Morgunblaðið - 18.05.2019, Síða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. MAÍ 2019
Elsku stjúppabbi
minn hefði fagnað
58 árum um
helgina. Ásgeir kom
inn í líf mitt þegar ég var þriggja
ára gömul. Hann ól mig upp og á
svo margt í mér. Það er ekki
sjálfgefið að stjúpfeðgin eigi góð
og náin tengsl en við áttum það
svo sannarlega. Ég á líka erfitt
með að koma því í orð hvað ég
sakna hans mikið. Einhvern veg-
inn koma samt „ómerkilegustu“
minningarnar upp í hugann. Lík-
lega eru það þær sem skipta
mestu máli.
Ég hef oft hugsað til stund-
anna og hefðanna sem við áttum
saman, bara við tvö. Eins og þeg-
ar mamma var á næturvöktum
gátum við loksins verið með
bjúgu í matinn. Mamma var nú
ekki mikið fyrir svoleiðis mat svo
við nýttum hvert tækifæri. Ég
get varla ímyndað mér hvað við
átum mikið af bjúgum, samt eru
þau ekkert ofarlega á listanum
mínum yfir uppáhaldsmat. Mér
fannst bara svo gaman að við
ættum þessa sérstöku hefð.
Ásgeir var líka alltaf að hvetja
mig áfram, hann vildi aldrei sjá
mig gefast upp. Hann var ein-
staklega þolinmóður kennari og
eyddi heilu dögunum með mér í
próflestri. Þegar mér gekk brös-
uglega í skólasundi var hann
staðráðinn í að bæta úr því og
þjálfa mig upp. Við skelltum
okkur reglulega í Laugardals-
laugina og tókum æfingar í
djúpu lauginni. Alltaf verðlaun-
uðum við okkur svo með pylsu í
Pylsuvagninum. Við vorum
greinilega ekkert mikið í hollust-
unni þegar mamma var ekki á
svæðinu. Veit ekki alveg hvar við
hefðum verið án hennar.
En svo var það verkfræðin og
Ásgeir. Hann gat stundum gert
okkur mömmu brjálaðar með
fullkomnunaráráttu sinni. Að
hengja upp eina skitna mynd
endaði með rifrildi og látum þeg-
ar hann bara gat ekki sleppt
hallamálinu. Við mamma vildum
helst bara slumpa á þetta, miða
og negla í vegginn. Slump var
ekki til í orðabókinni hans Ás-
geirs. Ég elska þessar minningar
í dag, enda var þetta bara svo
mikið hann.
Ásgeir hjálpaði mér líka í
gegnum erfið tímabil þegar
þunglyndi og kvíði tóku yfir
menntaskólaárin. Ég var hætt að
sjá fram á mögulega útskrift
þegar illa gekk. Hann var hjá
mér þegar mér var tilkynnt að
útskrift væri í sjónmáli og við
hreinlega grétum af gleði. Við
ræddum oft þetta augnablik á
síðustu mánuðum fyrir andlátið
hans. Ásgeir lýsti því hversu
vanmáttugum honum leið á þess-
um tíma. Hvað honum fannst
erfitt að geta ekki bjargað mér
frá þessari vanlíðan. Mér leið ná-
kvæmlega eins eftir að Ásgeir
greindist. Vanmátturinn sem
fylgdi því að horfa upp á veik-
indin ágerast og geta ekki gert
nokkurn skapaðan hlut. Ásgeir
vildi lítið ræða yfirvofandi enda-
lok en hann var duglegur að lýsa
þakklæti sínu gagnvart mér og
mömmu. Hann talaði oft um þá
gleði sem við mamma færðum
honum. Ég kem því varla í orð
hversu þakklát ég er að hafa
fengið hann inn í líf mitt og
þeirri ólýsanlegu gleði sem
fylgdi okkar samveru. Ásgeir
veitti mér skilyrðislausa ást og
fyrir það er ég honum óendan-
lega þakklát. Betri stjúppabba
Ásgeir Örn
Gestsson
✝ Ásgeir ÖrnGestsson fædd-
ist 19. maí 1961.
Hann lést 8. febr-
úar 2019.
Útför Ásgeirs
fór fram 28. febr-
úar 2019.
er ekki hægt að
hugsa sér.
Takk fyrir allt
sem þú hefur gefið
mér, elsku Ásgeir
minn. Ég elska þig.
