Skessuhorn - 29.04.1999, Blaðsíða 24

-T
24
FIMMTUDAGUR 29. APRÍL 1999
^ttUsunu..
Vesturland tækifæranna
Brottflutningur fólks af lands-
byggðinni hefur verið mikið til
umræðu á undanfömum misser-
um. Sér í lagi er það ungt fólk
sem sækir á höfuðborgarsvæðið
í leit að sérhæfðari atvinnutæki-
færam og fjölbreyttara mannlífi.
Vesturlandi hefur tekist að snúa
vöm í sókn. A síðasta ári fjölg-
aði lítillega í kjördæminu en
betur má ef duga skal.
Breyttar áherslur
Næg atvinna er ekki lengur það
eina sem fær okkur, unga fólkið, til
þess að setjast að í heimabyggð.
Til viðbótar viljum við fjölbreytt-
ari afþreyingu, góða aðstöðu til
uppeldis barna, greiðar samgöngur
og lægri húshitunarkostnað, svo
fátt eitt sé nefht.
Við þurfum fjölbreyttara at-
vinnulíf og fleiri störf sem krefjast
langskólamenntunar. Það eykur
líkur þess að okkar kynslóð haldi
áfram að búa á Vesturlandi eftir að
námi lýkur. Sumum stjórnmála-
mönnum hættir til að lofa öllum
öllu fyrir kosningar en fyrst og síð-
ast eru það fyrirtækin í kjördæm-
inu okkar, sem búa til ný störf.
Stytting vegalengda til höfuð-
borgarsvæðisins gerir Vesturlands-
kjördæmi samkeppnishæfara sam-
anborið við aðra landshluta.
Vegna tölvutækninnar höfum við
jafn góða möguleika og höfuð-
borgarsvæðið til þess að sækja fram
á mörgum sviðum.
Ungt fólk velur hægri
Hægri stefna tryggir best hag ungs
fólks, hvort sem við leggjum fyrir
okkur langskólanám, starfsnáms-
brautir eða hvað annað. Við vilj-
um ráða okkur sjálf og uppskera
árangur af eigin verkum. Slagorð
Sjálfstæðisflokksins um stétt með
stétt á alltaf við. Frelsi einstak-
lingsins er honum fýrir bestu og
tryggir raunverulegt jafnrétti:
- milli karla og kvenna
- milli starfsstétta
- milli ungra og aldraðra
Sjálfstæðismenn vilja lægri
skatta á fyrirtæki og einstaklinga
og draga úr tekjutengingu bóta.
Þarmig gefst einstalingum tækifæri
til að ráðstafa stærri hluta launa
sinna til eigin hugðarefna, fjárfest-
inga, afþreyingar og menningar.
Fyrirtækjum væri gefið meira svig-
rúm til þess að borga starfsfólki
hærra kaup. Umfram allt þarf
skattkerfið að vera sanngjarnt og
skýrt.
Það er beinlínis vinnuletjandi
þegar einstaklingar leggja á sig
mikla vinnu tímbundið og upp-
skera ekki árangur sem erfiði, sök-
um tekjutengdra barnabóta og
jafnvel hátekjuskatts. I þeim hópi
lenda gjarnan ungmenni sem eru
að fjármagna fyrstu húsnæðiskaup-
in. Það þarf að halda áfram að
lækka skatta, draga úr jaðaráhrifum
í skattkerfinu og minnka umsvif
ríkisins.
Framtíðin er hér
Við fýrstu sýn virðist þátttaka í
starfi stjórnmálaflokks ekki heill-
andi vettvangur. En þegar á heild-
ina er litið eru málefnin mörg sem
varða ungt fólk. Við þurfum að
nýta tækifærin
í kjördæminu
sem best.
Innan Sjálf-
stæðisflokksins
er hlustað á
okkur. Meðal-
aldur fram-
boðslistans er með því lægsta sem
þekkist hjá stóru ffamboðunum.
Þar fara sama ferskleiki og reynsla.
