Morgunblaðið - 13.06.2019, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. JÚNÍ 2019
FALLEGIR LEGSTEINAR
Verið velkomin
Á góðu verði
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Opið: 10-17 alla virka daga
✝ Jakob GísliÞórhallsson
fæddist á Syðri-
Ánastöðum á
Vatnsnesi 26.
október 1928.
Hann lést á líknar-
deild Landspít-
alans í Kópavogi
4. júní 2019.
Foreldrar hans
voru Ólöf Ingi-
björg Ólafsdóttir,
f. 21. júlí 1903, d. 11. apríl
1997, og Þórhallur Lárus Jak-
obsson, f. 21. október 1896, d.
24. mars 1984.
Systkini Jakobs eru Ólafur,
f. 1924, d. 2013, Eggert, f.
1926, Stefán, f. 1931, Ingi-
björg, f. 1933, d. 2004, Stein-
ar, f. 1936, d. 1989, Jón Þór,
f. 1939, d. 1978, og Björn, f.
1940.
30. apríl 1955 kvæntist
Jakob Guðnýju Þorsteins-
dóttur, f. 25. apríl 1926, d. 26.
nóvember 1990. Foreldrar
Gísli, f. 1992. Dóttir Stefaníu
er Alexandra Ósk Bergmann,
f. 1990.
Sambýliskona Jakobs frá
árinu 1991 er Fríða Krist-
björg Hjálmarsdóttir, f. 4.
febrúar 1935. Fríða á fjögur
börn, tíu barnabörn og fimm
langömmubörn.
Jakob var alinn upp við
sveitastörf bæði til lands og
sjós, á Ánastöðum til ung-
lingsára en fór ungur að ár-
um að heiman til að læra
smíðar. Starfaði hann fyrstu
árin víðs vegar um landið en
settist síðan á skólabekk við
Iðnskólann á Selfossi. Lauk
hann bæði meistaraprófi í
húsasmíði og síðar í hús-
gagnasmíði. Lengst af rak
hann eigið húsgagnaverk-
stæði í Reykjavík. Unnu þau
Fríða mikið að útivistar-
málum á vegum Útivistar og
voru um tíma landverðir í
Básum á Goðalandi við Þórs-
mörk. Seinni ár voru þau
þátttakendur í starfi Korp-
úlfa, samtaka eldri borgara í
Grafarvogi.
Jakob verður jarðsunginn
frá Langholtskirkju í dag, 13.
júní 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
hennar voru Þor-
steinn Sigfússon,
f. 1898, d. 1986,
og Ingibjörg
Geirmundsóttir, f.
1899, d. 1976.
Synir Jakobs
og Guðnýjar eru:
1) Ingi Þór, f.
1955, kvæntur
Hönnu Birnu
Jóhannesdóttur,
f. 1960. Þeirra
synir eru a) Davíð Örn, f.
1986, og b) Ísak Örn, f. 1998.
Dóttir Inga Þórs af fyrra
hjónabandi er Guðný, f. 1981,
hún á tvær dætur, Nínu og
Klöru. 2) Hreinn, f. 1960,
kvæntur Aðalheiði Ásgríms-
dóttur, f. 1965. Þeirra synir
eru: a) Tryggvi Páll, f. 1993,
og b) Egill Már, f. 1996. 3)
Þórhallur, f. 1964, kvæntur
Stefaníu Bergmann Magnús-
dóttur, f. 1972. Börn Þórhalls
frá fyrra hjónabandi eru: a)
Margrét, f. 1989, og b) Jakob
Þegar ég hugsa til baka og
minnist föður míns þá kemur
margt upp í hugann, en kannski
fyrst og fremst hvað hann var
heill í öllu sem hann gerði. Hann
nálgaðist alla hluti af samvisku-
semi og dugnaði.
Hann gat verið nærgætinn
gagnvart öðru fólki, en líka verið
mjög ákveðinn og staðið á sínu,
sérstaklega ef honum fannst
hann beittur órétti.
