Morgunblaðið - 07.05.2019, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. MAÍ 2019
✝ Þórir Björns-son fæddist í
Reykjavík 28. apríl
1926. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 27. apríl
2019.
Foreldrar hans
voru Brynhildur
Magnúsdóttir, f.
17. júlí 1904, d. 6.
apríl 1980, og
Björn Bjarnason, f.
30. janúar 1899, d. 19. janúar
1984, sem var um árabil for-
maður Iðju. Þórir átti tvö
systkini sem létust í frum-
bernsku fyrir fæðingu hans.
Þórir lauk prófi í verk-
stjórnarfræðum og vann ýmis
störf í gegnum tíðina, m.a. á
ferðaskrifstofu, hjá Kötlu
matvælaiðju og við útfarar-
þjónustu.
Árið 1953 gekk Þórir til liðs
við kanadíska her-
inn og fékk á hans
vegum kanadískan
ríkisborgararétt. Í
kjölfarið var hann
sendur til Þýska-
lands á vegum
hersins, en slas-
aðist árið 1957 og
lét af störfum hjá
hernum í fram-
haldinu.
Þórir var með
mikla ævintýraþrá, ferðaðist
mikið alla ævi, bjó um tíma í
London en Edinborg átti alltaf
sérstakan stað í hjarta hans.
Þórir var einn af stofn-
endum Samtakanna 78, hags-
muna- og baráttusamtaka hin-
segin fólks á Íslandi. Hann var
ókvæntur og barnlaus.
Útför Þóris Björnssonar fer
fram frá Dómkirkjunni í dag,
7. maí 2019, klukkan 11.
Elskulegur frændi minn Þórir
er allur, eftir langt og innihalds-
ríkt líf. Hann sagði við mig fyrir
stuttu að hann væri ánægður með
líf sitt og hefði ekki viljað hafa það
öðruvísi.
Við Þórir vorum systkinabörn
og áttu mamma hans Binna og
pabbi minn Axel sterkt og gott
samband. Öll þau jól sem Þórir og
Binna voru á landinu héldu þau
með okkur, fyrst hjá foreldrum
mínum og síðar hjá mér eftir að ég
eignaðist sjálf fjölskyldu. Ég
minnist margra skemmtilegra
boða hjá þeim í gegnum árin. Þau
voru bæði mjög gjafmild og miklir
höfðingjar.
Þórir bjó lengst af á Framnes-
vegi 14 í húsi sem afi okkar, 11
barna faðir, byggði yfir fjölskyld-
una að eiginkonu sinni látinni. Það
var gott að vita af Þóri þarna í fjöl-
skylduhúsinu. Honum leið afar vel
á Framnesveginum og bjó þar til
83 ára aldurs, en þurfti að flytja úr
risinu þegar hann átti orðið erfitt
með stigana.
Þegar ég var lítil bjó Þórir í
Kanada um tíma. Gerðist kanad-
ískur ríkisborgari og gekk í kan-
adíska herinn. Þjónaði hann m.a. í
Þýskalandi þar sem hann slasaðist
illa á fæti og hætti þar með í hern-
um.
Þórir var þriðja barn Binnu
frænku og Björns Bjarnasonar,
hin tvö misstu þau ung að aldri,
stúlku og dreng. Binna frænka
lifði fyrir Þóri, hann var hennar
eitt og allt. Þau bjuggu saman þar
til Binna lést árið 1980, Þórir var
hennar stoð og stytta. Á yngri ár-
um vann hann á ferðaskrifstofu og
mörg ár vann hann í Kötlu og bar
stjórnendum þar ætíð vel söguna.
Þórir var mörgum hjálpsamur í
lífinu. Hann reyndist mörgum vin-
um sínum vel í veikindum þeirra,
sem varð til þess að þeir gátu búið
lengur heima hjá sér. Hann var
einn af stofnendum Samtakanna
78 og átti fjölmarga vini í þeim
samtökum. Gleðigangan var einn
af hápunktum ársins og minn
maður alltaf þar í göngunni og í bíl
síðustu árin.
Hann var litríkur, hann Þórir
frændi, ungur í anda fram í and-
látið. Hann átti fjölda vina sem litu
oft inn til hans. Síðustu árin var
sjónin farin að daprast og heyrnin
líka, en ástríða hans á bókum var
slík að hann fékk tæki til að hjálpa
sér við að lesa og hlustaði á hljóð-
bækur sér til skemmtunar.
Hann var nákvæmur og þrjósk-
ur þessi elska. Hvort tveggja
hjálpaði honum til að vera sjálf-
stæður. Hann bjó einn, eldaði
sjálfur, því það var honum mik-
ilvægt að hafa sitt bragð af því
sem hann borðaði. Hann ferðaðist
einn erlendis til 92 ára aldurs og
sá um sig að öllu leyti fram að því
síðasta.
