Skessuhorn - 29.04.1999, Blaðsíða 8

8
FIMMTUDAGUR 29. APRÍL 1999
ááíSOVIIUN.
Sldðaævintýrið í Vatnadal
Gunnar Bjamason skíðakappi riíjar upp sögu Skíðafélags Akraness
Eggert Sœmundsson brunmeistari Akraness. Eins og séstþá eru hafSir skíSastafir í hliSin.
hundruð metrum neðar væri eng-
inn snjór. Hann lagði ríka áherslu á
að við reistum skálann í snjórönd-
inni, þó að það væri aðeins erfiðara
að komast á svæðið. A þessum tíma
þótti það ekki tiltökumál þó að
maður þyrfti að bera skíðinn í hálf-
tíma, þrjú korter. Nú lætur enginn
bjóða sér slíkt.“
Það var ekki auðsótt verk að reisa
skálann. Hann var heilir 44 fer-
metrar, teiknaður af Guðmundi
Bjarnasyni húsasmíðameistara.
Ráðist var í byggingu skálans sum-
arið 1953. Byggingastaðurinn var í
rúmlega fimmhundruð metra hæð
og var um hálftíma gangur frá þeim
stað þar sem lengst varð komist á
fjallatrukk. Var upp bratta hlíð að
fara og yfir stórgrýttan háls. Köll-
uðu skíðakapparnir hann „Svita-
brekkuna," enda féll margur svita-
dropinn þar. Efniviðurinn var síðan
ferjaður yfir vatnið í dalverpinu á
pramma og borinn þaðan upp að
byggingasvæðinu.
Þjóðsögur tengjast vötnunum í
Vatnadal. I stærra vatninu átti að
hafa verið eitruð ókind sem tók fólk
ef það fór eftir eiðinu eða grandan-
um á milli vatnanna. Sagan segir að
smali sem tók víst ekki mark á
þesssum álögum hafi horfið og
fundust fötin hans þarna á eiðinu.
„Olafur bóndi að Efra-Skarði sagði
mér að hann hefði verið orðinn
harðfullorðinn þegar hann fór þetta
eiði í fyrsta skipti.“ segir Gunnar. I
Vatnadal er jökulsæti sem heitir
Skessubrunnur, þar rann í vatn sem
Karl Helgason ritar í Bæjar-
blaðið á Akranesi í apríl 1954
og segir ffá heimsókn sem
hann fór í Skíðaskálann ásamt
Guðmundi Sveinbjömssyni.
Hér er gripið niður í frásögn
hans:
„Þama uppi í hlíðinni undir
þverhníptum hamrabjörgun-
um, í sjálfri Skarðsheiðinni,
blasir við tvíburstaður skáli,
snomr í stíl og úthti og þaðan
heyrast smíðahögg. Þrír
menn em að ljúka við að slá
upp rimlapalli ffaman við inn-
göngudyrnar. Hentugt til að
stappa af sér snjóinn áður en
inn er gengið. - Neðan við
skálann er allstórt vatn, sem
nú er hulið ísi og snjó. Er þar
oft gott skautasvell. I
brekkunni ofan við skálann sjáum við skíðafólkið
bmna niður, - nei, þetta var fallegt stökk! Nú, Það
var bara skíðið, skíðamaðurinn varð eftir í brekkun-
ni. Jæja það gerir ekki svo mikið til, bara að byrja aff-
ur.
Okkur Guðmundi er vel
fagnað af heimamönnum og
þeir hafa sannarlega flutt með
sér gestrisnina uppeffir því að
strax er lcveikt undir katlinum
og við þiggjum kaffisopann. (.
. .) „Þið hefðuð átt að vera
hérna í gærlcvöldi,“ segir
skíðafólkið einum rómi og
hrifhingin glampar úr augum
þess. „Við voram á skíðum dl
kl. 12 og lýstum brekkurnar
með ljóskastara. Það var nú
spennandi. Og í morgun vor-
um við komin hæst upp í
brekkurnar kl. 7. Við þurfum
svo miklu minna að sofa hér
uppffá. Svo þegar við viljum
hvíla okkur á skíðunum, för-
um við heim í skála, fáum
okkur hressingu og svo tökum við tíl við að lagfæra
skálann, því eins og þið sjáið er ekki búið að ganga
frá honum að innan, það gemm við smám saman.
