Úti - 15.12.1942, Blaðsíða 8
kynjaða stofns séu til góðir eiginleikar,
pá helzt þar sem úlfshundablendingar
eru, þéttir bógar og sterklegar lappir
ásamt kröftugu háralagi eru auk greind-
arinnar nauðsynlegir eiginleikar þegar
sleðahundar eru valdir.
A friðartímum er vandalítið að afla
sér grænlenzkra hunda, því þeir eru nú
aldir upp víða í Skandinavíu og Alpa-
fjöllum.
Reynsla, sem fengist hefir þar með
slíka hunda er mjög góð, t. d. nota Norð-
menn smásleða, ,,pulk“, di'eginn af 1—2
hundum til að draga farangur í lang-
ferðum um fjöll að vetrarlagi.
Ég hefi reynt hundasleða í Alpafjöll-
um í mikilli hæð, 3400 metrum, með
ágætum árangir. Ég hygg að hundasleð-
ar verði einn meginþáttur í framtíðar
fjallasporti, og við íslendingar eigum
það eftir að tileinka okkur þessa
skemmtilegu íþrótt. Fyrir nokkrum ár-
um ritaði ég um að Vatnajökull yrði
leikvangur fyrir keyrslusport með
hreindýra- og hundasléðum.
Eftir tilraun þá, er áður var "ædd, er
þessi hugsjón orðin brennandi áhuga-
mál. Ég heiti á ungt fólk að reyna að
temja hunda til aksturs. íslenzkir hund-
ar eru gáfaðir að eðlisfari og skilja
fljótlega að fleira hefir þýðingu en að
gelta.
Stærri teg. af hundum okkar jafn-
giJdir hálfum Grænlandshundi og væri
kynblöndun ef til vill æskileg, því ó-
hætt er um það, að eigi myndu kvillar
berast með grænlenzkum hundum.
Með 5—7 hundum og góðum sleða er
hægt að flytja 100—120 kg. langa dag-
leið, óg ég fullyrði að ekki sé til neitt
skemmtilegra ökutæki en hundasleði
með góðum dráttarhundum.
ÚTI
Bergur Magnússon
Fæddur 30. sept. 1927.
Dáinn 31. júlí 1942.
,Mjök er umk tregt tungu at hræra.‘
Svo kvað Egill Skallagrímsson í sorg
sinni, og eins fór um mig, er mér barst
andlátsfregn Bergs Magnússonar.
Hann var aðeins 11 ára er hann
gekk í Skátafélagið ,,Faxa“ í Vestm.-
eyjum. Okkur, eldri meðlimum félags-
ins var það þegar ljóst, að í hópinn
bættist drengur með óvenjulegt táp
og starfsþor. Hér var komið ungmenni,
reiðubúið til þess að berjast — sigra
eða falla fyrir málstað æðsta takmarks
síns, að geta skipað skátahreifingunni
í sess þann, er henni ber. „Glaður og
reifur skyldi gumna hverr“, og þannig
var Bergur alltaf í hópi félaga sinna,
en bak við fjörið og glaðværðina var
alvarleiki og djúphyggni.
Vertu sæll. Við söknum þín.
Félagi í „Faxa.“
6