Hafðu þökk fyrir allt og allt
elsku frændi minn.
Þegar þú hefur vind í fang,
þá haltu höfðinu hátt.
Hræðstu ei myrkrið,
það mun birta til.
Því að ljós heimsins
mun þér lýsa
í gegnum dauðans dimman dal.
Hann fer á undan
í gegnum storm og regn.
Þú munt aldrei ganga einn,
munt aldrei ganga einn.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Kristín Axelsdóttir.
Þórir frændi, Þórir hennar
Binnu, Þórir á 14, þetta og margt
fleira tengir maður við einn Vest-
urbæing og heimsborgara, sem
hann var svo sannarlega. Þegar
maður var krakki var alltaf svo
gaman að hitta frænda á Fram-
nesveginum. Þar bjó hann ásamt
móður sinni Binnu og móður-
amma mín Magga systir hennar
og afi Gunnar bjuggu á hæðinni
fyrir ofan. Þórir gaf okkur frænd-
systkinum útlent góðgæti og það
var mikill leikur og prakkaraskap-
ur og aldrei skammaði hann nokk-
urt okkar svo ég muni, það fannst
manni frábært. Seinna keypti
hann og bjó í risinu og seldi svo
innan fjölskyldunnar, það þótti
honum vænt um. Hann var mynd-
arlegur maður, flottur í tauinu og
vakti athygli hvar sem hann kom
með gleði og hlýtt viðmót. Vinsæll
og vinmargur var hann og gat
rætt um allt milli himins og jarðar
við alla. Hann kunni sig, kurteis og
þakkaði alltaf fyrir sig í stóru sem
smáu. Aldrei kvartaði hann svo að
maður heyrði en skoðanalaus var
hann ekki. Á þessum tíma var tal-
að undir rós og smám saman átt-
aði maður sig á því að hann var
hommi, það var pískrið. Það var
ekki auðvelt vegna fordóma eins
og hefur komið fram í viðtölum og
það var mikill léttir þegar Sam-
tökin ’78 voru stofnuð og auðvitað
var frændi þar. Hann var einstak-
lega ræktarsamur og sendi alltaf
jólakort og svo komu póstkort frá
útlöndum, kveðja frá ýmsum
borgum, páskakort og sumarkort,
alltaf eitthvað til að vera í sam-
bandi. Hann hringdi stundum og
spjallaði og það var eitthvert lítils
háttar erindi sem hann átti en allt-
af sama jákvæðnin og gleðin sem
sat eftir að loknu símtali og manni
leið alltaf vel, eins og í návist hans.
Þegar hringt var til hans svaraði
hann alltaf eins, fjóórtán, húsnúm-
er æskuheimilisins þar sem hann
bjó lengst af þar til nú síðast á
Lindargötu 66, áfram var svarað
fjóórtán. Hann ferðaðist og hitti
félaga í Bretlandi reglulega og nú
síðast í október. Hann var búinn
að fara á hjartadeildina áður til að
fá grænt ljós á ferðina og hann
lagði mikið á sig til að komast,
þegar ekki var göngufæri úti
vegna hálku gekk hann stigana,
því út ætlaði hann. Það tókst, en
hann lenti á spítala úti og heim-
ferð tafðist og eftir að heim var
komið var hann á hjartadeildinni.
Hann fékk að „kíkja“ heim en
markmiðið var að komast í æfing-
ar á Landakoti til að styrkja sig í
að búa enn einn, en var óheppinn
og féll og lenti aftur á sjúkrahúsi
þar sem hann lést. Hann talaði um
það á spítalanum hér heima að
hann væri búinn með síðustu ut-
anlandsferðina sína og að hann
væri eitthvað að verða lélegri og
hann nennti nú ekki að vera upp á
aðra kominn, ætlaði sér að ná sér
og fara heim. Hann sá um sig og
sinn mat sjálfur og fór ekki að
borða með „gamla fólkinu“, hann
var svo sannarlega ungur í anda.
Vinir hans og félagar í Samtök-
unum ’78 hafa sýnt honum alveg
einstaka tryggð og hjálpsemi í
gegnum súrt og sætt og hann kall-
aði þau líka fjölskylduna sína, takk
fyrir. K. Axelsdóttir og fjölskylda,
takk fyrir að sinna frænda svona
vel, alltaf, nú síðast um jólin í nýja
flotta jakkanum.
Far vel og hvíl í friði fjóórtán,
þín frænka,
Kristín Björnsdóttir.
Fjórtán.
Sagt ákveðið en með blíðri
röddu.
Ég sé hann fyrir mér stíga upp
þrepin, halda þéttingsfast um
handriðið því ökklinn var svo
slæmur, heyri marrið í stiganum
og sé hann ganga inn í notalega
risið á Framnesvegi 14. Risið í
húsinu sem langafi byggði, risið
sem varð síðar mín fyrsta eign og
hefur að geyma svo mikið af ætt-
arsögunni. Bara ef veggirnir gætu
talað.
