Morgunblaðið - 13.06.2019, Qupperneq 66

66 MENNING
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. JÚNÍ 2019
LAUGAVEGI 24 - REYKJAVÍK - S. 552 0800
SKIPAGÖTU 7 - AKUREYRI - S. 462 4646
Það eru 12 ár síðan fyrstaplata Benny Crespo’s Gangleit dagsins ljós, og það erhálft ár síðan önnur platan
kom út. Það er svo sem ekkert eins-
dæmi að hljómsveitir láti jafnlangan
tíma líða milli útgáfna, en
það er nokkurt einsdæmi að
jafngóð plata og Minor
Mistakes komi út önnur í
röðinni, ellefu árum á eftir
frumburðinum, og fái næst-
um enga athygli.
Ég hef verið að ræða
þessa plötu við gesti og
gangandi á síðustu vikum, því ég hef
lítið annað hlustað á en þessar tíu
sakleysislegu prog-popp-sinfóníur
sem finna má á nýju plötunni. Fólk
kemur af fjöllum, vissi ekki að það
væri komin út plata. Netið skilar mér
einni grein frá því í nóvember þegar
platan var nýútkomin. Þetta er allt
hið furðulegasta mál, en mikið er ég
fegin að þessi plata er til og hugs-
anlega má segja að þetta
sé næstum of krefjandi
plata. Margir gefa sér
ekki þann tíma sem þarf
til að nálgast tormeltari
verk sem koma út. Benny Crespo’s
spila hvorki einfalda né fljótafgreidda
tónlist. Hún er angurvær og stundum
dapurleg en hefur líka eitthvert gróft
yfirborð sem hægt er að hrufla sig á
ef maður fer ekki varlega. Hljómborð
fá að búa til laglínur um allt, en það fá
gítarar, bassar og trommur líka. Svo
eru sjálfar sönglínurnar, sterkar og
ágengar, stundum þess eðlis að þær
hljóma í hausnum á manni þegar þær
hafa síast inn. Rödd Lovísu er það sem
líkast til hljómar sakleysislega í byrj-
un, en fljótlega áttar maður sig á að
hún er alls ekkert saklaus og þá þarf
maður líka að endurskoða allt sem
maður hélt að þessi plata væri. Á átt-
undu hlustun tel ég mig vera komin
með svarið: Líkast til var þessi plata
bara of erfiður biti í nóvember, þegar
veðrið var hráslagalegt og myrkrið
var alltumgleypandi. Þá voru mín eyru
að minnsta kosti uppfull af stressi og
blús og gátu ekki tekið á móti rokkinu,
poppinu og progginu.
Ég held að það sé næstum ómögu-
legt að lýsa tónlistinni á Minor Mis-
takes eitthvað í smáatriðum, svo
fersk er hún en sameinar samt nokk-
ur áður þekkt minni frá ýmsum tím-
um. Gíturunum er líklega auðveldast
að lýsa því þeir búa til veggi og
byggja stoðir sem lögin þurfa að rúm-
ast í. Þegar þeir þurfa að flæða, þá
flæða þeir. Þegar þeir þurfa að passa
og halda utan um, þá passa þeir.
Raddir eru angurværar og blíðar og
biðjandi en boðskapurinn er eftirsjá,
sorg og flóknar tilfinningar fullar af
mótsögnum. Bassinn gerir allt það
sem þarf til að láta trommurnar
ganga upp. Trommuleikur er algjör-
lega snarbrjálaður! Það er magnað
að heyra trommuleikara sem spilar
svona mikið og það er alltaf rétt
magn. Aldrei ofhlaðið en svo svaka-
lega hlaðið engu að síður. Þarna fara
mér að detta sinfóníur í hug og mig
langar til að líkja Benny Crespo’s
Gang við Radiohead, ef sú sveit væri
tilraunakenndari og rokkaðri og
poppaðri og proggaðri. Þið heyrið að
ég á í vandræðum með þetta.
Það sem kannski er áhugaverðast
við þessa plötu er hve hún dettur
aldrei í löng lög með hægum fram-
vindum sem ekki er hægt að afgreiða
á undir átta mínútum. Lengsta lag
plötunnar er titillagið sem er fimm
og hálf mínúta en önnur lög plötunn-
ar eru öðrum hverjum megin við
fjórar mínútur. Það er næstum eins
og meðvituð ákvörðun hafi verið tek-
in; að kanna hve miklu er hægt að
koma inn í lag sem hegðar sér að öllu
leiti eins og popplag, með erindum,
viðlögum og í „útvarpslengd“, en er
þó eitthvað allt annað en popplag.
Fyrir vikið er stundum eins og mann
langi svakalega í meira af einhverju
lagi þegar því líkur skyndilega. Á
móti kemur finnst manni stundum
eins og eitthvert lag hafi varað í tíu
mínútur þegar það var í raun bara
fjórar.
Það besta sem ég get ráðlagt ykk-
ur er að hlusta bara. Ef ykkur finn-
ast rafmagnsgítarar leiðinlegir þá
mæli ég ekki með þessari plötu. Fyr-
ir nánast alla aðra er hún skyldu-
hlustun. Afskaplega vel samin, vel
hljómandi og vel flutt, án þess að
detta nokkru sinni í þann gír að vera
fyrirsjáanleg. Bravó!
