Morgunblaðið - 19.08.2019, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. ÁGÚST 2019
✝ Hrönn Stein-grímsdóttir
fæddist 1. janúar
1949, í Reykjavík.
Hún lést á Land-
spítalanum, n 27.
júlí 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Stein-
grímur Guðmunds-
son, fæddur 22.5.
1923, dáinn 8.1.
2012, og Fjóla Sig-
urðardóttir, fædd 12.6. 1925,
dáin 16.8. 2014.
Hrönn var ein af þremur
systkinum, eldri bróðir hennar,
Matthías Sævar, lést árið 1974
en yngri bróðir Hrannar er
Þórir Einar, fæddur 5.6. 1952.
Eiginkona hans er Áslaug
Bjarnadóttir og þeirra börn
eru Rannveig Þórisdóttir og
Matthías Sævar Þórisson.
Eiginmaður Hrannar er Sig-
urður Kristinsson, fæddur 6.3.
1938. Börn Sigurðar frá fyrra
hjónabandi eru Pétur Hrafn,
24.2. 1961, og Guðmundur
Ragnar, f. 20.3. 1964. Eigin-
kona Péturs Hrafns er Sigrún
Jónsdóttir og eiga þau þrjú
börn og tvö barnabörn. Eigin-
kona Guðmundar
Ragnars er Gróa
María Einarsdóttir.
Dóttir Hrannar
fyrir hjónaband er
Steinunn Fjóla
Jónsdóttir, fædd
30.11. 1970. Stein-
unn á þrjár dætur,
Sesselíu Rán, Vil-
borgu Hrönn og
Evu Maríu. Ses-
selía Rán á soninn
Aitor sem fæddur er 23.11.
2015.
Hrönn ólst upp í Reykjavík.
Hún gekk í Kvennaskólann og
síðar í Leiklistarskóla Reykja-
víkur og útskrifaðist þaðan ár-
ið 1969. Hún lék á sviði með
Leikfélagi Reykjavíkur á átt-
unda áratugnum og síðar í þó-
nokkrum kvikmyndum og
þáttaröðum fyrir sjónvarp.
Hrönn starfaði hjá Iðnó, breska
sendiráðinu og hjá ýmsum
bönkum og hótelum sem skrif-
stofustúlka og bókari. Hrönn
og Sigurður bjuggu lengst af í
Reykjavík en einnig í allmörg
ár í Hafnarfirði.
Útför Hrannar hefur farið
fram í kyrrþey.
„La muerte no existe, hija. La gente
sólo se muere cuando la olvidan –
me explicó mi madre poco antes de
partir–. Si puedes recordarme,
siempre estaré contigo.“ (Dauðinn er
ekki til, dóttir. Fólk er aðeins látið
þegar það gleymist – útskýrði móðir
mín fyrir mér stuttu áður en hún lést.
Ef þú manst eftir mér, verð ég alltaf
með þér.)
(Texti úr bókinni Eva Luna
eftir Isabel Allende.)
Það er grófheklað teppi á
rúminu. Appelsínugult og mjúkt.
Efsta skúffan í skattholinu er
alltaf læst og seinna meir eign-
ast ég plötuspilarann, með
kassalaga hvítum hátölurum.
Málverkið á veggnum er
blátt, í horninu ritað Picasso
með svörtum stöfum. Þetta er
kona sem snýr í mig bakinu.
Dregur hnén að brjósti sér.
Fylgir henni allar götur. Henni
mömmu.
Farðu nú upp og sæktu kara-
melluboxið sem ég keypti í út-
löndum. Og ég flýti mér upp
tréstiga með bilum milli þrepa.
Gríp andaktug um höldur á
mjólkurbrúsa frá Hollandi og
tipla niður. Lokið er laust. Og
ég man hávaðann er boxið rúll-
aði niður stigann og þeytti inn-
pökkuðum rjómakaramellum í
allar áttir. Stundum erum við
börnin brussur.
Hún og ég við styttu í
Reykjavík með íslenskan fána.
Rennislétt hár niður á rass.
Tískan í byrjun áttunda ára-
tugar. Karnabær og hárið er
styttra; víðar buxur á Lækjar-
torgi. Óteljandi myndirnar af
mömmu. Í huga mér.
Ég man haug af svörtum
nautum, sem þú safnaðir af
flöskum í körfu. Spænskir fána-
litir; kannski var það fyrirboði.
Gamla Iðnó og ég baksviðs, með
Kolrössu krókríðandi og hennar
fylgifiskum. Allir í sminki.
Mamma mín? Hún er sko leik-
kona! Og söng seinna Leonard
Cohen með perlur um hálsinn.