Foreldrar eru flestum fyrir-
myndir og hafa mótandi áhrif á
sína afkomendur. Af föður mín-
um lærði ég líka margt og hann
kenndi mér líka til allra verka,
en hann var jú minn fyrsti
vinnuveitandi. Á verkstæðinu
hjá pabba lærði ég ekki ein-
göngu vinnusemi og dugnað,
heldur líka að vera sjálfstæður
og standa á mínu. Þessi gildi frá
pabba hafa verið mitt leiðarljós í
lífinu og ég á honum mikið að
þakka.
Það var pabba mjög þung-
bært þegar móðir mín lést langt
um aldur fram. Þau voru mjög
samrýnd og elskuðu hvort ann-
að. En pabbi kynntist síðan
Fríðu sinni og það var mikil
gæfa fyrir pabba. Fríða hefur
reynst pabba alveg einstaklega
vel og staðið við bakið á honum
þegar á hefur þurft að halda,
ekki síst í veikindum hans.
Ég minnist pabba fyrst og
fremst af virðingu og þakklæti.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
(Höf. ók.)
Þinn sonur,
Hreinn.
Síðustu sex vikur hefur pabbi
legið á líknardeildinni í Kópa-
vogi og sátum við bræður hjá
honum þar nánast öll kvöld og
skiptum þessum dýrmætu
stundum bróðurlega á milli okk-
ar. Það var ómetanlegt að kynn-
ast pabba aftur svona vel og fara
yfir fortíðina.
Við rifjuðum upp mínar fyrstu
minningar um okkur pabba,
þegar ég sat aftan á reiðhjóli
hans á leiðinni úr Njörvasundi í
Skipasund en þar var pabbi með
verkstæði í bílskúr. Þegar á
verkstæðið var komið þá fékk ég
að leika mér í hefilspænum og
sagi og gleymi ég þeirri stund
aldrei.
Töluðum um veru pabba á
Laugarvatni þar sem hann var
lærlingur að smíða fataskápa í
menntaskólann. Eitt af afrekum
pabba á þessum tíma var að
smíða snúningsstiga sem er eitt
af þekktustu einkennum
Menntaskólans á Laugavatni.
Pabbi sagði mér frá því þegar
hann flutti síðan verkstæðið upp
í Múlakamb þar sem umsvifin
voru orðin meiri hjá þeim fé-
lögum. Þar voru grindur, stólar
og sófaborð smíðuð. Seinna meir
flutti pabbi verkstæðið í Súðar-
vog og stjórnaði hann þá einn
verkstæðinu. Margir góðir og
skemmtilegir karakterar unnu
hjá pabba og rifjuðum við upp
skemmtileg atvik sem gerðust á
verkstæðinu.
Síðan flutti verkstæðið upp í
Tranavog og þar voru nær ein-
göngu smíðaðar grindur í sófa-
sett en pabbi var einn þekktasti
og besti grindasmiður landsins.
Þóttu allar grindur frá honum
einstaklega vel útfærðar og
traustar. Pabbi var fagmaður
fram í fingurgóma en hógvær og
lítillátur.
Einnig töluðum við um þegar
pabbi kenndi mér, litlum gutta,
að veiða á bökkum Ölfusár þar
sem m.a. var vel veitt í ljósum
frá VW-rúgbrauðinu með því að
lýsa út í ána og kastað út í ljós-
geislann.
Einnig rifjuðum við upp þeg-
ar ég, litli pollinn, var að veiða
með pabba austur á Sandbrekku
í Bjarglandsánni. Þar sem lagt
var af stað með eina stöng, einn
öngul og sökku, komið við í
blómagarðinum hjá ömmu og
tíndir maðkar og veiddir nokkrir
fiskar.
En svo festi pabbi öngulinn í
gljúfrinu og fannst mér skelfi-
legt og óskiljanlegt að áin skyldi
taka veiðarfærin okkar. Á göng-
unni á leiðinni heim útskýrði
pabbi fyrir mér, haldandi í hönd
mína, að í veiðimennsku tapi
maður stundum veiðarfærum
sínum, þannig væri lífið.
Pabbi var mín fyrirmynd í
lífinu, traustur, heiðarlegur, ró-
legur maður og náði hann strax
að róa litla sál og veita öryggis-
kennd.
