Morgunblaðið - 27.05.2019, Blaðsíða 11

DAGLEGT LÍF 11
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. MAÍ 2019
Kristín Heiða Kristinsdóttir
khk@mbl.is
Að skrifa mig frá sorginnihefur reynst góð leið til aðvinna mig út úr þeim erf-iðu tilfinningum sem
fylgja því að missa barn. Ég hef alla
tíð verið sérfræðingur í því að fela
tilfinningar mínar en með ljóðunum
leyfi ég mér að opna á sorgina og tjá
mig um líðan mína. Það er mikil
hjálp í því fyrir
mig,“ segir Hlíf
Anna Dagfinns-
dóttir sem gaf ný-
lega út ljóðabók-
ina Sofðu mín
Sigrún en Hlíf
Anna missti dótt-
ur sína Sigrúnu
Þöll Þorsteins-
dóttir fyrir fimm
árum. „Ég samdi
þessi ljóð til
minningar um Sigrúnu sem var að-
eins 39 ára þegar hún lést úr
krabbameini. Ég byrjaði að semja
ljóðin þegar hún var veik og bókin
spannar allt tímabilið, frá því hún
veikist, í gegnum meðferðina, dauð-
ann og sorgina eftir að hún er farin.“
Erfitt að fara að leiðinu
Sigrún veiktist haustið 2010 og
ferlið tók fjögur ár. Hún dó árið
2014. „Þetta var svakalegur tími.
Hefði ég vitað fyrirfram hvað ég
ætti eftir að ganga í gegnum hefði ég
sest niður og bugast. Eftir á skildi
ég ekki hvernig ég gat þetta. Sigrún
var með brjóstakrabbamein sem tal-
ið var auðlæknanlegt, hún fór fyrst í
fleygskurð sem reyndist ekki vera
nóg og fór í framhaldinu í brjóst-
nám. Þegar kom að því að hún færi í
uppbyggingu á brjósti, kvartaði hún
undan verkjum í baki og eftir skoð-
un kom í ljós að krabbameinið var
komið í beinin. Síðan fór það upp í
heila. Við urðum svo vanmáttug í
þessu veikindaferli, aldrei fannst
okkur við gera nóg í því að aðstoða
hana, við vorum með eilíft samvisku-
bit. Líf aðstandenda fer á pásu með-
an á þessu stendur, þetta tekur al-
gerlega yfir. Mér fannst ég líka
vanrækja yngri dóttur mína, sem
var ófrísk á þessum tíma og þurfti að
fara í keisaraskurð,“ segir Hlíf Anna
og bætir við að Sigrún hafi dáið frá
tveimur börnum.
En þó að fimm ár séu liðin finn-
ist Hlíf Önnu stutt síðan Sigrún dó.
„Sorgarferlið er svo skrýtið, ég
á til dæmis alltaf erfiðara og erfiðara
með að fara að leiðinu hennar í
kirkjugarðinum. Þó að Sigrún hafði
verið fullorðin manneskja þegar hún
dó var hún samt litla stelpan mín.
Það stríðir gegn náttúrulögmálum
að þurfa að horfa á eftir barni sínu í
gröfina, foreldrar eiga að deyja á
undan. Að missa barn er ein erfið-
asta sorg sem til er. Við vorum sam-
heldið þríeyki, ég og dætur mínar
tvær, Sigrún og Dagrún, sem er sjö
árum yngri. Við vorum alla tíð nánar
mæðgur og systurnar miklar vin-
konur. Það hefur verið erfitt að venj-
ast því að ein stoðin í þessari þrennu
sé farin.“
Sátu lengi yfir henni látinni
Hlíf Anna segir að sér hafi verið
létt þegar Sigrún dó. „Af því að það
er svo erfitt að horfa upp á sína nán-
ustu þjást. En hún fékk friðsælt
andlát, leið í burtu átakalaust. Hún
aðhylltist búddatrú en í þeirri trú er
lögð áhersla á að setið sé yfir hinum
látna í fjórar klukkustundir. Og við
gerðum það, sem var yndisleg stund
og dýrmætur tími. Við töluðum við
hana og strukum henni og þessi
langa kveðjustund hjálpaði okkur
mikið og gerði jarðarförina miklu
auðveldari fyrir okkur.
Sigrún hafði tíma til að skipu-
leggja sína jarðarför, hún vildi til
dæmis láta spila ákveðið lag á píanó
án söngs, lag sem hún sjálf hafði oft
spilaði á píanó. Ég tók það ráð að
hlusta margsinnis á þetta lag áður en
að útförinni kom, þannig var ég búin
að taka út allt tilfinningaflóðið og
gráta óteljandi sinnum þar til mér
tókst að hlusta án þess að gráta.“
Hún var litla stelpan mín
Að missa barn er ein erfiðasta sorg sem til er. Hlíf
Anna missti dóttur sína fyrir fimm árum en hefur tek-
ist á við sorgina með því að skrifa ljóð um líðan sína.
Hún sendi frá sér ljóðabókina Sofðu mín Sigrún.
Góð stund Erla Diljá, dóttir Sigrúnar, Sigrún Þöll, Hlíf Anna og Dagrún.
Áfallið kemur oft eftir á
Þegar Hlíf Anna er spurð að því
hvaða ráð hún geti gefið öðru fólk í
sorg segist hún hvetja fólk til að
vera opið með sína sorg, tala sem
mest um reynslu sína og tilfinningar.
„Segja öðrum frá hvernig því
líður. Það dregur úr sársauka sorg-
arinnar. Ég mæli líka með að fólk
skrifi niður hvernig því líður, bara
fyrir sig, það þarf engum að sýna
fremar en fólk vill. Það er gott að
taka það svo upp seinna og kíkja á
það. Ég ætlaði aldrei að setja þessi
ljóð í bók, hvað þá gefa þau út, ég
skrifaði þau eingöngu fyrir sjálfa
mig. En svo hvöttu margir mig til
þess, svo ég sló til og vonandi verður
það til að hjálpa einhverjum í sorg
eða finna samhljóminn,“ segir Hlíf
Anna og bætir við að hún hefði aldr-
ei getað gefið bókina út án hjálpar
Dagrúnar dóttur sinnar. Dagrún
segist ráðleggja fólki að gefa sér
góðan tíma til að ná áttum eftir
dauðsfall. „Hjá mér var mikið
kappsmál að mæta aftur til vinnu
eftir að Sigrún dó. En ég sé eftir því
og mæli með að syrgjendur gefi sér
næði til að takast á við hversdags-
lífið heima fyrir. Áfallið kemur miklu
seinna, ég hrundi niður tveimur ár-
um eftir að Sigrún dó.“
Hlíf Anna hefur komið fram og
lesið upp úr bókinni og segir það
gefa sér mikið. „Ég held ótrauð
áfram, nú er ég komin með ljóð í
aðra bók sem tengist því að ég var
ættleidd. Það er svakalegt fyrir barn
að vita ekki hver það er. Það er eins
og að standa á brún hengiflugs. Ég
ætla að skrifa mig frá þeim erfiðu til-
finningum.“
Ljóð Kápumynd
er af Sigrúnu.