Björg Alfa
Björnsdóttir.
Ásgeir var ná-
kvæmur, gáfaður,
hlýr, skemmtilegur
og tónelskur músíkant. Hann
hafði öðruvísi húmor sem fáir
skildu en margir gátu hlegið
með.
Þar sem við Alfa, stjúpdóttir
Ásgeirs, vorum mjög góðar vin-
konur og frænkur, fékk ég að
gista oft hjá Hildi og Ásgeiri
þegar þau bjuggu í Engjaseli.
„Slysasúkkulaðið“ þeirra á ný-
bökuðum kanilsnúðum var sér-
staklega í uppáhaldi hjá mér í
þeim heimsóknum.
Ásgeir og Hildur lögðu alltaf
mjög mikið í ratleiki fyrir Ölfu á
páskunum, þau ortu vönduð ljóð
fyrir hvern viðkomustað. Þetta
vakti ávallt mikla lukku, ekki
bara fyrir Ölfu heldur fyrir okk-
ur hin sem fengum að fara yfir
ljóðin í páskaboðum og hlæja að
þeim ógöngum sem þau sendu
Ölfu í út um allt hús og alla lóð.
Ásgeir var mikill verkfræðing-
ur í sér, hann gat varla skorið
ávexti eða grænmeti án þess að
það væri útpæld aðferð við það
og hann kenndi öllum sem tóku
eftir. Brauð í ofni með miklu
smjöri á alla kanta og vel rað-
aður ostur var hans sérgrein.
Allt sem hann gerði var svo ná-
kvæmt, mælt og útpælt, sama
hvað það var.
Snemma á fullorðinsárum
fékk ég að búa hjá þeim hjónum í
nokkra mánuði. Það var sérstak-
ur tími í mínu lífi og þá fengum
við Ásgeir tækifæri til að kynn-
ast upp á nýtt. Ásgeir átti alltaf
laust eyra og ráð undir rifi
hverju. Hann naut þess að sitja
með gítarinn á kvöldin og syngja
og semja. Þar var hann í essinu
sínu.
Ég er mjög þakklát fyrir það
að Emilía dóttir mín skyldi fá
þann heiður að kynnast Ásgeiri
því þau áttu sérstakt samband
frá byrjun. Hún talar oft um Ás-
geir og henni þykir svo vænt um
hann og er staðráðin í því að
gleyma honum ekki. Fljótlega
eftir andlát hans spurði hún mig
hversvegna ég væri eiginlega að
gráta, ég myndi sko hitta hann
aftur en bara seinna. Við ætlum
að trúa því.
Elsku Ásgeir okkar, við ætl-
um að fagna lífi þínu um helgina.
Takk fyrir allt. við munum aldrei
gleyma þér.
María, Björn og Emilía.
Að kveðja vin sem er horfinn
inn í eilífðina er vont. Vont vegna
þess að hann skilur eftir sig
tómarúm sem enginn annar get-
ur fyllt upp í. Þannig tómarúm
er nú í okkar lífi eftir að eilífðin
tók hann Ásgeir frá okkur.
Hann kom inn í líf okkar fyrir
26 árum. Glæsilegur, hávaxinn
húmoristi ástfanginn upp fyrir
haus af henni Hildi sinni sem
hann elskaði meira en allt annað
á þessari jörðu. Hún var engill-
inn hans, stoð hans og stytta.
Jarðtengingin hans og tengsl
hans við umheiminn. Hildur var
líf hans frá fyrsta degi.
Hildi fylgdi litla stelpuskottið
hún Alfa. Þau urðu strax góðir
vinir og nánir og sú djúpa og fal-
lega vinátta hélst alla tíð. Hann
var mikill áhrifavaldur í lífi
hennar og hún hafði mikil áhrif á
hann og hans líf. Í veikindunum
stóð Alfa eins og klettur við hlið
hans og hjúkraði honum, sinnti
honum og elskaði hann af allri
þeirri elsku sem hún býr yfir. Og
hún er mikil.
Hildur og Ásgeir byrjuðu með
tvær hendur tómar þegar þau
hittust og byggðu upp glæsilegt
heimili og stöndugt fyrirtæki af
dugnaði og eljusemi. Þau voru
samtaka í því eins og öllu öðru
sem þau tóku sér fyrir hendur í
lífinu. Þau áttu fallegt líf, ham-
ingjuríkt líf og innihaldsríkt líf.