Rifjuðum upp ferð í
Sauðleysuvatn, þegar við vorum
með allan aflann upp á toppi
Willys-jeppans og jeppinn vagg-
aði alla leið frá Sauðleysuvatni
og suður til Reykjavíkur vegna
þyngdarinnar á toppnum.
Síðar barst talið að veiðihóp
sem við pabbi stofnuðum, þar
sem í voru bæði frændur og góð-
ir vinir. Tryggð var haldin við
Veiðivötn í mörg ár og fiskuðum
við ætíð vel framan af en pabbi
átti sögu um að hafa tvisvar áð-
ur farið í Veiðivötn, fyrst með
rútu og síðar í netaferð. Talaði
hann mikið um Veiðivötn og
þess vegna var ákveðið að þessi
góði veiðihópur færi fyrst
þangað.
Þessar stundir okkar pabba á
líknardeildinni verða mér alla
tíð ógleymanlegar og verð ég
ávallt ótrúlega þakklátur fyrir
þær.
Ingi Þór Jakobsson.
Það var fallegur sumardagur
þegar tengdafaðir minn hann
Jakob kvaddi sitt jarðneska líf.
Jakob var af þeirri kynslóð sem
hefur upplifað að fæðast í
torfbæ og sjá og verða vitni að
þeim breytingum sem orðið hafa
á samfélaginu síðustu ártugi.
Eins og margir af hans kynslóð
þá var hann nægjusamur og var
ekki að eltast við margt af því
sem við yngra fólkið gerum.
Hann var hæglátur maður og
alla tíð mjög vinnusamur. Það
var sjaldan dauð stund hjá hon-
um og honum leið best í vinnu-
fötunum á verkstæðinu sínu eða
í sumarbústaðnum að dytta að
bústaðnum eða gróðrinum.
Jakob hafði gaman af því að
segja okkur sögur frá ýmsu því
sem á daga hans hafði drifið en
var kannski ekki margorður um
tilfinningar sínar.
Hann var allt fram á síðasta
dag ákaflega skýr í hugsun og
svo minnugur að margur yngri
maðurinn gæti verið stoltur af.
Hann var líka ákaflega hógvær
maður og kannski örlítið hlé-
drægur.
Jakob var einstakur dýravin-
ur og naut Tuminn okkar góðs af
því. Jakob mátti ekki sjá hund
án þess að reyna að lauma að
honum smá góðgæti og öll dýr
hændust að honum.
Við áttum margar góðar
stundir á þeim árum sem við átt-
um samleið og aldrei nokkurn
tímann bar skugga á okkar sam-
skipti. Það er því eingöngu með
gleði og þakklæti í huga sem ég
þakka tengdaföður mínum sam-
fylgdina. Við fjölskyldan mín
eigum margar góðar minningar
með afa og Fríðu í bústaðnum
þeirra og þau voru hjá okkur öll
jól.
Afar góðar minningar eigum
við frá árunum sem við bjuggum
í Kaupmannahöfn og þau ákváðu
að láta ekki hefðina okkar um
samveru á jólunum glatast þó
ekki byggjum við á Íslandi. Þá
áttum við saman marga daga í
senn þar sem engin jólaboð eða
jólastress truflaði samveru-
stundir okkar.
Það reyndist Jakobi þung-
bært þegar hann missti eigin-
konu sína hana Guðnýju en hann
var heppinn að kynnast Fríðu
sinni.
Þau Fríða voru einstaklega
dugleg að ferðast um landið
saman og höfðu unun af því að
vinna fyrir Útivist og starfa sem
skálaverðir í Básum þegar þau
voru bæði komin á eftirlaun.
Síðustu mánuðir reyndust
Jakobi erfiðir þar sem það átti
illa við hann að vera öðrum háð-
ur og geta ekki verið að sýsla við
það sem hann hafði unun af.
Hann var þó heppinn að hafa
Fríðu sér við hlið sem stóð eins
og klettur við hans hlið þegar
hann þurfti á að halda.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
Jakob, ég og strákarnir mínir
allir munum minnast þín með
hlýju og þakklæti.
Aðalheiður
(Heiða).
