Úti - 15.12.1928, Síða 9

Úti - 15.12.1928, Síða 9
7 ÚTI Þeir báðu »karlskrattann«, eins og þeir komust að orði, að fara til . . . (blótsyrði). í sama bili lá sá þeirra, sem minni var fyrir mann að sjá, kylli- flatur, og hafði nóg að gera að koma til sjálfs sín. Smellið, að byrja á því, að víkja öðrum úr leiknum! Meðan hann lá þarna og áítaði sig á því, hvað af honum ætti að snúa upp og hvað niður, snar- aðist höfuðsmaðurinn úr jakkanum og braut upp skyrtuermarnar. Gekk það jafnfljótt og hann hefði aldrei annað gert á æfi sinni. Svo fór hann að dangla á piltungnum, svo að unun var á að horfa. Sá kunni til hnefleika, vertu viss! Slöttólfurinn dró upp neftóbaksdósir og skelti úr þeim, en karl beygði sig litið eitt til hliðar, svo að bragðið mis'nepnaðist. Þá varð strákur öskrandi reiður. »Bíddu rólegur, þú skalt fá milli augnanna (blótsyrði), lúsablesinn þinn«, grenjaði hann og greiddi rokna hnefahögg. En höfuðsmaður veik sjer undan, mjúkur eins og stálfjöður, svo að ekkert varð úr högginu, nema gat í loftið. Og á næsta miljónasta parti úr sekúndu hentist strákur niður á veginn, svo að rykið þyrlaðist upp. Höfuðsmaður veifaði til okkar, og við komum til hans. »Dreypið þið vatni á þá, drengir mínir. Mjer sýnist ekki veita af því. Fáið þeim hjerna sína hvorum, þegar þeir rakna við, og skilið til þeirra þakklæti frá mjer fyrir skemtunina«. Hann fjekk okkur tvo krónupeninga. Svo tók hann jakka sinn, hatt og staf og gekk leiðar sinnar, blistrandi eins og strákur. Höfuðsmaðurinn er hálfsjötugur, en sá er þó ekki bráðónýtur. Við urðum hálf-vandræðalegir, þegar við sáum, að hann var kominn. Allir strákar gera bæði að óttast hann og virða. Það var siður okkar hjer fyrrum, þegar við vorum að fremja einhver pörin, að segja um hann, eins og stendur á járnbrautar- hliðum um lestina: »Farið ekki yfir brautina, þeg- ar sjest eða heyrist til höfuðsmannsins«. Hann mun vera eini maður í lystihúsahverfinu, að skyld- fólki okkar sleptu, sem aldrei hefir kent á brell- um okkar. Við höfðum því enga ástæðu til að óttast hann — og þó — það er aldrei gott að vita — — Jæja, við heilsuðum honum auðvitað, og sögð- umst ætíð gera það, þegar hann spurði, hvort við heilsuðum fánanum líka, þegar enginn horfði á. »Bara þið gætuð kent trantaralýðnum hjema í kring að sjá almennilega um fánana sína«, mælti hann. »Það er að vísu til of mikils ætlast, að þeir heilsi fánanum. En ef fyrir ykkur verður fáni, sem hangir úti yfir nótt, þá takið á verstu pörunum, sem þið eigið til«. »Og þau eru vist ekkert prýðileg, eftir því sem jeg hefi heyrt«, bætti hann við og drap titlinga gletnislega. »Það er nú löngu úti«, sagði Frikki; hann er aldrei orðlaus. »Við erum hættir öllum pörum, og hvergi getur skikkanlegri pilta«. »Hvað þá?« mælti höfuðsmaðurinn. »Eruð þið orðnir að kerlingum? Þá verða aldrei menn úr ykkur«. »0-o!« sagði Júlli. »Við leggjum ósmeikir móti hverjum, sem ekki er alt of stór, og við erum ekki alveg hættir að gera að gamni okkar. En við glettumst ekki lengur við gamalt fólk, það er alt og sumt. Og ef gamalt fólk á fánana, þá . ..« Höfuðsmaður horfði góða stund á Júlla, og síð- an okkur hina, hvern af öðrum. Hann grannskoð- aði okkur með hvössu, svörtu augunum, sem blik- uðu í brúnu andliti, en yfir var ullhvitt hárið. Enginn okkar var kunnugur honum, svo að við vissum ekki, hvað nú kæmi. Við höfðum að vísu hreina samvisku. En það er aldrei að ætla á full- orðna menn. »Þetta er það besta, sem jeg hefi heyrt lengi. Þið eruð víst ekki svo afleitir. Viljið þið ráðast i skiprúm hjá mjer?« »Já, já«, sagði Frikki. »Stýrið þjer fregátu eða öðru stórskipi?« »Onei«, ansaði hann og hló. »Jegi segi eins og þú: Það er nú löngu úti. En jeg á vjelbát, sem jeg vona, að engin skömm sje að. Hafið þið ekki sjeð hann? Hann liggur við bryggjuna«. »Það er þó víst ekki sá brúni með gula stromp- inum?« spurði Villi hikandi. »Jú, einmitt«. Hvort við höfðum sjeð hann! Jú, jeg held það. Við höfðum aldrei þorað út í hann, því að við vissum ekki, hver átti hann. En marga stund höfð- um við setiö á bryggjunni og dást að þeirri dýrð- arfleytu, síðan hún kom. Þið ættuð bara að sjá! Gljáandi, langur og rennilegur rauðviðarskrokkur, með hvössu stefni, og »Árný« letrað á kinnunginn með glóandi mess- ingsstöfum. Og allur útbúnaður svo sem fegurst og best verður á kosið. »Yður er vist ekki alvara, að við eigum að fá að sigla á honum?« »Jú, einmitt«, svaraði hann. »Jeg ræð ykkur á bátinn, alla með tölu, en með einu skilyrði. Og það er, að þið kennið fólkinu hjerna í grendinni að hirða almennilega um fánana sina«. »Þá verður nú víst lítið úr allri dýrðinni«, sagði Frikki. »Það tekst okkur aldrei, það er vist«. »Reyna má það«, sagði höfuðsmaðurinn. »Ekki er vert að gefast upp að óreyndu«. Og með það fór hann. Við gáfum okkur naumast tíma til að eta kvöld- verð, svo annríkt áttum við að hugsa málið og

x

Úti

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úti
https://timarit.is/publication/1404

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.