Óvænt ánægja
Ljósmynd/Birta Rán
Popp og rokk
Benny Crespo’s Gang –
Minor Mistakes bbbbm
Önnur hljómplata Benny Crespo’s Gang,
10 lög. Kom út 1. nóvember 2018. Í Benny
Crespo’s Gang eru Bessi Ólafsson, Helgi
Rúnar Gunnarsson, Lovísa Elísabet Sig-
rúnardóttir og Magnús Árni Öder Krist-
insson. Tekið upp í Orgelsmiðjunni.
Hljóðblandað af Magnúsi Árna Öder
Kristinssyni, hljómjafnað af Glenn
Schick. List á plötuumslagi: Celia Fong.
RAGNHEIÐUR
EIRÍKSDÓTTIR
TÓNLIST Frábær Minor Mistakes er uppfull
af frábærri tónlist sem er einhvern
veginn algjörlega rétt í þessu
sumri, segir m.a. í gagnrýni.
Samsýningin … og hvað svo? verð-
ur opnuð í dag kl. 18 í Nýlistasafn-
inu í Marshall-húsinu á Granda.
„Og hvað svo? Þessi orð fela í
sér samtíning andstæðra tilfinn-
inga. Undrun, uppgjöf, ótta og
vanmátt. Tilhlökkun, gleði, spennu
og von. Forvitni og afskiptaleysi.
Þessir ólíku þræðir mætast allir í
óvissunni. Óvissunni um það sem
hefði getað orðið, varð eða varð
ekki og það sem koma skal. Óvissu
sem rífur okkur upp úr núinu og
inn í annan tíma, á nyja áfanga-
staði og inn í aðrar mögulegar at-
burðarásir. Og hvað svo?“ segir í
tilkynningu um sýninguna. Fram-
tíðin sé ekki enn gengin í garð og
því bæði óáþreifanleg og fjarlæg
en sýningin tilraun til að færa
hana nær og vettvangur til vanga-
veltna, til að skipta um skoðun.
„Verkin á sýningunni bjóða
gestum að dvelja í óvissunni um
stund. Þau hringsóla um hið
ókomna, kaótíska og hræðilega, en
líka drauminn um útópíur – því
róttæk hugsun, skýjaborgir og
hörmungaheimar framtíðarinnar
nærast á tilhugsuninni um eitthvað
betra“ segir enn fremur í tilkynn-
ingunni.
Sýningarstjóri er Sunna Ást-
þórsdóttir og listamenn sem eiga
verk á sýningunni eru Andreas
Brunner, Eva Ísleifs, Freyja Eilíf,
Fritz Hendrik IV, Huginn Þór Ara-
son, Libia Castro & Ólafur Ólafs-
son, Rebecca Erin Moran, Rúna
Þorkelsdóttir, Steinunn Gunn-
laugsdóttir, Þorvaldur Þorsteins-
son og Þórður Ben Sveinsson.
Gestir fá að dvelja í óvissunni
Tímaglíma Glíma við tímann í verkinu „Pushing Time“ eftir Evu Ísleifs.
Man ég fjallið er titill sýningar
Lauru Valentino sem opnuð verður
í dag í Skoti Ljósmyndasafns
Reykjavíkur. Valentino kannar feg-
urð og munúð í sígildu myndefni
eins og fólki og landslagi og notar
hefðbundnar ljósmyndunaraðferðir
til að fanga hið eilífa og almenna í
hversdagslegum viðfangsefnum,
eins og því er lýst í tilkynningu.
Með því að beita aðferðum hlið-
rænnar (e. analog) ljósmyndunar
myndast fjarlægð milli viðfangsins
og túlkunar á því og útkoman vek-
ur minningar og tilfinningar sem
endurspegla framrás tímans, segir
þar.
„Man ég fjallið er framhald af
verkinu Andlit jarðar, eða öllu
heldur minning mín af vinnslu þess
verkefnis. Með því að endurvinna
ljósmyndir sem ég tók fyrir nokkr-
um árum öðluðust þær sjálfstætt líf
og fengu á sig draumkenndan blæ.
Landslag líkt og manneskjur er sí-
breytilegt, erfitt er að staðsetja
hvort tveggja í ákveðnu augnabliki.
Þættir eins og veðurfar, árstíðir,
birta, náttúruöfl og athafnir mann-
eskjunnar hafa áhrif á skynjun okk-
ar á því sem fyrir augu ber,“ skrif-
ar Valentino sem er með meistara-
gráðu í myndlist frá Kaliforníu-
háskóla, Berkeley. Hún flutti til
Íslands árið 1988 og hefur tekið
þátt í mörgum sýningum hér á
landi og erlendis og lítur fyrst og
fremst á sig sem grafíklistamann.
Fegurð og munúð í sígildu myndefni
Ljósmynd/L. Andrés
Að störfum Laura Valentino á
verkstæði félagsins Íslensk grafík.