Við eram nú ekki í vandræðum með það, því að auk
þess sem hér era faglærðir smiðir, þá er eins og allir
tuAagim: t, npríl ivs#.
ÁHDGA-AFKEK ÆSKUFÓLKS A AKBANESl
|(L Mrcness byggir gltesUeaan
skMálo i TimM i
Hásamtegt úlsýni blasir víð úr skálaglugguin
ur jfir Akrafjall, Akranes, Rej-kjavík og
nes. Á. hreð rétt neðan við skálann sést yfir
Jiggjandi sveitír, —r
Vi8 Gu8munHur Svm.li|um,
»»< ’.i<«8uni 1AS okiar s 1
suncudag npp i Sk«rösh«iði lii
3ki<8f» SSsSÍÍasVniitnu f ir Að
iwtnun Eíta SiariSi, «311 trcng
ið e>r upji: frá,:«» um liíKtiuia
fceyiáía, f>6 aiá komast allnitt
»pp 1 hiiSinn « bíl nw<5 drátlar-
„..dinfi, <vo
,-n r.-.i EiVa-Skarði et rftskur
4o mfmiUsa gnngur. V;ð íhifí-
tnutKÍiir tókuti! Jrfið l ólega ojr
voruttt fitntn stundatf’órðtmgn.
m vífl jiium líim ofi li) Kikn
ta þess a8 níóta :hjjis víSnttu
miSla n« fagra úuýnU, w iiuð-
ugt hnaf okkíítr
<ir», nii, l<ah biiii Ifi.a
tir tii «8 h\Ái» maðiiuii.
*6tti á'oJtktu .
En, — lokl stiimi’.im váf upji
a iwuiu hjalln i fjallinu.
til ausrur*, wftun'v vi
uh bt«*ir við Jni8 fugunta
tym. N3?rií«}r>jKÍi >o«í,'Al
iírn.ft.,: -> 'tVfyj-;? fitUÍJi íikk
nr Fn-íttkJubáls h»tw
Innpt fyrir lusJfart. — Bttdti
unt viðli'tmmr i 520 mutra tuo
vfir sjnvariniil. — ilvillfjíirftu
sjteglnr fíigur aushirfjöltíu
Akrafjnli skyge« -1 iiuatiirhJui!
Rdykiav'tkuf. <m AkranesJw
brmðir úr *w á Sk*>nr.i
Upyir si(r : litt JÍi fjftlUÍBS, Stlí
umesui fclasa vS8- cp Kaxafló
,11: ÚI M<
Úrklippa úr BæjarblaSinu.
Um miðbik aldarinnar jukust
vinsældir skíðaíþróttarinnar
mikið og um tíma náði hún
meira að segja fótfestu á Akra-
nesi þótt undarlegt megi virðast.
Það er sjaldnast lengi snjór í
hlíðum Akrafjalls en þó má yfir
háveturinn finna þar brekkur til
að renna sér í. Þegar skíðaáhuga-
menn á Akranesi fóru að svipast
um eftir framtíðarsvæði fyrir sig
renndu þeir augunum til Skarðs-
heiðar en í hæstu hlíðum er oft
töluverður snjór. Þar reistu fé-
lagar í Skíðafélagi Akraness veg-
legan skála um miðbik aldarinn-
ar við ótrúlegar aðstæður.
Einn af stofnendum Skíðafélags-
ins er Gunnar Bjarnason, bifvéla-
virki og skíðaáhugamaður. Eina ró-
lega morgunstund í vikunni sem
leið rifjaði hann upp sögu Skíðafé-
lags Akraness fyrir blaðamann
Skessuhorns.
Gunnar er fæddur 1927 að Búð-
um í Fáskrúðsfirði. Hann fluttist 13
ára gamall tíl Akureyrar þar sem
hann hóf síðar nám í bifvélavirkjun.
1946 settíst hann að á Akranesi og
rak þar bílaverkstæði um árabil. I
tíu ár sinntí hann bílaviðgerðum
fyrir Sementsverksmiðjuna og í 18
ár var hann lagerstjóri hjá Jám-
blendinu. Eiginkona Gunnars, Asa
Hjartardóttír lést í maí fyrra. Börn
þeirra uppkomin era þrjú, Hjörtur
og Asdís sem búa á Akranesi og Atli
sem býr í Mosfellsbæ.
