Morgunblaðið - Sunnudagur - 05.05.2019, Blaðsíða 4

HEIMURINN
4 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5.5. 2019
Með braginn
að vopni
Þegar Bragi V. Bergmann, al-mannatengill, íslenskukenn-ari, prófarkalesari og fyrrver-
andi knattspyrnudómari og ritstjóri
á Akureyri, sendi frá sér bókina
Limrur fyrir landann fyrir tíu árum
ákvað hann strax að limrubækur
hans yrðu fjórar og að sú næsta liti
dagsins ljós tveimur til þremur árum
seinna. Biðin varð heldur lengri, eða
heil tíu ár, en nú er bók númer tvö í
röðinni, Limrur fyrir land og þjóð,
loksins komin út.
„Ég gaf mér ekki tíma til að klára
þessa bók fyrr en nú en ég á gríð-
arlegt magn af limrum og alltaf bæt-
ist við, þannig að mér þótti óhætt að
lofa því í formála núna að stutt verði í
næstu bók,“ segir Bragi.
Hann hefur fengist við kveðskap frá
blautu barnsbeini og haft sérstakt dá-
læti á limrunni undanfarna tvo áratugi
eða svo. „Limran er minn uppáhalds-
bragháttur. Mér finnst þetta mjög
skemmtilegt form og meira hvetjandi
en til dæmis ferskeytlan. Limran er
svo heillandi létt og syngjandi.“
Bragi er ekki frá því að hann setji
saman limru í hverri einustu viku,
stundum fleiri en eina, en hvaðan
kemur innblásturinn?
„Innblásturinn kemur bara úr
amstri dagsins; bæði í gegnum það
sem ég upplifi sjálfur eða heyri af í
kringum mig. Má þar nefna þegar
Hannes varði vítið frá Messi á HM,
hrossakjötshneykslið mikla og nú
síðast njósnamjaldurinn í Finn-
mörku. Allt kveikir þetta í mér.“
Látum hér eina limru úr bókinni
fylgja en hún fjallar um téð hrossa-
kjötshneyksli:
Núna er kjötsalinn kátur.
Sá kann að búa til gátur:
Sú besta er sú
að búa til kú
sem rekur upp hrossahlátur!
Yrkir ekki á tölvu
Eins og gefur að skilja er aldrei langt
í blaðið og pennann hjá Braga. Í
orðsins fyllstu merkingu. „Ég get
hreinlega ekki ort á tölvu. Þetta sést
til dæmis á kápu bókarinnar en þar
er mynd af limru sem ég orti á um-
slag.“
– Er þá ekki hætta á að efnið týn-
ist?
„Nei, ég hef mjög gott kerfi á
þessu; set miðana sem ég yrki á
strax í plasthulstur, þannig að þeir
enda aldrei í þvottavélinni.“
Annars kæmi það líklega ekki að
sök því Bragi upplýsir að hann hafi
alltaf verið með algjöran límheila
þegar kemur að kveðskap og textum.
„Á móti kemur að ég er með teflon-
heila varðandi sumt annað,“ segir
hann og hlær.
Formáli er að öllum limrunum í
bókinni, þar sem Bragi greinir í
stuttu máli frá tilurðinni. „Mér finnst
sjálfum skemmtilegra að lesa limru-
bækur með svona formála og oft og
tíðum er það alveg jafnmikil áskorun
að semja formálann og limruna
sjálfa.“
Auk þess að miðla eigin kveðskap
notar Bragi tækifærið og vottar
mentorum sínum og átrúnaðar-
goðum virðingu sína í bókunum; síð-
ast var það Jóhann S. Hannesson og
núna nefnir hann til sögunnar Hrólf
Sveinsson, sem var hliðarsjálf hins
merka þýðanda Helga Hálfdanar-
sonar. „Það er raunar gamall siður
að menn yrki limrur undir dulnefni.
Má í því sambandi nefna Ingvar
Gíslason, fyrrverandi menntamála-
ráðherra, sem notaði nafnið Hring-
fari. Ég veit svo sem ekki fyrir víst
hvers vegna menn gera þetta en ætli
það tengist ekki því að það er oft
mikill gáski í limrum,“ segir Bragi.
Bókin er unnin frá a til ö norðan
heiða og kveðst Bragi mjög stoltur af
þeirri staðreynd. „Ég hefði kannski
getað fengið lægra verð annars stað-
ar en aldrei kom til greina að sækja
vatnið yfir lækinn. Þessi þekking er
öll til hérna fyrir norðan og um að
gera að færa sér það í nyt.“
Bragi spáir limrunni og kveðskap
yfir höfuð bjartri framtíð. „Það að
læra texta, sérstaklega bundið mál,
er í senn skemmtilegasta og auðveld-
asta leiðin til að halda tungumálinu
við og ég hvet alla sem blýanti geta
valdið til að yrkja.“
Við skulum ljúka þessu á annarri
limru úr nýju bókinni en hún varð til
eftir að Bragi greindist með krabba-
mein í eista sem hann læknaðist af
og er hvatning til kynbræðra hans:
Kannaðu, þreifaðu, kreistu,
kreistu þín dýrmætu eistu.