Á rósóttum sólbekk úr taui á
grind liggur mamma mín í sól-
baði. Grafkyrr eins og gína. Hún
er að vanda sig. Fyrirgefðu
mamma, að ég lét slímið úr box-
inu detta ofan á þig.
Hún setur í samband rúllur
sem heita Carmen. Dökkir lokk-
ar, snyrtar neglur. Nokkur pör
af skóm. Snagi sem gengur sam-
an eins og harmónikka. Skart-
gripir, alltaf glys. Og hún vann í
bresku sendiráði; ég lærði ensk-
una mína á undan hinum.
Ég átti ilmvatn með fýlu frá
Búlgaríu, minjagrip í hólki úr
timbri. Manstu það? Húsgögn
fyrir Barbie sem hét samt Sindy
og átti aldrei mann. Mér þótti
svo vænt um þá gjöf. Næst á
eftir Bimbó Belló; stórum strák
í appelsínugulum prjónafötum.
Sófarnir eru rauðbrúnir og
púðarnir í stíl. Á Leifsgötunni.
Boney M og Kenny Rogers
koma saman í þessari stofu. Svo
sýður mamma humar og býr til
kokteilsósu. Eldhúsið rúmar
tvær. Ristað brauð með smjöri.
Notaleg stund. Kraðak af sleif-
um og dóti í krukku með blómi.
Símastóll á ganginum. Ég sá þig
einu sinni setja í skóinn minn,
nei, ég var ekki sofnuð.
Mynd af mömmu að standa á
haus, ég held hún hafi verið í
tréklossum. Hún var með klút
um höfuðið, batt skyrtu undir
brjóstin. Sæta mamma mín.
Ég í útlöndum, að safna bjöll-
um með doppur á bakinu á lauf-
blöð ofan í glasi. Panta kleinu-
hring með sykri á bar. Kaz
limón á La Bodega; manstu
mamma eðluna á veggnum?
Þú varst alltaf skvísa, flott til
fara, með gull og glingur, varalit
og veski. Ég sé þig fyrir mér,
skunda inn í himnaríki á hæla-
háum skóm, með lokkana í
bylgjum, glansandi varir og
geislandi bros.
Ég mun alltaf elska þig. Ég
skal mála allan heiminn, elsku
mamma. Manstu það?
Fagra, bless, fagra, bless,
fagra, bless, bless, bless. (Bella
ciao.)
Steinunn Fjóla
Jónsdóttir.
Elsku Hrönn var alltaf gleði-
gjafi í vinkvennahópi og hennar
er sárt saknað. Tvær okkar voru
vinkonur hennar allt frá upphafi
Melaskólagöngunnar, en allar
saman í Kvennaskólanum í
Reykjavík og flestar til útskrift-
ar. Þá var Kvennó úrvalsskóli
fyrir 13-16 ára stúlkur sem
þurftu að vera með 9 í aðal-
einkunn úr barnaskóla til að öðl-
ast inngöngu. Uppeldið var
strangt og við uppreisnargjarn-
ar, en allar áttum við stóra
drauma og draumur Hrannar
var alltaf að verða leikkona.
Hún sýndi mikla leikhæfileika
þegar í barnaskóla og ræktaði
þá vel með námskeiðum og
framkomu þar til hún komst í
alvöru leiklistarskóla hjá Leik-
félagi Reykjavíkur að loknu
námi.
Hrönn var stólpagreind, skýr
í hugsun og geislandi hæfileika-
rík. Hún hafði mikla frásagn-
argáfu og kímnigáfa hennar
kom stöðugt á óvart. Mesta
grínið gerði hún þó að sjálfri sér
sem hún gat séð í spaugilegu
ljósi eins og allt annað. Hún var
stálminnug og átti ótrúlega létt
með að tileinka sér bæði kvæði
og hlutverk sem hún naut þess
að lifa sig inn í. Hrönn var svo
hrifnæm og dramatísk í eðli sínu
að það gat oft leitt hana á
óvæntar götur, en þær sögur
verða ekki raktar hér.
Leikferillinn hófst strax í
Poppleiknum Óla með Litla
leikfélaginu 1969, en svo tóku
við gjöful ár á leiksviði Leik-
félags Reykjavíkur í Iðnó þar
sem hún lék margvísleg hlut-
verk til ársins 1977. Hún sló oft-
ast í gegn og við skólasysturnar
grétum og hlógum með henni á
leiksviðinu.
