sem var þá hluti af rúss-
neska keisaradæminu, og lést á
Íslandi í maí 1999. Hann tók
seinna upp ættarnafn móður
sinnar, eftir að faðir hans var tek-
inn af lífi í rússnesku byltingunni,
og móðir hans flúði til ættmenna
sinna í Litháen.
Þau eignuðust fjóra syni; 1)
Oleg Ninni Mileris, f. 1941 d.
2007, sambýliskona Nina Bang-
ura. 2) Alexander Mileris, f. 1943
d. 2001, maki Nadia Courban, f.
1943. Þeirra börn: a) Vladimir
Christo Mileris, f. 1971, og b)
Angelika Tanya Mileris-Dawes, f.
1975 3) George Theodore Mileris,
Elsku amma mín, okkur systur
mína langar að þakka þér fyrir svo
margt. Við þessa kveðjustund rifj-
ast upp margar minningar, t.d.
þegar við barnabörnin fluttum
fyrst til Íslands sem lítil börn. Ég
man hvað þú varst okkur mikið
skjól og styrkur í aðlögun og byrj-
unarörðugleikum. Það var erfitt
að byrja í nýjum skóla og skilja
ekki neitt í tungumálinu, þótt við
vendumst með tímanum nýjum
aðstæðum og eignuðumst vini.
Mikið urðum við systir mín
sorgmædd þegar þú fluttir aftur
út en mörg ár liðu þar til við sáum
þig aftur. Við vorum líka svo óend-
anlega glöð þegar þú fluttir til
baka með afa árið 1993 og þið
ákváðuð að eyða ævikvöldinu í
heimalandi þínu. Þú óskaðir þess
alltaf að eyða efri árum á Íslandi
og vera grafin í íslenskri mold.
Ég gleymi aldrei þessum
tveimur vetrum þegar ég bjó hjá
ykkur meðan ég var í háskóla-
námi. Margar sögur fékk ég að
heyra um öll ævintýrin ykkar afa
og um siglingu ykkar frá Englandi
út í óvissuna sem endaði í Vestur-
Afríkuríkinu Síerra Leóne. Þar
strandaði skipið ykkar og þið urð-
uð að hefja nýtt líf í fjarlægu landi,
sem þið gerðuð með dugnaði og
glæsibrag. Þar rákuð þið saman
frægt veitingahús í fjölda ára og
efnuðust vel. Í 45 ár dvaldir þú
fjarri heimalandinu og oft leitaði
hugur þinn þangað með söknuði.
En þessar sögur voru aðeins
byrjunin á lengra og viðburðarík-
ara lífi. Fleiri sögur fékk ég að
heyra um líf þitt, sem var svo
sannarlega litríkt og uppfullt af
ævintýrum. Hin varfærna og eilít-
ið dula amma mín hafði svo enda-
lausa þolinmæði fyrir spurning-
arnar mínar og svaraði þeim alltaf
með mikilli ánægju og eftir bestu
getu. Samvera okkar var dýrmæt
þegar ég var á Íslandi að safna
fjársjóði minninganna með henni.
Lauk því með bók sem var gefin út
um jólin með fjölda ljósmynda og
lýsingum sem vöktu athygli.
Blíðlynda, fallega, hugrakka
amma mín með ljósa hárið var líka
sjálfstæð kona, sá alveg um sig
sjálf nær alveg fram til síðustu
stundar. Hún fór sjálf út í búð
meðan hún gat og vildi elda mat-
inn sinn sjálf á meðan hún hafði
heilsu til. Fékk að vísu sendan mat
síðasta árið en ósköp fannst henni
maturinn bragðlaus. Hafandi búið
lengi í Afríku vildi hún útbúa mat-
inn með sterku kryddi og hvítlauk.
Hún útbjó oft marga af sínum sér-
stökum réttum fyrir okkur, oftast
íslenska rétti með afrískum áhrif-
um. Íslenska ýsan hennar steikt í
kókosolíu og kjúklingarétturinn
hennar með hnetusmjörsósu voru
í sérstöku uppáhaldi.
Allir undruðust hvað hún leit
vel út þrátt fyrir háan aldur og
hversu hraust hún var. Mikið
fannst henni ömmu gaman þegar
synirnir, barnabörnin og lang-
ömmubörnin komu til Íslands að
heimsækja hana. Sum hafði hún
stundum ekki séð í nokkur ár,
enda bjuggu sum enn í Síerra
Leóne eða öðrum fjarlægum
löndum. En heimili hennar
prýddu myndir af ættingjum og
munir frá Afríku og með þeim var
söknuðurinn ekki eins sár.
Hvíl í friði, elsku amma mín. Ég
veit að þú ert á friðsælum og fal-
legum stað, umvafin ást og hlýju
foreldra þinna, afa og þriggja sona
sem þú misstir allt of snemma.
Minning þín mun aldrei gleymast.
George David Mileris.
Margt hefur breyst síðan Fjóla
fæddist fyrir rúmum 95 árum.