Þórir frændi var sonur afasyst-
ur minnar, en var þó mun nánari
minni fjölskyldu en skyldleikinn
gaf til kynna. Hann var hluti af
gamla jólagenginu, eins og við
bróðir minn kölluðum þau, og tók
þátt í að fagna afmælum, jólum og
öðrum hátíðarstundum með okk-
ur.
Þórir frændi var alla tíð ungur í
anda og þegar honum fannst ald-
urstalan vera orðin heldur há
sagðist hann vera tuttugu og sex
og hélt því statt og stöðugt fram
að hann væri ekkert að reyna að
villa um fyrir fólki því þetta væri
jú fæðingarárið. Hann átti stór-
brotna ævi. Okkur systkinunum
þótti gaman að heyra hann tala
um árin í hernum, fallhlífarstökk
og ferðalög sem hljómuðu ævin-
týrum líkust. Ég man hvað ég
gapti þegar hann tók upp á því að
flytja til kunningja síns í London á
áttræðisaldri. En þetta var Þórir.
Hann lét ekkert stoppa sig, fylgdi
draumum sínum og lét háan aldur
engu máli skipta því hann mátti
auðvitað ekki missa af partíinu.
Maður fylltist stolti að sjá hann
árlega í gleðigöngunni, því Þórir
frændi þorði að vera sá sem hann
var, saga hans og hugrekki er inn-
blástur margra. Það voru einstök
forréttindi að fá að eiga hann að í
lífinu og mun minningin um hann
aldrei dofna.
Guðrún Lilja.
Þórir Björnsson vinur minn
verður jarðsunginn í dag. Við
kynntumst árið 1984 í London þar
sem hann bjó hjá vinum sínum.
Hann bauð mér í teboð með þeim.
Þórir klæddist leðri og fór á
klúbba. Vinir hans voru heldri
herramenn í London, þar á meðal
þjónar drottningarmóðurinnar, en
drottningin sjálf fæddist nokkrum
dögum á undan honum.
Þórir vinur minn ólst upp á
Framnesveginum og átti sitt at-
hvarf þar alla ævi. Hann varði
mörgum árum í London og ein-
hverjum í Kanada. Hann var í
ástandinu á stríðsárunum.
Braggabúðirnar voru fyrir neðan
Framnesveginn og dátarnir gáfu
mömmu hans súkkulaði en honum
kossa. Í framhaldinu hófst líf hans
í útlöndum.
Hann átti engin systkini og
ekki börn, var aldrei í sambúð og
alltaf einstæðingur en þó aldrei
einn. Hann var alltaf svo ungur í
anda og hress. Hann var með
strákahóp í kringum sig, stráka
sem voru ungir og sætir fyrir
nokkrum áratugum, en eru nú
komnir af léttasta skeiði ef ekki
látnir.
Það var mikill lífskraftur í hon-
um. Hann var gestrisinn, mikið
partýljón og aldrei var lognmolla
hjá honum. Hann bauð upp á
drykk sem við strákarnir kölluð-
um Arsenik, því hann var svo var-
hugaverður. Arsenik-kokkteillinn
samanstendur af 80% gini og 20%
sætum vermút. Þessu sturtaði
Björnsson-familían í sig, sem vor-
um við strákahópurinn.
Margir okkar byltust niður
stigann á Framnesveginum. Alltaf
hringdi Þórir daginn eftir og sagð-
ist ekki hafa séð eins mikið áfengi
fara í einu partýi, og þetta versn-
aði með árunum, fannst honum.
Alltaf bauð hann liðinu aftur og
var virkur félagslega og áhuga-
samur um tilveruna.
Líf Þóris er stórmerkileg saga.
Það er dýrmætt að hafa kynnst
honum og heyra hann segja frá líf-
inu á stríðsárunum. Þórir var 33
árum eldri en ég og á þeim aldri
sem ég er á í dag þegar við kynn-
umst. Hann var svo áhugaverður
og talaði um hernámsárin eins og
ég tala um alnæmistímann. Ár
sem eru svo langt í burtu en þó svo
nálægt í fólki eins og honum.
Hann var tryggur vinur og gaf
góð ráð. „Kurteisi kostar ekki
peninga“ sagði hann við strákana
á veitingastaðnum 22 þegar allt
ætlaði um koll að keyra í baráttu-
og áfallastreitu níunda og tíunda
áratugar. Hann kom að stofnun
samtakanna ‘78 og HIV Ísland.
Hann sá á eftir mörgum félögum í
gegnum tíðina. Það var styrkur í
Þóri og í huga mínum er einkunn-
arorð hans þrautseigja.