Á skíðum í Ölveri og
að Fellsenda
„Upphafið að þessum skíðaáhuga
hér var þannig að 1949 tókum við
okkur saman nokkrir og fóram upp
í Olver á skíði. Við fóram á boddí-
bíl sem hann Oddur í Arsól átti og
stunduðum skíði þar í brekkunum.
Síðan fundum við okkur gott skíða-
svæði í fjallinu uppaf Fellsenda eða
þar sem hét áður Stóra-Fellsöxl.
Þar renndum við okkur þrjá vetur
eða ffarn tíl 1953. Farið var í rútum
frá Akranesi og var þátttakan í þess-
um skíðaferðum feykilega góð - allt
upp í þrjár rútur. Þær vora kannski
ekki stórar en tóku um 20 til 25 far-
þegar hver. Það vora fjölmargir
sem komu fram með skíðin sín þeg-
ar við fóram af stað, þetta hreif með
Gunnar Bjamason. Mynd: K.K.
sér fjöldan allan af fólki, bæði full-
orðið fólk og unglinga. Ole Oster-
gaar sem var vélvirki hjá Þorgeir og
Ellert var mikil driffjöður í þessu
skíðastússi en hann varð síðan fyrstí
formaður Skíðafélagsins. Harðasti
kjarninn í skíðaáhuganum? Það
voram við Ole Ostergaar og Eggert
Sæm, Guðmundur Magnússon á
Traðarbakka, Sighvatur Karlsson,
Jóhann Pétursson og Olafur Þórð-
arson og svo konurnar okkar með.“
Akranesmeistarar í
svigi og bruni
Skíðafélag Akraness stóð fyrir
keppni í svigi og brani árið 1952.
Mótið var haldið að Fellsenda og
bar Eggert Sæmundsson sigur úr
býtum í braninu en Gunnar sigraði
í sviginu. Ekki hefur farið fram
formleg keppni á vegum IA síðan
og teljast Eggert og Gunnar því
enn vera Akranesmeistarar í þessum
greinum! Skíðafélagið stóð fyrir
þátttöku Skagamanna í Landsgöng-
unni miklu þar sem Norðurlöndin
keppm með sér í skíðagöngu. Otrú-
lega góð þátttaka var á Akranesi og
hefði enginn trúað því að óreyndu
að svo margir aðhylltust skíða-
íþróttina í sjálfum knattspyrnubæn-
um. Hver skíðagöngumaður gekk 5
kílómetra og var gengið á Jaðars-
bökkum. Notuðust margir við svig-
skíði Gunnars og félaga hans.
Gunnar segir hópinn í Skíðafé-
laginu hafa verið mjög samstillan
og einhuga í því sem hann tók sér
fyrir hendur „Við voram eins og ein
fjölskylda. Áhuginn var ódrepandi
og allt annað látið lönd og leið.
Þegar við tókum okkur pásu frá
SkíSaskálinn í Vatnadal.
skíðunum og settumst niður á
hjarnskaflana til að drekka kaffið
ræddum við um framtíðina og fljót-
lega kviknaði sú hugmynd að bygg-
ja skíðaskála.“
Bygging Skíðaskálans í
Vatnadal
„Við fengum mann ffá Iþrótta-
sambandi Islands til að aðstoða
okkur við að velja skálastæðið með
okkur,“ segir Gunnar. Eftir tölu-
verðar athuganir varð það úr að
skálanum var fundinn staður í
Vatnadal í Skarðsheiðinni, undir
Skarðshyrnunni sem einnig er
nefnd Skessusæti.
Kom ekki til greina að velja honum
stœði í Akrajjalli?
„Það var talið útilokað af augljós-
um ástæðum. Allir vita að það fest-
ir ekki snjó að neinu gagni í Akra-
fjalli suma vetur. Veturinn 1954 til
dæmis var nánast enginn snjór í
fjallinu en á sama tíma blasti við
mikill snjór í Skarðsheiðinni. Þessi
maður sem valdi þetta stæði sagði
að í þessari hæð væri snjór fram á
sumar en ef farið væri eins og tvö
Mynd: Ólafur Amastm.
Gunnar í brautinni, Akranesmeistari í svigifrá 1952.
Ur Bæjarblaðinu 8. apríl 1954