Móðir hennar Valgerður Jónas-
dóttir saumaði sauðskinnsskó á
börnin, kjóla, blússur og aðrar
flíkur. Nærfatnaður var heima-
prjónaður. Þvottur af 15 manna
fjölskyldu var þveginn í þvotta-
bala og skolaður í bæjarlæknum.
Steinn faðir hennar átti vefstól
og óf klæði til heimilisnota. Hann
vann hörðum höndum til að brauð-
fæða þrettán börn. Lífsbaráttan
var hörð á bænum Spena í Vestur-
Húnavatnssýslu. Þegar Fjóla var
fimm ára að aldri lést móðir henn-
ar. Steinn átti ekki annarra kosta
völ en að bregða búi og koma
börnunum fyrir. Elstu börnin
þurftu að sjá fyrir sér, en yngri
börnum var komið fyrir á bæjum í
sveitinni.
Steinn fór suður til Reykjavík-
ur og gat sent eftir tveimur
yngstu börnunum, Fjólu og Skúla.
Það gekk illa að fá vinnu á kreppu-
árunum, mikið atvinnuleysi og
stopul vinna. Með komu hersins
fékk hann vinnu við að gera flug-
völlinn í Vatnsmýrinni. Steini
tókst með sparsemi og nýtni að sjá
fyrir litlu fjölskyldunni. Fjóla
gekk í Austurbæjarskóla. Á
sumrin gætti hún barna og vann
sem kaupakona er hún hafði aldur
til.
Þegar Fjóla var 17 ára brá hún
sér á dansleik á Borginni. Þar
kynntist hún ungum flóttamanni
frá Litháen, Vladimir að nafni,
sem hreifst af þessari ungu ljós-
hærðu stúlku.
Þau felldu hugi saman og
gengu í hjónaband. Þau eignuðust
snemma tvo syni, Oleg Ninna, f.
1941, og Alexander, f. 1943. Vlad-
imir lauk prófi úr Stýrimannaskól-
anum en festi ekki yndi á Íslandi.
Þau fóru til Englands og þar
fæddist George sonur þeirra 1947.
Vladimir keypti seglskútu í félagi
við annan mann og stefndi til Ástr-
alíu. Fyrir utan strönd Síerra
Leóne bilaði skrúfa skipsins en
ekki var almennileg slippaðstaða í
Freetown. Þau komust því ekki
lengra. Þau settust að í Freetown
og þarna var heimili þeirra næstu
45 árin. Þar fæddist Henry André
árið 1949. Hann lést af slysförum
1973. Hjónin ráku veitingasölu og
var hún opin bæði svörtu fólki og
hvítu.
Þau Vladimir og Fjóla fluttu til
Íslands árið 1997. Vladimir and-
aðist árið 1999. Alexander og Oleg
létust báðir langt fyrir aldur fram
í Freetown. Fráfall þeirra var
Fjólu þungbært en hún brotnaði
ekki heldur tókst á við sorgina.
Hún bjó áfram ein í Skálagerðinu
og sá um sig sjálf að mestu leyti
þrátt fyrir að vera lögblind. Hún
sótti Opið hús í Blindrafélaginu
síðastliðin fimm ár. Þar blandaði
hún geði við jafnaldra sína og
hlustaði á söng og upplestur og
naut þess.
Fjóla var hógvær kona, hlé-
dræg og hæversk. Líf hennar var
ekki alltaf sigling á sléttum sjó
allsnægta og öryggis. Með þraut-
seigju og æðruleysi tókst hún á við
sonamissi og mótlæti í lífinu.
Ef til vill færðu aftur að hvílast í grasi
með amboðin hjá þér sem forðum, og
titrandi hjarta
mæla í hljóði fram þakkir til lækjar og
ljóss,
til lífsins á þessu hnattkorni voru í
geimnum
til gátunnar miklu til höfundar alls sem
er.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Lóa Gerður Baldursdóttir.
Mín kæra frænka Fjóla sem
hefur lifað viðburðaríku lífi og
verið svo dugleg er nú farin frá
okkur. Hún fór ung í siglingu á vit
ævintýranna með manni sínum og
bjó í Afríku í 45 ár, fjarri heima-
högum. Þar byggðu þau heimili og
fyrirtæki og ólu upp fjóra syni.
Um þessa viðburðaríku ævi var
skrifuð bókin „Skip mitt braut við
Afríkuströnd“ sem er sérlega vel
skrifuð og áhugaverð.
Þegar talað var um Fjólu
frænku í Afríku vissi ég ekki að
leiðir okkar ættu eftir að liggja
saman og binda okkur vináttu-
böndum.
Þegar hún var flutt heim og
orðin ekkja kynntist ég henni vel
og gat aðstoðað á ýmsan hátt um
leið. Það var alltaf gott að setjast í
hlýja eldhúsinu hennar og fá okk-
ur kaffi. Gott kaffi og helst köku
með jarðarberjum og rjóma sem
var það besta. Við fórum á ýmsa
staði og kaffihús og það var mikið
spjallað. Hún var ein eftir til frá-
sagnar um föðurfjölskylduna mína
og sagði margar skemmtilegar
sögur af ættingjunum.
