Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1930, Blaðsíða 9

aldrei neinu, sem kallast kristniboð, inngöngu
í höfðingjadæmi sitt. Jeg undraðist pví mjög,
er jeg fjekk boð frá honum um að heimsækja
hann. Jeg lofaði að koma svo fljótt sem mjer
væri unt, og sendimaðurinn lagði af stað aft-
ur heim til höfðingjans með pessi skilaboð.
Sköminu seinna tók jeg mjer ferð á hendur
til borgarinnar par sem hann bjó. Jeg fann
gamla, vingjarnlega höfðingjann, sem bauð
mig hjartanlega velkominn. Hann sat í leir-
húsinu sínu, pegar hann sagði hver væri orsök
f>ess, að hann gjörði mjer petta heimboð.
„Jeg hefi heyrt Aðventistanna talsvert getið,“
sagði hann, „en mig langar til að heyra meira
um starfsemi ykkar, og mjer pykir vænt um
að pjer eruð nú kominn hingað, og jeg vona,
að pjer fræðið mig um alt henni viðvíkjandi.“
Jeg dvaldi hjá honum margar klukkustundir
og sagði honum um fagnaðarerindi frelsisins
og f>að starf, sem vjer leitumst við að fram-
kvæma meðal mannanna. Hann varð mjög
hrifinn af pví að heyra slíkt og bar upp all-
margar spurningar. Áður en jeg kvaddi hann,
sagði hann: „Mjer hefir hvílt nokkuð sjerstakt
á huga nú talsvert lengi. Jeg hefi fundið að
við ættum að hafa kristniboðsstöð í höfðingja-
dæmi minu, og jeg er nú sannfærður um, að
f>að fólk, sem við pörfnumst, er Aðventistarnir.
Áður en pjer farið, vil jeg að pjer lofið mjer
pví, að senda okkur nokkura kennara. Við
purfum á hjálp ykkar að halda — íarið ekki
fyr en pjer hafið lofað mjer henni.“ Hversu
pað hrygði mig, að verða að segja honum, að
jeg hefði engan kennara til að senda, og held-
ur enga peninga til pess að se’ a á stofn
nýja kristniboðsstöð. En hann slepti mjer
ekki fyr en jeg var búinn að loía honum pví,
að gjöra alt sem jeg gæti fyrir hann og
pjóðflokk hans.
Á peim sex mánuðum, sem liðnir eru síð-
an, hefir hann sent hvað eftir annað til pess
að vita hvort við hefðum nokkur ráð með að
koma á fót kristniboðsstöð innan höfðingja-
dæmis hans, innan skamms. Og nú rjett fyrir
skömmu, komu nokkurir sendimenn frá honum
með pau skilaboð, að hann bæði mig að koma
á sinn fund í annað sinn. Rjett áður en jeg
fór burt af starfssvæði mínu til að taka mjer
hvíld um tíma, tók jeg mjer ferð á hendur
til Sierra. Degar höfðinginn var búinn að
heilsa mjer og bjóða mig hjartanlega velkom-
inn, sagði hann: „Nú langar mig til að pjer
komið nokkuð með mjer — pað er ekki langt.
Jeg fór með honum, en pað, sem hann kall-
aði „ekki langt“ var priggja klukkustunda
gangur í brennandi hitanum. Höfðinginn gekk
fremstur, br. Tranborg og jeg næstir honum
og milli 30 og 40 manns á eftir okkur. Við
komum til porps nokkurs, og höfðinginn sagði:
„Nú erum við komin hingað“. Eftir nokkurar
mínútur fór hann með okkur í nýtt porp —
öll húsin voru alveg ný, pau voru fimtán að
tölu, og í miðjunni stór bygging. í fyrstu
sagði jeg ekki neitt, og hann fór með okkur
hús frá húsi, pangað til við vorum búin að
skoða pau öll. Loks spurði jeg hann: „Hvert
er áform yðar með alt petta? „Hann svaraði:
„Jeg bað yður að koma með mjer hingað í
dag, af pví að mig langaði að sýna yður penna
stað. Jeg hefi bygt pessi hús síðan pjer kom-
uð hingað í fyrra skiftið. Djer sögðuð mjer að
pjer hefðuð enga peninga til að byggja fyrir
kristniboðsstöð, og pvf hugsaði jeg mjer að
byggja nokkur hús handa yður. Hjerna eru
pau, og jeg ætla að afhenda yður pau til
eignar í dag. Hin eina ósk mín er sú, að
pjer piggið pau. Jeg ætla að gefa pau öll til
kristniboðsins. Jeg vona að pjer veitið peim
viðtöku og sendið okkur svo nokkura kennara.
Jeg hefi kallað undirhöfðingja mína hingað.
Deir bíða yðar hjer í pessari stóru byggingu.
Deir eru komnir hingað til pess að heyra
svarið, sem pjer gefið peim í dag. Dað var
hjartnæm sjón að sjá 100 undirhöfðingja, er
biðu vor. Jeg hjelt guðspjónustu fyrir pá og
jeg hefi aldrei orðið var meiri hrifni og áhuga
en hjá pessum höfðingjum, er voru komnir
víðsvegar að frá landi, par sem heiðindóms-
myrkrið grúfir yfir. Jeg lofaði peim svo að
jeg skyldi fara heim til aðalaðsetursstaðar vors
og gjöra alt, sem unt væri til að byrja krist-
niboðsstarfsemi meðal peirra. Jeg gat ekki
annað, pegar mjer var orðið ljóst hve heitt
peir práðu pað.
J. Oronert.
bls. 7