A listanum eru alls fjórir einstak-
lingar yngri en 30 ára og ungliða-
félögin í kjördæminu taka virkan
þátt í stefnumótuninni.
Eg hvet unga Vestlendinga til
þess að styðja ffamboð sjálfstæðis-
manna þann 8. maí næstkomandi.
Jón Ævar Pálmason
Höfundur er stuðningsmaður
Sjálfstæðisflokksins á Vesturlandi og
varabæjarfulltriíi á Akranesi.
Undanfarið hafa talsmenn efitir-
launafólks látið hafa eitt og ann-
að eftár sér sem hlýtur að fá
menn, ekki síst þá sem vinna
með eldra fólki, til að staldra við
og velta fyrir sér á hvers vegum
þeir eru að tjá sig opinberlega.
Undantekningalaust hafa þessir
forsvarsmenn eftirlaunafólks
dregið upp dökka mynd og
heldur færast þeir í aukana efitir
því sem nær líður kosningum.
Eldra fólk er ánægt
Það hefur kannske komið sumum
forystumönnum samtaka eldra
fólks á óvart að eldra fólk skuli
nánast upp til hópa vera nokkuð
sátt við lífið eins og kemur fram í
skoðanakönnun sem Gallup gerði
fýrir Heilbrigðis - og trygginga-
Með réttlætið að vopni
ráðuneytið nú á ári aldraðra og birt
var ekki alls fýrir löngu. Þetta kom
mér ekki á óvart, enda hef ég haft
að leiðarljósi að byggja upp í stað
þess að brjóta niður og reynt að
meta það sem vel er gert í stað þess
að kynda undir óánægju fólks. Því
gladdist ég þegar ég sá að eldra
fólk var almennt ánægt með lífið.
Það kemur mér heldur ekki á óvart
að mikill meirihluti eldra fólks
skuli vera ánægt með það skotsilf-
ur sem það hefur handa á milli, eða
um 87 prósent. Hinsvegar er það
of mikið að 12 - 15 prósent eldra
fólks skuli hafa fjárhagsáhyggjur
eins og heilbrigðis - og trygginga-
ráðherra hefur sagt opinberlega.
Það þarf hinsvegar mikla lagni
og mikinn áróðursvilja til að lesa út
úr nefndri könnun að 40 prósent
eldra fólks hafi fjárhagsáhyggjur
eins og talsmenn þessa fólks hafa
haldið ffam. En látum nú vera þótt
þessar áróðurshetjur eldra fólks
séu lagnar og viljasterkar í talnaleik
sínum. Verri fmnst mér málflutn-
ingurinn þegar þær fara að berjast
fýrir þá, eins og þeir segja, „sem
minnst mega sín og lifa á bótunum
einum saman.“
Hverja ber að aðstoða
Auðvitað eiga þeir sem berjast fyir-
ir bættum kjörum eldra fólks að
leggja fram raunhæfar kröfur, rétt
eins og allir ábyrgir baráttumenn.
Allir ættu að vita að það er póli-
tískur vilji til að hækka ráðstöfun-
artekjur þeirra sem minnst hafa
handa á milli, hvort sem það er
eldra fólk eða þeir sem yngri eru.
Ég varð því fýrir miklum von-
brigðum þegar minn ágæti vinur
og félagi, Benedikt Davíðsson og
hans baráttufélagar, sömdu um
hækkun á grunnlífeyri fýrir eldra
fólk - hækkun fyrir alla, ríka og
snauða. Ekki tekur svo betra við
þegar þeir félagar leggja fram
kröfu um að greiddur verði fjár-
magnstekjuskattur af lífeyris-
greiðslum en fjármagnstekjuskatt-
ur er 10% í stað um 40% tekju-
skatts, sem nú er greiddur. Hverjir
halda þeir að borgi háan tekju-
skatt? Halda þeir að það sé eftir-
launafólkið sem er rétt um skatt-
leysismörkin? Halda þeir að það sé
fýrir þá sem minnst hafa milli
handanna? Þriðja krafan er að
hækka skattleysismörkin. Enn spyr
ég er það ráðstöfun sem kemur
þeim tekjuminnstu helst til góða?