En svo yfirgaf hún leiksviðið
skyndilega mörgum að óvörum
eftir gifturíkan feril. Þá nýttist
henni vel hin klassíska Kvenna-
skólamenntun sem ein af þess-
um súper skrifstofustúlkum sem
Kvennó þess tíma lagði áherslu
á að skila til atvinnulífsins. Hún
hafði fljúgandi tök á íslensku,
erlendum tungum, bókhaldi, vél-
ritun og öðrum kostum sem
bankar, sendiráð og hótel kunnu
að meta auk þess að vera sam-
viskusöm og nákvæm. Svo átti
hún meðfram öðrum störfum
gott „comeback“ í leiklistinni í
sjónvarpsþáttum og á hvíta
tjaldinu allt frá árinu 1985 og
glöddumst við gömlu skólasyst-
ur hennar að sjá Hrönn njóta
sín í því sem hugur hennar stóð
alltaf til, en svo margt hafði því
miður komið í veg fyrir leiklist-
arferilinn.
Hrönn átti að mörgu leyti erf-
itt líf og þurfti að heyja marga
baráttuna, en hún hélt alltaf
fegurðinni, gjafmildinni, hjarta-
hlýjunni og kímnigáfunni.
Hrönn var afar stolt af dóttur
sinni Steinunni Fjólu Jónsdótt-
ur, dótturdætrum og langömmu-
barni og voru þau stór ham-
ingjuþáttur í hennar lífi. Við
sendum þeim og Sigurði manni
hennar innilegar samúðarkveðj-
ur um leið og við þökkum fyrir
gjöfula samleið.
Anna Sigríður Indriða-
dóttir, Helga Þorvarðar-
dóttir, Kolbrún
Hilmarsdóttir, Kristín Á.
Ólafsdóttir, Matthildur
Löve, Ragnhildur
Ragnarsdóttir, Signý
Pálsdóttir og Solveig M.
Magnúsdóttir.
Skýjabólstrar löngu liðinna daga
koma líðandi inn í líf mitt, þrotnir að
öllu regnmagni, og enginn stormur
stendur af þeim framar. Þeir koma til
þess eins að taka á móti kvöldroð-
anum á næturhimni mínum.
(R. Tagore)
Það er skammt stórra högga
á milli.
Rétt?
Ekki í þetta skiptið.
Nú varð ör-, örskammt á
milli.
Tvær skólasystur okkar úr
Leiklistarskóla Leikfélags
Reykjavíkur féllu frá á sama
sólarhringnum, hinn 27. júlí síð-
astliðinn, þær Hanna Eiríks-
dóttir og Hrönn Steingríms-
dóttir.
Haustið 1966 hófum við, átta
manna hópur, nám við skólann,
þar sem hinir ágætustu kenn-
arar slípuðu okkur til í leiklist-
inni næstu þrjú árin. Í minning-
unni var þetta dásamlegur tími
þrátt fyrir afar mikið vinnuálag,
þar sem við vorum öll í vinnu og
skólinn hófst í eftirmiðdaginn og
var fram á kvöld og þá voru eft-
ir æfingar okkar nemendanna.
Hrönn kom í skólann beint úr
Kvennó ásamt Kristínu Á.
Ólafsdóttur og voru þær yngst-
ar okkar. Auðvitað hafði hvert
okkar sinn sérstaka persónu-
leika og Hrannar var mjög
skemmtilegur. Hún lífgaði upp á
andrúmsloftið með sínum hvat-
lynda hætti og einlægni. Hríð-
skotabyssa var það orð sem kom
stundum upp í hugann þegar
henni lá mikið á að koma hugs-
unum sínum og áliti á framfæri
við okkur á æfingunum. Var það
alls ekki til lasts sagt því hún
réð svo sannarlega við hraðann,
hvert orð skildist. Öfundsvert
var það hversu auðvelt hún átti
með að læra texta og má segja
að hún hafi þurft lítið fyrir
þessu að hafa.
Það var sama hvort um var
að ræða viðkvæma, hressilega
eða stórlynda persónu, sem hún
átti að túlka – það gerði hún
jafnvel, svo ólíkar persónur sem
Láru í Glerdýrum Tennessee
Williams eða sjálfa Maríu Stú-
art. Það vafðist ekki fyrir
henni.
Þótt æfingar á sunnudags-
morgnum eða -hádegi væru ekki
efstar á vinsældalista hennar
var henni alltaf fyrirgefið þótt
ekki væri mætt á mínútunni.
Hrönn lék bæði á leiksviði og
í kvikmyndum og einnig í afar
vinsælli þáttaröð sem sýnd var í
sjónvarpinu, „Fastir liðir eins og
venjulega“. Var sú þáttaröð svo
vinsæl að t.d. dætur einnar okk-
ar undirritaðra geta enn þann
dag í dag farið með heilu kafl-
ana úr þáttunum, sem segir
okkur að horft hafi verið marg-
sinnis á þá.
