Morgunblaðið - Sunnudagur - 28.07.2019, Blaðsíða 17

vísu ekki gert, en þeir fengið hann til að játa samt,
með hótunum um fangelsanir, einangrunarvist og
gjaldþrot.
Það eru því í rauninni enn meiri fréttir en áður að
jafnvel slíkum mönnum hafi ekki tekist að klína
neinu handföstu á Trump forseta.
Eftir að Mueller var dreginn þvingaður upp á leik-
svið demókrata í þinghúsinu, sem reyndust meiri-
háttar mistök, eins og flestum er nú ljóst, vita menn
að stjórnun þessarar rannsóknar var í rauninni í
höndum Andrew Weissmann, sem iðulega er lýst
sem yfirgengilega harðhentum þrjóti í ákær-
endastétt, sem einskis svífist. Hann setur menn
gjarnan í fullkomna einangrun mánuðum saman og
býður þeim svo að fá að búa við mannlegri skilyrði ef
þeir skrifi undir og játi skilmála sem hann leggur
fyrir þá niðurbrotna. Þannig meðhöndlaði hann
Manafort, sem verið hafði kosningastjóri Trumps í
örfáa mánuði, en var rannsakaður vegna við-
skiptagerninga sem sagt var að hefðu átt sér stað
áratug fyrr! Honum er nú hótað liðlega eitt hundrað
ára fangelsi fyrir þau ætluðu brot. Það varð frægt
þegar að Weissmann þessi hagaði sér með áþekkum
hætti þegar hann braut eitt stærsta endurskoð-
unarfyrirtæki heims, Arthur Andersen, á bak aftur,
og eyðilagði líf og heilsu hundraða ungra manna og
kvenna samkvæmt bókum sem hafa verið gefnar út
um málið.
Talað var um að Weissmann hefði unnið mikla lög-
fræðisigra. Það mál gekk hins vegar alla leið í
Hæstarétt Bandaríkjanna sem henti málinu út með
harðorðaðri lögfræðilegri fordæmingu og voru allir
níu dómarar Hæstaréttar samdóma í því, en það er
mjög sjaldgæft í málum sem eru svo lituð af dægur-
umróti og stjórnmálahagsmunum.
Er með miklum ólíkindum að þessum manni í raun
hafi verið falin stjórn ofsóknanna á hendur forseta
Bandaríkjanna. Andrew Weissmann var mættur á
sínum tíma ásamt maka á sigurhátíð Hillary Clinton,
sem hún mætti ekki á þegar að ljóst var orðið hvert
stefndi.
Þegar ljóst er orðið hver var hinn sérstaki sak-
sóknari sem starfaði og stjórnaði í nafni Weiss-
manns skýrir það um leið hvers vegna málinu var
haldið gangandi vel fram yfir þingkosningarnar í
nóvember 2018 þótt þá hafi verið orðið fyrir löngu
ljóst að Rússagaldurinn var eitthvert versta og
ómerkilegasta hneyskli í bandarískri stjórn-
málasögu.
Boris bítur frá sér
Í Bretlandi vekur athygli hversu fast Boris Johnson
forsætisráðherra leikur leikinn. Hann umturnaði í
raun ríkisstjórn á einum degi og fipaðist hvergi.
Rætt er um það í fjölmiðlum að hann sé ekki að sam-
eina flokkinn með uppstillingu í ríkisstjórn og er þá
átt við jafnræði á milli útgöngumanna og hinna. Þrír
ráðherrar sátu í mikilvægustu ráðuneytum hjá May.
Forsætis-, fjármála- og utanríkisráðuneytum. Þeir
voru allir mismiklir svikahrappar gagnvart loforðum
sem þjóðinni höfðu verfið gefin. May ítrekaði oftar
en tölu verður komið á, að hvað sem öllu liði færu
Bretar út 29. mars, en lét svo búrókrata sína í þéttu
faðmlagi við kollegana í Brussel hlunnfara sig og
þjóðina með svo afgerandi hætti að „samningur
hennar“ var kolfelldur með úrslitum sem einstök eru
um aldir. Nú ætlar Boris út 31. október. Hann er
jafnframt búinn að setja flokk sinn í kosningagír og
farinn að undirbúa kosningamálin.
Honum er hótað því úr öllum áttum að menn úr
öllum flokkum þingsins ætli að sameinast um að
koma í veg fyrir að vilji þjóðarinnar nái fram að
ganga. Hans menn benda þó á að það er hægara sagt
en gert. Lög gilda í landinu um það að Bretar skuli
hverfa úr ESB 31. október. Þingið er farið í frí og
kemur ekki saman aftur fyrr en í annarri viku sept-
ember. Þá verða aðeins 7 vikur til 31. október.
Þingið getur tekið sig saman og ályktað um hitt og
þetta á þeim tíma. En lög verða ekki sett af því nema
ríkisstjórnin hafi að því frumkvæði. Það gerir hún
ekki. Eina úrræðið væri þá það að samþykkja van-
traust á ríkisstjórnina og þar með færa forsætisráð-
herranum vald til að boða til kosninga þremur vikum
síðar. Gjöriði svo vel, segir Boris nú.
Eins og staðan er nú myndi Verkamannaflokkurinn
fara mjög illa út úr kosningum undir stjórn Corbyns.
Væri Boris Johnson þvingaður í kosningar til þess að
koma í veg fyrir að hann fengi að efna loforð sitt um
útgöngu úr ESB væri nesti Farage og Brexit-
flokksins í kosningunum orðið lítið.
Þeir sem vilja Brexit myndu þá flykkjast um Boris.
Borisar tveir
Þetta er að minnsta kosti áhugavert. Bréfritari hafði
allnokkur persónuleg kynni af Boris fyrri og segir
kannski frá því síðar, en þann Boris sem bjástrar nú
hitti hann aðeins einu sinni um stundarkorn eins og
nefnt var á dögunum. Sumum þykir Boris Johnson
ólíkindatól. En hann bliknar sem ólíkindatól hjá Boris
fyrsta Yeltsín sem var ógleymanlegur bæði í per-
sónulegum kynnum og í sögunni. Boris I. sagði upp
einu ógnvænlegasta valdatæki sögunnar, Komm-
únistaflokki Sovétríkjanna, með uppsagnarbréfi, sem
hann rétti formanni hans og forseta landsins og sagði
honum svo að fara að leita sér að annarri vinnu.
Yeltsín gleymdi algjörlega að gera „útgöngusamn-
ing“. Það vita allir að það er hreinn glannaskapur.
Allir sérfræðingar eru sammála um að menn leggja
ekki niður Kommúnistaflokk Sovétríkjanna og Sov-
étríkin án útgöngusamnings upp á 150 þúsund síður,
sem jafn margir búrókratar hafa komið að, svo hægt
sé að skipuleggja útgönguna sem þarf þá ekki að taka
nema öld.
Boris fyrsti hlustaði ekki á svoleiðis rugl. Hann
barði niður gagnbyltingu frækinna fyllibytta úr
Kommúnistaflokknum með því að klöngrast upp á
skriðdreka fyrir allra augum.
Þegar uppreisnarstjórnin heyrði af því fór hún að
gráta.
Boris II. hefur þarna gott fordæmi.
Fylgi hann því af festu og heilindum munu allir for-
pokuðu svikahrapparnir bresta í grát líka.
Það yrði grátkór mikill.
Morgunblaðið/RAX
28.7. 2019 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17