Hún var einstök manneskja, svo
heilsteypt og dugleg með óbilandi
kjark til að bjarga sér á allan hátt.
Hennar verður saknað um ókomin
ár og eftir stendur minningin um
hlýju og alúð og einlæga vináttu.
Hvíl í friði, kæra frænka.
Eygló.
Fjóla ömmusystir mín var eftir-
minnileg kona. Hún fór óvenjuleg-
ar leiðir í lífinu.
Fjóla kynntist ung Vladimir
Knopf Mileris, eða Valdimar eins
og við kölluðum hann, og varð
hann lífsförunautur hennar. Valdi-
mar var einn sjö skipverja sem
komust lífs af þegar þýski kafbát-
urinn U-564 sökkti Heklu suður
fyrir Grænlandi sumarið 1941.
Valdimar lýsti því hvernig hann
var að sogast niður með Heklu
þegar honum tókst að grípa spýtur
og spyrna sér upp úr sjónum. Fyr-
ir áeggjan Valdimars reru skip-
verjarnir sem komumst lífs af suð-
ur að siglingaleiðinni milli Evrópu
og Bandaríkjanna og varð það
þeim sennilega til lífs. Fjóla fékk
fregnir af skipskaðanum og var
Valdimar talinn af. Hún gekk með
frumburðinn og felldi gleðitár þeg-
ar fregnir bárust af björguninni.
Valdimar var frumkvöðull í eðli
sínu. Þau hjón fluttu til Bretlands
og undirbjó Valdimar að sigla skipi
til Ástralíu, þar sem þeirra beið
nýtt líf. Vegna bilana lauk sigling-
unni í Síerra Leóne. Þar stofnuðu
hjónin veitingastað við ströndina í
Freetown, hinn fyrsta í landinu
þar sem allir fengu afgreiðslu óháð
litarhætti.
Fjóla bjargaði syni vinnumanns
þeirra frá drukknun og kostaði til
mennta. Varð pilturinn læknir.
Byltingar settu mark sitt á líf
þeirra hjóna. Faðir Valdimars var
læknir við keisarahirðina í Rúss-
landi og tók m.a. þátt í að kryfja lík
Raspútíns. Hann hvarf í í byltingu
rauðliða. Móðir Valdimars flúði
land með litla drenginn. Um þetta
er fjallað í ævisögu Fjólu, Skip
mitt braut við Afríkuströnd.
Síðar upplifðu þau hjónin umrót
á sjálfstæðistímabilinu í Afríku
fyrir tæpum 60 árum. Lýsti Fjóla
því hvernig þau umskipti hefðu
ekki að öllu leyti verið til góðs.
Bresku nýlenduherrunum fylgdi
röð og regla.
Fjóla og Valdimar fluttu heim
frá Afríku á tíunda áratugnum og
komu sér fyrir í næsta nágrenni
við Herdísi ömmu. Heilsu hans var
þá tekið að hraka.
Þegar ég flutti til ömmu árið
2008 hittumst við Fjóla reglulega.
Hún slóst í för með okkur ömmu á
kaffihús og í bíltúra um bæinn.
Ólíkt systur sinni var Fjóla ekki
mikið fyrir útivist. Eflaust þótti
henni kuldalegt eftir áratuga bú-
setu undir Ljónafjöllum.
Fjólu þótti skemmtilegra að
heimsækja veitingahúsin. Kom þá
eitt af sérkennum hennar vel í ljós.
Fáar manneskjur hef ég hitt sem
hafa látið skoðun sína jafn um-
búðalaust í ljós. Væru veitingarnar
ekki nógu góðar lét hún það heyr-
ast um allan salinn. Áttu þær þetta
sameiginlegt, Fjóla og amma mín,
en Herdís amma var kona hrein-
skilin. Mér fannst það oft þreyt-
andi en hugsa nú til þess með hlýju
þegar þær töluðu um hvernig tert-
urnar hefðu verið betri á Hress-
ingarskálanum og á Borginni forð-
um daga. Það var fyrir seinna stríð
og áður en Fjóla hélt á vit ævintýr-
anna.
Þegar Fjóla var komin á spítala
undir lokin sagði hún mér sögur
frá því í gamla daga. Hún talaði
um lífsbaráttuna og hvernig
Steinn langafi gladdi börnin með
rjómatertu um helgar. Hafði hann
úr litlu að spila. Kannski var hún
að hugsa um þá tertu þegar við
sátum kaffihúsin.
Þegar Fjóla hafði skoðað heim-
inn og lifað næstum heila öld kall-
aði hún á föður sinn í veikindunum.
Ef trú ömmu minnar er rétt eru
þau nú saman á betri stað.
Baldur Arnarson.
Fjóla Steinsdóttir
Mileris