Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.02.2019, Side 13

10.2. 2019 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13
Hefur ríka réttlætiskennd
Hann fann sig ekki sem skyldi í hagfræðinni og
söðlaði því um. Og það var stórt skref fyrir hlé-
drægan og félagsfælinn ungan mann að skrá
sig í laganám við Háskólann í Reykjavík. „Ég
hef alltaf haft ríka réttlætiskennd og langað að
berjast fyrir aðra. Þess vegna einhenti ég mér í
laganámið. Ég fann mig strax í náminu og gekk
vel enda þótt ég væri ekki sterkur félagslega til
að byrja með. Það breyttist með tímanum og ég
tók meðal annars þátt í að stofna Félag laga-
nema við HR. Í mér býr frumkvöðull og drift og
það hefur alltaf verið minn styrkur að láta hlut-
ina gerast. Ég geng í verkin.“
Sævar efldist ekki bara félagslega í laga-
náminu; hann varð ástfanginn af einum skóla-
félaga sínum, Lárusi Sigurði Lárussyni, og
hafa þeir verið par síðan. Giftu sig fyrir átta
árum.
Sævar lauk BA-prófi í lögfræði árið 2005 og
ML-prófi tveimur árum síðar. Lögmannsrétt-
indi hlaut hann árið 2010. Hann hóf störf hjá
Skattstjóranum í Reykjavík árið 2006 og vann
sig upp í deildarstjóra lögfræði- og úrskurð-
ardeildar en því starfi gegndi hann frá 2007 til
2009. Árið 2009 stofnaði hann ásamt fleirum
lögmannsstofuna Lagarök og frá 2013 hefur
hann verið einn eigenda lögmannsstofunnar
Lögmenn Sundagörðum.
Hentaði vel að vera frontur
Sævar segir lögmannsstarfið hafa hjálpað sér
mikið í lífinu. „Ég hef alltaf verið metn-
aðargjarn í vinnu. Vil standa mig. Hags-
munagæsla á vel við mig og ég er svo kapp-
samur að ég vil vinna öll mál. Lögmennskan
hjálpaði mér líka að gleyma mér yfir vandræð-
um annarra. Meðan ég lagði allt í sölurnar fyr-
ir umbjóðendur mína þurfti ég ekki að hugsa
um sjálfan mig. Þeirra hagsmunir gengu fyrir.
Lögmaður er í eðli sínu frontur fyrir annað
fólk og það hentaði mér alveg prýðilega.“
Með lögmannsstarfinu hefur Sævar sett á
laggirnar sprotafyrirtæki, setið í stjórnum fyr-
irtækja og tekið þátt í pólitísku starfi. „Ég hef
gaman af því að vera í skapandi umhverfi,“
segir hann.
Kynhneigðin hélt áfram að þvælast fyrir
Sævari og hann kostaði kapps um að halda
henni leyndri. „Fyrirmyndir mínar úr lögfræð-
inni voru eldri menn, grjótharðir jaxlar sem
létu sér ekkert fyrir brjósti brenna. Þannig
vildi ég vera sjálfur. Kæmist fólk að því að ég
væri samkynhneigður myndi það örugglega
draga þá ályktun að ég væri ekki nægilega
harður. Það mátti alls ekki gerast og þess
vegna var ekkert annað að gera í stöðunni en
að fela kynhneigðina. Það var ekki fyrr en fyr-
ir um átta árum að ég sætti mig endanlega við
kynhneigð mína og hætti þessum leik. Það var
mikið gæfuspor.“
Vilja ekki allir fara í drag
Það getur verið þungur róður að berjast við
staðalmyndir, rétt eins og vindmyllur, og Sæv-
ar bendir á, að samkynhneigðir karlmenn séu
eins misjafnir og þeir eru margir. „Sjálfur hef
ég aldrei passað almennilega inn í samfélag
samkynhneigðra, ef svo má að orði komast,
vegna þess að ég fell illa að staðalmyndinni.
Það eru ekki allir samkynhneigðir karlmenn
kvenlegir. Það vilja heldur ekki allir samkyn-
hneigðir karlmenn fara í drag. Það er gömul
klisja og slitin sem bæði samfélagið í heild og
samfélag samkynhneigðra hafa verið dugleg
að viðhalda. Tökum Pál Óskar sem dæmi.
Hann er frábær fyrirmynd en það breytir ekki
því að það eru ekki allir samkynhneigðir menn
eins og hann. Samtökin 78 hafa unnið gríð-
arlega gott starf í þágu mannréttinda okkar
samkynhneigðra en þau hafa alls ekki verið
nógu dugleg að brjóta niður þessar stað-
almyndir. Og þar eru samtökin á villigötum.
Hvað á það til dæmis að þýða að taka inn hóp
fólks með blæti? [BDSM, innskot blm.] Hvað
koma slíkar þarfir kynhneigðinni við? Ég hef
ekki legið á þessari skoðun minni og hef fyrir
vikið verið gagnrýndur harðlega á vettvangi
samtakanna. Hef til dæmis verið sagður
íhaldspúki í einhverju leikriti sem þykist vera
streit.“
– Hefur þú fundið fyrir fordómum vegna
kynhneigðar þinnar?
„Já, það hef ég gert. Eftir að við tókum
drenginn okkar að okkur fórum við Lárus einu
sinni í blaðaviðtal. Í framhaldinu barst okkur
nafnlaust bréf, þar sem stóð að við værum
kynvillingar og myndum allir fara beinustu
leið til helvítis. Það hefur líka verið skotið á
mig í lögmennskunni; kynhneigð minni bland-
að inn í mál. Þetta hefur ekki gerst oft en þeg-
ar það gerist verð ég óvægnari sjálfur. Stíg
fast niður á móti og verð grimmari en ella. Ég
get orðið heiftugur, sem mér þykir alla jafna
ekki gott, en stundum þarf maður að svara fyr-
ir sig – fullum hálsi. Sem betur fer eru for-
dómar af þessu tagi sjaldgæfir. En þeir eru
ennþá fyrir hendi.“
Lífið er ekki bara vinna
Að því kom að Sævar áttaði sig á því að lífið er
ekki bara vinna. „Það er eins og lífsklukkan
kalli á eitthvert jafnvægi í lífinu. Ég vann og
vann og tók mér aldrei frí. Ég var alltaf til
staðar fyrir mína umbjóðendur og sá ekkert
athugavert við það að svara tölvupóstum um
miðjar nætur. Ég var að rústa hjónabandinu.
Að því kom að ég þurfti að spyrja mig þessarar
áleitnu spurningar: Hvað ætlar þú að gera við
þitt líf? Bara vinna?“
Svo var það gamli ógeðfelldi skugginn.
Hann var enn í humátt á eftir Sævari. Tvennt
varð til þess að hann fór að vinna í tilfinningum
sínum. Fortíð sinni.
Annars vegar urðu vatnaskil í lífi Sævars og
Lárusar, eiginmanns hans, þegar þeim barst
símtal á síðkvöldi 18. desember 2013. Þar kom
fram að þeim stæði til boða að taka að sér
þriggja ára gamlan dreng. Móðir hans, sem
var frá Litháen, hafði svipt sig lífi hér á landi
skömmu áður og ekkert var vitað um föðurinn.
„Okkur var boðið að hitta drenginn strax
„Það er furðuleg tilfinning, þessi
sektarkennd þolandans. Lúmsk en
yfirþyrmandi og mér gekk illa að átta
mig á henni. Tilfinningalíf mitt varð
mjög flókið,“ segir Sævar Þór.
Morgunblaðið/Kristinn Magnússon