Flestar af mínum fyrstu
minningum tengjast afa og
ömmu í Karfavoginum. Þar var
ég eins og blómi í eggi, enda
fyrsta barnabarnið og skírð í
höfuðið á ömmu. Minningarnar
tengjast helst hjólhýsinu, bú-
staðarlóðinni og seinna bústaðn-
um í Grímsnesi, ferðum á Ána-
staði og til Hvammstanga,
smíðaverkstæðinu og ótal gæða-
stundum í Karfavoginum. Þegar
amma lést langt fyrir aldur fram
var afi frekar vængbrotinn, eins
og gefur að skilja. Ég var níu
ára og hafði miklar áhyggjur af
honum. Hafði heyrt fullorðna
fólkið tala um að hann kynni
varla að spæla egg eða setja í
þvottavél. Enda hafði amma allt-
af séð um heimilishaldið. Á þess-
um tíma byrjaði ég að fara í mat
til afa í hádeginu á virkum dög-
um. Ég var í grunnskóla í næsta
húsi við afa og hann fór heim af
verkstæðinu á hverjum degi til
þess að elda hádegismat handa
okkur. Hann varð smám saman
ótrúlega flinkur við eldamennsk-
una og við fengum yfirleitt
strangheiðarlegan heimilismat,
ýsu í raspi, slátur og alls konar
rétti sem voru mun flóknari en
spælt egg. Ég varð mjög fegin
þessum framförum en var ennþá
með áhyggjur af því að hann
væri einmana svona aleinn í hús-
inu. Blessunarlega kynntist
hann Fríðu sinni nokkru seinna,
hefur hún verið við hans hlið síð-
an svo ég þurfti ekki lengur að
hafa áhyggjur.
Afi var mikið ljúfmenni, ró-
legur og yfirvegaður. Það var
alltaf stutt í brosið sem var frek-
ar prakkaralegt út af frekju-
skarðinu sem hann skartaði.
Hann var með hjarta úr gulli og
var sérstaklega barngóður og
mikill dýravinur. Enda sóttu
bæði börn og dýr í hann. Ætli
börn og dýr séu ekki einmitt
næmust allra á hvaða mann fólk
hefur að geyma.
Þó svo það væri stundum
langt á milli heimsókna frá Dan-
mörku, þá náði hann alltaf strax
góðu sambandi við langafabörn-
in, dætur okkar Thomasar. Sem
ungbörn róuðust þær um leið og
þær komu í fangið hans og
seinna las hann fyrir þær, setti á
sig trúðanef og sýndi þeim svo
mikinn áhuga.
Nína okkar hefur erft dýra-
gæskuna frá langafa og grét
mikið þegar kötturinn kom heim
með mús um daginn og við
þurftum að halda hátíðlega
músajarðarför.
Dauðinn er henni nýtt hugtak
og við sögðum að músin væri nú
komin upp til himna þar sem
hún gæti leikið sér og haft það
gott. Þegar ég sagði henni síðan
frá því að nú væri Jakob langafi
búinn að kveðja okkur sagði
hún: „Mamma, þú þarft ekki að
vera leið, langafi er kominn upp
til himna til músarinnar.“ Og ég
efast ekki um að langafi passi
vel upp á músarungann hennar
Nínu.
Ég á fallega mynd sem ég tók
í sumarbústaðarferð með afa og
Davíð bróður þegar ég var 12
ára. Afi er að grilla lambalæris-
sneiðar úti á palli, veifar með
grilltönginni og brosir sínu fal-
lega brosi. Þannig sé ég hann
fyrir mér núna og mun ávallt
minnast hans með miklum sökn-
uði og þakklæti. Ég mun alltaf
búa að því að hafa haft svona
hjartahreina og góða manneskju
sem eina af fyrirmyndum mín-
um í lífinu.
Afi endaði iðulega símtölin
okkar á því að segja: „Þakka þér
fyrir, þakka þér fyrir.“ Nú er
komið að mér að þakka fyrir og
ég þakka þér svo innilega fyrir
allt, elsku hjartans afi minn.
Guðný Ingadóttir.