Því miður ekki heldur. Þessi krafa
er fýrir þá sem hafa nærri 25 þús-
und krónum meira en þeir sem fé-
lagarnir segjast vera að berjast fýr-
ir.
Hverja á að aðstoða?
Velferðarkerfinu er ekki ætlað að
bæta fjárhag þeirra sem hafa gert
starfslokasamninga upp á hund-
ruði þúsunda í mánaðarlaun eftir
að launavinnu lýkur. Það er hugsað
fýrir þá einstaklinga sem af ein-
hverjum ástæðum hafa ekki getað
tryggt eiginfjárhag til efri áranna.
Þannig sé ég þetta kerfi og þannig
tel ég að það eigi að virka.
Ef sú leið verður farin sem þeir
Olafar, Pálar og Benediktar boða
nú sem ákafast fýrir kosningar væri
eins hægt að loka Tryggingastofn-
un ríkisins og eftirláta einstakling-
um að tryggja sig sjálfir á efri
árum.
I málflutningi þeirra gætir hróp-
andi ósamræmis. Því hvet ég þessa
„baráttujaxla“ eldra fólks til að
íhuga betur kröfur sínar - ef þeirra
markmið er að rétta hlut þeirra
sem úr minnstu hafa að spila.
Eldra fólk hvet ég til að halda ró
sinni og hugsa skynsamlega um
hversu vel okkar ágæti heilbrigðis-
ráðherra, Ingibjörg Pálmadóttir,
hefur staðið að ykkar málum.
Sigurkjörg Björgvinsdóttir
Höfundur situr í framkvæmda-
stjóm LFK og hefur starfað með
eldrafólki í Kópavogi undanfarin ár.
Orfá orð um neikvæðar hliðar kvótakerfisins
Fjöldi fólks skilur ekki um hvað
þessi deila snýst. Það er kannski
ekki skrítið, þar sem því er af
kvótaflokkunum haldið blákalt
fram, að hið firæga góðæri og
blómlegt efhahagslíf þjóðarinn-
ar, sé kvótakerfmu að þakka?
Frjálslyndi flokkurinn hefur á
móti lagt ffam eftírfarandi stað-
reyndir: Arið 1983 var heildar-
þorskafli á Islandsmiðum rúm
300.000 tonn. Árið 1995 eftir 12
ára veiðistjóm var þorskaflinn
kominn niður í tæp 170.000
tonn. Við upphaf kvótakerfisins
nam heildarbolfiskafli Islend-
inga 760 þúsund tonnum, en var
kominn í 460 þúsund tonn
1996.
Frjálslyndi flokkurinn spyr, get-
ur verið að minnkandi fiskafli sé
undirstaða velferðar í landinu ?
Svarið er auðvitað nei. Þá segja
kvótaflokkarnir, að góðærið sé
hinni miklu hagræðingu í útgerð-
inni að þakka. Frjálslyndi flokkur-
inn, sem berst fyrir afiiámi kvóta-
kerfisnins eins og það leggur sig,
spyr á móti. Getur það virkilega
verið, að hagræðing útgerðarinnar
sé fólgin í eftirfarandi ?
Að skuldir útgerðarinnar hafi á
10 árum aukist úr 37 í 150 millj-
arða. Að fiskiskipaflotinn hafi
stækkað um 25 % árin 1980 til
1996 Að heildarvélarafl flotans hafi
aukist um tæp 30 % á sama tíma-
bili. Að olíunotkun á aflaeiningu
hafi meira en tvöfaldast á sama
tíma, á meðan tækni og gerð veið-
arfæra hefur tekið stórstígum
framförum. Að afkastageta í hverri
rúmlest fiskiskipa hefur minnkað
um nær helming.