Nei, tíminn í Tjarnarbíói
hefði verið litlausari ef Hrönn
hefði vantað í hópinn. Það er
mikill missir svona fámennum
hópi skólasystkina að missa
hana. Það var ekki hægt annað
en að þykja vænt um hana,
þessa kátu, hlýju og stundum
fljótfæru manneskju. Hún var
listamaður.
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
Nú hverfur sól við segulskaut
og signir geisli hæð og laut,
er aftanskinið hverfur hljótt,
það hefir boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason)
Veri Hrönn kært kvödd. Hvíli
hún í friði.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til eiginmanns, dóttur
og allra ættingja og vina.
Útskriftarhópur 1969 frá
Leiklistarskóla Leikfélags
Reykjavíkur,
Guðríður Kristjánsdóttir,
Kristín Á. Ólafsdóttir,
Helga Þ. Stephensen,
Þuríður Friðjónsdóttir,
Harald G. Haralds.
Það var áfall að frétta af and-
láti Hrannar skólasystur okkar
og algerlega óvænt. Við hitt-
umst síðast fyrir rúmu ári niðrí
Iðnó til að minnast veru okkar í
Leiklistarskóla Leikfélags
Reykjavíkur. Úr bekk Hrannar
er ekki aðeins Hrönn fallin frá
síðan þessi góði fundur fór fram
– Lillý og Hanna sem báðar
mættu á þessa skemmtilegu
endurfundi í Iðnó hafa einnig
kvatt okkur.
Hrönn var einstaklega
skemmtilegur og ógleymanlegur
félagi. Hún var eldklár, glaðlynd
og glæsileg og hvers manns
hugljúfi. Það fór ekki á milli
mála að hún var mikilhæf leik-
kona, hafði sérstakan stíl, afger-
andi persónuleika og dramatíska
stærð sem naut sín vel bæði á
sviði og í sjónvarpi og kvik-
myndum.
Meðal verka sem hún lék í
má nefna Saumastofuna, Popp-
leikinn Óla og barnaleikritið um
Kolrössu – allt eftirminnileg
verkefni og samstarf. Eitt af því
síðasta sem Hrönn lék á sviði
var einmitt í Kolrössu (LR
1976), sem við undirritaðar og
Hrönn sömdum saman og söfn-
uðum efnivið í sýninguna meðal
annars í kennslufræðum og fé-
lagsfræðum og þóttumst langt á
undan okkar samtíð.
Stærsta og mikilvægasta
hlutverkið í Iðnó er þó líklega
titilhlutverkið í verðlaunaverki
Birgis Sigurðssonar, Pétri og
Rúnu (LR 1973), þar sem
Hrönn lék Rúnu á móti Arnari
Jónssyni og þótti standa sig
með afbrigðum vel.
Hrönn var ekki í leikhúsinu
nema stuttan tíma, þótt hún
ætti síðar eftir að leika í mörg-
um sjónvapsmyndum. Hún fór
aðra leið eins og gengur, leik-
húsið er harður heimur sem
hentar ekki öllum. En hún
markaði skýr spor þann tíma
sem hún lék hjá Leikfélagi
Reykjavíkur í Iðnó.
Ef til vill er Hrönn eftir-
minnilegust fyrir sinn snarpa og
beitta húmor sem naut sín jafnt
í persónulegum samskiptum
sem á sviði eða í sjónvarpi. Í
skrifum dótturdætra hennar um
hana birtist mynd af heillandi
manneskju, sannkallaðri klassa-
píu með þokka og næma tilfinn-
ingu fyrir fallegum smáatriðum.
Og allir kaffibollarnir hennar
sem hún birti á facebook og
bauð góðan daginn með vitna
um það.
Við skólasystur Hrannar úr
Leiklistarskóla Leikfélags
Reykjavíkur sem vorum með
henni í Kolrössu, sendum Stein-
unni Fjólu dóttur hennar, Sig-
urði og öðrum ástvinum og ætt-
ingjum innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning
Hrannar Steingrímsdóttur.
Þórunn
Sigurðardóttir,
Ásdís Skúladóttir,
Soffía Jakobsdóttir.