Aldrei kvartaði hann yfir hlut-
skipti sínu og lagði ekki árar í bát.
Hann barðist fyrir lífi sínu fram á
síðustu stundu. Hann dó degi fyrir
93ja ára afmælið sitt. Þessi lág-
vaxni, þrjóski herramaður var
óhræddur við að segja meiningu
sína umbúðalaust.
Hann var skarpgreindur, not-
aði Facebook og tölvur og tileink-
aði sér nýjungar. Hann fylgdist
vel með. Þórir fékk sér nightcap
eins og drottningarmóðirin fram
yfir áttrætt. Þá fékk hann sykur-
sýki og hætti.
Þórir hafði áhrif á mig. Hann
var heimilisvinur heima hjá okkur
Stig. Ég dáðist að honum á marg-
an hátt. Hann hélt reisn sinni og
dampi allt fram á síðasta dag. Ég
mun sakna þessa litríka vinar
míns og minnast um ókomin ár.
Einar Þór Jónsson.
Þórir Björnsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐNÝ BERNDSEN,
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ
föstudaginn 26. apríl.
Útför hennar fer fram frá Grafarvogskirkju
mánudaginn 13. maí klukkan 13.
Margrét Viðarsdóttir
Erla Viðarsdóttir Kristinn Pedersen
Sólveig Viðarsdóttir Logi Már Einarsson
Sigrún Viðarsdóttir
Elín Viðarsdóttir
Sigurður B. Viðarsson Brynja Geirsdóttir
barnabörn og langömmubörn
Bróðir minn og móðurbróðir okkar,
GUÐJÓN JÓSEPSSON
frá Pálshúsum í Garðabæ,
andaðist á Hrafnistu í Hafnarfirði 30. apríl.
Útförin fer fram frá Garðakirkju föstudaginn
10. maí klukkan 15.
Blóm og kransar vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vildu
minnast hans er bent á Blindrafélagið.
Ester Helgadóttir
Guðmundur Kjartan Davíðsson
Edda Davíðsdóttir
Davíð Davíðsson
Kári Davíðsson
Skúli Davíðsson
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
systir og amma,
RAGNHEIÐUR KRISTJANA
BENEDIKTSDÓTTIR,
Kiddý,
Grænabakka 7, Bíldudal,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 30. apríl.
Útförin fer fram frá Bíldudalskirkju laugardaginn 11. maí
klukkan 16.
Jón Brands Theódórs
Benedikt Páll Jónsson Guðbjörg Arnardóttir
Guðbjörg Jónsd. Theódórs Valgeir Ægir Ingólfsson
Guðrún Jakobína Jónsdóttir Þórður Þorsteinsson
Elínborg Anika Benediktsdóttir
og barnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir,
afi og langafi,
HALLDÓR JÓHANN GUÐMUNDSSON
bankastarfsmaður,
Haðalandi 10,
lést á LHS 1. maí og verður jarðsunginn frá
Bústaðakirkju 9. maí klukkan 13.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Barnauppeldissjóð
Thorvaldsenfélagsins, sími 5513509.
Lára Margrét Gísladóttir
Guðmundur Ó. Halldórsson Irena Galaszewska
Guðlaug Á. Halldórsdóttir
Þórarinn S. Halldórsson Fatmata Bintu Cole
Halldór A. Halldórsson Helga M. Reykdal
Gísli Á. Halldórsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær faðir minn, sonur okkar, bróðir,
mágur, barnabarn og frændi,
RÖGNVALDUR HELGI
GUÐMUNDSSON,
Þórðarsveig 16,
Reykjavík,
lést 30 apríl.
Útförin fer fram frá Blönduóskirkju föstudaginn
10. maí klukkan 14.
Sigurbjörg Helga Rögnvaldsdóttir
Guðmundur Eyþórsson
Halla Jónína Reynisdóttir Magnús Pétursson
Guðmunda S. Guðmundsd. Þór Sævarsson
Eyþór Guðmundsson
Reynir Ingi Guðmundsson Jóhanna Erla Jóhannsdóttir
Bjarni Ragnar Guðmundsson Guðrún Arna
Una Ósk Guðmundsdóttir
Ingibjörg Guðmundsdóttir
og aðrir aðstandendur
Elsku pabbi okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
VALDIMAR SIGFÚS HELGASON,
Grjótaseli 15,
lést á heimili sínu sunnudaginn 14. apríl.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 8. maí klukkan 13.
Sigrún Steina Valdimarsd. Walter Schmitz
Kristín Helga Valdimarsd. Magnús Magnússson
Kolbrún Ásdís Valdimarsd.
Hörður Valdimarssson
Gunnar Grétar Valdimarsson Ingibjörg Sigurðardóttir
Erna Valdimarsdóttir Þórður Geirsson
barnabörn og barnabarnabörn