Við segjum aftur nei. Frjálslyndi
flokkurinn fullyrðir að fiskveiði-
stjórnunin og kvótakerfið hafi
brugðist hrapalega í líffræðilegu,
félags- og réttarfarslegu tilliti, allt
annað séu rangfærslur. Við nefnum
dæmi sem allir kannast við, hvaða
Islendingur kannast ekki við eftir-
farandi:
Einstklinga sem fengu gjafa-
kvótann, sem þeir síðan seldu og
fluttu burt úr sínum byggðarlög-
um og skildu atvinnulífið eftir í
rjúkandi rúst.
Misskiptingu fjármuna og valds.
Ríkir kvótaeigendur, leggja hluta
síns flota til að leigja fiskveiði-
heimildir til hinnar nýju stéttar,
þræla eða leiguliða, sem neyðast til
að greiða hvaða verð sem er fýrir
leigukvótann, vilji þeir halda áffam
útgerð.
Sjómannastéttin og landverka-
fólk orðið að gíslum í eigin um-
hverfi. Þrælsótti fyrri alda , hefur á
nýjan leik verið innleiddur í ís-
lenskt samfélag. Orlög fólksins eru
í höndum kvótaeigenda. Nýliðun í
atvinnugreininni er útilokuð.
Nú er svo komið að aukinn afli
þjónar ekki lengur þeim göfuga til-
gangi, að bæta almennt atvinnuá-
stand og tekjumöguleika fólks í
landinu. Daginn sem kvótafram-
salslögin tóku gildi, hætti kerfið að
virka sem fiskveiðistjórnunarkerfi.
Kerfið hafði í einu vetfangi breyst í
anhverfu sína, sem eirði engu,
hvorki örlögum fólks og atvinnu
þess, né fiskistofnunum. Um-
gengni manna við auðlindina varð
til skammar. Upphófst nú glóru-
laust kapphalup einstaklinga til
þess að braska með veiðiheimildir,
og skara eld að sinni köku. Nú líta
kvótaeigendur svo á að auknar
aflaheimildir skerði möguleika
þeirra til að okra á leigu veiðiheim-
ilda til kvótalítilla útgerða.
Landssamband íslenskra útvegs-
manna leggst gegn auknum afla-
heimildum, með þeim rökum að
þeir vilji stunda ábyrgar fiskveiðar,
þegar raunverulegt markmið er að
halda kvótakerfinu óbreyttu, sem
lokuðum klúbbi fárra útvaldra.
Bankarnir riðu á vaðið og tóku
að ausa peningum sem aldrei fýrr í
íslenskar stórútgerðir. Verðbréfa-
fýrirtækin tóku að spila með fjár-
muni lífeyrissjóða og almennings
á þessum markaði. Taumlausar
hækkanir hafa orðið á veiðiheim-
ildum með þeim afleiðingum að
skuldasöfnun útgerðarinnar hefur
rúmlega fjórfaldast á tíu árum, að
hluta vegna flæðis peninga út úr
greininni. Ef þessi þróun verður
ekki stöðvuð, mun gráðugur út-
gerðaraðallinn halda áfram að
tappa peningum af sjóðum al-
mennings í
landinu. Þegar
b 1 a ð r a n
springur, sitja
landsmenn
eftir með
gjaldþrota út-
gerð og mátt-
vana lífeyris-
sjóði.
Þetta eru
staðreyndir sem almenningi í land-
inu hefur ekki verið gefinn kostur á
að kynnast. I hinni opinberu um-
ræðu hafa kvótaflokkarnir og sam-
tök útgerðarmanna, slegið öfluga
skjaldborg um að verja þetta kerfi
hvað sem það kostar. Þetta er gert
í nafni ffjálshyggju, þar sem Sjálf-
stæðisflokkurinn boðberi frelsis og
mannréttinda, kýs að fórna hags-
munum almennings, fýrir athafna-
ffelsi og einkahagsmuni hinna út-
völdu.
Sigurður R. Þórðarson skipar
l.sæti á framboðslista Ftjálslynda
flokksins á Vesturlandi.
Sigurður R.
Þórðarson