Hrönn
Steingrímsdóttir
Kveðja frá
Flugfreyjufélagi
Íslands
Jófríður starfaði
sem flugfreyja hjá
Loftleiðum, síðar
Flugleiðum og svo Icelandair í 43
ár. Stóran hluta starfsævi sinnar
sinnti hún trúnaðarstörfum fyrir
stéttarfélagið sitt, Flugfreyju-
félag Íslands, og var meðal annars
formaður þess á umbrotatímum
1977-1982. Réttsýni, heiðarleiki
og opin gegnsæ samskipti ásamt
Jófríður
Björnsdóttir
✝ Jófríður Björns-dóttir fæddist
29. október 1944.
Hún lést 8. júlí 2019.
Útförin hefur far-
ið fram í kyrrþey.
ríkri stéttarfélags-
vitund einkenndu
framkomu hennar,
sem skilaði sér í
trausti og virðingu
samferðamanna.
Fósturlandsins Freyja,
fagra vanadís,
móðir, kona, meyja,
meðtak lof og prís.
Blessað sé þitt blíða
bros og gullið tár.
Þú ert lands og lýða
ljós í þúsund ár.
(Matthías Jochumsson)
Fyrir hönd Flugfreyjufélags
Íslands, með kærri þökk og virð-
ingu.
Berglind Hafsteinsdóttir,
formaður.
Elsku Gunnhild-
ur. En hvað lífið er
ósanngjarnt. Í stað
þess að skrifa
kveðju í afmæliskort í tilefni
dagsins sit ég og skrifa minn-
ingarorð um gullfallega vin-
konu og dýrmæta vináttu.
Árið sem við kynntumst
markar upphafið að tímabili
sem var það besta í mínu lífi.
Stíft nám á enda, vinnan spenn-
Gunnhildur Vala
Hannesdóttir
✝ GunnhildurVala Hannes-
dóttir fæddist 3.
ágúst 1987. Hún
lést 26. júlí 2019.
Útför Gunn-
hildar fór fram 7.
ágúst 2019.
andi og aukatími til
að gera fullt
skemmtilegt sam-
an eins og að
rækta líkamann
með hreyfingu og
góðum mat. Ekki
skemmdi fyrir að
allt í einu áttum
við pening og gát-
um leyft okkur hitt
og þetta, eins og
dekur saman á
Nordica. Þú kunnir heldur bet-
ur að njóta lífsins og augna-
bliksins og við hin nutum svo
sannarlega með.
Á þessum tíma gerðist
margt. Brúðkaup ykkar Arnars
er mér ofarlega í huga og og ég
mun aldrei gleyma þegar Arnar
söng fyrir þig. Ógleymanlegt
hvernig hamingjan geislaði af
ykkur. Það var ómetanlegt að
verða samferða þér í gegnum
meðgöngu, hafa fætt með
stuttu millibili og svo auðvitað
dásamlega fæðingarorlofið.
Þrátt fyrir veikindin og hindr-
anirnar gerðir þú það sem þig
langaði til að gera; ferðaðist,
sinntir sérnáminu og fjölskyldu
af alúð. Ég dáðist alltaf að
æðruleysinu og hvernig þú gast
horft fram á veginn, planað
ferðalög og framtíðina.
Þú varst hæfileikarík á
mörgum sviðum og hafðir auga
fyrir fallegu skarti og fötum.
Við vinkonur þínar nutum þess
oft að fá ráð við fataval og ef
ekkert gekk reddaðir þú okkur
iðulega; við fengum bara lán-
aðan fínan kjól hjá þér og allir
sáttir.
Þú varst mikill húmoristi og
kaldhæðnari vinkonu hef ég
aldrei átt. Svo varstu líka svo
hreinskilin, óhrædd við að tala
um hlutina eins og þeir voru.
Ég vissi alltaf hvar ég hafði þig
og gat treyst á góð ráð frá þér.
Mikið er erfitt að þurfa að
sætta sig við að tíminn er kom-
inn. Nú eru það minningar sem
eftir lifa um þig, dásamlega
fyndna og kaldhæðna vinkona
mín með mislitu augun sem
voru svo grípandi. Mikið sem
ég er þakkát fyrir allar góðu
minningarnar og þá sérstak-
lega frá New York síðasta sum-
ar. Augun fyllast af tárum við
tilhugsunina um að sakna þín
sárt.
Elsku Arnar, Ragnheiður El-
ín, Þorgerður Anna, foreldrar,
tengdaforeldrar og systkini, ég
samhryggist ykkur innilega.
Djúpt skarð hefur verið höggv-
ið í marga vinahópa en dýpst er
það í ykkar fjölskyldu. Megi
allar góðar vættir styrkja ykk-
ur á þessum erfiðu tímum.
Þar til næst, mín kæra.
Þín vinkona,
Guðrún María Jónsdóttir.