Þar liggur þunginn,
þuklaðu punginn:
Ef vágestur kemur, þá veistu!
Bragi V. Bergmann, til hægri, skiptist á bókum við Ragnar Inga Aðalsteinsson
frá Vaðbrekku, en hann gaf út limrubókina Bragarblóm seint á síðasta ári.
Bragi V. Bergmann hefur sent frá sér bókina Limr-
ur fyrir land og þjóð, þar sem yrkisefnið er allt
milli himins og jarðar, svo sem vítavörslur á HM,
hrossakjötshneykslið mikla og hendur á pung.
Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is
Ég varð fyrir töluverðu áfalli í vikunni. Þákom semsagt í ljós að meirihluti Bretavill setja reglur um kveðjur á vinnustað.
Fjórðungur af þeim hefur jafnvel forðast sam-
starfsfólk sem heilsar því of innilega. Og það
sem meira er: Þrír af hverjum fjórum vilja
minnka líkamlega snertingu þegar fólk heilsast.
Af hverju hef ég áhyggjur af þessu? Jú. Ég er
faðmari.
Í því felst að ég heilsa fólki oft með því að
faðma það að mér. Ég veit ekki hvernig þetta
byrjaði en þetta hefur undið upp á sig. Nú er
svo komið að ég er nánast farinn að faðma blá-
ókunnugt fólk.
Mér finnst þetta svo eðlilegt að ég er í raun
hættur að taka eftir þessu. Ég sé ekki útrétta
hönd sem ætlar að heilsa mér. Kannski er það
vegna þess að ég er svo oft í hópi fólks sem hef-
ur tamið sér þessa nálgun.
Ég er svo heppinn að eiga frábæra vini sem
eru með mér í golfklúbbi. Við erum vel á þriðja
tuginn og hittumst vikulega á sumrin og af og til
yfir þennan óþarflega langa íslenska vetur.
Þetta eru frábærir félagar og það er alltaf gam-
an þegar við hittumst.
En þegar við hittumst um daginn og föðm-
uðumst þá fór ég aðeins að spá í það hvenær ís-
lenskir karlmenn hafi almennt byrjað að faðm-
ast? Hvenær var það bara sjálfsagt að fullorðnir
karlmenn tækju hvor annan í fangið og knús-
uðust?
Mér finnst þetta rannsóknarefni því ég er
nokkuð viss um að þetta er til þess að gera
nokkuð nýtilkomið. Mér finnst eins og áður
fyrr hafi menn í mesta lagi heilsast með
handabandi og mig minnir að það hafi meira
að segja ekki verið svo algengt. Það hafi verið
líklegra að menn kinkuðu kolli á látlausan
hátt.
En nú er það þannig að við hittumst og erum
kannski 20. Það þýðir að hver og einn faðmar
einhvern annan 19 sinnum. Þannig að á einum
eftirmiðdegi fáum við 190 faðmlög. Sem er nátt-
úrlega bara gott og fallegt. Og svo endurtökum
við þetta yfirleitt þegar við kveðjumst. Sem eru
380 faðmlög fyrir ykkur sem eruð ekki sleip í
hugarreikningi.
Sumir ganga meira að segja svo langt að
smella kossi á kinn. Mig langar að segja að
það hafi sennilega verið allt að því óhugsandi
hjá karlmönnum hér á árum áður. Nema
kannski hjá leiðtogum austantjalds sem voru
alltaf voða kammó þegar þeir hittust.
Kannski langaði alla til að faðmast hér áður
en þorðu það ekki af ótta við að smitast af ein-
hverri farsótt. Sem minnir mig á ástkæra eig-
inkonu mína sem var orðin svo þreytt á því að
vera alltaf með flensu að hún barðist fyrir því að
fólk tæki upp hneigingar að japönskum sið.
Mér hefur lengi fundist þetta eðlilegt, en nú,
eftir að hafa séð þessa bresku könnun, verð ég
pínu órólegur. Hvað ef fólk vill ekki lenda í
fanginu á mér? Hvað ef því finnst óþægilegt
þegar hátt í tveggja metra maður grípur utan
um það og kreistir?
Ég skil að sumum finnist þetta óþægilegt.
Það síðasta sem ég vil gera er að láta fólki líða
illa. Og til að tryggja það hef ég fundið upp ein-
falda leið. Þegar ég nálgast og þið óttist að ég sé
að fara að faðma ykkur skuluð þið taka tvö skref
til baka og krossleggja hendur yfir höfðinu. Þá
heilsa ég ykkur kannski bara með handabandi.
Er það ekki bara nokkuð góð redding?
’Hvað ef fólk vill ekki lendaí fanginu á mér? Hvað efþví finnst óþægilegt þegar háttí tveggja metra maður grípur
utan um það og kreistir?
Á meðan ég man
Logi Bergmann
logi@mbl.is
Líf mitt sem faðmari
Langar þig í ný gleraugu!
Smáralind – Sími 517 0317 – www.plusminus.is
PLUSMINUS | OPTIC
Það fyrsta sem Marilyn Monroe leikkona tók eftir þegar
hún hitti Arthur Miller rithöfund, voru gleraugun!