Þau voru hvort öðru allt frá
fyrsta degi þar til yfir lauk.
Ásgeir var traustur vinur, afar
greindur, mikill gleðigjafi, húm-
oristi og djúpur pælari. Hann sá
oft annað í samhengi hlutanna en
aðrir, sem gerði líf okkar sam-
ferðamanna hans ríkara.
Þegar í ljós kom að það var
langt gengið krabbamein sem
hafði heltekið Ásgeir ákváðum
við að stofna dögurðarklúbb. Við
hittumst eins oft í mánuði og
heilsa hans leyfði og í rúmt ár
hittumst við einu sinni í viku, oft-
ast á sunnudögum, og borðuðum
saman í hádeginu. Á eftir fórum
við á listasöfn og listsýningar.
Stundum leyfði heilsan það ekki,
þá ókum við um bæinn eða önnur
bæjarfélög. Þetta var allt skráð
niður í þar til gerða bók. Hvert
við fórum, hvenær og hvernig
okkur fannst maturinn í það og
það skiptið. Stjörnugjöf. Þessi
litli klúbbur okkar gerði okkur
kleift að hittast og njóta lífsins
eins og hægt var miðað við að-
stæður. Dýrmætur tími. Enda
ekkert undarlegt því Ásgeir var
mikill matmaður og naut þess að
borða góðan mat og öðruvísi
mat.
Hildur og Ásgeir nutu lífsins
saman alla tíð. Þau elskuðu góð-
ar bíómyndir, söngleiki, leikhús
og óperur. Við fórum í eina slíka
ferð með þeim til Berlínar þar
sem tónlistin, góður matur og
töfrar Berlínar fylltu líf okkar
orku og gleði.
Ásgeir hefði orðið 58 ára 19.
maí og á þeim degi var ákveðið
að dreifa ösku hans á þeim stað
þar sem honum leið alltaf best
sem barn og unglingur, í Skaga-
firðinum. Þar munum við kveðja
þennan vin okkar sem kenndi
okkur að nýta tímann vel. Því ef
það er eitthvað sem við lærðum í
þessum sársauka, sem veikindi
hans kenndu okkur, er það að líf-
ið er stutt og brothætt. Njótum
þess að vera til því að lífið er
núna.
Halldóra (Dóra)
og Heiðar Jón.
Ásgeir Örn Gestsson kom inn
í líf okkar 1. maí 1993 þegar
hann fékkst loksins til þess að
koma og hitta hana Hildi Björgu
systur. Við Kristján vorum með
á þeirra fyrsta stefnumóti og það
kom í ljós strax þá að þar hittust
tvær sálir sem áttu mjög vel
saman.
Upp frá því urðu þau óaðskilj-
anleg, tók ekki langan tíma þar
til þau fóru að búa saman og
keyptu sér svo sína fyrstu íbúð.
Alfa fylgdi með í pakkanum hjá
Hildi en Saga og Frosti hjá Ás-
geiri. Þau keyptu sér íbúð í
Engjaselinu og bjuggu þar þar
til þau fluttu á Hjallaveginn þar
sem hann lét verða sitt síðasta
verk að klára framkvæmdir inn-
anhúss, því eins og hann sagði:
Hildur mun ekki nenna að gera
þetta þegar ég verð farinn. Verk-
fræðingurinn í honum sístarf-
andi fram í andlátið.
Ásgeir vildi allt fyrir sitt fólk
gera og var gott að leita til hans
með alla hluti. Hann var dugleg-
ur að veita ráð ef hann taldi sig
hafa vit á hlutnum en að öðrum
kosti benti hann á einhvern sér
vitrari til leiðsagnar ef hann gat
ekki hjálpað.
Við áttum margar stundir með
Ásgeiri og Hildi og Ölfu. Það var
dásamlegt þegar við fórum sam-
an í útilegur og hann með gít-
arinn og sat og spilaði og samdi
vísur jafnóðum, eða bara spilaði
undir við fjöldasöng. Hann lærði
það, í þessari fjölskyldu skal
maður drekka kaffi og borða
mikinn rjóma og þá list lærði
hann fljótt en bætti við baileys út
í og er það kallað Ásgeirskaffi.