Ég var sex ára þegar þú
kynntist ömmu fyrst og það tók
ekki langan tíma fyrir mig að
spyrja þig hvort ég mætti þá
ekki bara kalla þig afa. Það leið
ekki langur tími þar til að ég var
farin að fara með ykkur í bú-
staðinn og inn í Bása. Þú elsk-
aðir að vera úti og varst alltaf að
vinna, græja og gera við. Alltaf
varstu til í að sýna mér, og í
seinni tíð börnunum mínum,
hvernig átti að gera hlutina. Þú
kenndir okkur að nýta hlutina.
Stundum of mikið að mínu mati
en ekkert virtist vera svo gamalt
að ekki væri hægt að nota það.
Þér fannst gaman að vera inn-
an um fólk og naust þín vel þeg-
ar bústaðurinn fylltist af fólki.
Iðulega var kveikt upp í grillinu
og á meðan kjötið kraumaði
komst þú með viskí og passaðir
upp á að allir grillararnir fengju
staup. Þú varst einstaklega
barngóður og varst alltaf til í að
spila við Hörpu Guðrúnu eða
skoða bækur og bíla með Jó-
hanni Kára. Þegar þú varst
nýbúinn að fá GSM-síma fékk ég
stundum símtöl sem ætluð voru
ömmu. Við hlógum mikið að
þessu og á endanum breyttum
við aðeins símaskránni þó svo að
símtölin hafi svo sannarlega ver-
ið skemmtileg. Eftir að við fjöl-
skyldan fluttum í sömu götu og
þið amma, árið 2011, fylgdust
þið með okkur og pössuðuð upp
á að allt væri í lagi hjá okkur. Ef
eitthvað var óvenjulegt var
hringt og málið athugað. „Er
nokkuð einhver veikur? Bíllinn
er heima.“ Þið funduð fyrir
ákveðnu öryggi að hafa okkur
nálægt þó svo að við hefðum svo
sannarlega mátt vera duglegri
að kíkja við hjá ykkur.
Reglulega hittumst við á
göngu í hverfinu þegar þú fórst í
göngutúra. Oftast varstu með
göngustafi en göngugrindin
hjálpaði undir það síðasta.
Grindin hentaði einnig vel af því
að þá áttirðu auðveldara með að
tína rusl á leiðinni.
Harpa Guðrún kom stolt heim
úr skólanum í byrjun nóvember.
Hún hafði nefnilega hitt langafa
á göngu þegar hún var í frímín-
útum.
Hún kynnti langafa fyrir vin-
um sínum og krökkunum fannst
ansi merkilegt að níræður mað-
urinn væri úti í göngutúr.
Takk fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og mína, elsku afi.
Fríða Kristbjörg
Steinarsdóttir.
Það var mikil gæfa fyrir mig
og fjölskyldu mína þegar Jakob
Jakob Gísli
Þórhallsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku langafi. Takk fyrir
að vera alltaf svona góður
við okkur.
Takk fyrir að vilja alltaf
spila við okkur. Takk fyrir
að leyfa okkur að vera
svona mikið í sumarbú-
staðnum.
Takk fyrir að elska
okkur.
Við munum sakna þín.
Harpa Guðrún
og Jóhann Kári.
VIð minnumst Jakobs
tengdapabba og afa með
þakklæti, velvild og mikilli
væntumþykju. Minnumst
hans sem yndislegs, góð-
hjartaðs manns sem vildi
öllum vel, bæði mönnum og
málleysingjum.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Kveðja,
Hanna Birna, Davíð Örn
og Ísak Örn.
Nú hefst hinsta ferðin,
ferðin til töfrandi staða
Þar sem fagnandi vinir
og kunningjar
umlykja þig ást og hamingju
Endurfundir
glaður
Hlæjandi, brosandi, kátur
nú ertu aftur heill
Pétur Axel
Pétursson
✝ Pétur AxelPétursson
fæddist 18. desem-
ber 1945. Hann lést
10. maí 2019.
Útför Péturs fór
fram 17. maí 2019.
Baráttunni er lokið
þvílíkt hugrekki sem
þú sýndir
Svo sterkur og óttalaus
við þínar síðustu
stundir
Við ferðuðumst saman
um stund
í gegnum lífsins
ólgusjó
Vorum svo lánsöm
að varðveita vináttuna
Farnist þér vel vinur minn
í þessari síðustu ferð
Treystu því að í fyllingu tímans
munum við hittast á ný
Stephanie Scobie.