Sterkt kaffi, Baileys og þeyttur
rjómi ofan á. Svona munum við
öll Ásgeir, alltaf ljúfur og góður.
Hægur, hugsi en hafði sterkar
skoðanir á málefnum líðandi
stundar.
Hann var búinn að ganga á
milli lækna í mörg, mörg ár og
aldrei fannst neitt og ekkert var
að honum.
Fyrir einu og hálfu ári fengum
við þær sorglegu fréttir að Ás-
geir væri kominn með ólæknandi
krabbamein. Við vildum ekki
trúa þessari niðurstöðu og allir
lögðust á eitt að finna eitthvað
sem gæti komið honum að notum
til bættrar heilsu.
Í fyrstu virtist það virka vel
en í september í fyrra veikist
hann illa í Danmerkurferð þeirra
Hildar og þar er hann tekinn og
skorinn akút í Danmörku og þá
kom í ljós hvað raunverulega
hafði þjakað hann í öll þessi ár,
en því miður, núna var það orðið
of seint. Ef heilbrigðiskerfið á
Íslandi væri skilvirkara en það
er þá hefði þetta fundist fyrir ca.
15 árum og hann væri góður í
dag. En í Danmörku kom það í
ljós að hann ætti aðeins nokkra
mánuði eftir og þrátt fyrir óskir
okkar allra þá reyndist það rétt.
Hann lést 8. febrúar 2019.
Ásgeir hefði orðið 58 ára gam-
all þann 19. maí 2019. Við mun-
um heiðra minningu hans af því
tilefni.
Elsku Hildur, Alfa, Jónsi,
Saga og Frosti, ykkar missir er
mestur en við erum öll harmi
slegin yfir þessari niðurstöðu og
trúum því eiginlega ekki enn að
hann sé farinn yfir í sumarland-
ið. Blessuð sé minning þín, Ás-
geir Örn Gestsson, og takk fyrir
dásamlega samfylgd.
Hafdís Júlía og fjölskylda.
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Innilegustu þakkir fyrir kveðjur og hlýhug
vegna andláts og útfarar okkar elskulegu
móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
SIGRÍÐAR JÓNSDÓTTUR,
Sauðárkróki,
sem lést föstudaginn 26. apríl.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk í Dagdvöl aldraðra sem og
deildar II og heimahjúkrunar á Heilbrigðisstofnuninni á
Sauðárkróki, fyrir einstaka umönnun og alúð.
Bragi Þór Haraldsson Sigríður J. Andrésdóttir
Helga Haraldsdóttir Bjarki E. Tryggvason
Baldur Haraldsson Katrín María Andrésdóttir
Jón Bjartur Haraldsson
barnabörn og barnabarnabörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BRYNJA UNNUR MAGNÚSDÓTTIR
frá Súgandafirði,
lést á heimili sínu í Kópavogi laugardaginn
11. maí. Útförin fer fram frá Háteigskirkju
þriðjudaginn 21. maí klukkan 13.
Magnús B. Erlingsson Kristín Guðmundsdóttir
Þorsteinn Erlingsson Elin Anita Nilsen
Hjálmar Erlingsson Scarlet Cunillera
Unnur Sig. Erlingsdóttir Einar Sigurðsson
barnabörn og barnabarnabörn
Kærar þakkir til ykkar allra sem sýnduð
okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför ástkærrar sambýliskonu minnar,
móður, tengdamóður, ömmu og dóttur,
SÚSÖNNU JÓNSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki
gjörgæsludeildar Landspítalans við
Hringbraut fyrir góða umönnun og þá miklu umhyggju sem
Súsönnu var sýnd.
Haraldur Einarsson
börn og barnabörn
María Helena Ólafsdóttir Jón Þórðarson
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Elsku drengurinn okkar,
HRANNAR BALDVINSSON
lést þriðjudaginn 23. apríl.
Útförin hefur farið fram.
Við þökkum auðsýnda samúð.
Sérstakar þakkir fær séra Vigfús Bjarni
Albertsson.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Baldvin Garðarsson og Ólöf Friðfinnsdóttir
Elskuleg móðir mín,
GUÐRÍÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR
áður til heimilis að Hofteigi 22, Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni miðvikudaginn 8 maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Kærar þakkir til starfsfólks Sóltúns.
Arnbjörg Pálsdóttir